«Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοιηλιόπατοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες!
Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει
και μακριάθε βογκάει και μακριάθε ανεβαίνει.»
Η πορεία του Ιησού προς τον Σταυρό και το θάνατο, την Αποκαθήλωση και την Ταφή του. Η πιο πένθιμη βδομάδα της Χριστιανοσύνης κορυφώνεται με τον Επιτάφιο και τα καθηλωτικούς ύμνους. «Αι γενεαί πάσαι…», και «Ω γλυκύ μου έαρ».
Η μάνα που βλέπει τον γιο της πάνω στο σταυρό. Η μάνα που βλέπει το παιδί της να πεθαίνει σε κάθε σημείο του πλανήτη. Η μάνα που θρηνεί το χαμό του παιδιού της στο αιματοβαμμένο Αιγαίο.
Περισσότερες από 145.000 οικογένειες Σύρων προσφύγων στην Αίγυπτο, τον Λίβανο,
το Ιράκ, έχουν επικεφαλής γυναίκες που αγωνίζονται μόνες για την επιβίωσή τους.
Η έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες φέρνει στο φως τις τραγικές ιστορίες γυναικών . Αναγκασμένες να παλεύουν με νύχια και με δόντια για την επιβίωση της οικογένειάς τους. Πέφτοντας συχνά θύματα εκμετάλλευσης ενώ τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν καθημερινά τραυματικές εμπειρίες.
«Οι γυναίκες πρόσφυγες από τη Συρία είναι το συνδετικό στοιχείο που κρατά ενωμένη μια διαλυμένη κοινωνία. Η δύναμή τους είναι αξιοσημείωτη, όμως αγωνίζονται μόνες τους. Οι φωνές τους συνιστούν μία έκκληση για βοήθεια και προστασία που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε», δήλωσε η Ειδική Απεσταλμένη, Αντζελίνα Τζολί.
Και μπορεί οι οργανώσεις που παρέχουν βοήθεια στις γυναίκες πρόσφυγες να ξεπέρασαν τις 150 , όμως, σύμφωνα με την έρευνα , αυτή η βοήθεια υπολείπεται των πραγματικών αναγκών . Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει επίσης τις πολλές πράξεις καλοσύνης και γενναιοδωρίας εκ μέρους των χωρών και των κοινοτήτων. Οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, οι ψαράδες, οι δάσκαλοι, οι νοικοκυρές, αγκάλιασαν τις γυναίκες πρόσφυγες και τα παιδιά τους.
Γωνία Αριστοτέλους και Αγίου Μελετίου. Κάθεται στα σκαλιά της πολυκατοικίας κρατώντας αγκαλιά το μωρό της. Κόσμος μπαίνει και βγαίνει. Κάποιοι γυρίζουν αλλού το βλέμμα. Η κυρία του πέμπτου της κατέβασε ένα πιάτο φαί . Και η φοιτήτρια από το ισόγειο έκανε ότι περνούσε από το χέρι της. Δεν την αντέχεις τη δυστυχία κι ας λένε οι ειδήμονες ότι στο τέλος όλα τα συνηθίζεις. Και ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι κάτι που προσεγγίζεται μέσα από τις θεωρίες της κοινωνιολογίας και της πολιτικής.
Η ματιά του φωτογράφου εξωραΐζει. Ο δεξιός καρπός της είναι διπλάσιος από το πρήξιμο. Γλύτωσε από τον πόλεμο , βγήκε ζωντανή από το ναυάγιο , ίσα που κατάφερε να φτάσει στην ακτή. Με το πρόσωπο καταϊδρωμένο , τα μαλλιά κολλημένα στο μέτωπο αγκαλιάζει το μωρό της .
Αυτή τη μάνα σύμβολο , φάρο και πυξίδα αφουγκράστηκε ο Βάρναλης στο ``Φως που καίει, στα ποιήματά του «Η μάνα του Χριστού» και «Οι πόνοι της μάνας». Τα ποιήματα αυτά ήταν η αφορμή να ξεσπάσουν τα Μαρασλειακά. Κατηγορήθηκε ότι έβρισε την Παναγία και απολύθηκε από την εκπαίδευση. Ο ίδιος ο Βάρναλης λέει στα απομνημονεύματά του που δημοσιεύτηκαν το 1935 στην εφημερίδα ``Ανεξάρτητος `` και εκδόθηκαν το 1981 από τον «Κέδρο» σε επιμέλεια Κώστα Παπαγεωργίου.
«….Αν η Παναγία μου κίνησε το ποιητικό μου ενδιαφέρον , είναι γιατί μπορούσε εύκολα να γίνει η Μάνα – Σύμβολο , ο τύπος όλων των μανάδων που κλαίνε και δέρνονται, όταν τους αδικοσκοτώνουνε τα παιδιά τους, ο τύπος και το σύμβολο της πραγματικής μητρότητας , που μπορεί να φτάσει ίσαμε την έσχατη προστυχιά και ίσαμε το έγκλημα για να σώσει το πλάσμα της….»
«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος». Σμίγουν οι δυο επιτάφιοι του Αγίου Θωμά και του Αγίου Αθανασίου. «Θρήνον συνεκίνει, η πάναγνός σου Μήτηρ, σου Λόγε νεκρωθέντος». Γυναικεία υπόσταση , μητρότητα και θρησκεία μπλέκονται. «Ω γλυκύ μου έαρ…».
Μένει πολλά χρόνια στην Κυψέλη. Έχει αλλάξει τρεις γειτονιές. Όταν πρωτοήρθε από το χωριό της έμεινε στη θεία της στην κάτω πλευρά της Πατησίων . Μετά παντρεύτηκε και πήγαν στη Σκύρου και μετά αγόρασαν το διαμέρισμα στην Αγία Ζώνης. Δυο παιδιά γέννησε, το ένα το «έχασε μωρό», το άλλο έφυγε στην Αμερική για σπουδές και δεν ξαναγύρισε. Ούτε τότε βαρυγκώμησε. Ακολουθώντας τον Επιτάφιο υπενθύμιζε στον εαυτό της ότι για να πάρεις πρέπει να προσφέρεις και ότι ο πόνος καθρεφτίζεται σε κάθε νύξη ομορφιάς και ζωής. Η μόνη παρηγορητική διάσταση και ελάχιστη αχτίδα φωτός που μπορεί να καταυγάζει το σκοτάδι.
«Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρη ομπόλια,
για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει.
Ξεφαντώνουν τ’ αηδόνια στα γύρω περιβόλια,
λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλα..»
για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει.
Ξεφαντώνουν τ’ αηδόνια στα γύρω περιβόλια,
λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλα..»
ΚΩΣΤΟΥΛΑ
ΤΩΜΑΔΑΚΗ
ΤΩΜΑΔΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου