ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΙΝΑ ΜΑΝΙΤΑΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΛΑΝΔΡΙΝΟ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΖΩΗ: ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΗΡΙΚΗΣ ΕΠΙ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Πρόκειται για μία από τις πιο ηρωικές μορφές της Εθνικής Αντίστασης, που στα 17 της έγινε ανθυπολοχαγός του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ)

Το συγκλονιστικό στιγμιότυπο με την Κατίνα Μανιτάρα 

να στέκεται αγέρωχη δίπλα στον άνδρα των ΜΑΤ

Η εικόνα της 84χρονης συνταξιούχου Κατίνας Μανιτάρα-Ζωργιού να προσπαθεί να προστατευτεί κλείνοντας τη μύτη της με ένα φυλλάδιο, από τα δακρυγόνα που είχαν ρίξει στους συνταξιούχους οι αστυνομικές δυνάμεις έξω από το Μαξίμου προκάλεσε

την κατακραυγή του κόσμου

«Το καλύτερο παράσημό μου είναι το σίδερο που έχω στο κεφάλι»

Η Αικατερίνη (Κατίνα) Μανιτάρα γεννήθηκε στις 14 Μάρτη του 1932, στο χωριό Μαλανδρίνο του Νομού Φωκίδας, από φτωχή εργατοαγροτική οικογένεια. Είναι το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά του Παναγιώτη και της Σοφίας Μανιτάρα.

Ο πατέρας της υπήρξε μέλος του Δημοκρατικού Στρατού στη Ρούμελη. Η μητέρα της, μαζί με τα τρία ανήλικα αδέρφια της, ήταν στην Ανω Μουσουνίτσα στην «επιμελητεία του αντάρτη»,

Ηταν αναμενόμενο και η ανήλικη τότε Κατίνα να ενταχθεί στις μονάδες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος. Βέβαια, τις πρώτες επικίνδυνες αποστολές μεταφοράς μηνυμάτων των αντιστασιακών, κάτω από τη μύτη των Ιταλών τις πραγματοποίησε όταν ήταν μόλις 10 ετών!

Στα 11 της χρόνια, ευτυχώς, οι αντάρτες δημιούργησαν στο χωριό τις οργανώσεις της ΕΠΟΝ, τα Αετόπουλα, στα οποία εντάχθηκε. Ταυτόχρονα ξαναλειτούργησαν τα σχολεία και διένεμαν συσσίτια σε όλα τα παιδιά. Το καλοκαίρι του 1946 έγινε μάρτυρας στα φρικτά βασανιστήρια του πατέρα της από παρακρατικούς από γειτονικά χωριά. Εναν χρόνο μετά βίωσε και η ίδια στο πετσί της τα πρώτα βασανιστήρια, όντας μαθήτρια του Γυμνασίου στο Γαλαξίδι.

«Τρεις άντρες, οι δυο χωροφύλακες, με πήγαν στον δρόμο που πάει προς την Ερατεινή. Από το ξύλο των παλιανθρώπων αυτών έμεινα για μέρες ξαπλωμένη. Το σώμα μου δεν το όριζα. Πονούσα παντού. Έψαχναν τον πατέρα μου και ήθελαν να τον προδώσω?», αναφέρει.

Η ζωή στο βουνό
Τον Μάη του 1947 εντάσσεται στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Σκληρές μάχες και μια μαρτυρική ζωή στο βουνό. Στις 28 Φλεβάρη 1948, στα 16 της, στη μάχη του Μακρύβαλτου, στην Ανω Χώρα Ναυπακτίας, παίρνει μέρος σαν γεμιστής στο οπλοπολυβόλο της ομάδας της. Μέχρι το απόγευμα τροφοδοτεί με γεμιστήρες γεμάτες σφαίρες τον σκοπευτή, ώσπου ένα θραύσμα από ρουκέτα αεροπλάνου τη χτυπά στο κεφάλι. Από τότε το θραύσμα, σφηνωμένο στο κεφάλι της, τη συνοδεύει μέχρι σήμερα.

Στα μέσα του Σεπτέμβρη 1948 επιλέχτηκε να παρακολουθήσει τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ. Στα 17 της χρόνια βγάζει τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ (30 Μάρτη 1949) και με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού υπηρετεί τον αγώνα του λαού μας.

Στα μέσα του Μάη του 1949 και ενώ είχαν ξεμείνει από πυρομαχικά συνελήφθησαν από τις αντίπαλες δυνάμεις. Βασανιστήρια, εξευτελισμός, φυλάκιση και καταδίκη σε 3,5 χρόνια εγκλεισμό και «περιοδεία» στις φυλακές Λαμίας, μεταγωγών Αθήνας, φυλακές Αβέρωφ και τελικά στις φυλακές ανηλίκων Καλλιθέας.

«Πολύ αργότερα η οικογένειά μου επανενώθηκε. Οι δυσκολίες δεν τελείωσαν, δουλειά δεν βρίσκαμε και ψίχουλο δεν είχαμε να φάμε. Χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου 1863/89 πέρασα επιτροπή για αναγνώριση αναπηρικής σύνταξης. Η πρώτη 5μελης επιτροπή μου αναγνώρισε 55% αναπηρία. Η δεύτερη, επί Μητσοτάκη, τα απέρριψε τελείως. Το σίδερο στο κεφάλι θα το πάρω μαζί μου στον τάφο. Είναι το καλύτερο παράσημο που θα μπορούσα να έχω», προσθέτει συγκινημένη.

Η ζωή της μοιάζει με κινηματογραφική ταινία - που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή. Οσα βίωσε και πάλεψε η Κατίνα Μανιτάρα-Ζωργιού θα αρκούσαν για να γεμίσουν εκατό ζωές. Περιέργως, δεν έγινε γνωστή στο πανελλήνιο γι’ αυτές τις ηρωικές της πράξεις, αλλά για τη «μάχη» της κατά των περικοπών της πενιχρής της σύνταξης.

«Οσο κρατάω, θα είμαι στον αγώνα»

Η ίδια δηλώνει στο «Εθνος» ότι από τύχη είναι ακόμη ζωντανή μετά την  επίθεση. Πριν από έναν χρόνο διεγνώσθη με καρκίνο στον λαιμό και υποβλήθηκε σε δύο χειρουργικές επεμβάσεις.

Πονοκέφαλοι - δύσπνοια
Από την επίθεση έχει ως... παράσημα έντονους πόνους στο κεφάλι και δυσχέρεια στην αναπνοή - γι’ αυτό και επισκέφθηκε επειγόντως τον θεράποντα ιατρό της.

«Δεν ήμουν μόνο εγώ το θύμα των χημικών-τοξικών που δεχθήκαμε έξω από το Μέγαρο Μαξίμου. Ολοι αυτοί οι ηλικιωμένοι συναγωνιστές, αλλά και οι νεαρότεροι αλληλέγγυοι που ήταν μαζί μας υπέστησαν τις "ευεργετικές" επιδράσεις των επικίνδυνων αυτών αερίων. Λένε ψέματα ότι ήταν περιορισμένη η χρήση τους και ότι κινδύνεψε η σωματική τους ακεραιότητα. Ακουσον άκουσον... Οι ηλικιωμένοι προσπάθησαν να ανατρέψουν την κλούβα και να ποδοπατήσουν τους έμπειρους και πάνοπλους αστυνομικούς! Συνέβησαν και παλαιότερα και επαναλαμβάνονται σήμερα με την πρώτη φορά Αριστερά», σημειώνει δηκτικά.

Ωστόσο, δεν θα λείπει και δεν θα απουσιάζει -όπως η ίδια λέει- από κανέναν κοινωνικό αγώνα, γιατί θεωρεί χρέος της για τις επόμενες γενιές να είναι παρούσα. «Το ίδιο έκανα και τότε, το ίδιο θα κάνω και στο διηνεκές. Οσο με κρατάνε τα πόδια μου και μπορώ να σταθώ όρθια θα παλεύω για τα νέα παιδιά, τα "εγγόνια μας", αν και εγώ δεν έχω απογόνους. Γιατί τους στερούν το παρόν και το μέλλον. Τους αφαιρούν την ίδια τους τη ζωή. Τους προσφέρουν μηνιάτικα της πείνας που απορώ πώς θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν οικογένειες, τους στερούν την ελπίδα για μια σύνταξη ανθρώπινη όταν έρθουν τα γεράματα και τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα.

«Μας κάνανε ζητιάνους»
Σ’ εμάς πετσόκοψαν τις ήδη πενιχρές μας συντάξεις. Μας κάνανε ζητιάνους, μας αφαίρεσαν την αξιοπρέπειά μας, αλλά όσο αναπνέω θα είμαι μπροστά. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι οι άνθρωποι είναι αυτοί που μας τα αφαιρούν, αλλά η ζωή μάς τα χρωστάει...», αναφέρει συγκινημένη η ηρωίδα της Αντίστασης.

Οπως μας εξήγησε η Κατίνα Μανιτάρα-Ζωργιού ήταν πάντοτε στις επάλξεις του αγώνα για την απόδοση του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής στον ελληνικό λαό. Δεν χρειαζόταν κάποια φιέστα για να επισημοποιηθεί αυτό που εδώ και 40 χρόνια έχουν καταφέρει οι κάτοικοι των γύρω περιοχών με τις προσπάθειές τους.

«Οι κομμουνιστές έδωσαν το αίμα τους για να ζήσουν τα παιδιά του κόσμου και τις συντάξεις της Εθνικής Αντίστασης τις πήραν αυτοί που μας πολέμησαν», αναφέρει πικραμένη.

«Η νέα γενιά πρέπει να μάθει την ιστορία του 20ού αιώνα, να γίνουν γνώστες και να αγωνίζονται για τη ζωή τους. Προσωπικά πιστεύω ότι η στιγμή που ο λαός θα ξεσηκωθεί έρχεται, είναι πολύ κοντά», καταλήγει.