Ίσως κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε εμμονικοί και δογματικοί τους τελευταίους μήνες και χρόνια έχοντας στρέψει όλα τα πυροβόλα μας εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.Πιθανόν να το έχουμε παρακάνει, αποδίδοντας στον ΣΥΡΙΖΑ – τον καημένο– τέρατα και σημεία. Πιθανότατα δε να είμαστε και λίγο άδικοι απέναντι του, όχι τόσο τρυφεροί και ευγενικοί όσο προστάζει η μεγαλοσύνη του.
Ίσως να παραγνωρίζουμε το θετικό (;) Κυβερνητικό του έργο και να μην προβάλλουμε τα όποια «θετικά» του.
Ίσως τέλος να ξεχνάμε την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δίνοντας λευκή επιταγή στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Τελικά συμβαίνει «κάτι» από τα παραπάνω; Χτυπάμε αλύπητα τους κακομοίρηδες ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ, ίσως μάλιστα υπερβολικά; Ας απαντήσουμε καλυτέρα.
Πρώτα απ’ όλα, ας ξεκαθαρίσουμε πως δεν περάσαμε τα εξήντα για να γίνουμε οπαδοί του Ελληνικού Φιλελευθερισμού στην Νεοδημοκρατική εκδοχή του.
Όντας συνειδητοί Σοσιαλιστές,
της Σχολής του Μαρξ από τα δεκαέξι μας και έχοντας μελετήσει την Κλασσική Σοσιαλιστική Κληρονομιά όπως τουλάχιστον δεν έκανε κανένας από τους πρώην συντρόφους μας – και ας θεωρηθεί πως περιαυτολογούμε– θυμόμαστε με ευλάβεια τρία πρόσωπα: Τον αξεπέραστο μαρξιστή πολιτικό αναλυτή Θύμιο Παπανικολάου – Εκδότη του καλύτερου, κατά την γνώμη μας, Πολιτικού Περιοδικού της δεκαετίας του 1970, των «Νέων Στόχων» – και τον νεαρό Μίμη Ανδρουλάκη όταν το 1976 δημοσίευσε σαν στέλεχος του ΚΚΕ ένα εκπληκτικό άρθρο για τον Λένιν στην ΚΟΜΕΠ. Αλλά και τον μεγάλο ιστορικό μαρξιστή Κωστή Μοσκώφ, τον αείμνηστο Κωστή που είχαμε την μεγάλη τύχη να έχουμε καθηγητή στο Κέντρο Ιστορικών Ερευνών Θεσσαλονίκης. Υπάρχουν κι άλλοι αλλά ξεχωρίσαμε τους πιο «δικούς μας».
Ερχόμαστε στη Νέα Δημοκρατία. Αυτή αποτελεί ένα ιστορικό κόμμα των αστικών στρωμάτων όλων των βαθμίδων με μεγάλη επιρροή στα λαϊκά και εργαζόμενα στρώματα.
Στην «πάλη γραμμών» στο εσωτερικό της ΝΔ επικράτησε από το 2016 όχι η πρώτη (α) πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας δηλαδή η αντικομουνιστική ακροδεξιά αλλά ούτε και η δεύτερη πτέρυγα (β) των παραδοσιακών δεξιών (Καραμανλικοί/Αβερωφικοί).
Αντίθετα, επικράτησε η πάντα μειοψηφική Κεντροδεξιά/Κεντρώα Φιλελεύθερη αστική πτέρυγα (γ) με παραδοσιακό ηγέτη τα τελευταία σαράντα χρόνια τον πατέρα–Μητσοτάκη.
Εκφράζει τον Δυτικόφιλο προσανατολισμό και την παγκοσμιοποιημένη τάση της Εξαγωγικής/Παραγωγικής μερίδας της Αστικής Τάξης συν τα σύμμαχα Μεσοαστικά στρώματα κυρίως του Τομέα των Υπηρεσιών (Τουρισμός, δηλαδή, Ξενοδοχειακό Κεφάλαιο).
Το τμήμα αυτό της Νέας Δημοκρατίας όμως δεν υποστηρίζει έναν «καθαρόαιμο» Αγγλοσαξονικό Καπιταλισμό συντριβής και απαλλοτρίωσης των Εργαζομένων όπως ισχυρίζεται ο αγράμματος και ανεκδιήγητος Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ.
Αντίθετα, θέλγεται από τον Σοσιαλδημοκρατικό Κεϋνσιανισμό ή την Μεταμοντέρνα Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία (Όσοι διαβάζουν και μελετούν τις Φιλελεύθερες και Φιλελεύθερες/Σοσιαλδημοκρατικές εφημερίδες και sites όπως το Liberal.gr η το Protagon έχουν να παρατηρήσουν δυο σημεία:
(α). Τα sites αυτά έχουν σχεδόν εξαλείψει τη λέξη «Δεξιός».
(β). Έχουν «ενσωματώσει» όλο το ιδεολογικό οπλοστάσιο της Παγκοσμιοποιημένης Ιμπεριαλιστικής Αριστεράς δηλαδή Πρόσφυγες, Gay, Φεμινισμός, Κλιματική αλλαγή, μοδάτος «αντι–ρατσισμός».
Αλλά και εθνομηδενιστικος «αντισεξισμός» όπως στην περίπτωση της επιτροπής για τα «200 Χρόνια του 1821» και τις αναφορές για τον Καραϊσκάκη.
Ακόμη και στην περίπτωση της Εκκλησίας ο Μητσοτάκης είναι ο Δεύτερος Πρωθυπουργός που έκλεισε τις Εκκλησίες μετά τον Καποδίστρια και επίσης ο Δεύτερος που αφορίστηκε από την Εκκλησία μετά τον Βενιζέλο.
Για να μην μιλήσουμε για τις θετικές αναφορές του στη Βουλή για τον Κομμουνιστή Εκπαιδευτικό Δημήτρη Γληνό, τον Αλ. Δελμούζο και την φιλία του με τον Μανόλη Γλέζο. Δηλαδή μια Greek version «Σοσιαλδημοκρατικού Κοινωνικού Συμβολαίου» σε συνθήκες πανδημίας.
Είναι χαρακτηριστικό – εάν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι – πως ο Μητσοτάκης πήρε πολύ έγκαιρα Υγειονομικά μέτρα, πολύ πιο γρήγορα από όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες:
(α). Κατακτώντας τα εύσημα στην αντιμετώπιση της Πανδημίας μαζί με την Κίνα και μερικές άλλες χώρες. Δεν κατεδάφισε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, αλλά το αντίθετο. Αύξησε τις κλίνες των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας από 560 όταν έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ σε 1200 μέσα σε τρεις μήνες διορίζοντας ταυτόχρονα πάνω από 4.000 Υγειονομικούς και γιατρούς.
(β). Ο ίδιος ο Μητσοτάκης πίνει νερό στο όνομα του ΕΣΥ και μιλά για «Σοσιαλιστικά μέτρα» και για «Στροφή στον Κευσιανισμό» (Βλ. Συνέντευξή του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ). Ή και δηλώσεις του όπως «Φιλελεύθερος δεν σημαίνει Νέο–Φιλελεύθερος» αλλά και «Επιδοτούμε την Εργασία για τον Εργαζόμενο και όχι την Ανεργία» κλπ. κλπ.
Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Ο Μητσοτάκης εξαπατά πανέξυπνα ή απλά σημαίνει πως η Νέα Δημοκρατία – και ειδικότερα η Φιλελεύθερη Αστική της Πτέρυγα– αλλάζει ριζικά την Στρατηγική και Τακτική του Ιστορικότερου Αστικού Κόμματος;
Μας ταΐζει «κουτόχορτο ο Μητσοτάκης» για να μας εξαθλιώσει πιο ύστερα με την ησυχία του σαν τη Θάτσερ;
Είναι ο σκληρός «Ακροδεξιός και Νεοφιλελεύθερος» – όπως λένε τα troll των Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ– και ο συκοφάντης Βαξεβάνης;
Ή μήπως αλλάζοντας όλη την Στρατηγική της αστικής Νέας Δημοκρατίας ο Μητσοτάκης στοχεύει στην κατεδάφιση όλου του «αριστερού αντι–δεξισμου της Μεταπολίτευσης» ενσωματώνοντας όλη την Ιδεολογική Επιχειρηματολογία της Παγκοσμιοποιημένης Ιμπεριαλιστικής Αριστεράς/Κεντροαριστεράς;
Εμείς πιστεύουμε αναφανδόν το δεύτερο δηλαδή πως όλη η Στρατηγική και Εικόνα της Νέας Δημοκρατίας ανατρέπεται άρδην και όσοι δεν το έχουν καταλάβει – ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ και Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ – θα βρεθούν προ μεγάλων εκπλήξεων ειδικότερα εκλογικά εάν και εφόσον ο Μητσοτάκης κάνει εκλογές το Φθινόπωρο.
Άλλωστε, για να παρακμάσει τόσο εύκολα ο παραδοσιακός «αντιδεξισμός» και να παραμένει τρόπαιο μόνο στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει πως έχει κυρίως «Πολιτικές/Κομματικές Αιτίες» και όχι «Κοινωνικές/Ταξικές».
Στηριζόταν περισσότερο στη σύγκρουση «Κατεστημένου Δεξιάς εναντίον Μικρομεσαίων/Αγροτών» και όχι στην καθαυτή σύγκρουση Κεφαλαίου/Εργασίας δηλαδή Αστικής Τάξης/Εργαζομένων Τάξεων. Και αυτό κυρίως λόγω των τεράστιων στον αριθμό Μικροαστικών – «Μικρομεσαίων» – στρωμάτων της χώρας και του εντόνου μεταπρατικού, μικροαστικού και αγροτοβιοτεχνικού της χαρακτήρα.
Εξηγούμαστε.
Δεν νομίζουμε να έχει πάθει παράκρουση ο Ελληνικός Λαός και να δίνει μεγαλύτερα ποσοστά στην ΝΔ απ ότι πήρε στις εκλογές ούτε να έχει «σαλτάρει ψυχικά» ο λαός και να δίνει διαφορά 24% μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της πρώτης (Γκαλόπ της Opinion Poll όπου η ΝΔ με 41.5% περνάει 24 μονάδες τον ΣΥΡΙΖΑ που λαμβάνει ένα πενιχρότατο 17.5% κάτω από το ψυχολογικό όριο του 20%).
Δεν νομίζουμε μέτρα όπως η Αντιμετώπιση της Πανδημίας του Κοροναϊού (α) αλλά και η φύλαξη των Συνόρων του Έβρου τον Μάρτη (β) να έχουν αποδοχή της τάξης του 83% και 78% αντίστοιχα από τον ελληνικό λαό και αυτό να μην σημαίνει «τίποτα».
Δεν νομίζουμε πως οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ σε ποσοστό έως 75% υποστηρίζουν τα μέτρα της Κυβέρνησης λόγω «ψυχικής διαταραχής» και ίσως αυτό να εξηγεί την μεγάλη πτώση του ΚΙΝΑΛ από το 8,2% στις εκλογές πριν έντεκα μήνες στο 3,5% σήμερα, τουλάχιστον στα γκάλοπ.
Ο υποφαινόμενος το έχει γράψει επανειλημμένα πως το ΚΙΝΑΛ εξαφανίζεται και θα μπει οριακά στην Βουλή.
Είναι πολύ απλό ξέρετε! Ο Μητσοτάκης ενσωμάτωσε όλη την «Μεταμοντέρνα Κεντροαριστερά» των Σημίτη, Γ. Παπανδρέου και Φ. Γεννηματά και σε επίπεδο ιδεολογίας αλλά και στελεχών διορίζοντάς τους στην Κυβέρνηση (Μ. Χρυσοχοΐδης, Μενδώνη, Πιερρακάκης, Γκερέκου και όχι μόνο.
Ακολουθεί η Α. Διαμαντοπούλου και ο Ε. Βενιζέλος που κοντεύουν να πάθουν ανίατο στραβισμό κοιτάζοντας προς Μητσοτάκη πλευρά.
Πρόσφατα ο Μ. Χρυσοχοΐδης δηλώνει «Είμαι Κεντρώος Σοσιαλδημοκράτης» και καλά κάνει. Γιατί ο Μητσοτάκης πώς αποκαλείται και αυτοαποκαλείται; «Πρέπει να στραφούμε στον Κευνσιανισμό εγκαταλείποντας την λατρεία της Αγοράς» δηλώνει και «Έχουμε Κεντρώο Στίγμα» ξαναδηλώνει. Ευφυέστατα, αποτελεσματικά και στρατηγικά.
Γιατί λοιπόν να ακολουθεί ο ψηφοφόρος του ΚΙΝΑΛ το συνοικιακό γαλατάδικο της Φώφης και να μην πάει στο Σουπερ Μάρκετ του Μητσοτάκη που διαθέτει αξεπέραστο Branding και Πιστοποίηση ΙSO 9001 για την υψηλότατη ποιότητα των προϊόντων του; Όχι θα κάτσει να σκάσει, απαντάμε εμείς!
Πάμε προς ΚΚΕ μερια. Εδώ επικρατεί το ρητό «ο φτωχός και η μοίρα του». Από το 11% του 1981 κατέληξε στο 5,2 % του 2919 δηλαδή κάτω από τα μισά ποσοστά. Στις δε σφυγμομετρήσεις αγκομαχά λες και είναι διασωληνωμένο μεταξύ 4% και 5%. Φοβερά ποσοστά, δεν νομίζετε;;;
Βέβαια πολλοί οπαδοί του ποζάροντας «υπερεπαναστατικά» μας απαντάνε πως δεν «Κρίνουν τα εκλογικά ποσοστά ένα επαναστατικό κόμμα». Σωπάτε κάλε! Από πού θα κριθούν δηλαδή;; Είναι το ίδιο ένα ΚΚΕ με 20% και ένα ΚΚΕ με 3,1%; Για να μην τρελαθούμε τώρα.
Αφού το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να κερδίσει τον κόσμο – να «απλωθεί στις μάζες»– την περίοδο της ΠΑΣΟΚΙΚΗΣ παρακμής αλλά και την περίοδο των Μνημονίων, άφησε όλη την λαϊκή αλλά αδιαμόρφωτη δυσαρέσκεια να εκπορνευτεί στα χέρια των μεγάλων Πολιτικών Μαστροπών που ονομάζονται Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ. Ο όποιος προλεταριακός επαναστατισμός του αφομοιώθηκε από τον ανίατο σεχταρισμό της μετα–Φλωράκη περιόδου και τα αποτελέσματα φαίνονται τώρα. Το ΚΚΕ είναι μπλοκαρισμένο εκλογικά και κινδυνεύει να μην μπει στη Βουλή στις μεθεπόμενες εκλογές. Ας προσέξει.
Ο Γιάνης – με ένα ν, κατά κόσμον Γιάννης Βαρουφάκης– αποτελεί εκλογική εφεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ. Σχεδόν αδύνατο να μπει στη Βουλή με αποτέλεσμα να διαρρεύσουν οι ψήφοι του – το πιο πιθανόν – στον ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελούν την «αριστερή πτέρυγα του Λουμπενισμού». Χωρίς καμιά σχέση με την εργατική/εργαζομενη τάξη αποτελούν την κλασσική περίπτωση των «εξεγερμένων και χορτάτων μεσοαστών».
Έχουν πολλά χόμπι όπως και ο αρχηγός τους. Ένα από αυτά είναι να παριστάνουν τους «Προδότες της Τάξης τους». Είναι ένα μοντελάκι που φοριέται πολύ στο χώρο της «Ιντελιγκέντσιας, ειδικά της Πανεπιστημιακής», των υπερχορτάτων Μεσοαστών και των Βόρειων Προαστίων.
Γενικά, είμαστε μια χώρα με πολλούς «Προδότες της Τάξης τους». (Με εξαίρεση βέβαια τον Μεγαλομεσίτη και μεγάλη ιδιοφυΐα του Real Estate κ. Παπαδημούλη ο οποίος θέλοντας να βοηθήσει τον αγώνα του Παγκοσμίου Προλεταριάτου αγοράζει σωρηδόν διαμερίσματα ο αθεόφοβος).
Τέλος, ερχόμαστε στον Κύριο Πρωταγωνιστή του Θιάσου, τον Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ και τον θιασάρχη του, Αλέξη Τσίπρα. Και ρωτάμε, αναφερόμενοι στην περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ ψηφοφόρων:
Έπαθαν παράκρουση να θεωρούν σε ποσοστό που ξεπερνά το 30% – μερικές φορές και το 40%– σωστή την πολιτική της Κυβέρνησης Μητσοτάκη;
Μήπως είναι ανισόρροπο το 10–12% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που μεταπηδά κατευθείαν στη ΝΔ;
Αλλά γιατί να συμβαίνει κάτι διαφορετικό όταν ακόμη και την πολυαγαπημένη ατζέντα των GAY RIGHTS που ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει κάνει σημαία εδώ και χρόνια την κλέβει ο Μητσοτάκης;
Όταν ακόμη και ο στενότερος Οικονομικός Συνεργάτης του Πρωθυπουργικού Γραφείου σε θέματα Οικονομίας κος Πατέλης δηλώνει σε συνέντευξη του πως «Γνώρισα στον Πρωθυπουργό τον Σύζυγο μου και γνώρισα την δική του» τι περιμένετε να μείνει από την ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ;
Ας συνοψίσουμε. Ο Μητσοτάκης κατεδαφίζει όλο το οικοδόμημα της Μεταμοντέρνας Κεντροαριστεράς/Αριστεράς ενσωματώνοντας το.
Όχι απλώς το ενσωματώνει αλλά το εξαϋλώνει κάνοντας το μια για πάντα κομμάτι της δικής του ταυτότητας: Αντιρατσισμός, Ομοφυλόφιλοι, Κλιματική Αλλαγή, φιλελεύθερος Φεμινισμός και προνομιακή μεταχείριση των Γυναικών αφομοιώνονται και ενσωματώνονται όλα στην ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας (Χαρακτηριστικά, εκτός από τις προαναφερθείσες Φιλελεύθερες εφημερίδες, η Ναυαρχίδα του Τηλεοπτικού Φιλελεύθερου Αστισμού δηλαδή ο ΣΚΑΙ, υιοθέτει μια «αντι–Τραμπ»– ατζέντα σχεδόν ταυτόσημη με το ΚΙΝΑΛ η τον ΣΥΡΙΖΑ).
Στο Κοινωνικό Πεδίο εμφανίζεται ο Μητσοτάκης «προοδευτικότερος» και «δημοκρατικότερος» – πολλές φορές – των Μνημονικών ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ κατεδαφίζοντας ταυτόχρονα την κλασσική «Αντιδεξιά Ατζέντα» της Πολιτικής, λόγω της σύγκλισης των Οικονομικών/Κοινωνικών Πολιτικών.
Εφόσον οι Φιλελεύθεροι και οι Κεντροδεξιοί συγκλίνουν με τους Κεντροαριστερούς Σοσιαλδημοκράτες και τους «Αριστερούς της Παγκοσμιοποίησης» ελάχιστες διαφορές παραμένουν.
Εφόσον εξαλείφτηκε η προοπτική του Σοσιαλισμού σαν Στρατηγική ελαχιστότατες διαφορές είναι ζωντανές.
Εφόσον από το οπτικό πεδίο των Κεντροαριστερών/Αριστερών εξαφανίστηκε η Εργαζόμενη Τάξη, δηλαδή η Εργασία, έμεινε μόνο το Κεφάλαιο και «σαν φύλλο συκής» του (δήθεν) ριζοσπαστισμού τους, οι Ομοφυλόφιλοι και το Κλίμα.
Ήρθε λοιπόν η εποχή που όλα τα μεταρρυθμιστικά σχέδια ωραιοποίησης και σωτηρίας του Καπιταλιστικού Συστήματος αφομοιώνονται τάχιστα από τις Ελίτ.
Ήρθε λοιπόν η εποχή που ο «Αντιδεξιός Αγώνας» δεν λέει απολύτως τίποτα εάν δεν στοχεύει στην υπέρβαση του συστήματος.
Ήρθε τέλος η εποχή που ο Παγκοσμιοποιημένος Φιλελευθερισμός – Σοσιαλδημοκρατικός ή όχι – έχει κάνει «Κατάληψη» όλου του Πλανήτη.
Με άλλα λόγια, τα πράγματα σοβάρεψαν και ημίμετρα ή απλές διαχειρίσεις του Συστήματος γίνονται πλέον απ’ όλα τα κόμματα χωρίς δυσκολίες και χωρίς (σχεδόν) καμιά διαφορά μεταξύ τους .
Η «σοβαρότερη σοβαρότητα» της Εποχής δεν είναι η ίδρυση άλλου ενός Σοσιαλιστικού Κόμματος άκαιρα και χωρίς προϋποθέσεις, έτσι απλώς «για να υπάρχει» .
Η σοβαρότητα της Εποχής βαρύνει τους ώμους της Εργαζόμενης Τάξης. Αυτή έχει την ευθύνη της Ιστορίας και μόνο αυτή αλλάζει τα πράγματα, Όχι τα κόμματα. Η τουλάχιστον όχι μόνο αυτά.
Έως τα σήμερα, δηλαδή τα «τελευταία» 150–170 χρόνια ιστορίας του εργατικού κινήματος η πολυπαινεμένη Εργατική Τάξη είτε θα ιδρύει κόμματα που θα διαλύονται εύκολα – Β’ Διεθνής λόγω του εθνικισμού μάλλον των εργαζομένων τάξεων και όχι μόνο λόγω του Σοσιαλσωβινισμού την Ηγετών της Διεθνούς – είτε θα απολαμβάνει τους καρπούς του Μεταπολεμικού ευημερούντος Καπιταλισμού έως το 1975 – χωρίς να βγάλει τσιμουδιά.
Είτε, ειδικότερα τις τελευταίες δυο δεκαετίες αποστρεφόμενη –και δικαιολογημένα– την ηγεσία της Σοσιαλδημοκρατίας/Αριστεράς καταφεύγει στον ποπουλισμό της Δεξιάς.
Είτε τέλος θα καταφεύγει – τμήματά της – σε «εξεγέρσεις» και «διαδηλώσεις» τύπου Δολοφονία George Floyd. Κινήσεις σπασμωδικές, θυμικές και αδιέξοδες. Αντίθετα, χρειάζεται ένα συνολικό σχέδιο ανάπλασης της Κοινωνίας σε Σοσιαλιστική Κατεύθυνση, «κάτι» που δεν βλέπουμε.
Τέλος, επιστρέφοντας στον Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουμε πως δημοσκοπικά τουλάχιστον εξαϋλώνεται. Ακόμη και εάν ενσωματώσει όλο το ΜΕΡΑ 25, είναι πολύ πιο κάτω από τα ποσοστά του Ιούλη 2019.
Εάν συνεχιστεί αυτή ελπιδοφόρα πορεία ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξαϋλωθεί και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη «υπηρεσία» – άθελα του– του Μητσοτάκη στην αληθινή Αριστερά Δημάδη το Εργατικό Κίνημα.
«Καθαρίζει» το Πεδίο της Πάλης των Τάξεων και στην θέση ενός στείρου «αντιδεξισμού» έχουμε την αγνή και ΑΝΟΘΕΥΤΗ Πάλη των Τάξεων δηλαδή την διαμάχη Κεφαλαίου– Εργασίας. Φεύγουν οι Λούμπεν Συριζαίοι και έρχονται οι Εργαζόμενοι έστω και καθυστερημένα Ιστορικά.
Από αυτή την άποψη– και μόνο από αυτή – εκτιμούμε την συνεισφορά, έστω και αθέλητη, του Μητσοτάκη. Είναι ειλικρινής, ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε και τον εκτιμούμε σαν αντίπαλο. Είναι ο κύριος εκπρόσωπος του Αστικού Μπλοκ Εξουσίας και ξεκαθαρίζοντας το τοπίο από τα σαπρόφυτα και τους πολιτικούς διαρρήκτες του Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, άθελά του και ασυνείδητα – το επαναλαμβάνουμε – ξεκαθαρίζει το Κοινωνικό και Ταξικό έδαφος με την ανάπτυξη του Καπιταλισμού που έρχεται με τα οικονομικά πακέτα των 52 δις (32 δις από ΕΕ και 20 Δις από ΕΣΠΑ) γεγονός που «στρώνει» το έδαφος για μια μαζική, συνειδητοποιημένη, μορφωμένη και στρατηγικά οπλισμένη Εργαζόμενη Τάξη.
Ο Ίδιος ο Μητσοτάκης δεν είναι ηλίθιος να εξαθλιώσει το 90% του ελληνικού Λαού. Στοχεύει στην ανάπτυξη του Εξαγωγικού/Βιομηχανικού Καπιταλισμού αλλά και μιας νέας τάξης Μεσαίων και Μικρών Επιχειρηματιών που θα αποτελέσουν τον Κοινωνικό του Περίγυρο και τα σύμμαχα Κοινωνικά Στρώματα, αυτά των νέων Μικροαστών/Μεσοαστών.
Ταυτόχρονα, η περαιτέρω Καπιταλιστική Ανάπτυξη – εφόσον πετύχει, έστω και μερικώς – απαιτεί Εργαζόμενους, μορφωμένους ως επί το πλείστον και σε μαζικό επίπεδο. Εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι του άμεσου μέλλοντος, με αυτή την τάξη και μέσω των Συνδικάτων της.
Μια Τάξη με εξαιρετικό μορφωτικό επίπεδο όπως η σύγχρονη Εργαζομένη Τάξη, με ανεπτυγμένη Κοινωνική Συνείδηση, αξιόμαχα και μαζικά Συνδικάτα αλλά και ανάλογο Πολιτικό Φορέα η Οργάνωση, αποτελεί τον πλέον αξιόμαχο και επικίνδυνο αντίπαλο της Ελίτ. Αυτή η Τάξη και μόνο αυτή και οχι οι Gay, Queer, Lesbians και όλοι οι περιθωριακοί της Αστικής Κοινωνίας αποτελεί τον υπ’ αριθμό 1 επικίνδυνο αντίπαλο.
Τέλος, αυτή η Τάξη είναι η μόνη που μπορεί να οργανώσει την Οικονομία βάσει Ολιστικού Σχεδίου κοινωνικοποιώντας την. («Ο Σοσιαλισμός είναι η Επανάσταση των Παραγωγών» και όχι των Λούμπεν, θα προσθέταμε εμείς).
Η Κυβέρνηση της ΝΔ και ο Μητσοτάκης (αξίζει να αναφερθεί πως ο Μητσοτάκης ποτέ δεν υιοθέτησε την Αντι–Κινεζική υστερία του Τραμπ, δεν είπε κουβέντα εναντίον της Κίνας και διατηρεί άριστες σχέσεις μαζί της) ναι μεν είναι οι βασικοί αντίπαλοι στη Πάλη των Τάξεων αλλά όχι ο κύριος αντίπαλος, που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εάν δεν εξαφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, η όποια δυσαρέσκεια θα γεμίζει το Ταμείο του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με τόκο.
Στην αντίθετη περίπτωση δηλαδή στην περίπτωση εξαΰλωσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν σίγουρο πως θα έχουμε νέο Πολιτικό Φορέα, Σοσιαλιστικού και Δημοκρατικού χαρακτήρα. Και μόνο αυτός ο φορέας θα μπορέσει –σαν φορέας Εργαζομένων και Παραγώγων – να αντιμετωπίσει το Αστικό Μπλοκ Εξουσίας.
Το τονίσαμε και άλλη φορά, εφόσον ΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ δεν εξουδετέρωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, το έργο το αναλαμβάνει η πλευρά του αστικού μπλοκ ενσωματώνοντας μεγάλο μέρος της ατζέντας των δυο πρώτων.
Οι «πονηριές της Ιστορίας» κατά Hegel έχουν επιβεβαιωθεί πολλές φορές. Κλασσική περίπτωση η Ελλάδα του Μεταξά που πολέμησε μέχρις έσχατων κατά του «ιδεολογικά συγγενούς» Άξονα, η Σοβιετική Ένωση που συμμάχησε με την Βρετανική Αυτοκρατορία/Αποικιοκρατία εναντίον των Ναζί και ο Πρώσος Junger Bismarck που ενοποίησε όλη την Γερμανία, έργο προοδευτικότατο και γι αυτό υποστηρίχτηκε – τουλάχιστον στην αρχή– από τους Μαρξ–Ένγκελς.
(Εξηγήσαμε σε παλαιοτέρα άρθρα μας την διαφορά μεταξύ βασικού και κύριου αντιπάλου). Γιατί απλά πιστεύουμε πως αν δεν εξαφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, οι εργαζόμενοι και συνολικότερα ο Λαός θα εξαπατώνται από τους πολιτικούς Μαστροπούς του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η Πατρίδα θα κινδυνεύει από ένα κόμμα που φώναζε μέχρι πρότινος «Αμερικάνοι, Φονιάδες των λαών». Τώρα τελευταία μάλιστα, για να εξαπατήσουν τον Λαό, παρουσιάζονται οι Λούμπεν Συριζαίοι και σαν «Τουρκοφάγοι».
Ποιοι; Οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, που κανάκευαν τον Τραμπ και προσκυνούσαν τον Ερντογάν, καταφεύγουν για λόγους επιβίωσης στην φασιστική δημαγωγία της «Τουρκοφαγίας».
Για όλους τους παραπάνω λόγους θα επιμείνουμε στην διαρκή στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι του τέλους του.
ΠΗΓΗ. resaltomag.blogspot.com
Διαβάστε και άλλα σχετικά κείμενα του Ηλία Παπαναστασίου, εδώ:
https://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=11344
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου