Συμπληρώνονται σήμερα δύο χρόνια από την κοίμηση του π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού.
Γράφαμε τότε στο Ρεσάλτο:
Η απώλειά του είναι μεγάλη!
Δεν υπήρξε μόνο ένα φωτεινό πνεύμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μεγάλος Δάσκαλος, αλλά και ένας ρωμαλέος και ασυμβίβαστος μαχητής εναντίον της Νέας Τάξης, εναντίον και των δυνάμεων εκείνων που λειτουργούσαν στο εσωτερικό της Εκκλησίας με στόχο την εσωτερική διάβρωσή της και την υποταγή της στα δόγματα της Νέας Εποχής…
Ο π. Μεταλληνός τίμησε το ΡΕΣΑΛΤΟ με τις συνεργασίες του, από την πρώτη ημέρα της έκδοσής του…
Νιώθουμε έτσι, όχι μόνο το θεολογικό, αλλά και το ΠΟΛΙΤΙΚΟ βάρος της απώλειας…»
https://resaltomag.blogspot.com/2019/12/blog-post_19.html
Σήμερα με τη συνεχή διάβρωση της Εκκλησίας καθώς και την κατάλυση της δημοκρατίας αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της απώλειας.
Παραθέτουμε ένα άρθρο από τον Λέοντα της Ορθοδοξίας, όπως τον αποκαλούσε ό π. Ι. Ρωμανίδης, από το περιοδικό Ρεσάλτο τ. 19.
Προκαλεί ντροπή η κατάντια της σημερινής Ιεραρχίας που αντιγράφοντας τους πιθηκισμούς της Πολιτείας επιχειρεί να διαιρέσει το λαό σε δούλους και Κυρίους!
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑΣ
π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού,
1. Μία από τις βασικότερες επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας είναι η ανάπτυξη κοινής πολιτιστικής συνειδήσεως στους πολίτες των Κρατών-Μελών της. Για να (ανα)ζητείται όμως κάτι, σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Και στο σημείο ακριβώς αυτό αρχίζει η διαφοροποίηση ημών των Νεοελλήνων. Γιατί, όσοι μεν έχουν καθαρό ρωμαίικο-ελληνορθόδοξο δηλαδή- φρόνημα ξέρουν, ότι είναι φορείς ενός πολιτισμού διαμετρικά αντίθετου προς εκείνο της σημερινής Ευρώπης. ΄Οσοι όμως έχουν ήδη ταυτισθεί με την Ευρώπη, επιμένουν ότι ο πολιτισμός της Ευρώπης είναι ο ίδιος με τον ελληνικό πολιτισμό. Βέβαια, στην περίπτωση αυτή η αναφορά γίνεται, σιωπηρά τουλάχιστον, στην αρχαία Ελλάδα και όχι στην χριστιανική. Διότι ακόμη και ο αφελέστερος Νεοέλληνας δε θα ισχυρισθεί ποτέ, ότι Ρωμηοσύνη και Ευρώπη ταυτίζονται πολιτιστικά και ότι ο Μακρυγιάννης, ο Παπαδιαμάντης ή ο Κόντογλου, αρχέτυπα του σημερινού ελληνορθόδοξου πολιτισμού, μπορούν να βρουν τα αντίστοιχά τους στο χώρο της Ευρώπης. Αλλά και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας θα ξέσπαζαν σε γέλια, αν τολμούσαμε να τους πούμε, ότι ο πολιτισμός τους έχει σχέση με το Βυζάντιο/Ρωμανία. Γι’ αυτό και εξακολουθεί η παραγνώριση ή και απόρριψη από κάποιους δικούς μας του «Βυζαντίου» και της πνευματικότητάς του, διότι σ’ αυτό ανακαλύπτουμε ένα κόσμο, που δεν έχει τίποτε το κοινό με την Ευρώπη του Καρλομάγνου και των διαδόχων του. Αυτά έρχεται να μας υπενθυμίζει μια είδηση των εφημερίδων:
«Εστιάτορας έγινε…βαρόνος»- είναι ο τίτλος. «ΛΟΝΔΙΝΟ. ΄Αγγλος ιδιοκτήτης ρεστοράν πλήρωσε 100.000 δολλάρια και απέκτησε φεουδαρχικό τίτλο της Σκοτίας από ηλικιωμένη γυναίκα, που αγνοούσε το γενεαλογικό της δένδρο, μέχρις ότου δικηγόρος ανακάλυψε, ότι ήταν ευγενής στα χαρτιά της. Ο ΄Αντονι Ουίλιαμς (αυτός είναι ο εστιάτορας) αγόρασε τον τίτλο του βαρόνου σε πλειστηριασμό τίτλων. Ο Ουίλιαμς –συνεχίζει η είδηση-δήλωσε ότι τώρα θα κυκλοφορεί με τα διάσημα του τίτλου του και ότι ως βαρόνος θα μπορεί να ζητά ακρόαση ακόμη και από τη βασίλισσα Ελισάβετ». Και τελειώνει το σημείωμα της εφημερίδας: «Την τελευταία δεκαετία αρκετοί Βρετανοί αριστοκράτες με οικονομικά προβλήματα πούλησαν τους τίτλους τους. ΄Ετσι, στον ίδιο πλειστηριασμό, λόρδος από το Γιορκσάιαρ πούλησε τον τίτλο του σε Ινδό κτίστη αντί 20.000 δολλαρίων».
2. ΄Οσο και αν θέλει να μείνει κανείς στην εύθυμη πλευρά της ειδήσεως, η τελευταία δεν παύει να φανερώνει ένα κόσμο διαφορετικό από το δικό μας. Στάσεις ζωής, όπως αυτές, είναι κατάλοιπα του φεουδαρχικού πνεύματος, που σφράγισε την πορεία της Ευρώπης και αποτελεί τη ρίζα του σημερινού πολιτισμού της. Είναι γνωστόν, ότι οι Φράγκοι κατακτητές της δυτικής Ρωμηοσύνης αυτοανακηρύχθηκαν «ευγενείς» και «κύριοι» και μετέβαλαν τους υποτεταγμένους Ρωμαίους (Ρωμηούς) της Δύσεως σε δούλους. ΄Ετσι έλαβε υπόσταση η ευρωπαϊκή φεουδαρχία, που διαφέρει διαμετρικά από τη φεουδαρχία της «καθ’ ημάς Ανατολής». Στο δικό μας χώρο η φεουδαρχία έχει γαιοκτητικό χαρακτήρα. Σημαίνει απλώς κυριότητα πάνω στη γη, κάτι που διαιρεί τους πολίτες σε γαιοκτήμονες (τσιφλικάδες) και άκληρους εργάτες (κολίγους). Στην Δύση όμως η φεουδαρχία συνδέθηκε με την έννοια της φυσικής διαφοράς και διακρίσεως και στη διάκριση των ανθρώπων σε (φυσικούς) κυρίους και (φυσικούς) δούλους. Στη συνείδηση δηλαδή των Φραγκογερμανών κατακτητών, άλλος γεννιέται κύριος και άλλος δούλος. ΄Ετσι επικράτησε η συνείδηση της φυσικής διαφοράς των ανθρώπων, σε γαλαζοαίματους λ.χ. και κοινούς θνητούς, όπως και η κληρονομική συνέχεια αυτής της διαφοράς. Στην ορθόδοξη Ανατολή όμως και ο τελευταίος εργάτης μπορούσε να γίνει αυτοκράτορας ή πατριάρχης, διότι δεν αναπτύχθηκε ποτέ ανάλογη συνείδηση. Και σ’ αυτό συνέβαλε η Ορθοδοξία. Η ταξική διαφοροποίηση των πολιτών στη Δύση συμβαδίζει με την απομάκρυνση από την αποστολικοπατερική Ορθοδοξία και την διαστρέβλωσή της μέσα στον φραγκικό σχολαστικισμό. Η θεολογία είναι δηλαδή το υπόβαθρο όλων αυτών των εξελίξεων στο χώρο της κοινωνίας, κάτι που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν όσοι Νεοέλληνες έχουν χάσει την ζωντανή του σχέση με την πατερική παράδοσή μας. Στη ρωμαίικη όμως Ανατολή τα μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος εξισώνουν ενώπιον του Θεού όλους τους πολίτες και αποκλείουν τελεσίδικα κάθε λόγο για φυσική-ταξική διαφοροποίησή τους. Για την Ορθοδοξία οι οποιεσδήποτε διακρίσεις νοούνται ως καρπός της αμαρτίας και μόνο, όχι ως φυσικές.
Η φεουδαρχική ευρωπαϊκή συνείδηση, που επιβιώνει στο εμπόριο των φεουδαρχικών τίτλων, γέννησε και το πνεύμα του ρατσισμού στη Δύση, κάτι που εμφανίστηκε στην “καθ’ ημάς Ανατολήν” ως επακόλουθο του εκδυτικισμού μας. Η φυλετική-ρατσιστική συνείδηση του ευρωπαϊκού κόσμου έλαβε την απαισιότερη έκφρασή της στο χώρο της αποικιοκρατίας. Αρκεί να θυμηθεί κανείς το Apartheid στη Ν. Αφρική και το αμερικανικό δουλεμπόριο. Γι’ αυτό, ακόμη και σήμερα, είναι καθημερινό σχεδόν φαινόμενο σε χώρες, όπως η Αγγλία, διαδηλώσεις εναντίον του ρατσισμού. Εμείς έχουμε, βέβαια, άλλες αμαρτίες, για να μας ταλαιπωρούν. Δεν γνωρίζω όμως ούτε μια περίπτωση διαδηλώσεως εναντίον του ρατσισμού στην Ελλάδα. Διότι αυτό το πνεύμα δεν μπόρεσε να διεισδύσει στη συνείδηση του Ρωμηού. Η Ορθοδοξία με την ανθρωπολογία της («ουκ ένι δούλος ή ελεύθερος», Γαλ. 3, 28. Κολ 3, 11) δεν δημιουργεί συνείδηση ρατσιστική, ενώ στη Δύση -παρόλες τις διακηρύξεις της Αμερικανικής και Γαλλικής Επαναστάσεως-το ρατσιστικό πνεύμα δεν έχει εξαλειφθεί, αλλ’ απλώς αλλάζει τρόπους εκφράσεως. Φαινόμενα, όπως ο αντισημιτισμός, είναι τελείως άγνωστα στον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας. Απαντούν μόνο σε δυτικίζοντες εθνικιστές. Ο ορθόδοξος άνθρωπος έχει την καρδιά του πάντα ανοικτή, για να δεχθεί όλο τον κόσμο, χωρίς καμιά διάκριση ή υποτίμηση. Και αυτό μπορούν να το ομολογήσουν όλοι οι ξένοι-και μάλιστα έγχρωμοι-που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Μόνο, αν αφελληνισθεί η καρδιά και αποορθοδοξοποιηθεί, μπορεί ο Ρωμηός να αποκτήσει ταξική συνείδηση.
3. Παρά τις πολιτικοκοινωνικές μετεξελίξεις στην Ευρώπη, μετά τη Γαλλική Επανάσταση, το πνεύμα του φυλετισμού-ρατσισμού εξακολουθεί να επιβιώνει. Σ’ αυτό το πνεύμα στηρίζονται και τα νεώτερα ευρωπαϊκά κοινωνικά συστήματα. Μπορεί το ένα να ζητεί να αναιρέσει το άλλο, αλλά και τα δύο είναι κυοφορήματα και γεννήματα της φραγκικής ρατσιστικής φεουδαρχίας. Γι’ αυτό και αποδεικνύεται δυνατή σε κάποια στιγμή η σύγκλιση και ο ιστορικός συμβιβασμός ανάμεσά τους. Γι’ αυτό και οι φεουδαρχικοί τίτλοι δεν έχασαν την σημασία τους, όπως δεν έχει εκλείψει και η κληρονομική βασιλεία σε χώρες της Ευρώπης, θεωρούμενες δημοκρατικές, επειδή έχουν κοινοβουλευτισμό. Ο πολιτισμός της Ευρώπης παραμένει στις ρίζες του ρατσιστικός και αυτό φαίνεται στις εδαφικές και εξουσιαστικές προεκτάσεις των ευρωπαϊκών χωρών στη Ν. Αμερική και την Αφρική. Η θεολογία της απελευθερώσεως» στην πρώτη και η «μαύρη θεολογία» στη δεύτερη δεν είναι παρά επαναστατικές-θεολογικές- κινήσεις για την απόκρουση του ευρωπαϊκού ρατσισμού ως ιμπεριαλισμού και αποικιοκρατίας
.
4. Ο ευρωπαϊκός ρατσισμός μεταδίδεται, όπου απλώνεται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Γι’ αυτό και ο εξευρωπαϊσμένος Ινδός στην παραπάνω είδηση έμαθε να θεωρεί σημαντικούς τους φεουδαρχικούς τίτλους. Κάτι παρόμοιο μήπως δεν έγινε και στη δική μας ιστορία σε όλες τις λατινοκρατούμενες ελληνικές περιοχές; Και σε μας εμφανίσθηκαν οι πλαστοί-αγορασμένοι δηλαδή- τίτλοι ευγενείας και το αντιλαϊκό αρχοντολόι. Οι περισσότεροι μάλιστα τίτλοι αποκτήθηκαν με την παροχή σημαντικών υπηρεσιών στη Βενετία, με την οποία το αρχοντολόι αισθανόταν απόλυτα ταυτισμένο. Γι’ αυτό και το 1797 η πτώση της Βενετίας γιορτάσθηκε στα Επτάνησα με το κάψιμο του libro d’ oro (της χρυσής βίβλου της αριστοκρατίας). Θα παραθέσω δε εδώ και μια ωραία ιστορική λεπτομέρεια. Οι ευγενείς της Κερκύρας και της Ζακύνθου αποστρέφονταν τους ευγενείς της Κεφαλονιάς. Διότι, ενώ στην Κέρκυρα και τη Ζάκυνθο οι αρχοντικές οικογένειες ήσαν γύρω στις 100, στην Κεφαλονιά αγοράσθηκαν (πάντα οικονομικά ισχυροί οι Κεφαλονίτες) πάνω από 12.500 χιλιάδες τίτλοι. ΄Ετσι οι Κεφαλονίτες εξευτέλισαν τους πλαστούς τίτλους ευγενείας, που μας έφεραν και μας επέβαλαν οι Φράγκοι.
Ο ρατσισμός με οποιεσδήποτε μορφές, επιβιώνει στην Ευρώπη και δεν θα χαθεί, αν η Ευρώπη δεν ξαναβρεί τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό της. Στην ορθόδοξη ανατολή ο ρατσισμός, με τους τίτλους ευγενείας, εισάγεται ιστορικά από τους Φράγκους (π.χ. Ελλάδα, Ρωσία). Για να εκλείψει όμως μετά την αποχώρησή τους. Γι’ αυτό, και αν ακόμη και σήμερα βρίσκονται κάποιοι που αρέσκονται να διατηρούν τέτοιους τίτλους στις κοινωνικές τους σχέσεις, ήδη από τα πρώτα βήματα του ελευθέρου βίου μας τα ελληνικά Συντάγματα απαγορεύουν ρητώς την απονομή τίτλων ευγενείας οι οποίοι, έτσι, παραμένουν ουσιαστικά για μας ανύπαρκτοι. ΄Ετσι εξηγείται, γιατί οι εργατικοί αγώνες στην Ελλάδα δεν έλαβαν ποτέ την μορφή κοινωνικών-ταξικών συγκρούσεων. Διότι σε μας απουσιάζει η ταξική-με τη φυλετική έννοια-δομή της Ευρώπης. Η Ορθοδοξία δημιουργεί κοινωνικά συνείδηση αταξικής αδελφοποιίας. Να γιατί η παρουσία μας ως Ορθοδόξων στην Ενωμένη Ευρώπη είναι απαραίτητη. Διότι, αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη η σημερινή Ευρώπη, είναι η αυθεντική Ορθοδοξία, στην αγιοπατερική-δηλαδή αταξική-κοινωνική έκφρασή της
ΠΗΓΗ
Περιοδικό Ρεσάλτο τ. 19, Ιούλ. 2007
Διαβάστε και εδώ:
Οι Ορθόδοξοι Μπροστά στο Χάος της «Νέας Εποχής
https://www.resaltomag.gr/159.mag
Αντιδράσεις Ορθοδόξων και η ερμηνεία τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου