Αβάδιστα, και προπάντων αδάπανα όλα…
Στο επίπεδο του Συμβολικού οι πολιτικές δυνάμεις διεξάγουν ναυμαχίες ολόκληρες μέσα σε ένα φλιτζάνι, αντιμαχόμενες λυσσαλέα για το επιφαινόμενο, όσο ταυτόχρονα κρατούν εκτός συζήτησης τις βαθύτερες συναινέσεις τους. Η πολιτική γίνεται έτσι ο χώρος όπου ο... ένας πρωταγωνιστής κάτι επικοινωνεί ενώ ο άλλος επιστρέφει μιαν αγέρωχη απάντηση- και από κοινού μετά κοιτούν στις δημοσκοπήσεις αν όλο αυτό διαπέρασε με κάποιον τρόπο το φράγμα της προσοχής των υποτελών.
Και το “ανταγωνιστικό κίνημα”; Η Αριστερά (όπως και αν θέλει να την ορίσει κανείς);...
Υπερασπίζεται μια ταυτότητα, με όρους ηθικούς ή αισθητικούς, για να συγκαλύψει δεκαετίες στρατηγικής αφωνίας και απώλειας κάθε επαφής, ακόμη και χωροταξικής, με τους πληβείους του κόσμου τούτου. Αλλά ο ύπνος της πολιτικής γεννά τέρατα χειρότερα και από του Γκόγια. Ως πολιτισμική σημαία διανοητικά εργαζόμενων νέων μικροαστών με ευαισθησίες, υπό την απειλή υποβάθμισης, η στάση αυτή δεν είναι απλώς ανεπαρκής. Εξελίσσεται, όπως μόνο ίσως ο Γοργίας θα κατανοούσε, σε ιδεώδες πρόσχημα για την προσχώρηση στις γραμμές του αντιπάλου...
Τι αντιφασισμός είναι αυτός που δεν τον θέτει σε συναγερμό η βιοπολιτική μικροδιαχείριση της καθημερινότητας από το κράτος, η δημιουργία κατηγοριών πληθυσμού “ειδικού χειρισμού”, η επιβράβευση των καταγεγραμμένα υπάκουων με “προνόμια”, ο διαρκής βομβαρδισμός από διαδοχικά αναιρούμενες πληροφορίες και εντολές που έχουν χάσει εμφανώς κάθε σχέση με την υγιειονομική τους πρώτη δικαιολόγηση; Από πότε χάθηκε το ελευθεριακό αντανακλαστικό απέναντι σε μιαν εξουσία που όχι μόνο δεν τελεί υπό λαϊκό έλεγχο, αλλά δρομολογεί την απογείωση της καταστολής και την κατάλυση κάθε κοινωνικού κράτους;...
Η πανδημική κρίση λειτουργεί ως η θρυαλλίδα της μεγαλύτερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στα χρονικά, με κολοσσιαία μεταφορά πλούτου προς την κορυφή, αναμόρφωση όλων των σχέσεων παραγωγής και κοινωνικής αναπαραγωγής, καθώς και κατάλυση της καθιερωμένης επιστημονικής και θεραπευτικής πρακτικής.
Απέναντι σε αυτήν, η πλειοψηφία της εγχώριας και διεθνούς αριστεράς αποφάσισε ότι το μόνο που την απασχολεί είναι η πιο στενή υγιειονομική εκδοχή των πραγμάτων, εκτός συμφραζομένων και με εμμονική προσκόλληση σε άνωθεν προσφερόμενα σχήματα του τύπου “εμβολιαστές αντιεμβολιαστές”...
Στην λυσσαλέα διαμάχη που διαπερνά τους ισχυρούς του κόσμου τούτου και χρωμάτισε καθοριστικά και την πρόσληψη της πανδημικής κρίσης, ο διεθνής “τραμπισμός” των παραδοσιακών καπιταλιστών και μικροεργοδοτών επικαλείται την “ελευθερία” των “πολλών”, απέναντι στο φιλελεύθερο “ακραίο κέντρο” της επιθετικής παγκοσμιοποίησης, που πια και καταστατικά αρνείται την έννοια της δημοκρατίας, καταγγέλλοντας τον “δημοψηφισματισμό” και την αμφισβήτηση των “ειδικών” από τα κάθε είδους “κίτρινα γιλέκα”...
Η πλειοψηφία της εγχώριας και διεθνούς αριστεράς αποφάσισε ότι είναι μέρος αυτού του διλήμματος, που άλλοτε θα χαρακτήριζε πλαστό αναδεικνύοντας το άρρητο κοινό έδαφος των “μονομάχων”.
Αποφάσισε ότι είναι με το “ακραίο κέντρο”, διότι προέχει το feel good της υπεράσπισης του ιδεολογικού “φωτός”. Θα την οδηγήσει βέβαια αυτό να σύρεται ταπεινωτικά κάθε φορά, “ειδικά αυτή τη φορά”, πίσω από ένα όλο και πιο δύσμορφο “μικρότερο κακό”.
Αλλά δεν ξέρεις. Κάποια AOC θα βρεθεί μια μέρα και για εμάς.
- Αντιφασισμός α λα καρτ;
Στο επίπεδο του Συμβολικού οι πολιτικές δυνάμεις διεξάγουν ναυμαχίες ολόκληρες μέσα σε ένα φλιτζάνι, αντιμαχόμενες λυσσαλέα για το επιφαινόμενο, όσο ταυτόχρονα κρατούν εκτός συζήτησης τις βαθύτερες συναινέσεις τους. Η πολιτική γίνεται έτσι ο χώρος όπου ο... ένας πρωταγωνιστής κάτι επικοινωνεί ενώ ο άλλος επιστρέφει μιαν αγέρωχη απάντηση- και από κοινού μετά κοιτούν στις δημοσκοπήσεις αν όλο αυτό διαπέρασε με κάποιον τρόπο το φράγμα της προσοχής των υποτελών.
Και το “ανταγωνιστικό κίνημα”; Η Αριστερά (όπως και αν θέλει να την ορίσει κανείς);...
Υπερασπίζεται μια ταυτότητα, με όρους ηθικούς ή αισθητικούς, για να συγκαλύψει δεκαετίες στρατηγικής αφωνίας και απώλειας κάθε επαφής, ακόμη και χωροταξικής, με τους πληβείους του κόσμου τούτου. Αλλά ο ύπνος της πολιτικής γεννά τέρατα χειρότερα και από του Γκόγια. Ως πολιτισμική σημαία διανοητικά εργαζόμενων νέων μικροαστών με ευαισθησίες, υπό την απειλή υποβάθμισης, η στάση αυτή δεν είναι απλώς ανεπαρκής. Εξελίσσεται, όπως μόνο ίσως ο Γοργίας θα κατανοούσε, σε ιδεώδες πρόσχημα για την προσχώρηση στις γραμμές του αντιπάλου...
Τι αντιφασισμός είναι αυτός που δεν τον θέτει σε συναγερμό η βιοπολιτική μικροδιαχείριση της καθημερινότητας από το κράτος, η δημιουργία κατηγοριών πληθυσμού “ειδικού χειρισμού”, η επιβράβευση των καταγεγραμμένα υπάκουων με “προνόμια”, ο διαρκής βομβαρδισμός από διαδοχικά αναιρούμενες πληροφορίες και εντολές που έχουν χάσει εμφανώς κάθε σχέση με την υγιειονομική τους πρώτη δικαιολόγηση; Από πότε χάθηκε το ελευθεριακό αντανακλαστικό απέναντι σε μιαν εξουσία που όχι μόνο δεν τελεί υπό λαϊκό έλεγχο, αλλά δρομολογεί την απογείωση της καταστολής και την κατάλυση κάθε κοινωνικού κράτους;...
Η πανδημική κρίση λειτουργεί ως η θρυαλλίδα της μεγαλύτερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στα χρονικά, με κολοσσιαία μεταφορά πλούτου προς την κορυφή, αναμόρφωση όλων των σχέσεων παραγωγής και κοινωνικής αναπαραγωγής, καθώς και κατάλυση της καθιερωμένης επιστημονικής και θεραπευτικής πρακτικής.
Απέναντι σε αυτήν, η πλειοψηφία της εγχώριας και διεθνούς αριστεράς αποφάσισε ότι το μόνο που την απασχολεί είναι η πιο στενή υγιειονομική εκδοχή των πραγμάτων, εκτός συμφραζομένων και με εμμονική προσκόλληση σε άνωθεν προσφερόμενα σχήματα του τύπου “εμβολιαστές αντιεμβολιαστές”...
Στην λυσσαλέα διαμάχη που διαπερνά τους ισχυρούς του κόσμου τούτου και χρωμάτισε καθοριστικά και την πρόσληψη της πανδημικής κρίσης, ο διεθνής “τραμπισμός” των παραδοσιακών καπιταλιστών και μικροεργοδοτών επικαλείται την “ελευθερία” των “πολλών”, απέναντι στο φιλελεύθερο “ακραίο κέντρο” της επιθετικής παγκοσμιοποίησης, που πια και καταστατικά αρνείται την έννοια της δημοκρατίας, καταγγέλλοντας τον “δημοψηφισματισμό” και την αμφισβήτηση των “ειδικών” από τα κάθε είδους “κίτρινα γιλέκα”...
Η πλειοψηφία της εγχώριας και διεθνούς αριστεράς αποφάσισε ότι είναι μέρος αυτού του διλήμματος, που άλλοτε θα χαρακτήριζε πλαστό αναδεικνύοντας το άρρητο κοινό έδαφος των “μονομάχων”.
Αποφάσισε ότι είναι με το “ακραίο κέντρο”, διότι προέχει το feel good της υπεράσπισης του ιδεολογικού “φωτός”. Θα την οδηγήσει βέβαια αυτό να σύρεται ταπεινωτικά κάθε φορά, “ειδικά αυτή τη φορά”, πίσω από ένα όλο και πιο δύσμορφο “μικρότερο κακό”.
Αλλά δεν ξέρεις. Κάποια AOC θα βρεθεί μια μέρα και για εμάς.
- Αντιφασισμός α λα καρτ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου