Η ΕΛΛΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ… ΈΛΛΗΝΕΣ ΤΟ 2081!

Αυξάνονται και πληθύνονται συνεχώς τα εφιαλτικά αίτια (δημογραφικό, οικονομική  κρίση, ηθική κατάπτωση, καταπάτηση θεσμών, ποδοπάτηση ιερών συμβόλων, κυριαρχία ολέθριων ιδεοληψιών) που οδήγησαν ολόκληρα έθνη και αυτοκρατορίες σε κατάρρευση και που  για  τη σημερινή Ελλάδα προδιαγράφουν όχι μόνο ένα «ουκ άμεινον  αύριον», αλλά και εντελώς καταστροφικό.

Την του Χριστού Ανάστασιν θεασάμενοι με ύμνους, οβελίες, ευχές και αγαλλίαση, σκέφθηκα ότι είναι επιτακτική ανάγκη να ευχόμαστε και να επιδιώξουμε όλοι οι Έλληνες την του Έθνους Ανάτασιν και την της χώρας Ανάστασιν.

Διότι «το αύριον ουκ έσσεται άμεινον». Αντιθέτως, «έσσεται» εφιαλτικόν, εξαιτίας των τεράτων και σημείων που κυριαρχούν κυρίως τα τελευταία 45 χρόνια και που ολοένα κορυφώνονται μετά το 2010, δηλαδή κατά την άγρια μνημονιακή περίοδο, η οποία και θα συνεχισθεί έως το … 2061, όταν προβλέπεται (τονίζουμε: απλώς προβλέπεται) ότι θα συρρικνωθεί κάπως το δημόσιο χρέος!!!

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν μιλάω ούτε «προοδευτικά», ούτε «συντηρητικά», ούτε «σοσιαλιστικά», ούτε «φιλελεύθερα», ούτε «κομμουνιστικά», ούτε «νεοφιλελεύθερα», ούτε «εθνικιστικά» ούτε «φασιστικά,

ούτε «ρατσιστικά» και ότι δεν βάλλω τον λίθον εναντίον κανενός, καθότι δεν είμαι αναμάρτητος. Απλώς, προσπαθώ να  κρατώ σφιχτά και να τιμώ τη μόνη ιερή ταμπέλα «Ελλάς». 

Επίσης, επιτρέψτε μου να διευκρινίσω ότι όλα αυτά τα οποία θα προσπαθήσω να συμπυκνώσω σε όσο το δυνατό  σύντομα νοήματα δεν αποτελούν δικές μου προβλέψεις, αλλά προβολές συμπτωμάτων, παθημάτων, αιτίων, αιτιατών και προβλημάτων, τα οποία οδήγησαν στην κατάρρευση αυτοκρατοριών και την εξαφάνιση εθνών.

Αυτές οι  προβολές  αποκαλύπτουν  τα ίδια σημερινά συμπτώματα και αίτια στην Ελλάδα, τα οποία, κατά δική μου εκτίμηση, η οποία περιέχεται στο υπό έκδοσιν νέο βιβλίο μου, θα αναγκάσει τη χώρα μας να πει «τετέλεσται» το 2081!.

Και καθώς η Μεγάλη Εβδομάδα ή Εβδομάδα των Παθών τελείωσε με την Ανάσταση του Κυρίου, ίσως να με χαρακτηρίσετε ως απαισιόδοξο αν επισημάνω ότι για τη χώρα μας η «Εβδομάδα» αυτή θα έχει μια μεγάλη εφιαλτική διάρκεια και μάλιστα χωρίς ανάταση ή Ανάσταση,  καθώς τα ολέθρια συμπτώματα συνεχώς αυξάνονται και πληθύνονται, αφού οι Έλληνες «πριονίζουν» αφρόνως το κλαρί όπου καθόμαστε!

Σε επίρρωση αυτής της μελαγχολικής διαπίστωσης υπενθυμίζω τις επισημάνσεις και τις προειδοποιήσεις που είχε απευθύνει δια ζώσης μάλιστα στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου ο Ιωσήφ Βρυέννιος, μεγάλος λόγιος και διδάσκαλος του γένους,  τη Μεγάλη Παρασκευή (14 Απριλίου) του 1419), δηλαδή πριν από ακριβώς 1600 χρόνια ή πριν από  35 περίπου χρόνια από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.

Τότε, στο λόγο που εξεφώνησε  στο Παλάτι παρουσίασε όλα τα  κοινωνικά, οικονομικά, ηθικά προβλήματα, τα οποία είναι ακριβώς τα ίδια με τα σημερινά και τα οποία, ως αίτια, οδήγησαν στην άλωση.

Στην αρχή του λόγου του ο Ιωσήφ Βρυέννιος εκφράζει την οδύνη του, αφού το γένος περιστοιχίζεται από δεινά, τα οποία, όπως λέει, «δάκνει μου την καρδίαν, συγχεί τον νουν και οδυνά την ψυχήν». Κάνει λόγο για την «ολόσωμον πληγήν» και την «νόσον καθολικήν». Το γένος έχει περιπέσει σε ποικίλα πάθη και αμαρτίες.

Όλοι οι Χριστιανοί έγιναν «υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι». Έγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι γηράσαντες μεθυσμένοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι, «και οι πάντες αχρείοι».

Συγχρόνως με τη γενική κατάπτωση των ανθρώπων χάθηκε «ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονται την αυτοκρατορία.

Επίσης, ανέφερε ότι την εποχή εκείνη ζούσαν περίπου 70.000 κάτοικοι και μάλιστα ο ίδιος έκανε έκκληση στους Κωνσταντινουπολίτες, χωρίς να υπάρχει ανταπόκριση, να συντελέσουν στην ανοικοδόμηση των τειχών της, εν όψει του μεγάλου κινδύνου.

Όμως οι κάτοικοι, ιδιαιτέρως οι πλούσιοι, ασχολούμενοι με την αύξηση των ατομικών τους εσόδων, αδιαφορούσαν, με αποτέλεσμα η πόλη  ομοιάζει, όπως τόνισε,  με «σεσαθρωμένον» πλοίον που ήταν έτοιμο να βυθισθεί.

Επεσήμανε ακόμα ότι ερημώνονται οι πόλεις, ότι  αφανίζονται οι χώρες, ότι καίγονται οι Εκκλησίες, ότι  βεβηλώνονται τα άγια και ότι  δίδονται τα ιερά σκεύη στα σκυλιά και «παν το ημέτερον γένος, δουλεία παραδιδόμενον και μαχαίρα»…

Στη συνέχεια, ο Βρυέννιος παρουσίασε και τα πολλά πνευματικά και ηθικά αίτια, τα οποία κι αυτά θυμίζουν σημερινά!. Τυχαία;

Τί σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν ούτε λίγοι Έλληνες με βάση τα σενάρια για την εξέλιξη του πληθυσμού και την εφιαλτική επιδείνωση του δημογραφικού προβλήματος. Ο δείκτης γονιμότητας  συνεχώς κατρακυλάει, αφού ήδη είναι 1,3 παιδιά ανά γυναίκα, ενώ ο δείκτης διατήρησης του έθνους είναι πάνω από 2,3 παιδιά ανά γυναίκα. 

Από πρόσφατες σημαντικές μελέτες και έρευνες προκύπτει ότι, με βάση τον  συγχρονικό δείκτη γονιμότητας, από το 1935 και μέχρι το 1975, δεν αναπληρώθηκε καμία ελληνική γενιά.  Από τη γενιά του 1956 και μετά ξεκίνησε μια προοδευτική, αλλά απρόσκοπτη μείωση της γονιμότητας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μεταπολεμικά δεν υπήρξε “baby boom” στην Ελλάδα, όπως συνέβη σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες.

Η αύξηση του πληθυσμού στις τελευταίες δεκαετίες οφειλόταν αποκλειστικά στις κατά περιόδους μεταναστευτικές ροές και τη ραγδαία αύξηση του προσδόκιμου ζωής, το οποίο μέσα σε αυτό το διάστημα αυξήθηκε κατά οκτώ χρόνια για τους άντρες και κατά 10 χρόνια για τις γυναίκες.

Δηλαδή, η Ελλάς γηράσκει βαθμιαία. Και ό,τι γηράσκει αποθνήσκει στη συνέχεια. Κι αυτή την εξαφάνιση δια του θανάτου όσον ούπω των Ελλήνων γερόντων επεσήμανε στους Ευρωπαίους πρόσφατα ο πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Αλέξης Τσίπρας ως λύση του …. κοινωνικοασφαλιστικού προβλήματος!!!

Επίσης, από στοιχεία προκύπτει ότι ο συντελεστής γεννητικότητας  (αριθμός γεννήσεων ανά 1000 κατοίκους) που ήταν το 1950 στο 18,37 έπεσε το 1990 στο 10,03 (και σήμερα σχεδόν στον … πάτο!), ενώ ο ακαθάριστος συντελεστής θνησιμότητας αυξήθηκε την ίδια  περίοδο από το 7,24 στο 9,16 λόγω της βαθμιαίας γήρανσης του πληθυσμού παρά τη μείωση της θνησιμότητας  σε κάθε ηλικία.

Επίσης,  η αναλογία των γυναικών που έχουν ένα μόνο παιδί αυξάνεται στις τελευταίες δύο δεκαετίες. Από 41,5% το 1970 έφθασε το 1987 στο 45,4% και σήμερα αυξάνεται ιλιγγιωδώς!

Η αναλογία των γυναικών που έχουν  δύο παιδιά παραμένει σχεδόν αμετάβλητη γύρω στο 33-39%, ενώ αντιθέτως μειώνεται η αναλογία των γυναικών με τρία παιδιά από 13.39% σε 12% και των γυναικών με τέσσερα και άνω από 7,1% σε 4,8%. Για να ανακοπεί η μείωση των γεννήσεων και για να εξασφαλισθεί  η  ανανέωση του πληθυσμού και η επιβίωση του Ελληνισμού πρέπει να δοθεί μεγάλη σημασία και να τεθεί ως στόχος το τρίτο παιδί.

Οι κυριότερες διαπιστώσεις της μελέτης είναι οι ακόλουθες: Ο δείκτης γεννήσεων μέσος αριθμός τέκνων ανά γυναίκα αναπαραγωγικής ηλικίας, από το 1950-1980 διατηρήθηκε στο 2,2, που ήταν ένας  δείκτης πάρα πολύ ικανοποιητικός, όταν ληφθεί υπ’ όψη ότι ο δείκτης ανανέωσης των γενεών είναι 2,4 ή 2,3. Στη συνέχεια, το 1990 όμως ο δείκτης έπεσε επικίνδυνα στο 1,4 με αποτέλεσμα η φυσική αύξηση του πληθυσμού στην δεκαετία του ’80 να σημειώσει δραματική μείωση και να φθάσει στο 1%, ενώ πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν 12-13%.

Το 1951 η αναλογία των ηλικιωμένων ατόμων στη χώρα μας (άνω των 65 ετών) ήταν 6,5% και το 1984 (τελευταίο έτος αναφοράς της μελέτης) ανήλθε στο 13,3%, ενώ η αναλογία των υπερηλίκων (άνω των 75 ετών) από 2,1% ανήλθε στο 5,4%.

Στον μεγαλύτερο ασφαλιστικό οργανισμό, το ΙΚΑ, η αναλογία συνταξιούχων-ασφαλισμένων είναι σήμερα 1:2,5, ενώ θα έπρεπε βάσει των διεθνών δεδομένων να είναι 1:4,5 για την ομαλή οικονομική πορεία των οργανισμών.

Στο δημόσιο η αναλογία αυτή είναι 1:1.  Η διάρκεια της προσδοκώμενης ζωής στη χώρα μας από 63,4 έτη το 1950 ανήλθε σε 72,5 το 1985 για τους άνδρες και σε 77,6 για τις γυναίκες.

Ο δυσμενής όμως αυτός συσχετισμός των ηλικιών επέφερε και θα επιφέρει όχι μόνο μεγάλες κοινωνικοοικονομικές συνέπειες αλλά και εθνικές σε χώρες, όπως η Ελλάς, τονιζόταν, εύστοχα, σε άλλη μελέτη. Εννοείται ότι όλα αυτά τα δυσμενή στοιχεία σήμερα έχουν εξελιχθεί σε εφιαλτικά, με τη χώρα μας να βαδίζει πια προς τον αφανισμό!

Πριονίζομεν αφρόνως το κλαρί όπου καθόμαστε!

Πέρα από την εφιαλτική συρρίκνωση του νεανικού πληθυσμού, οι Έλληνες τα τελευταία 80 περίπου χρόνια δίνουν την εντύπωση ότι, αφρόνως, πριονίζουν το κλαρί όπου κάθονται, δηλαδή δεν αγαπούν τη χώρα τους.

Διότι, δεν μπορεί να δικαιολογηθούν αλλιώς οι επιθέσεις ή κακοποιήσεις θεσμών, οι οποίοι, όπως λέει ο Σωκράτης, κρατούν όρθια μια πολιτεία. «Δεν μπορεί να σταθεί όρθια μια πολιτεία, τονίζει, όταν ποδοπατούνται οι θεσμοί»,  οι πυλώνες της. Και πράγματι δεν έχει μείνει τίποτε σχεδόν όρθιο.

-Συνεχώς καταπατείται το Σύνταγμα με τη μη εφαρμογή βασικών διατάξεών του.

-Απαξιώνεται η Βουλή με τη μετατροπή της σε … «γκαζόζα»!

-Χτυπιέται η Δικαιοσύνη  με τις γνωστές επιθέσεις των κυβερνήσεων σε αποφάσεις που δεν είναι αρεστές  σε εκείνες και που αυξάνουν το κομματικό κόστος!

-Καταστρέφεται η παιδεία με την άλωση της γλώσσας και τη θεοποίηση της ανορθογραφίας και της λεξιπενίας μετά την επίμονη πρόταση για εισαγωγή της φωνητικής γραμματικής και του … λατινικού αλφάβητου, την οποία προωθούσαν μεθοδικά πριν από 140 χρόνια ο Γληνός και άλλοι αριστερομαξιστές της εκπαιδευτικής «πρωτοπορίας»! Έτσι, επαληθεύεται και η προφητεία  του αποστόλου Παύλου στην Β΄ Επιστολή  προς Τιμόθεον, η οποία έχει ως εξής: «Θα υπάρξει καιρός που δεν  θα ανέχονται την υγιή διδασκαλία, αλλά κατά τις δικές τους επιθυμίες θα μαζέψουν για τους εαυτούς τους σωρό από δασκάλους, επειδή θα αισθάνονται φαγούρα στα αυτιά, και αφενός θα αποστρέψουν την ακοή τους από την αλήθεια, αφετέρου θα εκτραπούν προς τους μύθους».

-Αποθεώνεται η ισοπέδωση και θεοποιείται η ήσσων προσπάθεια με τη μη αξιολόγηση, με την κατάργηση της βαθμολόγησης, της ατιμωρησίας του «σκασιαρχείου» και, κυρίως, με τη «ετυμηγορία» ότι η «η αριστεία είναι ρετσινιά» και ο Όμηρος, με το «αιέν αριστεύειν…» που τη «δίδασκε» στυγνός «καπιταλιστής» και «αντιδραστικός» στην εισαγωγή του «σοσιαλιστικού ιδεώδους στα σχολεία, που είναι σύμμαχος με τον «μαθητή κουμπούρα»!!!

-Κατάργηση της μακραίωνος ιστορίας της Ελλάδος με  την προώθηση συνεχώς  της «μη εθνοκεντρικής θεώρησής της» ή την επιβολή της εθνομηδενιστικής θεωρίας με το χαρακτηρισμό σημαντικών εθνικών γεγονότων ως «μύθων» (Ελληνική Επανάσταση του 1821, «Κρυφό Σχολειό», «Χορός του Ζαλόγγου», Έπος το ’40 και άλλα) ή τον χαρακτηρισμό των Μακεδονομάχων ως  «Τζιχαντιστών», των ηρώων του 1821 ως … «Κατσαπλιάδων», των Βλάχων ως μεσελλήνων (αυτοί που έδωσαν όλο το αίμα και όλο το πουγκί τους για την Ελλάδα!) και άλλα.

-Καταπατούνται  σύμβολα, ιερά και παραδόσεις, όπως για παράδειγμα, η σημαία, που θεωρείται «πανί»!

-Δεν υπάρχει πια πίστη των Ελλήνων προς την πατρίδα και  σε θεσμούς. Αν δεν είχε αυτή την πίστη, δεν θα έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τη γνωστή, ηχηρότατη, φράση: «Ο Θεός έδωσε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω».

Αν δεν είχε την πίστη αυτή ο βασικός πρωταγωνιστής του κινήματος  της 3ης Σεπτεμβρίου 1844 Γιάννης Μακρυγιάννης, καθώς πολιορκούνταν, δεν θα  συνέτασσε τη διαθήκη  του επικαλούμενος την πατρίδα και τον θεό και κρατώντας τη σημαία! Αν δεν είχε την πίστη αυτή δεν θα έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης  «Οι Έλληνες είναι τρελοί, αλλά έχουν θεόν φρόνιμον» (Βλαχογιάννη, Ανθολογία, σελίδα 219). Αν δεν είχαν αυτή την πίστη δεν θα ορκίζονταν οι Φιλικοί  «ενώπιον του αληθινού Θεού..».

Ο Μακρυγιάννης κατέδειξε  τη λατρεία του προς την πατρίδα με τα ακόλουθα λόγια: «Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να΄ χω στραβός θανά είμαι» ή «Πατρίδα, πατρίδα ήσουνε άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν». Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης πληγωμένος θανάσιμα   είπε τα τελευταία λόγια για την πατρίδα: Εγώ πεθαίνω, όμως εσείς να είστε μονοιασμένοι και να βαστήξετε την πατρίδα» (Βλαχογιάννη, Μακρυγιάννη «Απομνημονεύματα», τ. Α, σελίδα 318).

-Οι δεσμώτες βιωματικών επιθυμιών και ιδεοληψιών δεν θέλουν να γνωρίζουν την αλήθεια. «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώση υμάς», αναφέρει το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο». Δηλαδή,  η αλήθεια προκαλεί φαγούρα και έτσι καταφεύγουν στους μύθους. Το είπε άλλωστε και ο «σύντροφος» Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν: «Η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή», ενώ ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός έλεγε ότι  «πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές».

Έτσι (λυπάμαι που το λέω) δεν συμμερίζομαι τη λανθάνουσα αισιοδοξία του δικού μας  εθνικού ποιητή, του Κωστή Παλαμά που υπάρχει  στο "Προφητικό" του, στον "Δωδεκάλογο του γύφτου".

Είναι οι στίχοι  που γράφτηκαν ύστερα από τον πόνο και τη ντροπή του 1897. Η πίστη στα πεπρωμένα της φυλής μας, ποτέ δεν του’  λειψε. Σαν προφήτης της Γραφής προφητεύει ολάκερο το ζοφερό δρόμο της, αλλά και τη δραματική της κάθαρση και τελείωση:

"Και θα φύγης κι από το σάπιο το κορμί,
ω ψυχή, παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θα ρθη το κορμί μια σπιθαμή
μέσ` στη γη να την κάμη μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνη το ψοφήμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,

κι ο καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
Όσο να σε λυπηθεί της Αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μια αυγή
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω ψυχή παραδομένη από το κρίμα!
Και θ` ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή
θα σαλέψεις σαν την χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο, το γυναικείο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσει, πιο βαθειά
στου κακού τη σκάλα,
για τ` ανέβασμα ξανά, που σε καλεί,
θα αισθανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!,
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!".

Όπως διαπιστώνετε,  ο Παλαμάς τελικά είναι αισιόδοξος ότι στο τέλος η χώρα θα σωθεί, θα αναγεννηθεί, θα φυτρώσουν τα φτερά τα μεγάλα.

Ίσως, την αισιοδοξία αυτή ο Παλαμάς στήριζε σε παραδοχές, σε αξίες, σε θεσμούς και ιδανικά, τα οποία σήμερα όλα σχεδόν ποδοπατούνται και σε ένα φύλακα άγγελο, που δεν έχουν μόνο οι άνθρωποι, αλλά και οι ιδιώτες, τα έθνη, όπως  υποστήριζε ο Μέγας Βασίλειος,  υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα υπάρχει πίστη σ΄ αυτόν, θα επιζητείς αυτόν, θα επικαλεσθείς αυτόν…

Και κλείνω το σημείωμα αυτό με τα παρηγορητικά λόγια που διασώζονται στον «Θεόκριτο ( 4.41): Θαρσείν χρη (φίλε Βάττε, τάχ’  αύριον έσσετ’  άμεινον» (=Αγαπητέ Βάττε, το αύριο ίσως  θα είναι καλύτερο), με τα οποία προσπαθούν ο ένας  να παρηγορήσει τον άλλο, το Βάττο,  για τον καημό του. Έχει επικρατήσει αυτή η ρήση να λέγεται συχνά  για παρηγοριά, όταν η κατάσταση δεν είναι ευχάριστη, σαν κήρυγμα αισιοδοξίας.

Δεν συμμερίζομαι ούτε την αισιοδοξία του Θεοκρίτου, διότι, όπως ανέφερα ήδη, οι Έλληνες δεν αγαπούν την Ελλάδα, όπως, για παράδειγμα, οι Γερμανοί τη Γερμανία, οι Ούγγροι την Ουγγαρία, η Γάλλοι τη Γαλλία και άλλοι Ευρωπαίοι, οι οποίοι όμως για να «ναρκώσουν» μας «διδάσκουν», βεβαίως, βεβαίως,  τον περιβόητο … «πολυπολιτισμό» ή καταγγέλλουν τους άλλους ως … ρατσιστές.

Αναφέρω, για παράδειγμα, τρεις βορειοευρωπαϊκές χώρες που είναι πρωταθλήτριες σε οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική ευημερία και ποιότητα ζωής,  μολονότι δεν έχουν κανένα από τα πάμπολλα συγκριτικά … πλεονεκτήματα της Ελλάδος και η Ελλάδα δεν έχει κανένα από τα πάμπολλα συγκριτικά … μειονεκτήματά τους.

Είναι η Νορβηγία, η Σουηδία και η Ελβετία, από τις οποίες οι δύο με Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία! Οι κάτοικοι της Νορβηγίας αγαπούν την ορεινή και αρκτική χώρα τους και έχουν το εθνικό σύνθημα: Alt for Norge (Όλα για τη Νορβηγία) και εθνικό  ύμνο: Για, βι ελσκέρ ντέτε λάντετ («Ναι αγαπάμε αυτή τη χώρα»).

Η Σουηδία είναι (κρατήστε, παρακαλώ, σημείωση με έντονα γράμματα!) …  φιλελεύθερη μεν,  με ισχυρό κοινωνικό κράτος δε και έχει ως εθνικό σύνθημα: För Sverige i tiden (Για τη Σουηδία με τον καιρό). Η Ελβετία, ορεινή και χιονοσκεπής , έχει αναπτυγμένο εμπόριο, βιομηχανία και τουρισμό και εθνικό σύνθημα: Unus pro omnibus, omnes pro uno ((Ένας για όλους, όλοι για έναν).

Εμείς, οι Έλληνες, ποιο σύνθημα έχουμε;  Μάλλον το παραλλαγμένο ομηρικό «αμύνεσθαι ή επιτίθεσθαι περί … πάρτης» ή « Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή «θεσμός είναι ο λαός» και άλλα …

Του Δημήτρη Στεργίου