Η άνοιξη ορμάει από παντού στο σπίτι, μου παίρνει το μυαλό, με χαζεύει και με γεμίζει αγωνία.
Κάθομαι εδώ δυο ώρες, κοιτάω τον υπολογιστή, διαβάζω τις ειδήσεις και δεν μου κάνει κέφι να γράψω.
Όταν μπαίνει η άνοιξη, θέλω να φύγω από την Αθήνα.
Πάντα θέλω να φύγω από την Αθήνα αλλά την άνοιξη πιο πολύ.
Η άνοιξη σε κάνεις να θέλεις να προλάβεις.
Έχεις την αίσθηση πως αυτή η ομορφιά δεν θα κρατήσει για πάντα.
Και δεν θα κρατήσει για πάντα.
Οπότε, πρέπει να βιαστείς για να μην την χάσεις.
Αλλά όλο εμπόδια. Κάτι να σου κόβει πάντα την χαρά.
Δεν αρκεί να βλέπεις τις ωραίες μέρες, θέλεις και να τις ζήσεις.
Και πώς να τις ζήσεις;
Πώς να ζήσεις τις όμορφες μέρες, κυνηγώντας λογαριασμούς και χρήματα;
Πώς να ζήσεις τις όμορφες μέρες,
με ανθρώπους που συζητούν συνέχεια -και με το δίκιο τους- για ρυθμίσεις χρεών, τράπεζες, εφορίες, ραντεβού με δικηγόρους και άλλα τέτοια σιχαμερά;
Πώς τα καταφέραμε έτσι;
Κανονικά, τα πράγματα είναι απλά.
Αλλά δεν είναι.
Και έρχεται η άνοιξη και σου θυμίζει πως δεν ζεις.
Δεν ζούμε, φίλε, δεν ζούμε. Υπολογίζουμε μόνο.
Κι αυτή η άνοιξη μπορεί να είναι η τελευταία.
Αυτό το καλοκαίρι μπορεί να είναι το τελευταίο.
Το έχει η άνοιξη αυτό.
Μαζί με την ομορφιά και την αναγέννηση της φύσης, φέρνει και την μυρωδιά του θανάτου.
Σου λέει «βλέπεις όλη αυτή την ομορφιά; Δεν θα την βλέπεις πάντα. Τώρα είναι η σειρά σου να την δεις. Τώρα είναι για σένα.»
Ε, αφού τώρα είναι για μένα, εγώ θα φύγω και θα πάω να την βρω την ομορφιά.
Βέβαια, δεν έχω φράγκα και έχω και κάποιες υποχρεώσεις αλλά αφενός το καλοκαίρι είναι η χρυσή εποχή των φτωχών και αφετέρου τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από ανθρώπους με πάρα πολλές υποχρεώσεις.
Κρίμα είναι να δεις τα ραδίκια ανάποδα και να συνειδητοποιήσεις πως δεν τα είδες ποτέ από πάνω.
Οπότε, πάμε να δούμε τα ραδίκια από πάνω.
Ελάτε, πάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου