ΓΚΛΟΥΚ

Θα μπορούσε ο ήχος αυτός να είναι μια γερμανική λέξη –Glück– που σημαίνει τύχη και ευτυχία, όμως δεν είναι αυτό. Είναι απλά ένας ήχος που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.

Είναι απλά ο ήχος που παράγεται, όταν ο άνθρωπος καταπίνει κάτι σκληρό και δυσκολομάσητο, όταν καταπίνει για την ακρίβεια, με θόρυβο κάτι αμάσητο.

Θα μπορούσε επίσης ο ήχος αυτός να συνοδεύει την εικόνα ενός φτηνού κόμικ στα κάτω σκονισμένα και ξεχασμένα ράφια ενός περιπτέρου, όμως δεν το κάνει.

Είναι ο ήχος που παράγουν οι λαοί της Ευρώπης –με πρώτον και καλύτερο τον ελληνικό λαό– την εποχή της ΕΚΤ και του τέταρτου Γερμανικού Ράιχ, την εποχή των σφικτών προϋπολογισμών, την εποχή των μνημονίων.

Την εποχή που η ΤΙΝΑ –there is no alternative– κυριαρχεί παντού και έχει γίνει το πιο συνηθισμένο άλλοθι, η πιο φτηνή δικαιολογία, για τις παραδομένες και σακατεμένες ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ένα τεράστιο κι απόκοσμο «γκλουκ» που δεν προκαλεί γέλιο αλλά τρόμο,

σε όσους τουλάχιστον προσδοκούν στο άκουσμα μιας λέξης ή ενός αυθόρμητου γέλιου.

Οι άνθρωποι έχουν παραδοθεί παντού –όχι μονάχα στην Ελλάδα– και καταπίνουν ικανοποιημένοι την θεωρία της ΤΙΝΑ που τους σερβίρουν αμάσητη.

Κι αφού δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αφού μπροστά μας υπάρχει ένας μονόδρομος, κοιτά ο καθένας χωρίς τύψεις την προσωπική του επιβίωση, το σιωπηλό μονοπάτι για τον προσωπικό του Γολγοθά, αδιαφορώντας συνειδητά για την ύπαρξη του άλλου.

There is no alternative.

Σήμερα αποχαιρετήσαμε έναν φίλο Πορτογάλο που, ύστερα από 7 χρόνια στο εξωτερικό –Βρετανία και Ελβετία–, επιστρέφει πίσω στην Λισσαβόνα.

Λιγάκι χαρούμενος, λιγάκι λυπημένος.

Η αλήθεια είναι ότι δεν του έκατσε και πολύ καλά το δύσκολο και εξαιρετικά ανταγωνιστικό τριεθνικό βασίλειο των Άλπεων.

Αλήθεια είναι επίσης ότι του έχει λείψει η πατρίδα του όλα αυτά τα χρόνια που ζει μακριά.

Μα ακόμα αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζει πού ακριβώς γυρνάει.

Φαντάζεται πράγματα, ελπίζει σε κάποιο θολό «καλύτερο» μέλλον, φοβάται και λιγάκι αφού δεν γνωρίζει ποια χώρα ακριβώς θα βρει τώρα που επιστρέφει πίσω. Την δική του ή κάποια άλλη;

Σήμερα πίνοντας ένα φίνο Πορτογαλικό κρασί με ρώταγε για την Ελλάδα. Γιατί δεν το αποφασίζω κι εγώ τώρα πού όλα στην πατρίδα μου έχουν αρχίσει να βελτιώνονται.

Φυσικά του απάντησα πως όλα αυτά που γράφονται και ακούγονται για την επιτυχία του «ελληνικού προγράμματος διάσωσης» είναι σκέτη προπαγάνδα.

Του είπα για την δημοκρατία, την λογική σκέψη και την δικαιοσύνη που δεν υπάρχουν πια στην χώρα που υποτίθεται ότι τις γέννησε.

Του μίλησα για την υποταγή που θερίζει κι απλώνεται σαν την πανούκλα από την μία άκρη ως την άλλη της χώρας.

Του εξήγησα πως έχει πια περάσει η εποχή που τάιζαν με το ζόρι το σανό τους ανθρώπους, τώρα αφήνουν απλά γεμάτη την ταΐστρα και περνούν όλοι με την σειρά και γεμίζουν το μυαλό και το στομάχι τους.

Σήμερα δεν λένε οι κάθε λογής απόγονοι της Θάτσερ πως «δεν υπάρχει άλλος εναλλακτικός δρόμος», το λένε οι ίδιοι οι λαοί.

Η απόλυτη δικαιολογία. Κούνησε λυπημένα το κεφάλι. Και στην χώρα του παραδομένος είναι ο λαός, μου είπε.

Η ίδια θεωρία παντού κυρίαρχη.

There is no alternative.

Έσκυψα προς το μέρος του και του διηγήθηκα χαμηλόφωνα μια ιστορία.

Όταν ο Ιησούς έφτασε στην Βηθανία για να ξαναφέρει στην ζωή τον αγαπημένο του φίλο τον Λάζαρο, η Μαρία η Μαγδαληνή τον αγκάλιασε τρυφερά και τον ρώτησε: Ποιος έχει αμαρτήσει τόσο πολύ Κύριε που να του αξίζει να πεθάνει δύο φορές σε αυτήν την ζωή;

Ήταν ένα ερώτημα που συγκλόνισε ολόκληρη την ύπαρξη του Ναζωραίου, θεϊκή κι ανθρώπινη.

Ήταν πολύ δύσκολο να απαντήσει σε αυτό, ιδίως τώρα που είχε μπροστά του τον πιο αγαπημένο του φίλο νεκρό.

Τον έσωζε από την μοίρα του ή του φόρτωνε στην πλάτη μια άλλη χειρότερη;

Να ζει με την ανάμνηση του προηγούμενου θανάτου του, περιμένοντας την στιγμή του επόμενου.

Είναι από τις ιστορίες εκείνες όπου αντιλαμβάνεται κανείς την μικρή απόσταση που χωρίζει πολλές φορές το «καλό» από το «κακό», το «ωφέλιμο» από το «βλαβερό», το «θεϊκό» από το «ανθρώπινο».

Του άρεσε πολύ η ιστορία που του διηγήθηκα και ένιωσε μεγάλη έκπληξη, όταν του είπα πως συγγραφέας της ήταν ένας σπουδαίος συμπατριώτης του, ο Ζοζέ Σαραμάγκου.

Δεν τον γνώριζε!

There is no alternative, φίλε μου Πιτσιρίκο. Γκλουκ!!!

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, ο καπιταλισμός δημιούργησε έναν τύπο ανθρώπου που είναι ιδιώτης, νευρωτικός και χαμένος. Δηλαδή, έναν τύπο ανθρώπου που έχει ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από το να πιστεύει ο κάθε άνθρωπος πως θα σωθεί και θα επιβιώσει μόνος του. Αλλά έχει μεγάλη πέραση ακόμα αυτή η πλάνη. Ηλία, οι άνθρωποι θεωρούν λογικό να ιδιωτικοποιούνται αυτά που ανήκουν σε όλους. Και θεωρούν λογικό να ιδιωτικοποιούνται και οι ίδιοι. Μιλάμε για μετάλλαξη. Μακριά από τους μεταλλαγμένους. Να είσαι καλά. Γκλουκ!)