Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΛΕΝΤΑΚΗ ΞΕΣΠΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ: «Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΘΑ ΝΤΡΕΠΟΤΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»

Σφοδρή επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ εξαπολύει ο γιος του αγωνιστή της Δημοκρατίας Αντρέα Λεντάκη, Κωνσταντίνος, ο οποίος μεταξύ άλλων τονίζει ότι ο αείμνηστος πατέρας του θα ντρεπόταν για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Λεντάκης 

Ύστερα από δεκατρείς μήνες διακυβέρνησης από ένα αριστερό κόμμα και το ημιακροδεξιό υποχείριο του, μου ζήτησαν να πω τι νομίζω για την αριστερά και τι θα έλεγε ο Ανδρέας Λεντάκης γι’ αυτήν, αν ζούσε σήμερα. Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι εγώ είμαι συντηρητικός και δεν θα μπορούσα να μιμηθώ τις πολιτικές ευαισθησίες του πατέρα μου ακόμη και αν το ήθελα. Θα μιλήσω πρώτα για το πως βλέπω εγώ την αριστερά σήμερα και ύστερα θα πω τι νομίζω, ότι θα έλεγε ο Α. Λεντάκης για εκείνη.

Η σημερινή κυβέρνηση παρά τις όσες καταστροφές έχει επιφέρει στην Ελλάδα λόγω της αριστερής της ιδεοληψίας και της «υπερήφανης» διαπραγμάτευσης από την οικονομική ύφεση και το κλείσιμο των τραπεζών, έως τον καιροσκοπικό χειρισμό του μεταναστευτικού κύματος από μουσουλμανικές χώρες, που κατέστησε την χώρα από διακινητή λαθραίων μεταναστών προς την Βόρεια Ευρώπη σε στρατόπεδο συγκέντρωσης πλέον, παραδόξως ωφέλησε την Ελλάδα,

διότι κατέρρευσε ο μύθος γύρω από τον χώρο της Αριστεράς. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια είχε φτάσει στο σημείο του να έχει αγιοποιηθεί από την Ελληνική κοινωνία μαζί με σύμπασες τις πολιτικές ιδέες που εκφράζει. Αρκεί να εξετάσει κανείς ποιες ιδέες εκφέρει η αριστερά μέσω των εκπροσώπων της για να καταλήξει, ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Μετά από δεκατρείς μήνες στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η Αριστερά και οι ιδέες της για μια άλλη κοινωνία και μια άλλη Ευρώπη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μανδύα με τον οποίο καλύπτονται αργυρώνητοι κρατιστές για να αρπάζουν ψήφους και να μοιράζονται τους φόρους των πολιτών για να διορίζουν συγγενείς και φίλους. Τόσα χρόνια οι διακηρύξεις της Αριστεράς κατά του ρατσισμού και της ομοφοβίας δεν ήταν τίποτα άλλο παρά λόγια του αέρα, καθώς σήμερα συγκυβερνά με τους δηλωμένους αντισημίτες και ομοφοβικούς συνομωσιολόγους των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Κρίνοντας από τις αντισημιτικές δηλώσεις του Σκουρλέτη στο Κοινοβούλιο, όσον αφορά τη σχέση Ισραηλινών φαρμακοβιομηχανιών με τη ΝΔ, η ταχύτητα με την οποία οι αριστεροί απεμπόλησαν τον αντιρατσισμό και υιοθέτησαν την ακροδεξιά ρητορική των Καμμένων, δείχνει ότι η αριστερά σήμερα αποτελείται από ανθρώπους που ενδιαφέρονται περισσότερο να αρπάξουν την καρέκλα της εξουσίας, παρά να εμφυσήσουν τις ιδέες τους στην κοινωνία.

Οι αριστεροί προκάτοχοι του ΣΥΡΙΖΑ υπέστησαν τα πάνδεινα μέχρι την έναρξη της μεταπολίτευσης και παρόλα αυτά αρνούνταν κατηγορηματικά να απαρνηθούν τις ιδέες τους πληρώνοντας ο καθένας τους ένα πάρα πολύ ακριβό τίμημα. Σε αυτό το σημείο πρέπει να προσθέσω το ότι, επειδή η αριστερά στο παρελθόν είχε πιο τίμιους εκπροσώπους, δεν αλλάζει και πολλά για το ποιόν της, καθώς οι περισσότεροι Έλληνες αριστεροί ονειρεύονταν την δημιουργία ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, που θα καταδυνάστευε την Ελληνική κοινωνία σε τέτοιο βαθμό, που αν το συνέκρινε κανείς με την δικτατορία των συνταγματαρχών, θα έκανε την τελευταία να μοιάζει με φιλελεύθερη δημοκρατία. Αυτό εν μέρει οφείλεται στο ότι η Ελληνική αριστερά ανέκαθεν εμπνέονταν περισσότερο από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης παρά από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης.

Με δεδομένη την άρνηση της Αριστεράς μέχρι σήμερα να παραδεχθεί τις ευθύνες της για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι σταλινικοί κατά την διάρκεια του Εμφυλίου και η διαρκής προσπάθεια να συμπεριφέρεται σαν το αδικημένο θύμα, επειδή έχασε έναν πόλεμο που η ίδια ξεκίνησε, θα έπρεπε να αποτελεί προειδοποίηση προς τους ψηφοφόρους για το ότι επρόκειτο να εμπιστευτούν την διακυβέρνηση της χώρας σε έναν τελείως ανεύθυνο και αναξιόπιστο πολιτικό χώρο.

Η απόπειρα της Πρώτης Φορά Αριστερά να περιορίσει την ανεξαρτησία των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης, ώστε να δημιουργήσει ένα αυταρχικό καθεστώς απομίμηση εκείνων του Orbán στην Ουγγαρία και του Erdoğan στην Τουρκία δεν είναι ούτε πρωτότυπη, ούτε μη αναμενόμενη, καθώς δεν θα περιμέναμε τίποτα καλύτερο από μια κυβέρνηση, που διακατέχεται από περηφάνεια για το ολοκληρωτικό παρελθόν της αριστεράς. Ωστόσο, αυτό δεν είναι κάτι το ανησυχητικό, καθότι σε αντίθεση με τους Orbán και Erdoğan, ο Τσίπρας δεν είναι καμιά πολιτική διάνοια που θα μπορούσε να ανατρέψει μια εδραιωμένη δημοκρατία. Είμαι πεπεισμένος, ότι ακόμη και αν η σημερινή συγκυβέρνηση χρησιμοποιούσε άρματα μάχης για να επιβάλλει μια δικτατορία, πάλι θα αποτύχαινε, αν κρίνουμε από τους στόχους που έθεσε στην επτάμηνη διαπραγμάτευση και το τι πέτυχε στο τέλος.

Ο Ανδρέας Λεντάκης ανήκε στους λίγους Έλληνες αριστερούς, που θεωρούσαν την δημοκρατική ελευθερία πιο σημαντική προτεραιότητα από τον σοσιαλισμό, επειδή ο σοσιαλισμός δίχως την δημοκρατία είναι κενός περιεχομένου και δεν προσφέρει κανένα μέλλον σε μια χώρα. Ο Α. Λεντάκης είχε ταχθεί εξαρχής υπέρ της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και κυβερνήσεις και γι’ αυτό τον λόγο τον είχε χαρακτηρίσει αριστερά της δεξιάς.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι αριστεροί στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης φλέρταραν με τον Σοβιετικό ολοκληρωτισμό, ευτυχώς όμως χάρη στην διάσπαση τους σε πολλά κόμματα δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Σήμερα, ο Ανδρέας Λεντάκης βλέποντας την οπορτουνιστική συμπεριφορά της αριστεράς προς την Ελληνική κοινωνία στα χρόνια της κρίσης, θα είχε μείνει άναυδος με την ανευθυνότητα που επέδειξαν τα κυβερνώντα κόμματα. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέδειξε ότι ήταν διατεθειμένος να καταστρέψει μια χώρα για να αρπάξει την εξουσία, ούτως ή άλλως θα τον εξόργιζε, ανεξάρτητα από το αν αυτό το κόμμα ήταν αριστερό ή κάτι άλλο. Με τον Αλέξη Τσίπρα μάλλον θα εντυπωσιαζόταν περισσότερο από το πως ένας τόσο αμόρφωτος πολιτικός, που παρότι είναι γόνος εύπορης οικογένειας, δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να μάθει μια ξένη γλώσσα, μπόρεσε να εκλεγεί πρωθυπουργός. Εν ζωή ο Α. Λεντάκης στην Βουλή κατηγορούσε τους βουλευτές του ΚΚΕ για το ότι, ενώ δήλωναν διεθνιστές, αρνούνταν να αποδεχτούν την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Σήμερα, υποθέτω, θα περνούσε μια ώρα εξηγώντας στον Αλέξη Τσίπρα τι είναι ο διεθνισμός και πως τον εκπληρώνει η ΕΕ και ο πρωθυπουργός μας αμφιβάλλω αν θα καταλάβαινε το παραμικρό.

Παρά τις όποιες πολιτικές διαφοροποιήσεις μου από τις θέσεις του πατέρα μου, θα συμφωνούσαμε απόλυτα σήμερα στο πόσο ανάξιος είναι της θέσης την οποία υπηρετεί ο Αλέξης Τσίπρας και μόνο από την αναξιοπιστία του λόγου του. Ο Ανδρέας Λεντάκης μου έμαθε, ότι καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν, χάνουν σιγά-σιγά όσα είχαν αποκτήσει με κόπο στη ζωή τους και οι πιο τυχεροί απ’ αυτούς πριν πεθάνουν θα έχουν κρατήσει τον λόγο τους μέχρι τέλους, επειδή ο λόγος είναι από τις ελάχιστες αξίες που αξίζουν να κρατήσει κάποιος, όταν τα έχει χάσει όλα. Ο σημερινός πρωθυπουργός μας στα σαράντα έτη της ζωής του και πριν καν ολοκληρώσει το πρώτο έτος της διακυβέρνησης του, έχει αποδείξει τοις πάσι ότι δεν έχει λόγο.

Το γεγονός ότι ο Α. Τσίπρας έκανε τα πάντα για να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν θα τον έκανε πιο αρεστό στον Ανδρέα Λεντάκη, καθώς θυμάμαι ξεκάθαρα ότι ήταν αδιόρθωτος υποστηρικτής του Αντ. Σαμαρά. Τότε παιδί ζήλευα τον Σαμαρά, επειδή περνούσε περισσότερο χρόνο με τον πατέρα μου, σήμερα είμαι βέβαιος ότι θα ήταν πολύ περήφανος για το ότι ο τελευταίος εκλέχτηκε πρωθυπουργός την ύστατη ώρα αποτρέποντας την χρεοκοπία της χώρας, για το ότι πέτυχε περισσότερες μεταρρυθμίσεις από οποιονδήποτε άλλο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης σε διάστημα μόλις δυόμισι ετών, αποκατέστησε την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό και κατάφερε τα πρώτα δείγματα οικονομικής ανάκαμψης, μόνο και μόνο για να ανατραπεί από δύο αφυείς πολιτικούς με αναλόγου επιπέδου πολιτικούς συμβούλους και βουλευτές που υπερασπίζονται τους δολοφόνους της 17 Νοέμβρη.

* Ο κ. Κωνσταντίνος Λεντάκης σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στις κλασσικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Σήμερα είναι υπ. διδάκτορας του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου και το 2014 διετέλεσε ειδικός σύμβουλος των υπουργών Αβραμόπουλου και Δένδια.