Κάποιοι πανηγύρισαν που «έκλεισε» η συμφωνία στο Eurogroup της Μάλτας.
Δηλαδή, για να ακριβολογούμε, δεν έκλεισε ακριβώς…
Απλώς φάνηκε να ξεπερνώνται τα αδιέξοδα που είχαν προκύψει από τις 20 Φεβρουαρίου και μετά. Γιατί και τότε είχε φανεί πως «κλείνει» η συμφωνία. Αλλά τελικά δεν είχε κλείσει...
Και στις 24 Μαρτίου είχε φανεί, επίσης, ότι «είχε κλείσει» η συμφωνία…
Που πάλι δεν έκλεισε!
Εν πάση περιπτώσει, αυτά τα αδιέξοδα φαίνεται πως ξεπεράστηκαν για την ώρα...
(Για μια συμφωνία που κανονικά έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί πέρσι την άνοιξη,
και – ανυπερθέτως – «θα έκλεινε» πέρσι το Νοέμβριο, ή το αργότερο το Δεκέμβριο… Και για την ώρα απλώς ξεπεράστηκαν τα αδιέξοδα που τότε δεν υπήρχαν καν στον ορίζοντα!)
--Παρ’ όλα αυτά Τεχνική Συμφωνία (Staff Level Agreement – SLA) δεν υπάρχει ακόμα…
--Οι «θεσμοί» θα έλθουν στην Αθήνα, αλλά ημερομηνία δεν έκλεισε ακόμα…
--Το Μεσοπρόθεσμο που είναι απαραίτητο για να ολοκληρωθεί η συμφωνία (αφού δεν μιλάμε πια μόνο για «αξιολόγηση») δεν συζητήθηκε ακόμα.
--Τα μέτρα δεν ήλθαν στη Βουλή κι ούτε θα έλθουν μέσα στην επόμενη («Μεγάλη») εβδομάδα, όπως προεξοφλούσε η κυβέρνηση μέχρι πριν λίγες μέρες…
--Και φυσικά μέτρα για το χρέος δεν έχουν συζητηθεί ακόμα (όπως παγίως αξιώνει η κυβέρνηση)…
Συνεπώς, υπήρξε μια «κατ’ αρχήν συμφωνία» να ξεπεραστούν τα πρόσφατα αδιέξοδα, οι θεσμοί μιλούν για «πρόοδο», αλλά δεν λένε ότι έκλεισε η συμφωνία. Γιατί απλώς ΔΕΝ έκλεισε (ακόμα)…
Μίλησε ο Νταϊσεμπλουμ για «θετική αύρα»…
Το… «φεγκ σούί» αποκαταστάθηκε!
Αλλά προφανώς, υπάρχουν προβλήματα ανοιχτά...
Προφανώς, κανείς δεν βιάζεται ιδιαίτερα, γιατί οι δυσκολίες δεν είναι μικρές
(αλλιώς θα έσπευδαν να τα κλείσουν, αν ήταν όλα «τελειωμένα»)…
Προφανώς όλοι προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, γιατί τελική λύση δεν έχει βρεθεί ακόμα.
Κι αυτό κρύβει παγίδες!
Για όλους…
Τι παγίδες; Αληθινό ναρκοπέδιο!
Και ιδιαίτερα για την Ελληνική πλευρά…
Αλλά και δυσκολίες για όλους τους υπόλοιπους.
Ας δούμε αυτές τις παγίδες;
* Πρώτα-πρώτα, το ΔΝΤ πήρε αυτό που ήθελε το τελευταίο διάστημα:
Πίεζε για εφαρμογή των πρόσθετων μέτρων λιτότητας 2% του ΑΕΠ από το 2019, κι όχι από το 2020.
Η κυβέρνηση είχε αποδεχθεί να ληφθούν τα πρόσθετα μέτρα από το 2020, αλλά όχι από το 2019.
Τώρα, η κυβέρνηση δέχθηκε τη «συμβιβαστική πρόταση» να «σπάσουν» τα πρόσθετα μέτρα: μισά από το 2019 (περικοπή συντάξεων) και τα άλλα μισά (μείωση του αφορολόγητου) από του 2020.
Δέχθηκε και την προνομοθέτηση από τώρα (που ως πρόσφατα αρνιόταν).
Όμως, το ΔΝΤ πίεσε και επέβαλε κάτι ακόμα (που δεν το πολύ-ακούτε): αν το 2018 παρατηρηθεί υστέρηση από το στόχο (όπως έχει ήδη προεξοφλήσει), τότε από τον Απρίλιο του 2019 να αποφασιστεί να έλθει και το δεύτερο σκέλος – η μείωση του αφορολόγητου – από το 2019
Δηλαδή όλα από το 2019! Όπως επέμενε το ΔΝΤ εξ αρχής…
Άρα:
--θα προνομοθετήσουν τα πάντα από τώρα,
--θα ισχύσουν τα μισά μέτρα λιτότητας από το 2019 (μείωση προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις)
--κι είναι πολύ πιθανό να ισχύσουν και τα υπόλοιπα από το 2019 (μείωση αφορολόγητου), αν διαπιστωθεί ότι το 2018 έπεσαν έξω…
Αυτή είναι η «άρση του αδιεξόδου» που επιτεύχθηκε στη Μάλτα…
Για να έχετε μια εικόνα τι σημαίνουν όλα αυτά:
Από την 1η Ιανουαρίου του 2019, οι κύριες συντάξεις θα περικοπούν από 8% ως 35%! Αυτό είναι σίγουρο. Και θα νομοθετηθεί από τώρα.
Μπορεί όμως, από τον Απρίλιο του 2019 να κληθούν μισθωτοί και συνταξιούχοι (και αγρότες πλέον) όλοι τους, να πληρώσουν φόρο εισοδήματος (για το εισοδήματα του 2018!) με πολύ χαμηλότερο αφορολόγητο…
Αλλιώς, αυτό το «δεύτερο χτύπημα» θα πάει για την επόμενη χρονιά.
Αλλά δεν θα αποφευχθεί…
Ειδικά για τους χαμηλοσυνταξιούχους, αυτό το «δεύτερο χτύπημα» θα είναι πιο ισχυρό, γιατί δεν πλήρωναν φόρο εισοδήματος καθόλου ως τώρα!
Κι έτσι μαζί με την μείωση της «προσωπικής διαφοράς» θα βρεθούν – οι χαμηλοσυνταξιούχοι - να χάνουν αθροιστικά 10% και πλέον!
Οι υπόλοιποι συνταξιούχοι θα χάσουν αναλογικά λιγότερα από τη μείωση του αφορολόγητου, αλλά πολύ περισσότερα από τη μείωση της «προσωπικής διαφοράς». Και φυσικά, όλοι οι άλλοι θα χάσουν κι εκείνοι από τη μείωση του αφορολόγητου.
Όμως, όλα αυτά είναι μόνον η αρχή…
Διότι τώρα έχουν δημιουργηθεί άλλα προβλήματα. Πολύ πιο σύνθετα:
* Το ΔΝΤ επιμένει πως τα περσινά πλεονάσματα ήταν «πέτσινα» σε μεγάλο βαθμό. Ενώ η Eurostat θα τα βγάλει «πραγματικά» και με το παραπάνω…
Με τους «υπολογισμούς» της Eurostat, η Ελλάδα έβγαλε πέρσι «πλεονάσματα» πάνω και από τον τελικό στόχο (από του 2018 και μετά), δηλαδή πάνω από 3,5%!
Ωσαννά;
Όχι ακριβώς…
Αυτή η διαφωνία μεταξύ ΔΝΤ και Eurostat, δεν μπορεί ούτε να «σκουπιστεί κάτω από το χαλί», ούτε να παραμείνει.
Ούτε να…. «μπαλαμουτιαστεί» κάπου στη μέση.
Κάποιος πρέπει να αποδεχθεί τα νούμερα του άλλου.
Είναι βέβαιο πως τα πλεονάσματα που εμφανίζει η κυβέρνηση έχουν μέσα και «ληξιπρόθεσμες οφειλές» του Δημοσίου (που αυξήθηκαν επί Τσίπρα, ενώ μειώνονταν επί Σαμαρά) και «μη επαναλαμβανόμενα έσοδα» που δεν μπαίνουν στο υπολογιζόμενο πλεόνασμα (όπως για παράδειγμα η αύξηση προκαταβολής φόρου, που μετά τον πρώτο χρόνο θα οδηγήσει σε αύξηση επιστροφών τα επόμενα χρόνια, κλπ…)
Αν δεν γίνει δεκτή η άποψη του ΔΝΤ, τότε είναι πολύ δύσκολο να συμμετάσχει στο Πρόγραμμα!
Γιατί είτε του αναγνωρίζουν τον κύριο λόγο του «ελεγκτή» είτε όχι…
Αν δεν του αναγνωρίζουν τον κύριο λόγο, το έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν μπαίνει!
Το «δύσκολο» ήταν να το πείσουν να μπει.
Και τώρα που το «έπεισαν», δεν θέλει πολλά για να φύγει.
Κι αν φύγει, όλα είναι στον αέρα – και η αξιολόγηση και η εκταμίευση και το Πρόγραμμα. Τους «κρατάει στο χέρι», λοιπόν…
Άλλωστε, ακόμα κι αν ήθελε το ΔΝΤ «να κάνει πίσω», στο θέμα αυτό, δεν μπορεί, γιατί θα το βρει μπροστά του.
Τα πλεονάσματα του 2016 (που είναι σαφώς μικρότερα) και η ανάπτυξη του 2017 που θα είναι κι αυτή πολύ μικρότερη από το 2,7% που έλεγαν ως τώρα, τινάζει στον αέρα κι όλους τους στόχους για τα επόμενα χρόνια.
Για παράδειγμα, για το 2018 είναι βέβαιο πως το ΔΝΤ θεωρεί πως ο στόχος του πλεονάσματος δεν θα πιαστεί!
Οπότε ποιος θα καλύψει το «χρηματοδοτικό κενό» που θα προκύψει;
Υπάρχει όμως και το άλλο μεγάλο θέμα:
Αν δεχθούν όλοι – και το ΔΝΤ – τα «πολύ υψηλά» πλεονάσματα του 2016, αυτό θα σημαίνει πως τα πλεονάσματα δεν είναι πρόβλημα, άρα δεν χρειάζεται να μειωθούν!
Και ότι το χρέος μας είναι «βιώσιμο», αφού η οικονομία μπορεί να βγάζει τόσο υψηλά πλεονάσματα και να το εξυπηρετεί.
Αυτό έχει και στο πίσω μέρος του μυαλού του ο Σόϊμπλε που μπορεί να αποδεχθεί υψηλά πλεονάσματα (κι ας ξέρει ότι είναι σε μεγάλο βαθμό «πέτσινα»), για να αποδείξει πως δεν χρειάζεται τίποτε ουσιώδες για το χρέος.
Ούτε αυτό μπορεί να το δεχθεί το ΔΝΤ…
Χώρια που αυτό φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση την κυβέρνηση Τσίπρα!
Αλλά και τη χώρα πλέον.
Έτσι, λοιπόν, τα πέτσινα πλεονάσματα του 2016 μετατρέπονται από «επιτυχία» σε θανάσιμη παγίδα, και για τη χώρα και για την κυβέρνηση!
Θα ακυρώσουν το στόχο για «ανακούφιση χρέους» και για να μείωση των πλεονασμάτων στο μέλλον.
Γιατί θα μας πουν:
Αφού μπορείτε να βγάζετε τόσο υψηλά πλεονάσματα, ακόμα και σε συνθήκες στασιμότητας ή ύφεσης όπως το 2016, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα να βγάλετε ακόμα υψηλότερα τα επόμενα χρόνια, σε συνθήκες ανάπτυξης.
Με μια «μικρή διαφορά», βέβαια:
Πώς για να κρατήσουμε τόσο υψηλά «πλεονάσματα» και να κάνουν carry over, δηλαδή να μεταφέρονται αυτόματα στα επόμενα χρόνια, πρέπει να συνεχίζονται δύο πράγματα:
--Να συνεχίσει η κυβέρνηση να φορολογεί μέχρις «αίματος» τους πάντες όπως τώρα (μαζί με τις ιλιγγιώδεις ασφαλιστικές εισφορές)…
--Και να συνεχίσει να μη πληρώνει τίποτε στον ιδιωτικό τομέα!
Γιατί, αν αρχίσει να πληρώνει κανονικά, τότε εξαφανίζονται πάνω από το 75% των πλεονασμάτων που εμφάνιζε ως τώρα…
Κι αν συνεχιστεί η φορολογική αφαίμαξη και η στάση πληρωμών της κυβέρνησης… χαιρέτα μου τον πλάτανο! Η οικονομία θα πεθάνει από ασφυξία.
Συνεπώς εμείς κινδυνεύουμε να χάσουμε έτσι κι αλλιώς (lose-lose, το λένε…):
Αν το ΔΝΤ δεχθεί τα πλεονάσματα (ενώ ξέρει ότι οφείλονται σε αύξηση ληξιπροθέσμων) κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από ασφυξία.
Κι αν το ΔΝΤ δεν δεχθεί τα πλεονάσματα, κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα το Πρόγραμμα, να μείνουμε χωρίς χρηματοδότηση από δω και μπρός και να χρειαστούμε νέο Μνημόνιο από τώρα! Με πολύ σκληρότερους όρους…
Αφού περάσουμε και μιαν επανάληψη του «θρίλερ» που ζήσαμε τον Ιούλιο του 2015…
Έχουμε λοιπόν, μια πολύ ασταθή ισορροπία σε ένα «τριγωνικό» παίγνιο»:
Όπου το «τρίγωνο» είναι: το ΔΝΤ, η Ελλάδα και η Γερμανία (οι βασικοί παίχτες) και αντιμετωπίζουν τα εξής διλήμματα:
-- Αν το ΔΝΤ επιμείνει στις ως τώρα θέσεις του, απλώς βγαίνει από την «εικόνα» και το Πρόγραμμα. Δεν συμμετέχει και τους λέει… «άντε γειά», «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας κι αν με χρειαστείτε θα έλθω με τους όρους μου»!
Στο μεταξύ, θα παριστάνω το «σύμβουλο» από μακριά…
--Αν πάλι το ΔΝΤ τώρα κάνει πίσω, τότε πολύ σύντομα – μέσα σε ένα- δύο μήνες το πολύ – θα βάλει ξανά όλα τα θέματα που τώρα θα έχει «σκουπίσει κάτω από το χαλί». Και τότε θα έχει χαθεί πρόσθετος χρόνος και για την Ελλάδα, ενώ θα έχουν πλησιάσει επικίνδυνα και οι Γερμανικές εκλογές…
--Η Γερμανία από την πλευρά της, αν δεχθεί τις απόψεις του ΔΝΤ, τότε η συμφωνία με την Ελλάδα είναι δύσκολο να κλείσει στα επόμενα ζητήματα που παραμένουν ανοικτά (Μεσοπρόθεσμο κλπ.) και επιστρέφουμε πάλι σε αδιέξοδο…
--Αν πάλι η Γερμανία ρισκάρει την οριστική απομάκρυνση του ΔΝΤ, τότε κινδυνεύει να έχει κι εσωτερικό πρόβλημα (μέσα στο Κοινοβούλιό της, από τους κυβερνητικούς βουλευτές και από τους ψηφοφόρους της ακόμα), όταν θα χρειαστεί να ψηφίσει την εκταμίευση (χωρίς ΔΝΤ).
--Και η Κυβέρνηση Τσίπρα, από την πλευρά της, αν το ΔΝΤ παραμείνει στο Πρόγραμμα με τους όρους του, θα χρειαστεί να φέρει τα πρόσθετα μέτρα ακόμα πιο κοντά, ενώ θα της αμφισβητηθούν και τα «πλεονάσματα» που καμαρώνει ότι πέτυχε ως τώρα.
--Ενώ αν το ΔΝΤ φύγει από το Πρόγραμμα, πρώτον δεν θα υπάρχει Πρόγραμμα και δεύτερον, κανείς δεν θα συζητά πια για «ανακούφιση χρέους» στο μέλλον…
Σε αυτό το πλαίσιο που προέκυψε μετά τη Μάλτα, η κυβέρνηση Τσίπρα κινδυνεύει να χάσει τα πάντα, ακόμα κι αν ψηφίσει στη Βουλή ως το τέλος όσα ήδη δέχθηκε. Γιατί θα έχει πλήρως «υποταχθεί στους δανειστές», με τρόπο που καμία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έκανε!
Και θα παραμένει «ευάλωτη» να την ανατρέψουν ανά πάσα στιγμή.
Γιατί δεν θα την έχουν ανάγκη πια για τίποτε άλλο...
Δεν θα θεωρείται «επίφοβη» πια ως «μελλοντική αντιπολίτευση», γιατί από αυτή την άποψη θα είναι παντελώς… «ατιμασμένη»!
Και δεν θα θεωρείται αξιόπιστη ως «κυβέρνηση»! Γιατί πρώτον ως τώρα ψήφιζε τα πάντα, αλλά δεν εφάρμοζε τίποτε! Και δεύτερον, η λαϊκή της στήριξη θα έχει πέσει σε μονοψήφια ποσοστά (όπως έχει παραδεχθεί, κατά του Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς, o ίδιος ο Τσίπρας)…
Συνεπώς εκτός από απολύτως «ευάλωτη» θα γίνεται πια και απολύτως αναλώσιμη μόλις ψηφίσει τα πάντα.
Σε συνθήκες «ασταθούς ισορροπίας», πάντα χάνει ο πιο ευάλωτος!
Οι άλλοι – οι ισχυρότεροι – βρίσκουν τρόπους και διασώζονται.
Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι σήμερα η πιο «ευάλωτη» και η πιο αδύναμη πλευρά του «τριγώνου»…
Και πορεύεται σε ένα δρόμο γεμάτο Παγίδες - αληθινό ναρκοπέδιο!
Σέρνοντας μαζί της και τη χώρα…
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου