Με τον δικό του καυστικό τρόπο σχολιάζει ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος την φράση του Γιώργου Κατρούγκαλου ότι είναι κομμουνιστής, παραθέτοντας τον Μαρξ και τον Λένιν
Πάμε να δούμε πως ακριβώς το ξεστόμισε ο κ.Κατρούγκαλος:
Σχόλιο πρώτο:
Σχόλιο δεύτερο:
Και εγώ – επιτρέψτε μας το προσωπικό του ύφους – όταν έπαιζα μπάλα, όταν ξεκινούσε το παιχνίδι και για κανένα δεκάλεπτο νόμιζα ότι ήμουν ο Μαραντόνα. Μετά μου περνούσε, όμως…
Σχόλιο τρίτο:
«Ο,τι του φανεί του Λωλοστεφανή» (λαϊκή παροιμία). Στην περίπτωσή μας – του ευφυούς κ.Κατρούγκαλου, δηλαδή – δεν έχει την έννοια του «τρελού» ή του γραφικού του χωριού, αλλά χρησιμοποιείται ως έκφραση που αναφέρεται σε περιπτώσεις ατόμων η φαντασία των οποίων οργιάζει, τουτέστιν λένε «ό,τι να’ναι» και βλέπουν ό,τι θέλουν, ανεξαρτήτως αν αυτό στέκει.
Σχόλιο τέταρτο:
Ας θυμηθούμε πως το έθετε ο Μπρεχτ (λαμβάνοντας υπόψη φυσικά ότι ο Μπρεχτ δεν είχε κομμουνιστικές περγαμηνές… εφάμιλλες με εκείνες του κ.Κατρούγκαλου):
«Αν σε ρωτήσουν αν είσαι κομμουνιστής – έλεγε – μην δείξεις το κομματικό σου βιβλιάριο, δείξε τις πράξεις σου».
Πράξεις που ξεκινούν από προσκλήσεις στο ΝΑΤΟ και εφαρμογές Μνημονίων μέχρι τους ΕΝΦΙΑ, τους πλειστηριασμούς κατοικιών, τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις και τις συμφωνίες με τον ΣΕΒ για το Ασφαλιστικό, τι άλλο θα μπορούσαν να προδίδουν εκτός από… «κομμουνισμό».
Σχόλιο πέμπτο:
Σύντροφοι μιας συγκλονιστικής μορφής του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας, του Αντώνη Αμπατιέλου, θυμόντουσαν και μετέφεραν από μνήμης τα λόγια του σε μια προ δεκαετιών εκδήλωση του ΚΚΕ. Είχε πει τότε ο Αμπατιέλος μιλώντας στους συναδέλφους του ναυτεργάτες :
«Όταν ακούτε κάποιον και αυτοαποκαλείται “κομμουνιστής” να τρέχετε μακριά. Εκατοντάδες και χιλιάδες στα ξερονήσια και στις φυλακές δεν τολμήσαμε ΠΟΤΕ να προφέρουμε αυτή τη λέξη για τους εαυτούς μας! Γιατί ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ είναι τίτλος τιμής που στον δίνει πρώτα η κοινωνία και το κίνημα, ο λαός δηλαδή και μετά το Κόμμα και αφού κλείσεις τα μάτια για πάντα».
Θα πείτε: «Τι συγκρίνετε τώρα;». Δίκιο έχετε. Γι’ αυτό ακριβώς το κάνουμε. Για να πείτε αυτό ακριβώς: «Τι συγκρίνουμε, τώρα»…
Σχόλιο έκτο:
Ο Μαρξ, όταν κάποιοι συγκαιρινοί του αυτοαποκαλούνταν «μαρξιστές» ενώ στην πραγματικότητα ασελγούσαν πάνω στη σκέψη του, λύνοντας μιας δια παντός αυτές τις «εξ ονόματός του» αθλιότητες και προσδιορίζοντας τον εαυτό του σε σχέση με αυτούς τους δήθεν «μαρξιστές», είχε πει εκείνο το περίφημο: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ δεν είμαι μαρξιστής»!
Δεν ξέρουμε αν στο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζουν στον Μαρξ την ιδιότητα του κομμουνιστή, αλλά δεν αποκλείουμε αν ζούσε ο Μαρξ, ακούγοντας τον κ.Κατρούγκαλο να δηλώνει «κομμουνιστής», να απαντούσε: «Ε, τότε εγώ δεν είμαι»…
Σχόλιο έκτο:
Στο βιβλίο του «Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω», ο Λένιν περιγράφει τι πράγμα είναι αυτός ο «οπουρτουνισμός», δηλαδή ο καιροσκοπισμός, η τακτική του «άλλα λέω κι άλλα κάνω», η πολιτική συμπεριφορά που προσπαθεί να κρύψει τις προθέσεις της αλλά και τις πράξεις της πίσω από μεγαλοστομίες και στρεψοδικίες. Γράφει:
«… δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλου του σύγχρονου οπορτουνισμού σ’ όλους τους τομείς: την αοριστία του, την ασάφειά του, το ασύλληπτό του. Ο οπορτουνιστής απ’ την ίδια του τη φύση, αποφεύγει πάντα να θέτει ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναζητά τη συνισταμένη, στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δυο απόψεις που αλληλοαποκλείονται προσπαθώντας να είναι σύμφωνος και με τις δυο, τις διαφωνίες του τις συνοψίζει σε μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους κι ευσεβείς πόθους κλπ»
Είναι προφανές: Ο οπορτουνισμός στερείται πολιτικών αρχών. Πράττει το «μαύρο» αλλά παριστάνει την «λευκή περιστερά». Μπορεί με ευκολία να αλλάζει φρασεολογία κατά το δοκούν. Σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους αποτελεί χρήσιμο καθεστωτικό εργαλείο. Ένας από τους λόγους είναι κι αυτός: Ομιλεί σαν φορέας μέτρων και πολιτικών «αριστερών» την ώρα που εξοντώνει την κοινωνία προωθώντας τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Σχόλιο έβδομο:
Το «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» είναι μια θαυμάσια συμβουλή του Πιραντέλλο για να προσπερνάμε και μεταξύ άλλων για να ξεμπερδεύουμε με την ανοησία. Με την ανοησία. Όχι, όμως και με την ύβρη.
Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος στον enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου