Κάποτε, λίγο πριν την είσοδο στη δεκαετία του '80, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής -- με αφορμή επιστολή που του έστειλε ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ με θέμα την στήριξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ για λόγους ενίσχυσης της νότιας πτέρυγάς του -- είχε πει, με τον γνωστό αποφθεγματικό λόγο του, ότι:
Οι διαπιστώσεις του και στα δύο σκέλη του συμπεράσματος επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά και αποδείχθηκαν διαχρονικές. Θα έλεγα μάλιστα, αναφορικά με το πρώτο σκέλος, ότι η αλήθεια της διαπίστωσής του δεν αφορά μόνο την Τουρκία και μόνο την Εξωτερική μας πολιτική, αλλά και την Εσωτερική, την πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων και πρωθυπουργών γενικότερα.
Ωστόσο, πέρα από κάθε αμφιβολία, ό,τι βαρύνει περισσότερο στη διακυβέρνηση ενός πρωθυπουργού είναι η άσκηση της Εξωτερικής πολιτικής του, γιατί αυτή αφορά την επιβίωση της χώρας του, τη διασφάλιση του μέλλοντός της και του μέλλοντος των κατοίκων της.
Βαρύνουσα, ως εκ τούτου, σημασία έχει το αν και κατά πόσο ευδόκιμος υπήρξε η κυβερνητική του θητεία στον τομέα αυτό,
πόσο εθνικά επωφελής ήταν. Μια τέτοια επωφελής συμφωνία για τα εθνικά μας συμφέροντα είναι η ελληνογαλλική την οποία υπέγραψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν στο Παρίσι.Είναι μια συμφωνία που προσθέτει, ουσιαστικά, πόντους στην αρχιτεκτονική της ελληνογαλλικής συμμαχίας της δεκαετίας του '70, η οποία φέρει τη σφραγίδα των Καραμανλή και Ντ' Εστέν και είναι συνέχεια της πρώτης (μεταπολεμικής) προσέγγισης του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον ιστορικό ηγέτη της Γαλλίας στρατηγό Σαρλ Ντε Γκωλ.
Είναι εθνικά συμφέρουσα σε σύγκριση με την ''ουδέτερη'' ελληνοϊταλική του '20 (μειωμένη επήρεια στην οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων για τα νησιά του Ιονίου, τις Στροφάδες και τα Διαπόντια με βάση τις δυσμενείς συντεταγμένες του '77,αν και η έννοια της ΑΟΖ τότε δεν υπήρχε).
Είναι πολύ περισσότερο συμφέρουσα σε σύγκριση με την ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία του ίδιου έτους (κουρεμένη ΑΟΖ Κρήτης και αδιάθετη τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού, όπου ανήκει το Καστελόριζο και η μισή Ρόδος).
Παρ' όλα αυτά, παρά το οφθαλμοφανές δηλαδή της συμφέρουσας ελληνογαλλικής συμφωνίας συγκριτικά με άλλες της ίδιας κυβέρνησης, η Αξιωματική αντιπολίτευση ετοιμάζεται να την αμφισβητήσει στη Βουλή με ενστάσεις στα δύο βασικότερα άρθρα της, το 2 και το 18.
Με τη στάση αυτή, στα υπάρχοντα ασταθή δεδομένα της Εξωτερικής μας πολιτικής λόγω αποθράσυνσης της Τουρκίας και κλιμάκωσης των προκλήσεών της σε βάρος μας, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας πρόσθεσε το δικό του αντιπολιτευτικό λιθαράκι έντασης ζητώντας ''αλλαγές ή διευκρινίσεις'' για να ψηφίσει τα εν λόγω άρθρα την Πέμπτη 7 Οκτωβρίου, ημέρα επικύρωσης από το Κοινοβούλιο της ιστορικής για την Ελλάδα ελληνογαλλικής συμφωνίας.
Συμφωνίας που θα μας βοηθήσει να κάνουμε το βήμα μπροστά σε αμυντικό επίπεδο και γι' αυτό η Άγκυρα αντιδρά οργισμένα, με κινήσεις σπασμωδικές στα όρια του ''θερμού επεισοδίου'' (παραβιάσεις εθνικού εναέριου χώρου, εικονικές αερομαχίες, επιστράτευση τουρκικών αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας και ηλεκτρονικού πολέμου, αλλά και τουρκικών ελικοπτέρων πάνω από το πεδίο άσκησης ελληνικών υποβρυχίων κατά τη διάρκεια εκτέλεσης ελληνικής αποβατικής άσκησης από την 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών).
Δείγματα εκνευρισμού είναι όλα αυτά, φυσικά, λόγω του αιφνιδιασμού της. Αιφνιδιασμού που την οδήγησε σε κινήσεις επιθετικές και ''αντιεπαγγελματικές'' (χρήση θερμοβολίδων για αιφνιδιασμό των Ελλήνων πιλότων) λίγες μέρες μετά την Εθνική Διακλαδική Άσκηση Μεγάλης Κλίμακας ''Παρμενίων 2021'' και στη διάρκεια των καθ' όλα νόμιμων ερευνών του Nautical Geo στην ελληνική (και όχι τουρκική, όπως ψευδώς ισχυρίζεται) υφαλοκρηπίδα ανατολικά της Κρήτης.
Κινήσεις τις οποίες συνεχίζει απτόητη διανθίζοντάς τες με απειλές και προκλητικές συμπεριφορές οι οποίες εκδηλώνονται μέχρι τώρα υπό την μορφή παρενοχλήσεων στην Κύπρο, όπου έχει καταπλεύσει το γαλλικών συμφερόντων ερευνητικό πλοίο (αν και τα τουρκικά ΜΜΕ ισχυρίζονται πως Αθήνα και Λευκωσία το έχουν αποσύρει, ήδη,''φοβούμενες την πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας και τις απειλές των πολεμικών πλοίων της'').
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στον ΣΥΡΙΖΑ και τις ενστάσεις που πρόβαλε ήδη και θα επαναλάβει την Πέμπτη στη Βουλή (ημέρα ψήφισης της ελληνογαλλικής συμφωνίας), θα πρέπει να δούμε εκ του σύνεγγυς αν δικαιολογούνται οι αλλαγές ή διευκρινήσεις που ζητά από την κυβέρνηση για τα προαναφερθέντα άρθρα.
Στο πρώτο, το άρθρο 2 (''Τα Μέρη παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους και εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μια ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο, σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών'') η ένσταση του ΣΥΡΙΖΑ εστιάζει στην λέξη ''επικράτεια''.
Και εστιάζει σ' αυτήν γιατί κρίνει πως είναι γενική και αόριστη. Η αοριστία της έγκειται στο γεγονός ότι καλύπτει αποκλειστικά και μόνο ό,τι αποτελεί αναγνωρισμένη επικράτεια του κράτους μας (εναέριο χώρο, χωρικά ύδατα και έδαφος) και τίποτα παραπάνω έξω απ' αυτήν.
Όπερ έδει δείξαι αδιάθετη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού, λόγω ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας (στην οποία συμπεριλαμβάνεται το Καστελόριζο και η μισή Ρόδος) και λοιπές ακάλυπτες από μας ζώνες λόγω μη οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδα μας με την Κύπρο υπό την απειλή της Τουρκίας).
Αυτό σημαίνει, κατά τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι η ελληνογαλλική Συμφωνία δεν λογαριάζει ως ''πλατφόρμες μάχης'' - όπως τις άλλες - την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα μας. Άρα, μένουν εκτός Αμυντικής Συμφωνίας - σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία - οι θαλάσσιες οικονομικές ζώνες που ορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο'', η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα μας.
Έχω την εντύπωση πως σ' αυτήν την περίπτωση ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης παραμερίζει το μείζον (αμυντική διασφάλιση της ελληνικής επικράτειας), για να αναδείξει το ''έλασσον'' λόγω υπαιτιότητας δικής μας (ακάλυπτη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού και λοιπές μέχρι την Κρήτη θαλάσσιες ζώνες).
Το ''έλασσον'', μ' άλλα λόγια'' έγινε ''έλασσον'' γιατί αφήνουμε χρόνια τώρα εμείς οι Έλληνες - σε κυβερνητικό επίπεδο - ακάλυπτες από την ελληνική επήρεια τις θαλάσσιες οικονομικές ζώνες του Αιγαίου που αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, για τις οποίες φωνάζει ετεροχρονισμένα αντί να είχε τις εθνικές του κεραίες ανοιχτές για να ζητήσει ό,τι ζητάει σήμερα πριν την υπογραφή της ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας.
Έπειτα είναι και το άλλο, που αποκαλύπτει τον καιροσκοπισμό της ''ευαισθητοποίησής'' του. Αν ήταν τόσο εθνικά ενεργός και φρουρός στις επάλξεις των συμφερόντων μας, θα είχε φροντίσει ο ίδιος να εντάξει - επί πρωθυπουργίας του αρχηγού του - τις θαλάσσιες ζώνες Καστελόριζου, Καρπάθου και Κρήτης στην ελληνική κυριαρχία. Θα είχε φροντίσει, τουλάχιστον, να εκμεταλλευτεί κάποιο ''παράθυρο ευκαιρίας'' για αμυντική διασφάλιση της χώρας μας.
Κάτι που έκανε η νυν κυβέρνηση του κόμματος της ΝΔ αξιοποιώντας προς όφελος των εθνικών συμφερόντων το ''παράθυρο ευκαιρίας'' που της παρουσιάστηκε (Σύμφωνο Ασφαλείας [AUKUS] μεταξύ ΗΠΑ, Βρετανίας και Αυστραλίας, το οποίο έπληξε πολιτικά και αμυντικά το γόητρο της Γαλλίας και την έκανε να επισπεύσει την πώληση φρεγατών με ευνοϊκούς όρους προς την Ελλάδα).
Έτσι χάρη στη συμφωνία για άμυνα και ασφάλεια που υπογράψαμε, μετατρέψαμε τη φιλική σχέση με την Γαλλία σε στρατηγική, εταιρική. Κάτι που θα μπορούσε να κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ όσο μας κυβερνούσε, με άλλη αφορμή.
Αλλά πού χρόνος και διάθεση για όλα αυτά, όταν η μόνη έγνοια του ήταν τότε να φτιάξει κράτος στους... ''Βορειομακεδόνες'' με κλεμμένα θεμέλια τη γλώσσα και την ταυτότητα της Μακεδονίας μας, χάρη στα οποία βραβεύτηκε ο αρχηγός του απ' την χώρα της Μέρκελ για τις Πρέσπες...
Για να τελειώνουμε όμως με τις έωλες ενστάσεις του Αλέξη Τσίπρα περί του άρθρου 2 της ελληνογαλλικής συμφωνίας, θα πρέπει να προσθέσουμε και μια άλλη παράμετρο που αντιμετωπίζει τα των θαλασσίων ζωνών πέρα και πάνω από διακρατικές συμφωνίες.
Τα αντιμετωπίζει δηλαδή υπό την οπτική ότι ''σε καμιά χώρα του κόσμου δεν αναφέρονται ως επικράτεια η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα της, γιατί εκεί δεν ασκείται κυριαρχία και ισχύει μόνο ό,τι προβλέπεται σε κυριαρχικά δικαιώματα απ' το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας''.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ένα είναι σίγουρο: Ότι δεν έχει βάση ρεαλισμού το αίτημα του πρώην πρωθυπουργού για έκδοση ρηματικής διακοίνωσης από πλευράς Γαλλίας για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στις θαλάσσιες οικονομικές ζώνες, απ' τη στιγμή που:
Για να υπάρξουν κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας εκτός της επικράτειάς της - θα έπρεπε να προηγηθεί η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ με την Τουρκία, πράγμα που δεν τόλμησε να το κάνει καμιά ελληνική κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, γιατί θα πυροδοτούσε πόλεμο με αυτήν.
Όσο για το άρθρο 18περί στρατιωτικής αλληλοσυνδρομής των δύο χωρών σε περίπτωση εμπόλεμης κατάστασης (επίθεσης των ΤΕΔ εναντίον μας από ξηράς, αέρα ή θάλασσας και τούμπαλιν), νομίζω ότι οι αιτιάσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο την δημαγωγική ταυτότητα του αρχηγού του.
Τη δημαγωγική και λαϊκιστική ταυτότητα του Αλέξη Τσίπρα και μάλιστα στην πιο ακατάλληλη για την πατρίδα στιγμή, την πιο επικίνδυνη για την ακεραιότητά της. Τη στιγμή που ο Ταγίπ Ερντογάν - με τις πλάτες των Βρετανών και με διαβατήριο το τουρκολιβυκό μνημόνιο - ετοιμάζεται να ακυρώσει τις έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ.
Και όχι μόνο αυτό, γιατί ο σκοπός του είναι να ανακηρύξει προηγουμένως την ''Μεσογειακή ΑΟΖ'' της Κύπρου, να ενεργοποιήσει δηλαδή την στρατιωτική επιχείρηση ''Ασπίδα της Μεσογείου'' για να δημιουργήσει προβλήματα στον αγωγό East Med και ρωγμή στον άξονα συμμαχίας Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου-Γαλλίας.
Με δεδομένα αυτά, το ερώτημα που τίθεται προς τον πρώην πρωθυπουργό, με αφορμή τις ενστάσεις του για τα άρθρα 2 και 18, είναι: Πώς γίνεται να απαιτούμε ως Έλληνες από τους Γάλλους να υπερασπίζονται τα δικαιώματα της χώρας μας καθ' ολοκληρίαν και να αρνούμαστε να στείλουμε Έλληνες στρατιώτες να υπερασπιστούν τα γαλλικά συμφερόντων στις υπερπόντιες κτήσεις τους (βλ. Σαχέλ Κεντρικής Αφρικής και Σαουδική Αραβία) με τη δικαιολογία ότι θα αντιμετωπίσουν εκεί ''ασύμμετρους κινδύνους'';
Το ''δούναι και λαβείν'' ισχύει και σ' αυτήν την περίπτωση, αν δεν το έχει καταλάβει ο Αλέξης Τσίπρας. Όσο γι' αυτά που προτίθεται να υποστηρίξει για οικονομικές βλάβες πολλών δισ. που υποστήκαμε λόγω... παλινωδιών σε εξοπλισμούς οι οποίοι δεν είχαν ενταχθεί στον προγραμματισμό ούτε των ΕΔ ούτε της Βουλής, δεν έχει παρά να παρουσιάσει στη Βουλή τις αποδείξεις ώστε να γίνει έλεγχος των καταγγελιών του.
Έτσι, με αφορμή τη ''Συμφωνία εγκαθίδρυσης στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ελλάδας-Γαλλίας για τη συνεργασία στην άμυνα και την ασφάλεια'', θα βεβαιωθούμε μια και καλή για το ποιος πολιτικός αρχηγός από τα κόμματα εξουσίας είναι φερέγγυος και άξιος της εμπιστοσύνης του λαού ή κρυφός μιζαδόρος.
Ποιος είναι ειλικρινής και ποιος συκοφάντης που πάει να τον κοροϊδέψει παίζοντας το παιχνίδι της παλινόρθωσης στην εξουσία με τα ίδια σημαδεμένα χαρτιά του παρελθόντος τα οποία θέλουν μεταλλαγμένο σε ''asset'' του ΣΥΡΙΖΑ τον Αλέξη Τσίπρα...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου