ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΑ ΤΟ ΚΙΝΑΛ

Το ξανάπαμε... δεν έφταιγε το όνομα

Αν γινόταν δημοσκόπηση ρωτώντας το ευρύ κοινό «τι είναι το Κινάλ;», με ελεύθερη απάντηση, θα ακούγαμε διάφορα: είναι μπαχαρικό από την Ινδία, είναι αλοιφή για τα εγκαύματα, είναι σύλλογος της Λάρισας. Ως παράταξη θέλει εξήγηση: «Κινάλ είναι το παλιό Πασόκ μαζί με άλλους του κεντρώου χώρου».

Το πάλαι ποτέ κυβερνών κόμμα έχει περιέλθει στην αφάνεια, από επιλογή και από εσφαλμένες στρατηγικές κινήσεις. Όχι μόνο δεν είναι ελκυστικό για τους ψηφοφόρους, δεν είναι καν αναγνωρίσιμο σαν ταμπέλα, δεν έχει δώσει πολιτικό στίγμα και δεν φέρεται σαν να έχει νικηφόρο πρόθεση. Το Κινάλ πολιτεύεται με την ψυχολογία του μικρού κόμματος και όταν τούτο είναι ορατό,

αυτό θα είναι και το αποτέλεσμα. Υπάρχουν τρία βασικά λάθη διαχείρισης που οδηγούν σε συρρίκνωση μέρα με τη μέρα.

Το πρώτο πρόβλημα του Κινάλ είναι η εσωστρέφεια.

Το κόμμα κάνει μικρομάνατζμεντ, ασχολείται με τις αψιμαχίες του κ. Παπατέτοιου με τον κ. Χατζητάδε, δίνεται μεγάλη σημασία στην ισορροπία που χάνεται εξαιτίας των μικρών, προσωπικών υποθέσεων. Πολλές ατομικές ιστορίες, ανταγωνισμοί που γεννήθηκαν στα βάθη δεκαετιών, αμφισβητήσεις που αξιολογούνται ως πιο σημαντικές από το συνολικό συμφέρον της παράταξης. Το Κινάλ ασχολείται με τον εαυτό του, με τα εσωκομματικά του, πιο πολύ από όσο ασχολείται με την ελληνική κοινωνία και την κρίση.

Το δεύτερο πρόβλημα του Κινάλ είναι η πολυδιάσπαση.

Για να φουσκώσει το κέικ, θέλει ανακάτεμα των υλικών, να προκύψει ένα μίγμα όπου δεν θα διακρίνει κανείς που είναι το αλεύρι και πού είναι το βούτυρο. Το Κινάλ προέκυψε από συνένωση μερών που θέλουν να παραμείνουν διακριτά, γι’ αυτό και αποχώρησε το Ποτάμι, όχι για κανένα σοβαρό πολιτικό λόγο. Παραμένουν ομάδες και ομαδούλες, οπότε όσο γίνονται διακριτά «η επιστολή των 100» και «η διακήρυξη 69», τον τόνο θα δίνει η διάσπαση, όχι η συνένωση. Καλή η διαφωνία, μια άλλη ώρα ακόμα καλύτερη.

Το τρίτο πρόβλημα του Κινάλ είναι η παρελθοντολογία.

Εντελώς παράταιρο σε μια κοινωνία που προσπαθεί να βγει από την κρίση, να συνεχίζεται ο καυγάς για το πάπλωμα, «κύριε Μητσοτάκη δεν απολογηθήκατε», «η Νέα Δημοκρατία έφταιξε». Όποιος θέλει να αυξήσει τα ποσοστά του, δεν μιλάει για τον αντίπαλο, κυρίως δεν μιλάει για τα παλιά λάθη του αντιπάλου. Το μέλλον ενδιαφέρει τον ψηφοφόρο, η πρόταση διακυβέρνησης, οι ιδέες για μεταρρύθμιση. Αυτό που έχει ξεχαστεί, το όραμα. Ο κεντρώος χώρος μπορεί να δώσει όραμα και είναι πολύ κρίμα να βλέπουμε τις αυτοκαταστροφικές τάσεις να συνθλίβουν οτιδήποτε θετικό θα μπορούσε να ακουστεί.

Το κόμμα του κέντρου έχει χαθεί από τη δημόσια σφαίρα αλλά στην πολιτική πάντα υπάρχει δυνατότητα αναστροφής κι επανάκαμψης, αρκεί να ευνοεί η ιστορική στιγμή.

Γράφει η Λώρη Κέζα