Ταλιμπανιστήρια: Τηλεχειριζόμενα αμερικανικά κατασκοπευτικά αεροπλάνα χωρίς πιλότο για την παρακολούθηση των Ταλιμπάν. (Ανέκδοτο).
Βέβαια υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες: «Τα λέω χύμα», «Είμαι πάρα πολύ εργατικός, Πυροβολημένος», «Ματάκιας» (εκ του Ταλιμπάν + μπανίζω ) κλπ. Η έννοια χρησιμοποιείται και για δείξει τον φανατικό κάθε θρησκείας - ιδεολογίας, που αμολάει κατηγορίες σε όλους κι αδιαφορεί για τις αρνητικές συνέπειες των όσων λέει.
Ταλιμπανιστήρια υπάρχουν κυρίως στη Δεξιά. Ανόητοι, που ακολουθούν πιστά την κομματική γραμμή, ακόμα κι όταν είναι ολοφάνερα λάθος, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα.
Ο Άδωνης είναι ένα τέτοιο ταλιμανιστήρι. Προκειμένου να υπερασπιστεί το Μνημόνιο, προκαλεί αηδία, οργή, αγανάκτηση κι έτσι τελικά κάνει κακό στο κόμμα του. Ελπίζω να συνεχίσει, γιατί θεωρώ ότι ο κόσμος έχει σιχαθεί τα ταλιμπανιστήρια. Υπάρχει μια κακή νοοτροπία στα αστικά κόμματα, όπου ο «τσοπάνης» τραβάει μια γραμμή και τα «πρόβατα» ακολουθούν. Οι οπαδοί δε, θεωρούνται «αναλώσιμοι». Το ταλιμανιστήρι κάνει το «τσοπανόσκυλο», αλλά τα σκυλιά με λύσσα δεν έχουν ποτέ καλό τέλος. Ας αφήσουμε όμως την (ακρο)δεξιά να αυτοκτονεί.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν ταλιμπανιστήρια και στην Αριστερά, ευτυχώς πολύ λιγότερα. Όταν μια άποψη μας δεν πείθει πολύ κόσμο δεν είναι κατ’ ανάγκη λάθος, αλλά ίσως χρειάζεται να την πούμε με κάποιον άλλο τρόπο. Γιατί, αν ειρωνευτείς κάποιον κι απαξιώσεις τους αγώνες του, θα σε «πληρώσει» με το ίδιο ακριβώς «νόμισμα». Κάποιος που ακούει βλακείες, συνήθως στέκεται απέναντι από αυτόν που τις ξεστομίζει. Κι αν κάνουμε το λάθος να μην έχουμε επιχειρήματα κι απλώς να κατηγορούμε τους πάντες γιατί δεν μας «προσκυνούν», πολλαπλασιάζουμε τους εχθρούς μας. Και ναι, δείχνουμε υπέρμετρη αλαζονεία.
Η άποψη «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» δεν ισχύει πάντοτε. Για μένα όποιος δεν είναι εναντίον μου είναι μαζί μου. Όταν πρόκειται για απλούς ανθρώπους λχ που αγωνίζονται με το δικό τους τρόπο, είναι τακτικό λάθος, επικοινωνιακό, αν θέλετε, να τους αποπαίρνουμε. Καλό είναι οι Αριστεροί, οι Κομμουνιστές, οι Αναρχικοί, σαν πιο σοβαροί, να θυμόμαστε ότι η Κριτική και η Αυτοκριτική είναι βασικός παράγοντας Προόδου. Γι αυτό και προσωπικά ευχαριστώ όλους για την καλόπιστη Κριτική τους. Λαμβάνω πάντα υπόψη τα όσα λέγονται, ακόμα και όταν δεν μπορώ λόγω χρόνου να απαντήσω σε όλους. Μπορούμε να πούμε μεταξύ μας κάποια πράγματα αρκεί βέβαια να τεκμηριώνουμε τα όσα λέμε, αλλιώς χάνουμε εμείς κι αυτά που πιστεύουμε.
Στην Αριστερά το να υπερασπίζεσαι σθεναρά μια θέση είναι ένδειξη συνέπειας και αυτό τιμά τον άνθρωπο που το κάνει. Όταν όμως χρησιμοποιεί κάποιος λάθος τρόπο, τότε η θέση αυτή χάνει, έστω κι αν είναι σωστή. Πολύ μεγαλύτερο σφάλμα βέβαια είναι να επιμένουμε σε ολοφάνερα λάθη, τα οποία, μοιραία, μετά από κάποιο χρόνο θα τα παραδεχθούν κάποιοι άλλοι σύστροφοί μας, που θα έρθουν μετά από μας, όπως συνέβη αρκετές φορές.
Όταν λοιπόν, Σύντροφοι, μια θέση μας δεν έχει ευρύτερη αποδοχή, όπως πχ στο Δημοψήφισμα, δεν είναι όλοι οι άλλοι λάθος, εμείς πρέπει να εξετάσουμε γιατί δεν πείσαμε. Και φυσικά οι επόμενες κινήσεις μας να είναι καλύτερες, ώστε να πείσουμε ακόμα περισσότερους. Τα λέω αυτά, γιατί πιστεύω κι ελπίζω, πως είμαστε σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή. Μια χρονική συγκυρία, όπου θα τους χρειαστούμε όλους. Ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ κι αυτό θα φανεί. Στη μάχη λοιπόν που έρχεται θα χρειαστούν όλα τα «όπλα» μικρά και μεγάλα...
Γράφει ο mitsos175
Ταλιμπανιστήρια υπάρχουν κυρίως στη Δεξιά. Ανόητοι, που ακολουθούν πιστά την κομματική γραμμή, ακόμα κι όταν είναι ολοφάνερα λάθος, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα.
Ο Άδωνης είναι ένα τέτοιο ταλιμανιστήρι. Προκειμένου να υπερασπιστεί το Μνημόνιο, προκαλεί αηδία, οργή, αγανάκτηση κι έτσι τελικά κάνει κακό στο κόμμα του. Ελπίζω να συνεχίσει, γιατί θεωρώ ότι ο κόσμος έχει σιχαθεί τα ταλιμπανιστήρια. Υπάρχει μια κακή νοοτροπία στα αστικά κόμματα, όπου ο «τσοπάνης» τραβάει μια γραμμή και τα «πρόβατα» ακολουθούν. Οι οπαδοί δε, θεωρούνται «αναλώσιμοι». Το ταλιμανιστήρι κάνει το «τσοπανόσκυλο», αλλά τα σκυλιά με λύσσα δεν έχουν ποτέ καλό τέλος. Ας αφήσουμε όμως την (ακρο)δεξιά να αυτοκτονεί.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν ταλιμπανιστήρια και στην Αριστερά, ευτυχώς πολύ λιγότερα. Όταν μια άποψη μας δεν πείθει πολύ κόσμο δεν είναι κατ’ ανάγκη λάθος, αλλά ίσως χρειάζεται να την πούμε με κάποιον άλλο τρόπο. Γιατί, αν ειρωνευτείς κάποιον κι απαξιώσεις τους αγώνες του, θα σε «πληρώσει» με το ίδιο ακριβώς «νόμισμα». Κάποιος που ακούει βλακείες, συνήθως στέκεται απέναντι από αυτόν που τις ξεστομίζει. Κι αν κάνουμε το λάθος να μην έχουμε επιχειρήματα κι απλώς να κατηγορούμε τους πάντες γιατί δεν μας «προσκυνούν», πολλαπλασιάζουμε τους εχθρούς μας. Και ναι, δείχνουμε υπέρμετρη αλαζονεία.
Η άποψη «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» δεν ισχύει πάντοτε. Για μένα όποιος δεν είναι εναντίον μου είναι μαζί μου. Όταν πρόκειται για απλούς ανθρώπους λχ που αγωνίζονται με το δικό τους τρόπο, είναι τακτικό λάθος, επικοινωνιακό, αν θέλετε, να τους αποπαίρνουμε. Καλό είναι οι Αριστεροί, οι Κομμουνιστές, οι Αναρχικοί, σαν πιο σοβαροί, να θυμόμαστε ότι η Κριτική και η Αυτοκριτική είναι βασικός παράγοντας Προόδου. Γι αυτό και προσωπικά ευχαριστώ όλους για την καλόπιστη Κριτική τους. Λαμβάνω πάντα υπόψη τα όσα λέγονται, ακόμα και όταν δεν μπορώ λόγω χρόνου να απαντήσω σε όλους. Μπορούμε να πούμε μεταξύ μας κάποια πράγματα αρκεί βέβαια να τεκμηριώνουμε τα όσα λέμε, αλλιώς χάνουμε εμείς κι αυτά που πιστεύουμε.
Στην Αριστερά το να υπερασπίζεσαι σθεναρά μια θέση είναι ένδειξη συνέπειας και αυτό τιμά τον άνθρωπο που το κάνει. Όταν όμως χρησιμοποιεί κάποιος λάθος τρόπο, τότε η θέση αυτή χάνει, έστω κι αν είναι σωστή. Πολύ μεγαλύτερο σφάλμα βέβαια είναι να επιμένουμε σε ολοφάνερα λάθη, τα οποία, μοιραία, μετά από κάποιο χρόνο θα τα παραδεχθούν κάποιοι άλλοι σύστροφοί μας, που θα έρθουν μετά από μας, όπως συνέβη αρκετές φορές.
Όταν λοιπόν, Σύντροφοι, μια θέση μας δεν έχει ευρύτερη αποδοχή, όπως πχ στο Δημοψήφισμα, δεν είναι όλοι οι άλλοι λάθος, εμείς πρέπει να εξετάσουμε γιατί δεν πείσαμε. Και φυσικά οι επόμενες κινήσεις μας να είναι καλύτερες, ώστε να πείσουμε ακόμα περισσότερους. Τα λέω αυτά, γιατί πιστεύω κι ελπίζω, πως είμαστε σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή. Μια χρονική συγκυρία, όπου θα τους χρειαστούμε όλους. Ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ κι αυτό θα φανεί. Στη μάχη λοιπόν που έρχεται θα χρειαστούν όλα τα «όπλα» μικρά και μεγάλα...
Γράφει ο mitsos175
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου