ΜΑΡΙΟ ΣΟΑΡΕΣ VS ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

O Γιάννης Σουλαδάκης, με άρθρο του διηγείται μία προσωπική ιστορία του με τον πρώην πρόεδρο της Πορτογαλίας, Μάριο Σοάρες, που έφυγε χθες από την ζωή στα 92 του χρόνια.

Το 1999 ως ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ βρέθηκα στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, λόγω του τρόπου καθορισμού της θέσης του καθενός στην αίθουσα συνεδριάσεων, βρέθηκα να έχω θέση ακριβώς δίπλα με τον Μάριο Σοάρες, φρόντισε το επώνυμό μου Σουλαδάκης–Σοάρες.

Έτσι είχα την τύχη για πέντε χρόνια μιας ανεπανάληπτης εμπειρίας, με ένα από κάθε πλευρά εξαιρετικό πολιτικό και άνθρωπο.

Δεν θα αναφερθώ καθόλου στις όποιες πολιτικές συζητήσεις και εμπειρίες από ένα Μεγάλο Ευρωπαίο πολιτικό που ατσαλώθηκε στη μάχη κατά της δικτατορίας του Σαλαζάρ και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Πορτογαλία.

Η γειτνίαση μου αυτή,

μου έδωσε μια άλλη δυνατότητα και ανεπανάληπτη ευκαιρία πολιτικής συμπεριφοράς και πολιτικού ήθους που δυστυχώς στην χώρα μας, που διαλαλούμε ότι δώσαμε την Δημοκρατία ως θεσμό στην ανθρωπότητα, αποτελούν είδη σε πλήρη ανεπάρκεια τόσο, που το ανώτερο πολιτικό ήθος καθορίζεται από το ποιος με λιγότερο χυδαίο τρόπο βρίζει τους πολιτικούς του αντίπαλους, η ακόμα και στο κόμμα που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ανήκει.

Ποια ήταν λοιπόν αυτή η εμπειρία…

Έβλεπα όλους τους Πορτογάλους ευρωβουλευτές ανεξάρτητα από κόμμα να έρχονται στον Μάριο Σοάρες με αγάπη και σεβασμό, να τον αποκαλούν «Μάριο», να τον ρωτούν για οτιδήποτε ως Μάριο, να τον θωπεύουν ανυπόκριτα, να του σφίγγουν το χέρι, τον δικό τους Μάριο, τον Πορτογάλο, που τον αγαπούσαν, τον εκτιμούσαν, έδινε κύρος και προσωπικότητα στην Πορτογαλία.

Μου δίνεται όμως η ευκαιρία να κάνω ορισμένες πολιτικές, ιστορικές αναφορές και για Πορτογαλία και για Ελλάδα.

Και οι δυο χώρες βρεθήκαμε σε ανάλογη κρίση, η Πορτογαλία βρήκε τον δρόμο της, εμείς πελαγοδρομούμε χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό.

Στην Πορτογαλία οι ιστορικά διαμορφωμένες πολιτικές δυνάμεις, με το βάρος της ιστορικής τους ευθύνης, βρήκαν κοινό πλαίσιο αναφοράς, στην Ελλάδα η Νέα Δημοκρατία, η ιστορικά διαμορφωμένη συντηρητική παράταξη, έχοντας τεράστιες ευθύνες για την κρίση, υπονόμευσε την προσπάθεια, το αν τελικά έγινε πρωθυπουργός ο Σαμαράς, κέρδισε η χώρα;

Το ότι προϊόν των δικών της πλατειών αγανακτισμένων είναι η χρυσή αυγή και αυτό το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, το έχουν ποτέ αντιληφθεί;

Το αν οδηγήθηκε το ΠΑΣΟΚ όπου οδηγήθηκε ανεξάρτητα από τα λάθη και τις ευθύνες του, πολιτικά, θεσμικά, ωφέλησε την χώρα;

Η ίδια η Νέα Δημοκρατία που βρίσκεται μακράν από τα ιστορικά της εκλογικά ποσοστά, είναι ικανοποιημένη όταν μάλιστα οι ψηφοφόροι της σε απόλυτους αριθμούς είναι ακόμη λιγότεροι; νομίζει ότι με τον κραυγάζοντα, ωρυόμενο πολιτικά, σεληνιαζόμενο Γεωργιάδη, θα λύσει το γενικότερο πρόβλημα της χώρας, την γενικευμένη της κρίση;

Η ίδια η κρίση της χώρας έχει έκφραση, η επιτομή της κρίσης είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα συνονθύλευμα χωρίς ιστορικό, ιδεολογικό, η πολιτικό βάθος και βάρος.

Τον ΣΥΡΙΖΑ τον έχω ονομάσει πολιτική συμμορία και επιμένω, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικό παραπροϊόν ανερμάτιστο, χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα, είναι προϊόν πολιτικής παθογένειας, που στην προσπάθειά του να επιβιώσει πολιτικά, παρασιτεί σε βάρος της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επανέλθει στα κιλά του, του πολιτικού περιθωρίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντά σε βασικά ερωτήματα που οι απαντήσεις συγκροτούν τα χαρακτηριστικά πολιτικού φορέα.

Ερώτημα πρώτο: με ποιο ιδεολογικό, πολιτικό, ευρωπαϊκό ρεύμα συγγενεύει;

Ερώτημα δεύτερο: σε ποιο ιστορικό, πολιτικό ρεύμα της αριστεράς στην Ελλάδα αντιστοιχίζεται, συγγενεύει, ακολουθεί την ΕΔΑ, το ΚΚΕ, την Ανανεωτική Αριστερά, το ΚΚΕ εσωτερικού, την ΕΑΡ, τον Κύρκο, τον Ηλιού τον Πασαλίδη, τον Ζαχαριάδη, τον Φλωράκη, τον Φαράκο, ποιον; ας μας

πουν, ποιο ρεύμα εκφράζουν; να μάθουμε και εμείς που προβληματιζόμαστε και αγωνιούμε.

Η απάντηση δυστυχώς είναι μια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμμιά σχέση με οποιοδήποτε ιστορικό, η ιδεολογικό, αριστερό ρεύμα και γι αυτό είναι επικίνδυνος, διότι δεν έχει ούτε ιδεολογικό, ούτε ιστορικό, ούτε πολιτικό βάρος, βάθος και έρμα.

Είναι ένα συνονθύλευμα, μια πολιτική συμμορία που εκμεταλλευόμενη την συγκυρία, συμμαχώντας με ομολογημένες και ανομολόγητες καταστάσεις, κατέλαβε με ρεσάλτο την διακυβέρνηση της χώρας, την οποία δεν θα αφήσει, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, θεμιτό η αθέμιτο τρόπο και εδώ ακριβώς έχουν κρατήσει το μοναδικό χαρακτηριστικό της πιο κακής ιστορικά εκδοχής, της οποίας κατ΄ επίφασιν Αριστεράς τον ολοκληρωτισμό σαν τρόπο σκέψης και τρόπο δράσης.

Επανέρχομαι όμως στον Μάριο Σοάρες, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Πορτογαλίας και μια σύγκρισή του με το ΠΑΣΟΚ, σε διάφορες φάσεις της ιστορικής τους εξέλιξης και των κρίσεων που αντιμετώπισαν.

Το Πορτογαλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ιδρύθηκε το 1875, το 1932 αναγκάσθηκε να διαλυθεί υπό την πίεση της Σαλαζαρικής δικτατορίας, οι ηγέτες του όμως, ζώντας εξόριστοι στην Ευρώπη το κρατούσαν ζωντανό, κρατούσαν τις Σημαίες και έτσι το 1973, στην περίοδο της δικτατορίας, στο συνέδριο της επανίδρυσής του που έγινε μεταξύ 16 και 19 Απρίλη 1973, εκτός της επανίδρυσής του διατήρησε και το όνομα και τα σύμβολά του, το συνέδριο έγινε στο Mad Mumstereiffel.

Με την επανάσταση των γαρυφάλλων το 1974, με επικεφαλής τον Μάριο Σοάρες, πρωταγωνίστησε στις εξελίξεις, πέρασε το ίδιο εσωτερικές κρίσεις, διασπάσεις, διαφωνίες προσανατολισμού και συμμαχιών, ο Σοάρες βρέθηκε σε μειοψηφία, παραιτήθηκε, αλλά δεν έφυγε λειτούργησε θεσμικά και επανήλθε.

Το κόμμα λειτούργησε θεσμικά, ξεπέρασε αντιθέσεις και κρίσεις και σήμερα είναι κυβέρνηση.

Σήμερα όλη η Πορτογαλία στην μνήμη του Μάριο Σοάρες υποκλίνεται. Δεν είναι του παρόντος ευρύτερες αναφορές, σημειώνω μόνο, ότι ο Αντόνιο Γκουτιέρες, ο τωρινός Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, ήταν ο επόμενος ισχυρός ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στην συνέχεια πρωθυπουργός, ακολούθως Προέδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και μετά υπεύθυνος του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, στην Σοσιαλιστική Διεθνή τον διαδέχθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου.

Στο ΠΑΣΟΚ τώρα σχεδόν βίοι σχεδόν σύγχρονοι αλλά όχι παράλληλοι, ενυπήρχε ως ΠΑΚ την περίοδο της Δικτατορίας, ιδρύθηκε στις 3 Σεπτέμβρη 1974, συνέβαλε τα μάλα στην εμπέδωση των θεσμών της Δημοκρατίας, στον εκσυγχρονισμό της χώρας, εκεί που υστέρησε ήταν ο δικός του θεσμικός, δομικός εκσυγχρονισμός.

Έχοντας πλήρη γνώση όλων των Προεδρικών περιόδων του ΠΑΣΟΚ, παρά τα αντιθέτου λεγόμενα και θρυλούμεθα, η καλλίτερη θεσμική περίοδος ήταν αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, γι αυτό εξάλλου άντεξε την περίοδο 1988 – 1994, στην συνέχεια αναπτύχθηκαν διάφορα μικρά η μεγάλα περιβάλλοντα και μικρές οι μεγάλες αυλές και με κλιμακούμενη εξέλιξη στους επόμενους Προέδρους, οδήγησαν στην αποπολιτικοποίηση, αποιδεολογικοποίηση του ΠΑΣΟΚ και ανάχθηκαν τα πάντα στις σχέσεις με το κράτος.

Πάρα πολλοί προσέγγισαν έχοντας προσωπικούς και ανομολόγητους στόχους, το κόστος των οποίων τελικά φορτώθηκαν η και τις φόρτωναν οι ίδιοι στο ΠΑΣΟΚ, πίσω από το οποίο κρυβόντουσαν, μη αναλαμβάνοντας τις ευθύνες των πράξεών τους.

Εδώ σημειώνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει τις πιο χυδαίες πολιτικά εκδοχές στις πρακτικές του, ανεξάρτητα του πως τις καλύπτει προς το παρόν, πρακτικές που σε άλλες εποχές ήσαν τελείως αδιανόητες.

Ακριβώς αυτή η θεσμική υστέρηση του ΠΑΣΟΚ σε σχέση με το Πορτογαλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, αποτελεί την βάση της εικόνας, όπου βασικά επιτελικά του κυβερνητικά στελέχη, χωρίς αυτοκριτική η αυτογνωσία, η ανάληψη ευθυνών, μετακομίζουν σε άλλα κόμματα καταγγέλλοντας το ΠΑΣΟΚ των κυβερνήσεων του οποίου ήσαν βασικά στελέχη, κάτι που αποτελεί το ανώτερο επίπεδο πολιτικής επιπολαιότητας, οδηγεί τον τέως πρόεδρό του και Πρωθυπουργό, σε πολιτικά περιθωριακές πρακτικές, η άλλους τέως υπουργούς, μη έχοντας

αίσθηση του πραγματικού τους πολιτικού μεγέθους, μέγεθος που αποκτούσαν μέσω του ΠΑΣΟΚ και όχι ως κληρονομικό ατομικό χάρισμα η ως σφραγίδα δωρεάς, να περιφέρονται ανά την χώρα παίζοντας ρόλους πολιτικής παντομίμας.

Αλήθεια πιστεύουν, ότι διάφορα περιφερόμενα ανά την Ελλάδα αφηγήματα για τον ποιος ανέτρεψε ποιον, ποιος υπονόμευσε ποιον, τίνος είναι, η τίνος δεν είναι η πολιτική, ποιος στηρίχθηκε, ποιος όχι, αποτελούν ισχυρές βάσεις που δικαιολογούν πολιτικές συμπεριφορές και στάσεις;

Όσοι πιστεύουν ότι έτσι λειτουργεί η κοινωνία με τα προβλήματά της, είναι μακριά νυχτωμένοι, η κοινωνία όχι μόνο αδιαφορεί, αλλά και αποστρέφεται.

Το πραγματικό αίτημα που διαμορφώνεται είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και συνοδεύεται με την απελπισία των μεσαίων στρωμάτων, των παραγωγικών στρωμάτων και την εντεινόμενη φτωχοποίηση περισσότερων συμπολιτών μας.

Όσοι νομίζουν ότι η απομάκρυνση του ΣΥΡΙΖΑ είναι εύκολη υπόθεση είναι μακριά νυχτωμένοι, ο ΣΥΡΙΖΑ ένα απολίτικο, ευκαιριακό, μόρφωμα δεν έχει όρια, με μοναδικό ενωτικό στοιχείο του το κράτος που κατέλαβαν με ρεσάλτο και ολοκληρωτικές αντιλήψεις, δεν είναι εύκολος αντίπαλος, όταν μάλιστα πολλές φορές προκρίνουν το δικό τους συμφέρον από τις ανάγκες της χώρας.

Ακριβώς εδώ βρίσκεται η θέση του ΠΑΣΟΚ και εδώ έρχεται ως αίτημα της κοινωνικής βάσης της Δημοκρατικής παράταξης, αυτής δηλαδή που διαχρονικά στήριξε το ΠΑΣΟΚ, η ανασυγκρότηση και η ενότητα του χώρου μας, αυτό ακριβώς το αίτημα προέρχεται είτε από όσους αποστασιοποιούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε διαχρονικά ήσαν αποστασιοποιημένοι στην περιοχή της αποχής.

Αυτή η ανάγκη υπερβαίνει και αδιαφορεί για διάφορα σενάρια η πολιτικές καρικατούρες, πολλές φορές μάλιστα οργίζεται, διότι είναι προφανείς οι στόχοι, για το που θα βρίσκονται κάποιοι και τι ρόλο οι ίδιοι θα έχουν.

Αποτελεί αίτημα όλων εκείνων που έχουν σταθερή αντιδεξιά αναφορά και ζητούν φερέγγυα σταθερή πολιτική έκφραση.

Η διαμορφούμενη τάση της κοινής γνώμης είναι, ότι κορμός αυτής της προσπάθειας πρέπει να είναι το ΠΑΣΟΚ, χωρίς υποσημειώσεις, με το όνομα και τα σύμβολά του, προχωρώντας στις όποιες συμμαχίες, ανοικτό σε συνεργασίες και μέχρι εκεί, καμμιά επαφή με όσους το υβρίζουν και θέτουν ως προαπαιτούμενο την διάλυση του.

Το ΠΑΣΟΚ και πρέπει και μπορεί να εκφράσει πάλι την εναλλακτική, ευρωπαϊκή, προοδευτική, κοινωνικά δίκαιη στρατηγική της χώρας μας απέναντι στην συντηρητική στρατηγική.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει και μπορεί και πρέπει να απομονώσει τον πολιτικό λαθρεπιβάτη ΣΥΡΙΖΑ .

Ανεξάρτητα όμως από αυτά που τα θεωρώ σωστά και μετριοπαθή, αν όπως θρυλείται υπάρχουν σκέψεις για συνέδριο ίδρυσης νέου κόμματος και της de facto σιωπηρής κατάργησης του ΠΑΣΟΚ, ας το ξεχάσουν, δεν θα πάμε μαζί, οι δρόμοι μας θα χωρίσουν, τέτοιες αποφάσεις αφορούν μόνο συνέδριο και εσωκομματικό δημοψήφισμα. Το ΠΑΣΟΚ έχει την ευκαιρία αλλά και την υποχρέωση να λειτουργήσει θεσμικά, αυτή η λειτουργεία θα δικαιώσει και θα ενισχύσει την Πρόεδρό του, νέα αρχή ναι, με σύγχρονες αρχές και μεθόδους.

στο TheCaller.gr