ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ ΤΗΣ CIA ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΓΟΥΕΛΣ - Η ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ… «ΕΠΙΤΥΧΙΑ» ΤΗΣ 17Ν

Απόλυτη σύγχυση και γκάφες του Τύπου μετά την πρώτη ενέργεια της 17Ν. Οι δράστες περιγράφονται ως «μελαψοί» και οπωσδήποτε αλλοδαποί, ενώ και η φωτογραφία του θύματος σε «παγκόσμια αποκλειστικότητα» δεν ανήκει στον Γουέλς, αλλά στον Νέρβιν Νόουλς.

Η πρώτη ενέργεια της «Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη», ήταν η δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα Ρίτσαρντ Γουέλς (23.12.1975). Η ενέργεια αυτή υπήρξε κορυφαία από κάθε άποψη. Ο στόχος ήταν ένα από τα εξέχοντα στελέχη της πανίσχυρης, σκοτεινής και φυσικά λαομίσητης μυστικής υπηρεσίας.

Η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού είχε πολλούς λόγους να θεωρεί την αμερικανική κυβέρνηση -και ειδικά τη CIA- υπεύθυνη για την επτάχρονη δικτατορία και την τραγωδία της Κύπρου. Το λαϊκό αυτό αίσθημα είχε εκφραστεί έναν μήνα νωρίτερα, με την τεράστια πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία,

για τη δεύτερη επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Και όμως. Αυτή η «επιτυχία» υπήρξε και το αδύναμο σημείο της πρώτης εμφάνισης της 17Ν στα δημόσια πράγματα της χώρας. Κανείς δεν πίστεψε ότι μια παντελώς άγνωστη οργάνωση θα μπορούσε να σχεδιάσει παρόμοιας κλίμακας ενέργεια.

Και η ελληνική Αριστερά, που μόλις πριν ένα χρόνο είχε βγει από την παρανομία δεκαετιών, ούτε να ακούσει δεν ήθελε για «αντάρτικο πόλης» και για «ένοπλη πάλη». Αμέσως άρχισαν να διατυπώνονται ποικίλες υποθέσεις, από το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών πρακτόρων» έως τη δράση «επαγγελματιών» δολοφόνων ή «Αράβων τρομοκρατών».

Οπως γνωρίζουμε σήμερα, η ταυτότητα και η διεύθυνση του Γουέλς και άλλων στελεχών της CIA είχε αποκαλυφτεί με επιστολή μιας «Επιτροπής Ελλήνων και Ελληνοαμερικανών» στην αγγλόφωνη «Athens News» έναν μήνα νωρίτερα (25.11.1975) και είχε αναδημοσιευτεί την επομένη πρωτοσέλιδα στην «Ελευθεροτυπία».

Η οργάνωση, βέβαια, είχε φροντίσει να ενημερώσει το ίδιο βράδυ τις αθηναϊκές εφημερίδες ότι αναλαμβάνει την ευθύνη και ότι τους στέλνει σχετική προκήρυξη. Αλλά η προκήρυξη αυτή δεν δημοσιεύτηκε πουθενά.

  ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σε πρόσφατο λόγο του, ο Φορντ δήλωσε τελείως κυνικά ότι οι Αμερικάνοι δε θα διστάζουν να επεμβαίνουν ανοιχτά στα εσωτερικά των άλλων χωρών όταν το απαιτούνε τα συμφέροντα τους. Παρόμοιες δηλώσεις είχε κάνει στο παρελθόν κι ο Κίσσιγκερ. Τα. δύο φερέφωνα του ιμπεριαλισμού παρατούν ξετσίπωτα τους κανόνες του διπλωματικού παιχνιδιού και της παραδοσιακής δυτικοευρωπαϊκής υποκρισίας. Φυσικά, θεωρούν ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να πάρουν τους κανόνες αυτούς απέναντι τους. Είναι η λογική του τυράννου, του καταπιεστή, του χωροφύλακα των λαών. Απλώς σήμερα, παρατώντας τα προσχήματα, την διαλαλούνε με τον πιο ωμό τρόπο, γιατί στην πράξη από χρόνια τώρα την έχουν εφαρμόσει. Είναι η λογική που αιματοκύλισε το Βιετνάμ και που ανέτρεψε τον Αλλιέντε, στηρίζει τον Πινοσέτ, που στήριξε το Φράνκο. Είναι η λογική του αδίστακτου και απροκάλυπτου εγκλήματος που δε θεωρεί ανήθικο τον τουφεκισμό των πέντε Βάσκων πατριωτών αλλά σίγουρα θεωρεί ανήθικη και απαράδεκτη την εκτέλεση των δικών της πρακτόρων.

Ο Λαός μας όμως ξέρει καλά ποιος είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός του λαού μας, ο κύριος υπεύθυνος, με τους ντόπιους φασίστες, για τα απειράριθμα δεινά, συμφορές και εγκλήματα σε βάρος του λαού μας, εδώ και δεκαετίες. Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, θα δούμε το δάχτυλο της CIA από πίσω. Είτε στην εκτέλεση του ηρωικού αγωνιστή Μπελογιάννη, είτε στις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, είτε στις εκλογές βίας και νοθείας του ’61, είτε στην ανατροπή του Παπανδρέου το ’65 και την δημιουργία των αποστατών, είτε στο πραξικόπημα του ’67 και την υποστήριξη της εφτάχρονης τυραννίας, είτε στη μεγαλύτερη πρόσφατη προδοσία, την προδοσία της Κύπρου, με 200.000 πρόσφυγες, ποτάμια δάκρυα, αίμα και πόνο, και τον Κίσσιγκερ να εκφράζει τα «ανθρωπιστικά του αισθήματα». Και τα εγκλήματα και οι συνωμοσίες τελειωμό δεν έχουν. Συνεχίζονται σήμερα, με τη συμμετοχή και τη συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης, πίσω απ’ τη πλάτη του λαού, τόσο για τη διχοτόμηση της Κύπρου και για τα πετρέλαια και τον έλεγχο του Αιγαίου για τα οποία δεν θα διστάξη ο ιμπεριαλισμός να μας σπρώξη σε πόλεμο με την Τουρκία εφόσον έτσι θα εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα του.

Αλλά αρκετά. Φτάνει πια. Πρέπει να καταλάβουν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι πράκτορες τους ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι αγέλη από πρόβατα. Πρέπει να καταλάβουν ότι ο λαός μας όχι μόνο δεν πρόκειται να χάψει τα ψέματα, τις προβοκάτσιες και τη χοντροκομμένη προπαγάνδα τους με την οποία προσπαθούν να τον δηλητηριάσουν, αλλά ότι πλέον έχει συνειδητοποιήσει και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό: ότι η κυβέρνηση είναι δεμένη πισθάγκωνα στο άρμα της αμερικανοκρατίας κι ότι δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτε. Τόννοι ολόκληροι από λόγια και άρθρα αντιαμερικανικά μεταφράσθηκαν με ένα μεγάλο μηδέν στην πράξη. Το σύνθημα «έξω οι Αμερικάνοι», που ήταν απ’ τα βασικά της Λαϊκής Εξέγερσης το Νοέμβρη 1973, που κυριαρχούσε πανελλήνια απ’ τη 24 Ιούλη και που βροντοφώναξαν οι ένα εκατομμύριο διαδηλωτές της 17 Νοέμβρη, παραμένει ανεκπλήρωτο. Οι Αμερικάνοι όχι μόνο δεν φεύγουν, αλλά επιπλέον η κυβέρνηση συνεχίζοντας τον εμπαιγμό του Λαού, φέρνει κι άλλους: έρχονται τα πολυεθνικά μονοπώλια απ’ το Λίβανο, έρχεται το στρατηγείο της CIA Μέσης Ανατολής απ’ τη Βηρυτό στην Αθήνα. Η Ελλάδα θα συνεχίζει να είναι ξέφραγο αμπέλι για τους Αμερικάνους όπως κι επί χούντας. Είναι η Μπανανιά Λατινο-αμερικάνικου τύπου στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Η Κυβέρνηση κοροϊδεύει. Η Βουλή φλυαρεί χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τα περισσότερα κόμματα, συμμετέχοντας στο γενικό εμπαιγμό, συναγωνίζονται σε πλατωνικές δηλώσεις χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα. Κι η Δικαιοσύνη κάνει τον άθλο, στη δίκη της 21 Απρίλη, να μην αναφέρει καν το όνομα του δεύτερου ενόχου, της CIA και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Κανείς δεν μπορεί να αγγίξει τους εκπροσώπους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τους πράκτορες της CIA, που συνεχίζουν, ανενόχλητοι και προστατευόμενοι απ’ τις δικές μας μυστικές υπηρεσίες, να συνωμοτούν με τους διάφορους μοναρχοχουντικούς και ορισμένους λεγόμενους «αντιχουντικούς» σε βάρος του λαού μας και των εθνικών συμφερόντων. Αυτή η γενική υποκρισία, ο εμπαιγμός κι η προδοσία του Λαού, το ξεπούλημα της χώρας λέγονται «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» δυτικού τύπου.

Μπρος σ’ αυτή τη κατάσταση, στη πλήρη χρεωκοπία και αδυναμία των θεσμών, μπρος στην ανυπαρξία κι αποτυχία των γνωστών νόμιμων δρόμων, δεν απομένει παρά ένας μόνος δρόμος: να πάρει ο ίδιος ο λαός τις τύχες του στα χέρια του. Να αγωνιστεί με τις δικές του δυνάμεις, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα αγώνα κι αντιτάσσοντας στην αντιλαϊκή καταπιεστική βία του ιμπεριαλισμού που τρομοκρατεί τον Λαό εδώ και δεκαετίες τη δίκαιη λαϊκή επαναστατική βία. Είναι ο μόνος δρόμος που υπολογίζουν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, όπως το απόδειξε ο ηρωικός βιετναμέζικος λαός.

Έτσι, αποφασίσαμε να εκτελέσουμε παραδειγματικά τον αρχιπράκτορα της CIA κι αρχηγό του κλιμακίου της στην Ελλάδα Ρίτσαρντ WELCH που κάτω από διπλωματική κάλυψη, και με τη βοήθεια των πέντε αρχηγών τομέων της CIA στην Ελλάδα, διευθύνει ένα πελώριο δίκτυο, αληθινή στρατιά ντόπιων έμμισθων πρακτόρων, μέσα στην Κυβέρνηση, τα Υπουργεία, το Στρατό, την Ασφάλεια, μέρος απ’ τα κόμματα και μέρος του Τύπου, πέμπτη φάλαγγα του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας.

Ο Ρίτσαρντ WELCH, σαν αρχηγός, είναι συνυπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA σε βάρος του λαού μας. Δεν είναι κανένας απλός υπαλληλάκος, δεν είναι απλό εκτελεστικό όργανο, αλλά αρχηγός με συγκεκριμένη προσωπική ευθύνη στις αποφάσεις. Κι η ευθύνη του γίνεται ακόμη μεγαλύτερη απ’ τη μακρόχρονη προϋπηρεσία του στην Ελλάδα στη δεκαετία 50-60 και στην Κύπρο το 60-64.

Ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει πια ότι δεν έχει να περιμένει τίποτε απ’ την κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο, τη Δικαιοσύνη και τους άλλους θεσμούς που έχουν καταξευτελιστεί στη λαϊκή συνείδηση. Ξέρει ότι Δικαιοσύνη δεν υπάρχει απ’ τη στιγμή που απαλλάσσονται οι 104 φασίστες υπουργοί, απ’ τη στιγμή που αθωώνονται οι βασανιστές στη Χαλκίδα. Και ξέρει ακόμη ότι αυτοί που καταδικάστηκαν είναι για τα μάτια κι ότι το πολύ σ’ ένα χρόνο θάναι όλοι έξω, με αμνηστία, όπως ακριβώς έγινε και με τους κατοχικούς δοσίλογους.

Ο Λαός έχει πια κατανοήσει ότι δεν του απομένει παρά ο δρόμος του αγώνα, με στήριγμα τις δικές του δυνάμεις. Ο δρόμος των μαζικών κινητοποιήσεων και των δυναμικών ενεργειών, που είναι ο μοναδικός που μπορεί να ανατρέψει το καθεστώς της εξάρτησης και υποτέλειας, το καθεστώς της νέας καταπίεσης και τρομοκρατίας. Είναι ο δρόμος που χάραξε με το αίμα της η ηρωική λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου που γκρέμισε σαν τραπουλόχαρτα τη «φιλελευθεροποίηση» του Παπαδόπουλου, ο δρόμος που θα γκρεμίσει και σήμερα το νέο φασισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα, που θα γκρεμίσει το καθεστώς των μονοπωλίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. θα δίωξη όλες τις στρατιωτικές βάσεις και τις στρατιωτικές αποστολές και θα μας οδήγηση στη πραγματική Ανεξαρτησία, στη πραγματική Δημοκρατία για τον εργαζόμενο λαό κι όχι στο καλυμμένο φασισμό, στη Λαϊκή Εξουσία και το Σοσιαλισμό.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΤΩ Ο ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Αθήνα Δεκέμβρης 1975

Ακολούθησε σε δύο μέρες νέα προκήρυξη, όπου διατυπώνεται το παράπονο ότι «ενώ απ’ την πρώτη στιγμή διεκδικήσαμε την πολιτική ευθύνη της δίκαιας αυτής ενέργειας, γράφτηκαν στις εφημερίδες τα πάντα εκτός απ’ την αλήθεια: ότι είναι πράξη μυστικών πρακτόρων, ότι είναι προβοκάτσια, ότι οι υπεύθυνοι είναι Αραβες μελαψοί, ότι είχαν ξένη προφορά, ότι είναι Τούρκοι, ότι έχει σχέση με τις ενέργειες της Βιέννης και του Παρισιού, κτλ.».

1976-12-26 Προς τον τύποΗ ανακοίνωση αυτή έγινε μετά απ’ τα πρώτα ψέματα των εφημερίδων. Κι αυτή είχε την ίδιαν τύχη με την πρώτη δηλαδή κουκουλώθηκε με επιμέλεια. Αθήνα 26 Δεκέμβρη 1975 Οργάνωση «17 ΝΟΕΜΒΡΗ»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΥΠΟ

Δύο μέρες μετά την δίκαια και παραδειγματική εκτέλεση του αρχηγού της CIA το φαινόμενο που παρατηρείται είναι χωρίς προηγούμενο. Ενώ απ’ τη πρώτη στιγμή διεκδικήσαμε σαν οργάνωση «17 Νοέμβρη» τη πολιτική ευθύνη της δίκαιας αυτής ενέργειας, γράφτηκαν στις εφημερίδες τα πάντα εκτός απ’ την αλήθεια: ότι είναι πράξη μυστικών πρακτόρων, ότι είναι προβοκάτσια, ότι οι υπεύθυνοι είναι Άραβες μελαψοί, ότι είχαν ξένη προφορά, ότι είναι Τούρκοι, ότι έχει σχέση με τις ενέργειες της Βιέννης και του Παρισιού, την απαγωγή της Βιέννης κτλ. Κι όμως το ίδιο βράδυ της Τρίτης στείλαμε πολιτικά κείμενα σ’ όλες τις εφημερίδες στα οποία εξηγούσαμε τους λόγους της αντιϊμπεριαλιστικής αυτής ενέργειας. Επί πλέον τηλεφωνήσαμε σε ορισμένες εφημερίδες, διεκδικώντας την ενέργεια και λέγοντας τους ότι είχαμε βάλει κείμενα γι’ αυτούς σε ορισμένα σημεία της Αθήνας. Τέλος, το ίδιο βράδυ μοιράσαμε προκηρύξεις σε πολλές λαϊκές γειτονιές της Αθήνας. Άρα τουλάχιστον οι απογευματινές εφημερίδες της Τετάρτης έπρεπε να ξέρουν την αλήθεια. Κι όχι μόνο αυτές αλλά περισσότερο αυτές της Πέμπτης συναγωνίστηκαν σε αστυνομικά μυθιστορήματα και ρομάντσα με σκοπό τη δημιουργία σύγχυσης, την απόκρυψη της αλήθειας, τη δηλητηρίαση του λαού. Οι πολιτικοί συντάκτες μετατράπηκαν σε συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Γράφτηκε στην κυριολεξία ό,τι είναι δυνατόν για να κρυφτή η αλήθεια. Αυτή είναι η περιβόητη αλήθεια στην υπηρεσία της οποίας βρίσκεται ο Τύπος; Καταγγέλουμε αυτή τη τακτική και απαιτούμε τη πλήρη δημοσίευση του κειμένου που στείλαμε τη Τρίτη στον Τύπο.

Η Κυβέρνηση και τα κόμματα ξεπέρασαν κάθε όριο γελοίου. Μας κατηγορούν ότι είμαστε άνανδροι. Αλλά εμείς πήραμε την ευθύνη της ενέργειας απ’ τη πρώτη στιγμή. Αυτοί όμως δεν έχουν ούτε το στοιχειώδες θάρρος να αποκαλύψουν στον Ελληνικό λαό την αλήθεια. Η Κυβέρνηση δεν έχει το θάρρος να πει ποιοι έκαναν την εκτέλεση μην τύχει κι εκτεθεί στα μάτια των αφεντάδων της των αμερικάνων. Δεν τολμάει να πει στο λαό ότι ένα τμήμα του αποδοκιμάζει το θέατρο που παίζεται απ’ την Κυβέρνηση και τα κόμματα σε βάρος του. Κι ότι θα αγωνιστεί με όλα τα μέσα έναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ακόμα και με όπλο στο χέρι.

Μας κατηγορούν ότι είχαμε καλυμμένα τα πρόσωπα μας κι ότι πρέπει να ρίξουμε τις μάσκες. Μήπως όμως θάθελαν να δώσουμε συνέντευξη τύπου στη Μεγάλη Βρεταννία ή να κάνουμε συγκέντρωση σε κανένα θέατρο.

Μας αποκαλούν «στυγνούς εγκληματίες», λένε ότι δράσαμε με τρόπο «επαγγελματικό». Κάνουν διάφορες βαρύγδουπες «αναλύσεις», για να αποδείξουν ότι δράσαμε όπως οι άνδρες των μυστικών υπηρεσιών (τρεις σφαίρες κτλ). Κι όλα αυτά για να μην πουν το απλό πράγμα ότι απλοί λαϊκοί αγωνιστές μπορούν να χτυπήσουν το πανίσχυρο αρχηγό της CIA με σχετικά απλά μέσα και με στοιχειώδη οργάνωση. Αλλά αφού τους απασχολεί τόσο πολύ η μέθοδος μας και η ουμανίστρια «Καθημερινή» θεωρεί ύποπτο το ότι δεν χτυπήθηκαν ο οδηγός και η γυναίκα, θα τους πούμε τα εξής απλά πράγματα;

Ο Ρίτσαρντ WELCH ήταν αρχηγός της CIA. Σαν τέτοιος – όπως το λέμε στο πολιτικό μας κείμενο – ήταν συνυπεύθυνος μαζί με τους άλλους επαγγελματίες πράκτορες που δρουν στο έδαφος μας, για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στη χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Απόφαση μας ήταν να εκτελεστεί ο αρχηγός και μόνο αυτός. Δεν υπήρχε περίπτωση να χτυπηθεί άλλος, ούτε ο οδηγός, ούτε η γυναίκα, ούτε και τρίτος αν ήταν στο αυτοκίνητο – εκτός βέβαια αν έκανε προσπάθεια να μας επιτεθεί -γιατί δεν θεωρούμε τον οδηγό και τη γυναίκα του σαν υπεύθυνους.

Κατά συνέπεια έπρεπε να διαλέξουμε έναν τρόπο δράσης που να αποκλείει ακόμη και το τυχαίο τραυματισμό αυτών των δυο η οποιουδήποτε άλλου περαστικού, να αποκλείει κάθε άσκοπη αιματοχυσία, θέλαμε να γίνει η ενέργεια καθαρά, αποτελεσματικά. Γι’ αυτό αποκλείσαμε άλλους τρόπους ενέργειας που για μας θαταν πιο εύκολοι -όπως το να ρίξουμε μία βόμβα ή χειροβομβίδα ή να ρίξουμε μία ριπή μέσα απ’ τ’ αυτοκίνητο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όμως θα μπορούσαν να χτυπηθούν οι άλλοι δυο ή και περαστικοί. Γι’ αυτό προτιμήσαμε να πάρουμε περισσότερα ρίσκα, σταματώντας και κατεβαίνοντας απ’ τ’ αυτοκίνητο. Κι όχι γιατί είμαστε «επαγγελματίες» ή «επιστήμονες» όπως διατείνονται οι πάνσοφοι αστυνόμοι του Γκίκα.

Όσο για τα Κόμματα, ξεπέρασαν ακόμη και την Κυβέρνηση. Μιλάνε για προβοκάτσια. Δεν διστάζουν να πουν ότι η εκτέλεση έγινε από χουντικούς. Δεν μας παραξενεύει όμως η στάση τους. Και το ’73 στο Πολυτεχνείο για προβοκάτσια μίλαγαν. Και στις 21 Απρίλη 1975, όταν χιλιάδες λαού προσπάθησαν τελείως αυθόρμητα να κάψουν το άντρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πάλι για προβοκάτσια μίλαγαν. Στις 24 Ιούλη όταν οι οικοδόμοι κι οι άλλοι εργαζόμενοι αντιστάθηκαν στα πιστόλια και τις αύρες του Γκίκα, πάλι για προβοκάτσια μίλαγαν. Τα κόμματα έχουν βρει τον πανταχού παρόν ένοχο σ’ οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση του λαού: ο προβοκάτορας. Αυτός φταίει για όλα. Και μ’ αυτόν προσπαθούν ν’ αποκοιμήσουν το λαό.

Για τα κόμματα που έχουν γίνει ουρά της κυβέρνησης, η τακτική αυτή είναι συνηθισμένη και πασίγνωστη. Για άλλα όμως που η βάση τους απαριθμεί χιλιάδες πραγματικούς αγωνιστές, η στάση αυτή της ηγεσίας τους αποτελεί ασυγχώρητη επιπολαιότητα και πολιτικό οπορτουνισμό. Καλά θα κάνουν να είναι πιο σεμνοί και πιο προσεκτικοί στις κρίσεις τους ιδίως αν αναλογιστούμε ότι οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων ευθύνονται για την αμαχητί παράδοση του Λαού στους φασίστες τη 21 Απρίλη 1967. Και σήμερα με τη τακτική τους τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε καινούργια ήττα, σε νέο πραξικόπημα με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν θάναι Απρίλης αλλά Χιλή και Πινοσέτ.

Αυτό όμως που για τη Κυβέρνηση, τα Κόμματα και το Τύπο αποτελεί «μυστήριο», είναι «σκοτεινό» κτλ. είναι καθαρό για το λαό στη μεγάλη του πλειοψηφία. Γιατί απλούστατα ξέρει ποια είναι η CIA, τι εγκλήματα έχει κάνει στον τόπο και ένιωσε ότι ο αρχηγός της δεν μπορούσε να εκτελεστεί παρά από λαϊκούς αγωνιστές. Κι ότι για να φύγουν οι Αμερικάνοι -όπως το ζητάει σύσσωμος ο λαός- πρέπει, παράλληλα με τις νόμιμες μορφές πάλης, να πάρουμε τη σκούπα για να ξαποστείλουμε όλους τους βρωμερούς, στυγνούς πράκτορες, επαγγελματίες εγκληματίες των λαών που αλωνίζουν ανενόχλητοι. Ο λαός δεν τους θέλει και δεν θα δουν άσπρη μέρα μέχρι να τα μαζέψουν και να φύγουν. Για να μπορέσει να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του.

Οργάνωση «17 ΝΟΕΜΒΡΗ» Αθήνα, 26 Δεκέμβρη 1975

Σε μεταγενέστερα κείμενά της, η 17Ν αποδίδει σε σχεδιασμένη προσπάθεια των αρχών την απόκρυψη του πραγματικού δράστη της εκτέλεσης. Στο βιβλίο του, ο Δημήτρης Κουφοντίνας θα υποστηρίξει ότι «η εντολή ήρθε από ψηλά: πνίξτε το, διαστρεβλώστε το, μη μαθευτεί» («Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», εκδ. Λιβάνης, Αθήνα 2014).

…  Η επόμενη πρόταση για ενέργεια είναι ακόμα σημαντικότερη. Τα λίγα μέλη της νεοφώτιστης 17Ν νιώθουν να αναμετριούνται με την ιστορία του επαναστατικού κινήματος, με την ίδια την Ιστορία: Θα απαγάγουν το πιο μισητό πρόσωπο στη χώρα, το σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα!

Θα τον κρατήσουν στη λαϊκή φυλακή όσο χρειαστεί, θα τον ανακρίνουν και θα παραδώσουν το υλικό της ανάκρισης στο λαό και την Ιστορία. Και ο σταθμάρχης της CIA γνωρίζει πάρα πολλά. Για την Ελλάδα, για την ευρύτερη περιοχή – μιας και η χώρα είναι κομβικό σημείο για τις επεμβάσεις των ΗΠΑ σε όλη την περιοχή. Για τα επαναστατικά κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο, και όχι μόνο για τις χώρες στις οποίες υπηρέτησε πριν ο σταθμάρχης, οργανώνοντας τη βρόμικη δουλειά της CIA εναντίον των επαναστατών εκείνων των χωρών.

Ειδικά για την Ελλάδα, περιμένουν ότι η ανάκριση θα φωτίσει ολόκληρη τη νεότερη Ιστορία μας. Επειδή από το 1947 η χώρα είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Υποτελής χώρα, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά, στρατιωτικά.
Ο στρατός και η αστυνομία της βρίσκονται κάτω από τις διαταγές μικρομεσαίων στελεχών των στρατιωτικών και αστυνομικών αρχών των ΗΠΑ, οι μυστικές της υπηρεσίες είναι παράρτημα της CIA. Της CIA που έχει εξυφάνει ένα ολόκληρο δίκτυο ελέγχοντας τις οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις. Έχει στρατολογήσει ως πράκτορες υπουργούς και πρωθυπουργούς, στελέχη του κρατικού μηχανισμού, αξιωματικούς, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες διανοούμενους. Φακελώνει τους πάντες. Η CIA είναι πίσω από όλες τις συνωμοσίες, πίσω από όλα τα εγκλήματα κατά του ελληνικού λαού.

Η απαγωγή του σταθμάρχη της CIA θα είναι μια ενέργεια τεράστιας σημασίας, παγκόσμιας εμβέλειας, μια κορυφαία πολιτική πράξη. Πρέπει να προετοιμαστεί στην εντέλεια, να ληφθούν υπόψη όλα τα ενδεχόμενα, όλες οι επιπτώσεις από μια μακρόχρονη κράτηση του.

Όλους εκείνους τους μήνες της πυρετώδους προετοιμασίας η πίεση είναι δυσβάσταχτη. Κάποιοι δεν την αντέχουν και αποχωρούν… Οι δυνάμεις είναι λιγοστές, δεν επαρκούν, τόσο για την ίδια την απαγωγή, όσο και για τη φύλαξη του αρχιπράκτορα, την ανάκριση, για όλες εκείνες τις απαραίτητες ενέργειες υποστήριξης. Υπάρχει σκέψη να απευθυνθούν στον ΕΛΑ, γίνεται όμως η εκτίμηση ότι δεν θα ανταποκριθεί. Οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν το επιβεβαιώνουν.

Έτσι, εγκαταλείπεται τελικά το σχέδιο της απαγωγής. Μαζί εγκαταλείπεται και το σπίτι που θα αποτελούσε τη λαϊκή φυλακή. Πήγε χαμένη η δουλειά μηνών για την κατάλληλη διαμόρφωσή του.Τότε αποφασίζεται η εκτέλεση του σταθμάρχη της CIA. Το σπίτι όπου έμενε ήταν γνωστό σε ένα κομμάτι του επαναστατικού κινήματος από παλιότερα. Καθώς όμως προχωρούσε η ενέργεια, ο σταθμάρχης της CIA Στ. Χολς μετατέθηκε, έφυγε από την Ελλάδα. Από τις 30 Μαΐου 1975 η βίλα στο Παλιό Ψυχικό έμενε κλειστή. Ο επόμενος σταθμάρχης εντοπίστηκε λίγες μέρες αργότερα. Χρησιμοποιούσε το ίδιο αυτοκίνητο, με πράσινες διπλωματικές πινακίδες, ΔΣ 3 131, αλλά με διαφορετικό οδηγό. Έμεινε για λίγο στη βίλα του υποσταθμάρχη της CIA, Ρ. Ιστ, λίγο πιο πέρα, στον ίδιο δρόμο, μέχρι να γίνουν κάποιες αλλαγές στη βίλα του πρώην σταθμάρχη.

Έμενε να βεβαιωθούν οι σύντροφοι ότι ο νέος ένοικος ήταν ο σταθμάρχης, καθώς και το όνομά του. Το πρόβλημα λύθηκε με το «αβγό της 17Ν», ένα πολύ απλό αλλά ευφυές τέχνασμα. Χρησιμοποιώντας την υπεροψία των Αμερικανών και την περιφρόνησή τους στον ελληνικό λαό και τις επαναστατικές οργανώσεις του, αφού θεωρούσαν ότι δεν θα βρεθούν κάποιοι αποφασισμένοι αγωνιστές, και γι’ αυτό δεν έπαιρναν σημαντικά μέτρα ασφάλειας. Ίσως είχαν πιστέψει και οι ίδιοι στο μύθο της «αόρατης» και παντοδύναμης CIA. Οι σύντροφοι χρησιμοποίησαν, επίσης, τις αντιφάσεις στον τρόπο λειτουργίας των αμερικανικών υπηρεσιών και έτσι έμαθαν το πλήρες όνομα και την πραγματική ιδιότητα του πρώτου γραμματέα της πρεσβείας, του σταθμάρχη της CIA Ρίτσαρντ Γουέλς.

Ο Γουέλς δεν ήταν πρωτόφερτος στην Ελλάδα. Έμαθε να μιλά τέλεια τα ελληνικά στην πρώτη θητεία του στη χώρα, από το 1952 μέχρι το 1960. Ήταν τα χρόνια που εδραιωνόταν η αμερικανοκρατία και αυτός υπηρετούσε στην αμερικανική στρατιωτική αποστολή JUSMAG, μια υπηρεσία με ρόλο-κλειδί για τα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της χώρας. Εκείνα τα πρώτα εννιά χρόνια ο Γουέλς στρατολόγησε ή «χειρίστηκε» πολλούς από τους Έλληνες πολιτικούς και αξιωματικούς που επιζητούσαν την εύνοια των υπαλλήλων της υπερδύναμης για να ανελιχθούν στην καριέρα τους. Είχε κομβικό ρόλο στην επεξεργασία των σχεδίων «Περικλής» και «Προμηθεύς», για τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961 και για την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας το 1967.

Από το 1960 μέχρι το 1964 βρίσκεται ως πράκτορας της CIA στην Κύπρο. Και από τη θέση αυτή προωθεί το σχεδίασμά των ΗΠΑ για τη διχοτόμηση της Κύπρου, καθώς και τη δημιουργία του άξονα Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα. Το 1964, μετά τα γεγονότα με τους Τουρκοκύπριους που οργάνωσε με το κλιμάκιο της CIA στο νησί, αναχωρεί για τη Λατινική Αμερική. Εκεί, πάνω από δέκα χρόνια, μέχρι το 1975, πρωτοστατεί στον αντιεξεγερτικό σχεδίασμά της CIA για όλη την υποήπειρο. Δεκάδες χιλιάδες «εξαφανισμένοι», χιλιάδες και χιλιάδες οι βασανισμένοι, αυτά είναι τα ματωμένα ίχνη που άφησε στο νότιο κώνο της Αμερικής.

Το 1975 η CIA θεώρησε ότι η Ελλάδα και η ευρύτερη περιοχή έχει ανάγκη από την «πείρα» του. Έτσι, στα μέσα Ιουνίου 1975, ήρθε στην Αθήνα να συναντήσει τη μοίρα του.

Οι σύντροφοι παρακολουθούσαν με προσοχή τις κινήσεις του, με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς ήταν να χρησιμοποιούν το λεωφορείο τις τοπικής γραμμής του Ψυχικού. Το οποίο ακολουθούσε μια διαδρομή κυκλική και χρειάστηκε κάποιος χρόνος μέχρι να εξοικειωθούν με τις συνήθειες και τις κινήσεις των επιβατών, για να μην τραβήξουν την προσοχή των καχύποπτων εισπρακτόρων.

Ο Γουέλς δεν έβγαινε συχνά τα βράδια. Η ενέργεια, η πρώτη της 17Ν, αποφασίστηκε να γίνει νύχτα, για λόγους ασφάλειας: Το σκοτάδι της περιοχής θα κάλυπτε τα χαρακτηριστικά τους. Δύο μήνες πριν από την ενέργεια σταμάτησαν να περνούν από το Ψυχικό.

Ο Γουέλς ανήκε στη σχολή των πρακτόρων που δεν χρησιμοποιούν φρουρά, για να μην τραβούν την προσοχή. Στην ίδια σχολή ανήκαν και κάποιοι διάδοχοί του, που κυκλοφορούσαν δίχως σωματοφύλακες και χρησιμοποιούσαν συνήθως «ταπεινά» ευρωπαϊκά μοντέλα αυτοκινήτων. Ο οδηγός του δεν ήταν σωματοφύλακας και αποφασίστηκε να μη χτυπηθεί.

Έγινε το σχέδιο της επιχείρησης. Αποφασίστηκε ο ρόλος του καθένα στην ομάδα. Ποιος θα οδηγούσε, ποιος θα κάλυπτε, ποιος θα πυροβολούσε. Όταν έφτασε η μέρα της ενέργειας, φάνηκε ότι άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Όσο το αυτοκίνητο με την ομάδα της 17Ν πλησίαζε το Ψυχικό, ο οδηγός επιβράδυνε. Ύστερα σταμάτησε. Είχε πολιτικές διαφωνίες με την ενέργεια, με την οργάνωση, με…

Στη δυναμική δράση, και ιδιαίτερα όσοι παίρνουν μέρος στις κορυφαίες στιγμές της, όλοι λίγο πολύ φοβούνται. Φοβόμαστε. Ο φόβος ξεπερνιέται μέσα από έλλογες, εσωτερικές διεργασίες, ατομική και προσωπική διαδικασία για τον καθένα μας. Άλλοι δεν τα καταφέρνουν. Συνήθως, όταν το παραδέχονται (και κανείς δεν τους κακίζει, δεν τους λοιδορεί) και είναι ειλικρινείς, κατά κανόνα μένουν στην οργάνωση ως βοηθητικοί, αλλά και αν ακόμα αποχωρήσουν, πάντα θα βοηθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Εκείνοι που επικαλούνται «διαφωνίες», «πολιτικές διαφορές» για να καλύψουν αυτό το φόβο μπορεί να μετατραπούν ακόμα και σε πολέμιους, σε εχθρούς της οργάνωσης.

Το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου 1975, με άλλο οδηγό, που δεν είχε «διαφωνίες», γύρω στις 22.30, το πράσινο Σίμκα, που δεν κλείδωνε το τιμόνι του, πλησίασε το αμάξι του Γουέλς που είχε σταματήσει έξω από την πόρτα του κήπου της βίλας. Ο σύντροφος θα πυροβολούσε με ένα παλιό κολτ των σαράντα πέντε, ένα πιστόλι με ιστορία, που είχε πάρει μέρος σε μάχες, σε επαναστάσεις… Είχε κάνει αμέτρητες δοκιμές, από συγκεκριμένη απόσταση, με το φανταστικό Γουέλς όρθιο απέναντι του. Γι’ αυτό του φώναξε «Ψηλά τα χέρια!», για να πετύχει την απόσταση και τη στάση των δοκιμών. Για να βρει τη δύναμη να πατήσει τη σκανδάλη, σκεφτόταν -έλεγε χρόνια αργότερα- τα αμέτρητα θύματα της CIA στην Ελλάδα, την Κύπρο, τη Λατινική Αμερική… Τερμάτιζε με τρεις σφαίρες μια αιματοβαμμένη πορεία.

Ο σύντροφος που είχε αναλάβει την κάλυψη, με το αυτόματο στα χέρια, ήταν σαν να μην πίστευε ότι έγινε επιτέλους η ενέργεια που ετοίμαζαν τόσους μήνες. Οι τρεις πυροβολισμοί, που τους περίμενε σαν τις εκρήξεις που άκουγε στη δοκιμαστική σκοποβολή, τώρα σαν να είχαν πνιγεί από τη νύχτα, από τους κήπους και τα δέντρα γύρω, από κάποιο πύκνωμα ή αραίωμα του χρόνου. Όμως, έστω και υπόκωφοι, τον επανέφεραν στην πραγματικότητα. Ακολούθησε τους άλλους δύο, από μακριά κάπως, στο πράσινο Σίμκα. Ύστερα, τον πλημμύρισε μια χαρά, μια ανακούφιση. Στάθηκε στη μέση του δρόμου. Σήκωσε με το χέρι με το χοντρομάλλινο γάντι ψηλά το αυτόματο. Πανηγύριζε. Άκουγε στα αυτιά του μυριάδες πανηγυρισμούς από όλα τα μέρη του κόσμου.

Ένα αμάξι έστριψε στη γωνία. Τον έλουσε με τους προβολείς του: Έναν άνθρωπο με άγρια χαρά, να σηκώνει ψηλά στον ουρανό ένα αυτόματο. Έκοψε ταχύτητα, κοντοστάθηκε. Ύστερα, ολοκλήρωσε τη στροφή του και έφυγε.

Εκείνο το βράδυ η ομάδα που άνοιγε ένα νέο και διαφορετικό κεφάλαιο στο επαναστατικό κίνημα αποκτούσε επίσημα όνομα: 17 Νοέμβρη. Το ίδιο βράδυ μια τετρασέλιδη προκήρυξη, που κατέληγε με το σύνθημα «Ο αγώνας συνεχίζεται», μοιράστηκε σε κάποιες λαϊκές γειτονιές. Στάλθηκε σε πολλές εφημερίδες. Έγιναν τηλεφωνήματα σε κάποιες εφημερίδες και κάποιους δημοσιογράφους: Ανάληψη ευθύνης. Ενημερώθηκε ο Τύπος. Ενημερώθηκε η κυβέρνηση. Ενημερώθηκαν τα κομματα.

Όμως η εντολή ήρθε από ψηλά: Πνίξτε το. Διαστρεβλώστε το. Μη μαθευτεί. Οι εφημερίδες άρχισαν να γράφουν ευφάνταστα σενάρια, τα κόμματα μιλουσαν για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ πρακτόρων.

 Δύο μέρες αργότερα η Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη έδωσε νέα ανακοίνωση. Την έφαγε και αυτή το σκοτάδι της αποπληροφόρησης και της προβοκατορολογίας.

Τη μέρα που βγαίνει η δεύτερη ανακοίνωση, ένας σύντροφος της 17Ν ενημερώνει ένα πολύ στενό συντονιστικό του ΕΛΑ, επίσημα, ποιοι έκαναν την ενέργεια. Οι αντιδράσεις ποίκιλλαν. Πολύ. Ο Χρήστος Κασσίμης ήταν από εκείνους που οργίστηκαν. Ωστόσο, ο ίδιος αργότερα, και ιδιαίτερα μετά την εκτέλεση Μάλλιου, έχει τη μεγαλοσύνη και μιλά με πολύ θερμά λόγια για τους συντρόφους της 17Ν.

Λίγες μέρες αργότερα, μέσα από την επαφή τους, η 17Ν ζητά από τον ΕΛΑ να τυπώσουν και να μοιράσουν και αυτοί, σε 5.000 αντίτυπα, την πρώτη προκήρυξη για τον Γουέλς. Ο ΕΛΑ αρνείται. Προσφέρεται να δώσει ένα σετ χειροκίνητου πολύγραφου. Η 17Ν ζητά να αναπτύξει γραπτά τις απόψεις της στην οργάνωση του ΕΛΑ. Ένας εκπρόσωπός της διαβάζει ένα πολυσέλιδο κείμενο με τις θέσεις της 17Ν, που περιλαμβάνει ένα σχέδιο συνεργασίας, σε μια συνάντηση αντιπροσώπων των πυρήνων του ΕΛΑ. Στη συνάντηση αυτή, βέβαια, όπως και σε άλλες ανάλογες, λαμβάνονταν όλα τα συνωμοτικά μέτρα. Έτσι, τόσο ο εκπρόσωπος της 17Ν, όσο και οι αντιπρόσωποι των πυρήνων του ΕΛΑ φορούσαν, για παράδειγμα, κουκούλες για να μη γνωριστούν μεταξύ τους. Ο ΕΛΑ αποφασίζει ότι θα προχωρήσει το δικό του πρόγραμμα δράσης και η σχέση του με την 17Ν θα μείνει σε επίπεδο αλληλοπληροφόρησης.

Η 17Ν συνεχίζει για ένα διάστημα να τυπώνει και να μοιράζει τις προκηρύξεις της στις λαϊκές συνοικίες. Να στέλνει με το ταχυδρομείο, και με άλλους τρόπους, κείμενά της σε ξένες εφημερίδες και ανταποκριτές διεθνών ΜΜΕ. Το τείχος της σιωπής που έχει επιβάλει η CIA παγκόσμια είναι απροσπέλαστο.

Λίγο αργότερα, ένα αναλυτικό της κείμενο, που ενημερώνει πώς έγινε η ενέργεια κατά του Γουέλς ακολουθεί ένα σίγουρο μονοπάτι και φτάνει σε ένα πρόσωπο μεγάλου κύρους στους γαλλικούς φιλολογικούς και φιλοσοφικούς κύκλους. Περιβεβλημένο με το κύρος και την αξιοπιστία αυτού του ανθρώπου φτάνει στη γαλλική εφημερίδα Liberation. Παραμένει όμως στα έγκατα του χρηματοκιβωτίου της. Κυοφορείται εννέα μήνες και βλέπει το φως μετά την ενέργεια της 17Ν κατά του βασανιστή Μάλλιου.

Είναι αλήθεια ότι ο εισαγγελέας Δημήτριος Τσεβάς απαγόρευσε από τις 27.12 τη δημοσίευση πληροφοριών για την πορεία της ανάκρισης, αλλά δεν ήταν αυτό που εμπόδισε τη δημοσιοποίηση των προκηρύξεων. Εξάλλου η υπόθεση παρέμεινε στα πρωτοσέλιδα του Τύπου. Απλώς κανείς δεν πίστευε τότε ότι υπάρχει μια παρόμοια οργάνωση.

Οπως γράφει στο βιβλίο του ο Αμερικανός διπλωμάτης Μπρέιντι Κίσλινγκ, ο οποίος υπηρέτησε αργότερα στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα, εξίσου δύσκολο ήταν και για τις αμερικανικές υπηρεσίες να εντοπίσουν την ταυτότητα του δράστη: «Αν εξαιρεθεί η αποτυχημένη βομβιστική απόπειρα εναντίον του δικτάτορα Παπαδόπουλου το 1968, οι Ελληνες ακροαριστεροί (radicals) δεν είχαν ποτέ ανθρώπους για στόχους», ενώ «από το 1947 που συγκροτήθηκε η CIA, κανείς Αμερικανός πράκτορας δεν είχε πέσει θύμα τρομοκρατικής ενέργειας» (John Brady Kiesling, «Greek Urban Warriors. Resistance and Terrorism, 1967-2014», Lycabettus Press, Αθήνα 2014, σ. 6).

Σήμερα, που έχει αποχαρακτηριστεί μέρος των επίσημων αμερικανικών εγγράφων της εποχής, γνωρίζουμε ότι το πρώτο υπόμνημα που συνέταξε η CIA την επομένη της δολοφονίας αναφέρει ότι «η ταυτότητα των δραστών μπορεί να κυμαίνεται μεταξύ της Ακρας Αριστεράς και της Ακρας Δεξιάς» (Central Intelligence Agency, Executive Registry, Job 80–M00165A, Box 17).
Και ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Τζακ Κιούμπιτς ενημέρωνε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι είχαν αναλάβει τηλεφωνικά την ευθύνη για τη δολοφονία δύο διαφορετικές οργανώσεις, η «Ενωσις Αξιωματικών Εθνικής Ιδέας» και η «17 Νοέμβρη», αλλά «καθώς φαίνεται η αστυνομία δεν παίρνει στα σοβαρά κανέναν από τους δύο ισχυρισμούς» (National Archives, RG 84, Athens Embassy Files: Lot 78 F 160, Box 63).

Η αμερικανική μυστική υπηρεσία έσπευσε φυσικά να εκμεταλλευτεί το γεγονός. Για πρώτη φορά διέθετε κι αυτή τον δικό της «μάρτυρα». Και σε μια περίοδο που είχαν τεθεί υπό διερεύνηση στο Κογκρέσο οι υπερεξουσίες της CIA, βρέθηκε ένα νέο επιχείρημα εναντίον των επικριτών της. Ως προς τις συνέπειες για την Ελλάδα, «ο σταθμός της CIA στην Αθήνα, αντί να συρρικνωθεί, όπως σχεδιαζόταν, παρέμεινε ένας από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη, εξαιτίας των πρακτόρων που συνέρρεαν για να διενεργήσουν τις δικές τους έρευνες», γράφει ο Κίσλινγκ (σ. 11).

Τον Μάρτιο του 1976 η «17 Νοέμβρη» έστειλε μέσω του Ζαν-Πολ Σαρτρ στη «Λιμπερασιόν» μια εκτενή περιγραφή του σχεδιασμού και του τρόπου εκτέλεσης της ενέργειας. Ομως ούτε κι αυτή η προκήρυξη δημοσιεύτηκε από τη γαλλική εφημερίδα. Χρειάστηκε να υπάρξει και δεύτερος στόχος της οργάνωσης, ο βασανιστής αξιωματικός της αστυνομίας Ευάγγελος Μάλλιος, ο οποίος δολοφονήθηκε στις 14.12.1976. Η βαλλιστική έρευνα απέδειξε ότι είχε χτυπηθεί από το ίδιο όπλο, ενώ ήταν εμφανές ότι είχε χρησιμοποιηθεί και η ίδια γραφομηχανή.

Πλέον όλοι κατάλαβαν ότι οι ισχυρισμοί της «17 Νοέμβρη» δεν ήταν παραπλανητικοί. Η νέα προκήρυξή της δημοσιεύτηκε αμέσως, ενώ και το κείμενο για τον Γουέλς δημοσιεύτηκε ταυτόχρονα στη «Λιμπερασιόν» και την «Ελευθεροτυπία» στις 24.12.1976. Από τότε η ενέργεια αυτή συνέβαλε όσο καμιά άλλη στη δημιουργία του μύθου της 17Ν. Πολύ περισσότερο που ο Γουέλς δεν ήταν ένας απλός «σταθμάρχης», αλλά είχε ανάμειξη σε ορισμένα από τα πιο αιματηρά επεισόδια του «βρόμικου πολέμου» που είχε διεξαγάγει επί δεκαετίες η CIA, από την Κύπρο ώς τη Γουατεμάλα .