'Ού καταισχυνώ όπλα τά ιερά, ούδ' εγκαταλείψω τόν παραστάτην, ότω άν στοιχήσω. Αμυνώ δέ καί υπέρ ιερών καί οσίων, καί μόνος καί μετά πολλών. Τήν πατρίδα δέ ούκ ελάσσω παραδώσω πλείω δέ καί αρείω όσης άν παραδέξωμαι...'' (Δε θα ντροπιάσω τα όπλα μου, ούτε θα εγκαταλείψω τον συμπολεμιστή μου όπου κι αν ταχθώ να πολεμήσω. Θα υπερασπίζω τα ιερὰ και τα όσια, και μόνος και με πολλούς, και την πατρίδα δεν θα παραδώσω μικρότερη, αλλὰ μεγαλύτερη καὶ μαχητικότερη ἀπ᾿ όση θα μου παραδοθεί...), έλεγαν στον όρκο τους οι αρχαίοι Αθηναίοι έφηβοι, για να 'ρθούμε εμείς σήμερα, ως ανάξιοι απόγονοι ενδόξων προγόνων, να τους ακυρώσουμε...
''Δυο ντροπές μαζί δύσκολα να τις σηκώσουν οι Έλληνες'', σκέφτομαι. ''Τουλάχιστον αυτοί που δεν είναι μόνο στην ταυτότητα Έλληνες, αλλά συνειδητοί πατριώτες...''
Τώρα θα μου πείτε, πρώτη φορά είναι που μας κάνουν να ντρεπόμαστε τόσο οι εκάστοτε κυβερνώντες; Στο ίδιο έργο θεατές ήμασταν πολλές φορές, είναι αλήθεια. Μόνο που κάθε φορά λέγαμε πως θα ήταν η τελευταία φορά που νιώθουμε έλλειψη εθνικής ανάτασης και περηφάνιας.
Κάθε φορά λέγαμε πως θα 'ρθουν καλύτερες μέρες οδεύοντας προς τις κάλπες, με την ελπίδα πως ο νέος που θα εκλέξουμε θα βγει πιο πατριώτης απ' τον προηγούμενο, θα πάει ένα βήμα μπροστά την Ελλάδα, θα αναστηλώσει τα ερείπιά της και μαζί μ' αυτό το φρόνημα των Ελλήνων...
Όμως κάναμε λάθος... Πάντοτε κάνουμε λάθος εμείς οι Έλληνες με την τακτική του ''φύγε εσύ, έλα εσύ'' και την ψήφο εκδίκησης που έχουμε υιοθετήσει με βάση τα προσωπικά μας οφέλη... Γιατί κάθε καινούργιος που εκλέγουμε,
δεν τολμάει να κάνει βήμα από φόβο μην χάσει το πελατειακό κράτος που τον έφερε στην εξουσία.
Έτσι ακολουθεί πιστά τα χνάρια του προηγούμενου, όσα λάθη κι αν έχει κάνει αυτός κι όσο κι αν τον έχει καταδικάσει ο άλλος γι' αυτά από τα έδρανα της Αντιπολίτευσης. Κι αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται, δυστυχώς, με όλο και οδυνηρότερα αποτελέσματα για τα εθνικά μας συμφέροντα.
Την ίδια κατάσταση με ''χθες'' αντιμετωπίζουμε ακριβώς σήμερα, που παρακολουθούμε - ως μάρτυρες επί σκηνής - τον Κυριάκο να ακολουθεί την πορεία λαθών του προκατόχου του, από την επικύρωση της ''συμφωνίας των Πρεσπών'' ως τις φοβικές αντιδράσεις και σπασμωδικές κινήσεις του (βλ. σπουδή για Χάγη και χρήση ''λαγών'') στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, που προοιωνίζονται τα χειρότερα για την πατρίδα.
Καθώς μάλιστα δεν υπάρχει Συμβούλιο Εθνικής Στρατηγικής, για να προλάβει τα λάθη αυτά ή να τα συμμαζέψει, πολλαπλασιάζονται με ανάλογη γεωμετρική πρόοδο, πράγμα που τον υποχρεώνει - ενόψει εθνικών υποχωρήσεων - να επαναφέρει τη λύση ανάγκης στο πεδίο της επικαιρότητας.
Και η λύση ανάγκης (που χρησιμοποίησαν όλα τα κόμματα με κορυφαία το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ) λέγεται αποκάλυψη σκανδάλων (εντός ή εκτός εισαγωγικών) του πολιτικού αντιπάλου. Σκανδάλων τα οποία, κατ' άλλους (ανάλογα με την πολιτική τους τοποθέτηση), εντάσσονται σ' αυτό που λέμε: ''σκανδαλολογία''...
Τα σκάνδαλα στην αρένα, λοιπόν, της ειδησεογραφίας - εν μέσω εθνικής θυέλλης - για να σηκώσουν σκόνη αποπροσανατολισμού (έστω και αν είναι αναγκαία η απόδοση δικαιοσύνης και τιμωρίας των σκευωρών και των συκοφαντών) και με στόχο να κρύψουν τα τραγικά αδιέξοδα στα εθνικά θέματα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που μας έχει στριμώξει η Τουρκία.
Τα τραγικά αδιέξοδα επιβεβαιώθηκαν ήδη πρόσφατα, όταν ο πρόεδρος της Κύπρου - σε ρόλο λαγού-προπομπού που σαλπίζει εθνική υποχώρηση - έκανε τη γνωστή ''συνετή'' παρέμβαση ('' Εάν θεωρήσουμε ότι μπορούμε στρατιωτικά να δώσουμε μάλλον λύση μέσα από την στρατικοποίηση, αυτό θα είναι το τέλος του Κυπριακού Ελληνισμού, κάτι που δεν το επιθυμώ...), η οποία - σε συνδυασμό με την ένοχη σιωπή του Μαξίμου - επιβεβαιώνει την πορεία της Ελλάδας προς δυσμενείς εξελίξεις.
Επιβεβαιώνει την πορεία της προς τον επικείμενο ακρωτηριασμό της εθνικής κυριαρχίας μας στο Αιγαίο, γιατί αυτό που ''βάφτισε'' ''συνετή υποχώρηση'' ο Νίκος Αναστασιάδης είναι συνώνυμο της εθνική μας ατίμωσης και τραγωδίας. Είναι πορεία χωρίς γυρισμό προς τις νέες Πρέσπες Νο 2, 3 και δε συμμαζεύεται..., απ' τις οποίες θα βγούμε σίγουρα ακρωτηριασμένοι, καθώς θα μετράμε απώλειες των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αρχιπέλαγο.
Όμως είδατε να ταράχτηκε κανείς από την κυβέρνηση με τα νέα επώδυνα δεδομένα που διαμορφώνονται για την Ελλάδα στο θέμα αυτό, ειδικά μετά την ευθεία απειλή του Ακάρ προς εμάς (''Μην διανοηθείτε να δημιουργήσετε τετελεσμένα χωρίς εμάς, θα λυπηθείτε...'') ;
Όχι βέβαια... Αντίθετα σφυρίζουν κλέφτικα και επικοινωνούν με τον Ερντογάν για να ανταλλάξουν απόψεις για την Covid 19 και τον τουρισμό μας!!!.. Θα 'θελα να ΄ξερα, βέβαια, τι έχει να πει ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ για όλα αυτά, γιατί ζώστηκε τα άρματα προ ημερών απειλώντας τους Τούρκους, χωρίς να ρωτήσει τον Κυριάκο. Αλλά ας το πάρει το ποτάμι, αφού τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται...
Ωστόσο έρχεται μια στιγμή που ξεχειλίζει το ποτήρι της πίκρας, του προβληματισμού, της ντροπής και της απογοήτευσης για την τύχη της Ελλάδας και του Ελληνισμού, τουλάχιστον για την πλειοψηφία του κόσμου που δείχνει να αγωνιά περισσότερο από τους ''πρόθυμους'' για συμβιβασμό επώνυμους της πολιτικής, κοινωνικής και πανεπιστημιακής ελίτ αυτού του τόπου.
Ναι, αγωνιά ο απλός, ανώνυμος κόσμος για την ατυχία του να έχει κατώτερους των περιστάσεων κυβερνήτες στις δυο πατρίδες, γιατί και η Κύπρος μικρή πατρίδα λογαριάζεται, που είναι φτυστή η μεγάλη. Ένα ''χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο'', που πλέει παράλληλα με εκείνο της Μάνας Ελλάδας σε όλα τα στραβοπατήματά της.
Στραβοπατήματα που δικαιώνουν εντός μου τα λόγια του αείμνηστου καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πάντειο πανεπιστήμιο Νεοκλή Σαρρή, ο οποίος είπε χαρακτηριστικά σε μια απ' τις τελευταίες του συνεντεύξεις κάτι που επαληθεύεται πανηγυρικά σήμερα, τουλάχιστον σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας:
- Σε λίγα χρόνια οι Τούρκοι θα κάνουν τους Έλληνες να σκέφτονται σαν Τούρκοι...
Φευ!.. ''Ήγγικεν η τραγική δια τους Έλληνας ώρα της επαληθεύσεως της προφητείας'', όπως θα έλεγε σε άπταιστη καθαρεύουσα ένας απ' τους πατέρες του Έθνους, αν έβλεπε την επώδυνη πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.
Πραγματικότητα που βρίσκεται στον αντίποδα της ευχής η οποία ήταν γραμμένη στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη και είχε κυκλοφορήσει ως moto σε φυλλάδιο του Παρισιού (1826) με τον αποκαρδιωτικό τίτλο ''Missolonghi n' est plus'' (Το Μεσολόγγι δεν υπάρχει πια...), ενδεικτικό της απογοήτευσης των Γάλλων για τον διετή εμφύλιο σπαραγμό των επαναστατημένων Ελλήνων (1823-'25):
''Ναί, γρήγορα ἢ ἀργά ὁ Σταυρός θά σπάσει
τήν ἡμισέληνο καί ἡ Τουρκία, σάν
μιά αἱμοσταγής κηλίδα,
θά ἐξαφανισθεί ἀπό την Ἐυρώπη''
''Πού να 'ξερες, Μάρκο, πως πάει να συμβεί το εντελώς αντίθετο απ' αυτό που οραματιζόσουν...'', σκέφτομαι ταραγμένη ελεεινολογώντας την κατηφορική μας διαδρομή, που μας γεμίζει ντροπή γιατί είναι ανάξια της ιστορίας μας.
Ναι, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή από το να σηκώνουν δυο Έλληνες ηγέτες - ένας Ελλαδίτης κι ένας Ελληνοκύπριος - λευκή σημαία παράδοσης άνευ όρων πριν αναμετρηθούν με το λιοντάρι που βρυχάται εξ Ανατολών μας και έχει βουλιμικές διαθέσεις επεκτατισμού σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου.
Της Κύπρου με τα ''ντροπαλά αηδόνια'' και τις ψυχές των ηρώων να κυματίζουν ανάερα στην ΑΟΖ, μαζί με την μοίρα της, ζητώντας να την υπερασπιστούνε...
Το μήνυμα του Κύπριου προέδρου ήταν το απόλυτα λάθος μήνυμα την κρισιμότερη ώρα, χωρίς άλλο. Το απόλυτο λάθος μήνυμα σε Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριους και, προπάντων, στις Ένοπλες Δυνάμεις των δύο χωρών, λίγο πριν την έλευση του τρίτου γεωτρύπανου στο ''υπό ελληνική κατοχή'' θαλάσσιο τεμάχιο της Κρήτης και του τρίτου Αττίλα στην Κύπρο, σε περίπτωση που προβάλει αντίσταση αυτή ενόψει της τουρκικής γεώτρησης στην ΑΟΖ της...
Ναι, δεν ήταν απλά μια νότα απαισιοδοξίας ή παράδοσης το μήνυμα Αναστασιάδη. Ήταν βόμβα μειοδοσίας, που την πέταξε εσκεμμένα για να δικαιολογήσει την επιλογή ήττας που θα ακολουθήσει. Την παράδοση άνευ όρων της Κύπρου στους κατακτητές της, την οποία παρέκαμψε τεχνηέντως κι αποπροσανατολιστικά, για να μιλήσει για ''λύση ή πρόνοιες της λύσης που θα δίνουν ένα λειτουργικό κράτος''...
Λες και υπάρχει κράτος μετά τη ''χθεσινή'' δήλωσή του που το κατάργησε... Γιατί αυτό ακριβώς έκανε πανικόβλητος απ' τις τουρκικές απειλές ο Κύπριος Πρόεδρος, μετά από την προφανή άρνηση της ελληνικής ηγεσίας να τον καλύψει...
Επιβεβαίωσε τον Τούρκο απέναντι που λέει ότι δεν λογαριάζει για κυπριακή την ΑΟΖ της Κύπρου γιατί ως κράτος αυτή δεν υφίσταται. Γι' αυτό δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα η Τουρκία την ''Κυπριακή Δημοκρατία''...
Με δεδομένα αυτά, για ποιο ''δόγμα ενιαίου αμυντικού χώρου'' - άραγε - μιλάμε, όταν έγιναν ήδη τα αποκαλυπτήρια της αμυντικής ανυπαρξίας μας με το που είπε ο Ακάρ (υπουργός Άμυνας της Τουρκίας): ''Ελάτε να τα βρούμε, αλλιώς θα λυπηθείτε...'';
- ... Τα μόνα όπλα που χρησιμοποιεί η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αυτά που αντλεί από τον χώρο της διπλωματίας..., είπε ο Νίκος Αναστασιάδης κατά την επίσκεψη του Ύπατου Εκπροσώπου της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας Ζοζέπ Μπορέλ στην Κύπρο.
Αλλά αν είναι έτσι και η μόνη λύση είναι το Τραπέζι της ήττας, ή - άλλως πώς - το ''Τραπέζι διαπραγματεύσεων'', τότε γιατί ελπίζουμε μάταια καθυστερώντας χωρίς λόγο την άνευ όρων παράδοση των κλειδιών της πατρίδας μας στον ''σουλτάνο'' ;
Πού είναι αλήθεια ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, για να υψώσει ξανά τις κορώνες αποφασιστικότητάς του (''όποιος πατήσει τα πόδια του στο έδαφός μας, πρώτα θα τον κάψουμε εμείς οι Έλληνες και μετά θα ρωτήσουμε ποιος είναι'');
Σιώπησε μήπως γιατί τα λόγια του δε συνάδουν με το... εκλεπτυσμένο και... συνεργατικό πνεύμα του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών μας; Σιώπησε γιατί ο εθνεγερτικός λόγος του δε συνάδει με τη... στρογγυλεμένη αλήθεια που ετοιμάζεται να μας πει η κυβέρνηση;
Μια αλήθεια πιο πικρή κι από κινίνο για τους πολίτες, μια που δεν είναι σε κατάσταση ετοιμοπόλεμη και το ξέρουν... Πέρα απ' αυτό, 80 χρόνια μετά τη Δόξα του '40, ξεχάσαμε να πολεμάμε για τα ιδανικά μας. Βολευτήκαμε στην ειρήνη. Γίναμε μαλακοί σαν το χόρτο χάρη σ' αυτήν και δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τη ''βολή'' μας ούτε για την Πατρίδα...
Μάθαμε να πολεμάμε για τα μικρά κι όχι για τα μεγάλα. Για ένα σπιτάκι πλάι στη θάλασσα με βασιλικό στο περβάζι, με πόρτες -παράθυρα ορθάνοιχτα να κοιτάνε στον ήλιο και γύρω τον κήπο να αποπνέει τη μυρωδιά του νωπού χόρτου και του γιασεμιού...
Έτσι μάθαμε, δυστυχώς, γιατί - ως φαίνεται - χάθηκε μέσα στη λήθη του χρόνου το πνεύμα της νίκης του '40. Χάθηκε!!!.. Και μείναμε να παλεύουμε για τα μικρά και τα ασήμαντα κάνοντας πέρα τα μεγάλα. Μείναμε να πολεμάμε ''... για να μπορούμε να 'χουμε μια πόρτα, ένα σκαμνί, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ. Για να 'χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε...''
Κι αυτά είναι καλά και άγια. Αυτά είναι ο ορισμός της Ευτυχίας. Μόνο που δεν μπορεί να υπάρξει αυτή, με τον ''Hannibal ante portas''. Και, εν προκειμένω, τον ''Αττίλα Νο3'' προ των πυλών της Κύπρου και της Ελλάδας μας...
Όλα τα πλούτη του κόσμου δεν εξαγοράζουν τη λευτεριά και την ανεξαρτησία μας, όσο κουτσουρεμένη κι αν είναι αυτή εξαιτίας της πολλαπλής παρακμής μας. Γι' αυτό καλό είναι να ξέρει η ηγεσία της Κύπρου ότι το τέλος του Κυπριακού Ελληνισμού θα έρθει αν εκποιήσουμε τα κεκτημένα των πατέρων μας στον ''Αρταξέρξη'' που απειλεί να τα πάρει και για να το πετύχει αυτό μας ρίχνει δολώματα ευδαιμονίας ή εκφοβιστικά διλήμματα, για να παγιδευτούμε.
Όμως τι ζωή θα κάνουμε χωρίς τα εθνικά κεκτημένα; Τι ζωή θα κάνουμε με την ημισέληνο να κυματίζει στη γη και τις θάλασσες Ελλάδας και Κύπρου; Αυτά είναι η ψυχή μας, γιατί γι' αυτά θυσιάστηκαν οι πατέρες μας κι όχι για την κενόδοξη καλοπέρασή μας.
Με τους κρουνούς αίματος αυτών ποτίστηκε η γη που βάλθηκαν αμφότεροι (Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι ηγέτες) να ακρωτηριάσουν, για να χορτάσουν το πεινασμένο ''λιοντάρι'' εξ Ανατολών. Λες και δεν ξέρουν ότι όσο περισσότερο προσπαθούν να το τιθασεύσουν με ''ζαχαρωτά'', τόσο περισσότερο θα βρυχάται και θα ζητάει κι άλλα πολλά περισσότερα...
Φάε από δω, φάε από 'κει, όμως, θα μας αφήσει γυμνούς απ' τα χρυσάφια και τα ασημικά μας. Θα μας ακρωτηριάσει εδαφικά αφήνοντας κατάμαυρη την ψυχή μας και ρακένδυτη την περηφάνια μας.
Χωρίς την ψυχή, όμως, και την περηφάνια του προγονικού παρελθόντος που μας διασφάλισε το παρόν που πουλήσαμε, εμείς οι Έλληνες (Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριοι) δε θα μπορούμε να βρούμε πουθενά στον κόσμο χαρά και ευτυχία.
Όσα κρυφά και φανερά ανταλλάγματα αν μας προσφέρει ο ''Αρταξέρξης'', θα ''στάζει τη μέρα, θα στάζει στον ύπνο μας μνησιπήμων πόνος'' , γιατί θα αφήσουμε συμφωνίες ντροπής στις επόμενες γενιές. Συμφωνίες που θα παραδίδουν την Ελλάδα μικρότερη και πολλαπλά ηττημένη.
Συμφωνίες που θα αμαυρώνουν την λαμπρή ιστορία μας και θα κυματίζουν στον υπόλοιπο βίο μας σαν θλιβερές σημαίες εθνικής παρακμής και ισοπέδωσης των προαιώνιων χαρακτηριστικών μας...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου