Τ' άκουσες τα νέα Ανδρέα; Η Ελλάδα (δεν) ανήκει στους
Έλληνες, η ΕΟΚ είναι πράγματι των μονοπωλίων και όχι των λαών, το ΠΑΣΟΚ
τεμαχίστηκε, ενώ η δεξιά (ξανα)βγήκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας με τη
μορφή όμως της Αριστεράς. Ευτυχώς, εσύ έφυγες νωρίς. Πριν 21 χρόνια...
1 σχόλιο:
Έχω την εντύπωση πως είμαστε τα θρύψαλα ενός μύθου που ανατινάχτηκε. Είναι ανεπαρκής η λογική ν’ ανασυντάξει τα στοιχεία εκείνα που συνέθεταν την εικόνα και την προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου. Είχαμε ταυτίσει την υπόστασή μας με τη ζωή του. Όπως ο άνθρωπος θέλει διαρκώς και να κατανοεί τον κόσμο που ζει, έτσι όσοι ακολούθησαν τον Ανδρέα, προσπάθησαν να τον κατανοήσουν, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, με ανάλογα αποτελέσματα. Κάποτε μεσολαβούσε η λογική και το συναίσθημα. Τώρα είναι μόνο το συναίσθημα και η μνήμη. Η λογική μας έδινε την αναγκαία αυτοπεποίθηση. Το συναίσθημα και η μνήμη θα στηρίξουν τη θέλησή μας να διατηρήσουν ό,τι κληρονομήσαμε από τον άνθρωπο που αξιοποίησε την αγωνιστικότητα του λαού, που ξύπνησε τις συνειδήσεις και δεν σπατάλησε άσκοπα το πάθος του για την Ελλάδα.
Προσωπικά, ένιωθα καλύτερα τον πρώτο καιρό, τα δυο-τρία χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, όταν τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη και οι οπαδοί, σχεδόν γνωρίζονταν μεταξύ τους – κάτι σαν τους πιστούς του Χριστού των αποστολικών χρόνων. Ήμασταν λίγοι, ομοϊδεάτες, σφιγμένοι γύρω από το λάβαρο του ενιαίου ονείρου, έχοντας στη μέση τον άνθρωπο που ήταν αρχηγός, με μάτια λαμπερά κι αποφασιστικά, που μίλαγε για κάτι που θέλαμε πολύ, κι έτσι άρχισε να ανατέλλει στον ορίζοντά μας ένα όραμα. Η πραγμάτωση της πολυπόθητης αλλαγής! Βιαζόμασταν για το αύριο. Κι εκείνος συνιστούσε ωριμότητα και υπομονή.
Γιατί –έλεγε– η σοσιαλιστική συνείδηση, το να ξέρουμε τι θέλουμε, γιατί το θέλουμε, είναι δύσκολη υπόθεση. Πιστεύαμε ακράδαντα πως οι θέσεις που έπαιρνε είναι σωστές. Από εκεί και πέρα, το να φτάσουμε στην πλήρη κατανόηση του έργου που είχαμε επωμισθεί (ό,τι αναλογούσε στον καθένα), τεράστιου ιστορικού έργου στη χώρα μας, είναι δρόμος μακρύς. Κι όταν δεν τα βρίσκαμε μεταξύ μας, ο Ανδρέας με απλά λόγια συνιστούσε να αντικειμενικοποιούμε τις διαφορές μας γιατί ο εχθρός καραδοκούσε πάντα για να ενσπείρει ζιζάνια, να δημιουργήσει προβλήματα εκ του μη όντος, να προωθήσει διαδικασίες διαλυτικές, να σταματήσει την πορεία μας.
Η μνήμη τρέχει σαν άτι, σ’ ένα τοπίο με εικόνες και παραστάσεις, πλημμυρισμένες από κόσμο παθιασμένο για τον Ανδρέα. Νομίζαμε ότι μαζί του θα σταματούσαμε το χρόνο, αφού όλα συμπυκνώνονται στην παρουσία του, στα λόγια του, στη γενιά του που είχε χρέος ανεξόφλητο για τον τόπο. Είπε: Θα ξεκινήσουμε, με παλλαϊκή συμμετοχή και πανεθνική προσπάθεια, τη μακρόχρονη πορεία, τον ειρηνικό και δημοκρατικό δρόμο, που οδηγεί στην κοινωνική απελευθέρωση. Για να χτίσουμε μια Ελλάδα, όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται από τον ίδιο το λαό της, χωρίς ξένες εξαρτήσεις, επιρροές και επεμβάσεις. Μια κοινωνία δίκαιη, όπου θα σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και η αποξένωσή του από το προϊόν του μόχθου του. Έναν άνθρωπο, που θα ολοκληρώνεται πνευματικά και πολιτιστικά και θα αναπτύσσει δημιουργικά τις πρωτοβουλίες του σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, δίχως άγχος, χωρίς καταπίεση. Μ’ αυτό το όραμα ο λαός, με τις αστείρευτες δυνάμεις του θα πραγματώσει ο ίδιος την αλλαγή.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι φυσική απώλεια για τη γενιά του. Είναι απώλεια για όλες εκείνες τις γενιές που οραματίστηκαν την αλλαγή. Η παρακαταθήκη του ότι «εμείς οι Έλληνες έχουμε μόνο μια δυνατότητα: να πετύχουμε», συμπυκνώνει όλη την αγωνία για την απουσία του. Ήταν η δύναμή μας!
Δημοσίευση σχολίου