Σάββατο μεσημέρι στην Premier League.
Έχοντας ζήσει ουσιαστικά μονάχα το κλίμα των ελληνικών
Ακριβό σπορ
Κάνοντας μια γρήγορα έρευνα αγοράς μέσω Διαδικτύου, συνειδητοποίησα ότι πρώτα από όλα πρόκειται για ένα αρκετά ακριβό σπορ. Το ευχάριστο είναι ότι το Λονδίνο διαθέτει αρκετές ομάδες που αγωνίζονται στην Premier League κι έτσι είχαμε τη δυνατότητα να αποφύγουμε τις εξωφρενικές τιμές της Άρσεναλ, τις πιο κομψά απαγορευτικές τιμές της Τσέλσι και να καταλήξουμε στην αγκαλιά της Φούλαμ στην οποία, μέχρι τότε γνωρίζαμε ότι την Ελλάδα εκπροσωπεί ο μυθικός Γιώργος Καραγκούνης.
Μην φανταστείτε ότι το εισιτήριο ήταν φτηνό: 35 ολόκληρες λίρες για να παρακολουθήσεις τον αγώνα της προτελευταίας ομάδας του πρωταθλήματος κόντρα στη Σαουθάμπτον από μια μέτρια προς κακή θέση στην άκρη του γηπέδου. Αγοράσαμε τα εισιτήρια με μεγάλη ευκολία μέσω του Διαδικτύου, δεσμεύτηκαν να μας τα στείλουν στο σπίτι μας στην Ελλάδα κι όταν τους είπαμε ότι ίσως μέχρι να φτάσουν, να έχουμε φτάσει εμείς στο Λονδίνο, μας αντιπρότειναν να τα παραλάβουμε από τα εκδοτήρια του γηπέδου όπως κάναμε, χωρίς καμία ταλαιπωρία. Γενικά, η εξυπηρέτηση ήταν άψογη και σε μια σχέση επιχείρησης-πελάτη κι όχι ομάδας-οπαδού.
Γύρω από το γήπεδο
Το γήπεδο της Φούλαμ βρίσκεται σε ένα εξαιρετικό πάρκο δίπλα στον Τάμεση, πάνω στην όχθη του οποίου ακουμπά μάλιστα και η μια εξέδρα του. Το Craven Cottage, όπως ονομάζεται, είναι ένα από τα παλαιότερα γήπεδα της Αγγλίας και αποτελεί την έδρα της Φούλαμ ήδη από το μακρινό 1896.
Ως γήπεδο, δεν είναι κάτι το εξαιρετικό και παρά την άψογη κατάσταση στην οποία το διατηρούν οι δεκάδες υπάλληλοι της ομάδας, η ηλικία του δεν κρύβεται. Αρκετά παράξενες είναι και οι θύρες εισόδου των οπαδών οι οποίες σου δίνουν μάλλον την εντύπωση ότι μπαίνεις σε κάποιο κτήριο με κήπο και όχι σε ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την είσοδο μας στο γήπεδο δεν μας έγινε απολύτως κανένας σωματικός έλεγχος, η παρουσία της Αστυνομίας ήταν από διακριτική ως συμβολική αλλά οι δεκάδες άνθρωποι της ασφάλειας της Φούλαμ σου δημιουργούσαν ένα απόλυτο αίσθημα ασφάλειας.
Το αδιαχώρητο επικρατούσε και στη μπουτίκ του γηπέδου, λόγω προσφορών, όπου σε περίπτωση θέση είχε τοποθετηθεί η φανέλα με το όνομα του νέου, πανάκριβου αποκτήματος της ομάδας: του Κώστα Μήτρογλου.
Ποιος να μου το έλεγε του έρημου Παναθηναϊκού τη μέρα που έκλεινα τα εισιτήρια ότι θα έπεφτα πάνω στην αποθέωση του...εθνικού μας κάγκουρα ο οποίος όμως είναι παιχταράς και του αξίζει κάθε επιτυχία από εδώ και πέρα.
Στο γήπεδο
Μέσα στο γήπεδο η ατμόσφαιρα ήταν φανταστική, ήταν αμιγώς ποδοσφαιρική με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου και οι φίλαθλοι και των δυο ομάδων προσπαθούσαν να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερη φασαρία για να υποστηρίξουν την ομάδα τους.
Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά λίγο πριν έγραψα: οι φίλαθλοι και των δυο ομάδων. Πόσο καιρό έχει να σας συμβεί κάτι τέτοιο; Όταν η Σαουθάμπτον άνοιξε το σκορ και είδα σχεδόν ένα ολόκληρο πέταλο να αποθεώνει τους παίχτες της, μόνο τότε συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικά και πόσο πιο ωραία, τουλάχιστον στη θεωρία, ήταν εκείνα τα χρόνια που και στην Ελλάδα υπήρχαν και οπαδοί της άλλης ομάδας. Φυσικά, οι οπαδοί της Φούλαμ και της Σάουθαμπτον κάθονταν δίπλα-δίπλα, χωρίς να συμβεί το παραμικρό και χωρίς να τους χωρίζουν 2.000 πάνοπλοι αστυνομικοί.
Ανατριχιαστική ήταν και η εικόνα των δυο ομάδων αλλά και όλων των οπαδών να αποδίδουν φόρο τιμής σε έναν παράγοντα της Φούλαμ που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, όχι με ένα λεπτό σιγής αλλά με ένα λεπτό χειροκροτημάτων από όλες τις πτέρυγες του γηπέδου.
Λίγα λεπτά μετά, ο Κώστας Μήτρογλου έκανε το γύρο του γηπέδου και αποθεώθηκε από τους οπαδούς της Φούλαμ. Αν κρίνω από τα χάλια της ομάδας τους, ο Έλληνας στράικερ είναι η τελευταία ελπίδα της ομάδας του για σωτηρία.
Άλλο σπορ
Δεν θέλω να σας κουράσω με βαρετές λεπτομέρειες για το τι τελικά έγινε εντός του αγωνιστικού χώρου σε ένα μάλλον κακό παιχνίδι. Για την Ιστορία, η Σαουθάμπτον κέρδισε άνετα με 3-0 κάνοντας πάρτι με κάτι δίμετρους αμυντικούς της Φούλαμ που ίσως θα ήταν πιο χρήσιμο να δοκιμάσουν την τύχη τους στο ράγκμπι.
Πολύ γρήγορα, για τους φίλους του ποδοσφαίρου, θέλω να καταγράψω κάτι: πρόκειται για άλλο άθλημα από το ποδόσφαιρο που παίζεται στην Ελλάδα. Ο διαιτητής ήταν διακοσμητικός. Αν δεν κάνω λάθος, σφύριξε για πρώτη φορά κάπου στο 20ο λεπτό, παρόλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν γίνει τουλάχιστον 5-10 μαρκαρίσματα που στην Ελλάδα θα είχαν προκαλέσει την έκρηξη του κοινού.
Εντυπωσιακές ήταν όμως και οι αντιδράσεις των φιλάθλων. Αν και έβριζαν συχνά τον διαιτητή, έβριζαν και τους δικούς τους παίκτες όταν έπεφταν κάτω για να εκβιάσουν κάποιο σφύριγμα, φωνάζοντας τους «get up».
Παιδιά, παντού παιδιά
Μιας και νιώθω ότι έχω ήδη πλατιάσει, θα κλείσω με κάτι που ίσως μοιάζει με κλισέ αλλά ανταποκρίνεται απολύτως στην πραγματικότητα. Το γήπεδο δεν ήταν μόνο γεμάτο με παιδιά αλλά και συνολικά το marketing της Φούλαμ ήταν προσανατολισμένο σε μεγάλο βαθμό προς αυτά.
Παιδιά με τους γονείς τους, με τα διακριτικά των αντίπαλων ομάδων, παιδιά των ακαδημιών μέσα στον αγωνιστικό χώρο, παιδιά παντού:
Επιμύθιο
Από όλα αυτά που είδα, δεν διαπίστωσα ότι υπάρχει κάτι από όλα αυτά που δεν μπορεί, τηρουμένων των οικονομικών και πληθυσμιακών αναλογιών, να γίνει στην Ελλάδα. Είδα όμως πολλά πράγματα που δεν θα γίνουν ποτέ στην Ελλάδα γιατί δεν τα θέλουμε, δεν τα προτιμούμε από τη σημερινή ζούγκλα.
Ας μας προβληματίσει καλύτερα αυτό.
ΠΗΓΗ. www.parapolitiki.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου