Μετά το Νόμο για το Σύμφωνο Συμβίωσης και κυρίως το τελευταίο «πρωτοποριακό» κατόρθωμα της Κυβέρνησης που αφορά το Νομοσχέδιο – σε λίγο κανονικότατος νόμος – για την αλλαγή φύλου, ένα μεγάλο πλέον ερώτημα-φάντασμα «πλανάται πάνω από την Ελλάδα» (για να θυμηθούμε και τον Marx):
Ποιες είναι οι μακροπρόθεσμες προθέσεις της Κυβέρνησης πάνω σε θέματα που συνήθως – και κακώς – χαρακτηρίζονται «Θεσμικά» ή «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων»; Ακόμη περισσότερο, τι είδους «Αριστερά» – εντός ή εκτός εισαγωγικών – αντιπροσωπεύει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κυβέρνησή του στα θεσμικά – και όχι μόνο – θέματα;
Είναι γεγονός πως το τελευταίο Νομοσχέδιο περί Αλλαγής Φύλου που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κεντρικός του ιδεολογικός πυρήνας που είναι το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού μαζί με το Φεμινιστικό λόμπυ της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και από τα δεξιά αλλά και από τα αριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια πονηρά σκεπτόμενος προσπάθησε και προσπαθεί να τσουβαλιάσει όλες τις αντιδράσεις μαζί, χωρίς πρόσημα. Τόλμησε να υποστηρίξει το ΚΚΕ την «Αντικειμενική, βιολογική και επιστημονικά τεκμηριωμένη» υπόσταση του φύλου και έπεσαν βροχή, από λαλίστατους Συριζαίους βουλευτές, κατηγορίες περί σταλινισμού, δογματισμού και άλλων διαβολεμένων κατασκευών που συνήθως προσάπτει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όσους διαφωνούν μαζί του και μάλιστα με θρησκευτικό φανατισμό.
Πάνω στον επιθετικό του οίστρο σχεδόν ταύτισε το ΚΚΕ αλλά και πολλούς διαφωνούντες με την Χ.Α χαρακτηρίζοντάς τους σαν «τρανσφοβικούς», «ομοφοβικούς», «ναζί» και «φασίστες». Πολύ περίεργο για ένα κόμμα που κόπτεται για τον διάλογο να μετατρέπεται σε ζηλωτή και επιλεκτικό υποστηρικτή των LGTB κατακεραυνώνοντας όλους όσους διαφωνούν μαζί του σαν «ομοφοβικούς» με τρόπο μανιχαϊστικό, φανατικό και σχεδόν φασιστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κόπτεται για τον «δημοκρατισμό» του…
Η αβασιμότητα όμως όσων υποστηρίζονται από την Κυβέρνηση φαίνεται πολύ εύκολα εάν κάποιος εξετάσει την προέλευση, τα πιστεύω και την ιδεολογία δυο βασικών πλευρών.
Η μεν πλευρά της Δεξιάς και Ακροδεξιάς – συνολικά δηλαδή της κύριας Αστικής Παράταξης – κάνει δυο θεμελιακά λάθη.
Πρώτον, ταυτίζει τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ με τις απόψεις συνολικά της Αριστεράς για να ξεμπερδεύει πιο γρήγορα και όχι μόνο από άγνοια αλλά και εκ του πονηρού.
Π.χ. στο θέμα του Σύμφωνου Συμβίωσης και κυρίως στο ζήτημα της Αλλαγής φύλου, η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, κυρίως το ΚΚΕ αλλά και το μεγαλύτερο ποσοστό της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, έχει διαφορετική γνώμη από την κεντρική ιδεολογική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχεται κυρίως από το μικροσκοπικό και ασήμαντο εκλογικά ΚΚΕ Εσωτερικού. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ψηφοφόρων είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι ή μικροαστοί/μεσοαστοί στην καλύτερη των περιπτώσεων και είναι οικογενειάρχες, σκληρά εργαζόμενοι και θεματοφύλακες αξιών όπως η οικογένεια – στην ευρεία λαϊκή της έννοια – αλλά και παρεξηγημένων ή συκοφαντημένων εννοιών όπως η αρρενωπότητα, η θηλυκότητα, η αφοσίωση στο σύντροφο της ζωής, στα παιδιά κ.λπ.
Οι ίδιες παρατηρήσεις αφορούν και την Κεντροαριστερά και το μεγάλο εκλογικό της σώμα που μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και σήμερα νιώθει απογοητευμένο και μετέωρο.
Άλλωστε το τεράστιο εκλογικό και κοινωνικό μπλοκ της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς είναι ΕΑΜογενές ιστορικά, συγκεντρώνοντας στις εκλογές του 1981 περίπου 60% (ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ κυρίως). Μην ξεχνάμε, στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών μετά την Γερμανική Κατοχή, για τον εξόριστο και κυνηγημένο Αριστερό αλλά και τον Κεντροαριστερό, η οικογένεια ήταν το μεγάλο του καταφύγιο και ανάχωμα απέναντι σε έναν κόσμο που θεωρούσε εχθρικό και ήταν τέτοιος…
Το δεύτερο θεμελιακό λάθος της συνολικής Δεξιάς είναι η ταύτιση των απόψεων της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τις απόψεις του λεγομένου «Πολιτιστικού Μαρξισμού». Άλλωστε, όλα τα sites της Δεξιάς διεθνώς από το Βreitbart ως το Spectator, από άγνοια ή δόλο ή και τα δυο, μιλάνε για «Cultural Marxism» και εννοούν όλο το corpus της Μαρξιστικής Θεωρίας.
Και αυτό είναι τεράστιο λάθος άγνοιας γιατί απλούστατα η ιστορική πορεία της μαρξιστικής θεωρίας ήταν τελείως αντίθετη με τα σημερινά θεωρητικά φληναφήματα και αερολογίες του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του ανύπαρκτου φαντάσματος του λεγομένου «Πολιτιστικού Μαρξισμού». Τους συμβουλεύουμε να διαβάσουν γιατί «Η Άγνοια δεν είναι επιχείρημα» (Καρτέσιος).
Κανένας μαρξισμός δεν ήταν υπέρ του Φεμινισμού, αλλά αντίθετα, υπέρ της Ισότητας των δυο φύλων. Ο πρώτος είναι συντεχνιακός και ζητά προνομιακή μεταχείριση των γυναικών με απλή αντικατάσταση των ανδρών από γυναίκες, πολύ θα ήθελε δε ο ακραίος φεμινισμός ακόμη και την κατάργηση των Ανδρών.
Αντίθετα η κλασική και πάντα επίκαιρη σοσιαλιστική/μαρξιστική θεωρία θέλει την ισότητα. Η διαφορά δεν είναι μεγάλη, είναι τεράστια. Μια απλή ανάγνωση των Κλασικών Κειμένων της Μαρξιστικής Θεωρίας και των εκπροσώπων της – Marx, Engels, Bebel, Luxembourg, Zetkin, Kaoutsky – αποδεικνύει την μεγάλη και συνειδητή εχθρότητα που έδειξαν όλοι οι παραπάνω απέναντι στις Μεγαλοαστές Φεμινίστριες – ο Engels τις αποκαλούσε «Υστερικές» – και την υποστήριξή τους στις απλές εργαζόμενες γυναίκες. Λειτουργούσαν πάντα με κοινωνικό και ταξικό κριτήριο.
Σχετικά με την οικογένεια, την συζυγική πίστη και αφοσίωση είναι γνωστές οι απόψεις των παραπάνω θεωρητικών πως οι ίδιοι οι Μεγαλοαστοί με την συζυγική απιστία και των δυο φύλων και την χρηματική τους απληστία διέλυσαν τον μεγαλοαστικό και αστικό τύπο οικογένειας που ήταν βασισμένος στο οικονομικό συμφέρον. Αντίθετα με την οικογένεια του λαού και της εργατικής τάξης που ήταν στηριγμένη στην αμοιβαία έλξη γιατί δεν υπήρχε συνήθως οικονομικά κυρίαρχο συμφέρον. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την απίστευτη αφοσίωση του Μαρξ στην γυναίκα του και την οικογένειά του, του Μπέμπελ, της Λουίζας Κάουτσκυ ή του ίδιου του Λένιν που μιλούσε για νοοτροπία «Αστικού Μπουρδέλου» αναφερόμενος στην σεξουαλική ελευθεριότητα των νέων της εποχής του.
Aς διαβάσουν οι συντηρητικοί την επιστολή του Ένγκελς στον Μαρξ – 22/6/1869 – όπου καταδικάζει με σφοδρότητα και εξαιρετική ειρωνεία την ομοφυλοφιλία και παιδεραστία του Σβάιτσερ και άλλων μελών του Γερμανικού Ράιχσταγκ της εποχής.
Απλά, δεν υφίσταται «Πολιτιστικός μαρξισμός» αλλά μόνο μαρξισμός. Όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευάσματα της Συντηρητικής Δεξιάς με σκοπό να ταυτίσει τον μαρξισμό με την σύγχρονη παρακμή της Δύσης.
Όμως η Παρακμή της Δύσης, είναι παρακμή της ιδίας και των Ελίτ, δηλαδή της Μεγαλοαστικής της Τάξης και όχι του μαρξισμού. Γιατί η ίδια η Ελίτ της Παρακμής πολεμά τις Συλλογικότητες – Κόμμα, Τάξη, Συνδικάτα, Έθνος Κράτος, Οικογένεια και Φύλο – με στόχο να δημιουργήσει μοναχικά, απομονωμένα, προβληματικά και απόλυτα ελεγχόμενα άτομα.
Ερχόμενοι δε στην δεύτερη πλευρά, αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, του προσάπτουμε κατά πρώτο λόγο την προώθηση – εκ μέρους του – όλης της Δυτικής Παρακμής από την ανοχή απέναντι στα Light Ναρκωτικά μέχρι τον Αστικό Φεμινισμό που διαιρεί τα δυο φύλα παίζοντας το παιχνίδι της Ελίτ, από την προνομιακή μεταχείριση των Ομοφυλοφίλων μέχρι την ιδεολογική τορπίλη στα βάθρα του φύλου που είναι η βιολογική κατασκευή με τον κοινωνικό περίγυρο που τον διαμορφώνει και από την περιφρόνηση στην μισθωτή τάξη του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή την καθεαυτή εργατική τάξη που είναι ο πυρήνας κάθε προοδευτικής και αριστερής πολιτικής ως την ευνοϊκή μεταχείριση της μεσαίας και ανώτερης δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας από την οποία προέρχεται.
Πολύ θα θέλαμε ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν σκεφτεί το «Δικαίωμα των Ομοφυλοφίλων» στην ανατροφή των παιδιών, να σκεφτεί τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά διαλυμένων οικογενειών που σπάνια ή και καθόλου δεν βλέπουν τον πατέρα τους και με καταστρεπτικά αποτελέσματα για τα ίδια τα παιδιά γιατί σχεδόν αναίτια αφαιρέθηκε από τους πατέρες η Γονική Μέριμνα λόγω της απαράδεκτης πρακτικής των ελληνικών δικαστηρίων.
Πολύ θα θέλαμε να καθιερώσει ποσόστωση μεταξύ Ανδρών Δικαστών και Γυναικών Δικαστών όταν δικάζονται υποθέσεις Οικογενειακού Δικαίου. (Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ καθιερώνει μανιωδώς την θεόπεμπτη «Ποσόστωση» από το κόμμα του έως το Δημόσιο, όχι όμως εκεί που δεν τον συμφέρει…). Τέλος, εκτός από την ποσόστωση, θα θέλαμε να καθιερώσει και τον Θεσμό του Οικογενειακού Δικαστή για να μην έχουμε ως επικρατούσα την «Γυναικεία Άποψη» αλλά την συνολική, όπως και Κέντρα κατά της Βίας εναντίον των Ανδρών – υπάρχει και τέτοια ξέρετε… – όπως στο Βέλγιο. Εμπρός λοιπόν! Hic Rhodus hic Salta!
Ο ΣΥΡΙΖΑ εισάγοντας μεταχείριση προνομιακή – σε μεγάλο βαθμό – των LGTB νομίζει πως πολεμά τον συντηρητισμό της Ελληνικής Κοινωνίας. (Το πιστεύει, είναι σίγουρο...).
Λάθος, γιατί απλούστατα εισάγει όλη την ιδεολογία της Δυτικής παρηκμασμένης Ελίτ που προωθεί πεισματικά την ιστορία των Gay Parade παγκοσμίως, την άκριτη μετανάστευση διασπώντας την εργατική τάξη και αναπτύσσοντας ταυτόχρονα τον ρατσισμό, τον αντιδραστικό φεμινισμό και την σεξουαλική ελευθεριότητα συγχέοντάς την με την σεξουαλική ολοκλήρωση.
Το επόμενο βήμα θα είναι η κατάργηση της αντωνυμίας «Αυτός» ή «Αυτή» στα σχολεία και η εισαγωγή Ουδέτερης Αντωνυμίας κατά το Σουηδικό Πρότυπο του οποίου είναι άκρατος μιμητής ίσως και λόγω του σφοδρού έρωτα που έχει τώρα τελευταία με την Σοσιαλδημοκρατία…
Ευνόητα όλα αυτά αφού εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ Νεοφιλελεύθερη Πολιτική βαφτίζοντάς την «Αριστερή», εγκαταλείποντας τα λαϊκά και εργατικά στρώματα στο έλεος των δανειστών και παίρνοντας οριστικό διαζύγιο ιδεολογικά με την Εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα στα οποία άλλωστε ο πυρήνας του δεν ανήκε ποτέ.
Εν τέλει, ας μην ανησυχεί η κλασική Δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το απαύγασμα του Δεξιού Νεοφιλελευθερισμού με «Αριστερό Μανδύα» και γι’ αυτό ακριβώς διπρόσωπος. Δεν έχει καμιά σχέση με την Ιστορική Αριστερά του Εργατικού Κινήματος και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την Ολιστική Κοσμοθεωρία, δηλαδή τον Μαρξισμό. Βρίσκεται αλλού, μεταλλαγμένος σε Νεοφιλελεύθερο Κόμμα και είναι ο κύριος εκφραστής της Παρακμής της Δυτικής Ελίτ στη χώρα μας.
Πηγή των κειμένων του Ηλία Παπαναστασίου:
http://www.topontiki.gr/signature/ilias-papanastasioy
Είναι γεγονός πως το τελευταίο Νομοσχέδιο περί Αλλαγής Φύλου που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κεντρικός του ιδεολογικός πυρήνας που είναι το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού μαζί με το Φεμινιστικό λόμπυ της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και από τα δεξιά αλλά και από τα αριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια πονηρά σκεπτόμενος προσπάθησε και προσπαθεί να τσουβαλιάσει όλες τις αντιδράσεις μαζί, χωρίς πρόσημα. Τόλμησε να υποστηρίξει το ΚΚΕ την «Αντικειμενική, βιολογική και επιστημονικά τεκμηριωμένη» υπόσταση του φύλου και έπεσαν βροχή, από λαλίστατους Συριζαίους βουλευτές, κατηγορίες περί σταλινισμού, δογματισμού και άλλων διαβολεμένων κατασκευών που συνήθως προσάπτει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όσους διαφωνούν μαζί του και μάλιστα με θρησκευτικό φανατισμό.
Πάνω στον επιθετικό του οίστρο σχεδόν ταύτισε το ΚΚΕ αλλά και πολλούς διαφωνούντες με την Χ.Α χαρακτηρίζοντάς τους σαν «τρανσφοβικούς», «ομοφοβικούς», «ναζί» και «φασίστες». Πολύ περίεργο για ένα κόμμα που κόπτεται για τον διάλογο να μετατρέπεται σε ζηλωτή και επιλεκτικό υποστηρικτή των LGTB κατακεραυνώνοντας όλους όσους διαφωνούν μαζί του σαν «ομοφοβικούς» με τρόπο μανιχαϊστικό, φανατικό και σχεδόν φασιστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κόπτεται για τον «δημοκρατισμό» του…
Η αβασιμότητα όμως όσων υποστηρίζονται από την Κυβέρνηση φαίνεται πολύ εύκολα εάν κάποιος εξετάσει την προέλευση, τα πιστεύω και την ιδεολογία δυο βασικών πλευρών.
Η μεν πλευρά της Δεξιάς και Ακροδεξιάς – συνολικά δηλαδή της κύριας Αστικής Παράταξης – κάνει δυο θεμελιακά λάθη.
Πρώτον, ταυτίζει τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ με τις απόψεις συνολικά της Αριστεράς για να ξεμπερδεύει πιο γρήγορα και όχι μόνο από άγνοια αλλά και εκ του πονηρού.
Π.χ. στο θέμα του Σύμφωνου Συμβίωσης και κυρίως στο ζήτημα της Αλλαγής φύλου, η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, κυρίως το ΚΚΕ αλλά και το μεγαλύτερο ποσοστό της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, έχει διαφορετική γνώμη από την κεντρική ιδεολογική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχεται κυρίως από το μικροσκοπικό και ασήμαντο εκλογικά ΚΚΕ Εσωτερικού. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ψηφοφόρων είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι ή μικροαστοί/μεσοαστοί στην καλύτερη των περιπτώσεων και είναι οικογενειάρχες, σκληρά εργαζόμενοι και θεματοφύλακες αξιών όπως η οικογένεια – στην ευρεία λαϊκή της έννοια – αλλά και παρεξηγημένων ή συκοφαντημένων εννοιών όπως η αρρενωπότητα, η θηλυκότητα, η αφοσίωση στο σύντροφο της ζωής, στα παιδιά κ.λπ.
Οι ίδιες παρατηρήσεις αφορούν και την Κεντροαριστερά και το μεγάλο εκλογικό της σώμα που μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και σήμερα νιώθει απογοητευμένο και μετέωρο.
Άλλωστε το τεράστιο εκλογικό και κοινωνικό μπλοκ της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς είναι ΕΑΜογενές ιστορικά, συγκεντρώνοντας στις εκλογές του 1981 περίπου 60% (ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ κυρίως). Μην ξεχνάμε, στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών μετά την Γερμανική Κατοχή, για τον εξόριστο και κυνηγημένο Αριστερό αλλά και τον Κεντροαριστερό, η οικογένεια ήταν το μεγάλο του καταφύγιο και ανάχωμα απέναντι σε έναν κόσμο που θεωρούσε εχθρικό και ήταν τέτοιος…
Το δεύτερο θεμελιακό λάθος της συνολικής Δεξιάς είναι η ταύτιση των απόψεων της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τις απόψεις του λεγομένου «Πολιτιστικού Μαρξισμού». Άλλωστε, όλα τα sites της Δεξιάς διεθνώς από το Βreitbart ως το Spectator, από άγνοια ή δόλο ή και τα δυο, μιλάνε για «Cultural Marxism» και εννοούν όλο το corpus της Μαρξιστικής Θεωρίας.
Και αυτό είναι τεράστιο λάθος άγνοιας γιατί απλούστατα η ιστορική πορεία της μαρξιστικής θεωρίας ήταν τελείως αντίθετη με τα σημερινά θεωρητικά φληναφήματα και αερολογίες του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του ανύπαρκτου φαντάσματος του λεγομένου «Πολιτιστικού Μαρξισμού». Τους συμβουλεύουμε να διαβάσουν γιατί «Η Άγνοια δεν είναι επιχείρημα» (Καρτέσιος).
Κανένας μαρξισμός δεν ήταν υπέρ του Φεμινισμού, αλλά αντίθετα, υπέρ της Ισότητας των δυο φύλων. Ο πρώτος είναι συντεχνιακός και ζητά προνομιακή μεταχείριση των γυναικών με απλή αντικατάσταση των ανδρών από γυναίκες, πολύ θα ήθελε δε ο ακραίος φεμινισμός ακόμη και την κατάργηση των Ανδρών.
Αντίθετα η κλασική και πάντα επίκαιρη σοσιαλιστική/μαρξιστική θεωρία θέλει την ισότητα. Η διαφορά δεν είναι μεγάλη, είναι τεράστια. Μια απλή ανάγνωση των Κλασικών Κειμένων της Μαρξιστικής Θεωρίας και των εκπροσώπων της – Marx, Engels, Bebel, Luxembourg, Zetkin, Kaoutsky – αποδεικνύει την μεγάλη και συνειδητή εχθρότητα που έδειξαν όλοι οι παραπάνω απέναντι στις Μεγαλοαστές Φεμινίστριες – ο Engels τις αποκαλούσε «Υστερικές» – και την υποστήριξή τους στις απλές εργαζόμενες γυναίκες. Λειτουργούσαν πάντα με κοινωνικό και ταξικό κριτήριο.
Σχετικά με την οικογένεια, την συζυγική πίστη και αφοσίωση είναι γνωστές οι απόψεις των παραπάνω θεωρητικών πως οι ίδιοι οι Μεγαλοαστοί με την συζυγική απιστία και των δυο φύλων και την χρηματική τους απληστία διέλυσαν τον μεγαλοαστικό και αστικό τύπο οικογένειας που ήταν βασισμένος στο οικονομικό συμφέρον. Αντίθετα με την οικογένεια του λαού και της εργατικής τάξης που ήταν στηριγμένη στην αμοιβαία έλξη γιατί δεν υπήρχε συνήθως οικονομικά κυρίαρχο συμφέρον. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την απίστευτη αφοσίωση του Μαρξ στην γυναίκα του και την οικογένειά του, του Μπέμπελ, της Λουίζας Κάουτσκυ ή του ίδιου του Λένιν που μιλούσε για νοοτροπία «Αστικού Μπουρδέλου» αναφερόμενος στην σεξουαλική ελευθεριότητα των νέων της εποχής του.
Aς διαβάσουν οι συντηρητικοί την επιστολή του Ένγκελς στον Μαρξ – 22/6/1869 – όπου καταδικάζει με σφοδρότητα και εξαιρετική ειρωνεία την ομοφυλοφιλία και παιδεραστία του Σβάιτσερ και άλλων μελών του Γερμανικού Ράιχσταγκ της εποχής.
Απλά, δεν υφίσταται «Πολιτιστικός μαρξισμός» αλλά μόνο μαρξισμός. Όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευάσματα της Συντηρητικής Δεξιάς με σκοπό να ταυτίσει τον μαρξισμό με την σύγχρονη παρακμή της Δύσης.
Όμως η Παρακμή της Δύσης, είναι παρακμή της ιδίας και των Ελίτ, δηλαδή της Μεγαλοαστικής της Τάξης και όχι του μαρξισμού. Γιατί η ίδια η Ελίτ της Παρακμής πολεμά τις Συλλογικότητες – Κόμμα, Τάξη, Συνδικάτα, Έθνος Κράτος, Οικογένεια και Φύλο – με στόχο να δημιουργήσει μοναχικά, απομονωμένα, προβληματικά και απόλυτα ελεγχόμενα άτομα.
Ερχόμενοι δε στην δεύτερη πλευρά, αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, του προσάπτουμε κατά πρώτο λόγο την προώθηση – εκ μέρους του – όλης της Δυτικής Παρακμής από την ανοχή απέναντι στα Light Ναρκωτικά μέχρι τον Αστικό Φεμινισμό που διαιρεί τα δυο φύλα παίζοντας το παιχνίδι της Ελίτ, από την προνομιακή μεταχείριση των Ομοφυλοφίλων μέχρι την ιδεολογική τορπίλη στα βάθρα του φύλου που είναι η βιολογική κατασκευή με τον κοινωνικό περίγυρο που τον διαμορφώνει και από την περιφρόνηση στην μισθωτή τάξη του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή την καθεαυτή εργατική τάξη που είναι ο πυρήνας κάθε προοδευτικής και αριστερής πολιτικής ως την ευνοϊκή μεταχείριση της μεσαίας και ανώτερης δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας από την οποία προέρχεται.
Πολύ θα θέλαμε ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν σκεφτεί το «Δικαίωμα των Ομοφυλοφίλων» στην ανατροφή των παιδιών, να σκεφτεί τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά διαλυμένων οικογενειών που σπάνια ή και καθόλου δεν βλέπουν τον πατέρα τους και με καταστρεπτικά αποτελέσματα για τα ίδια τα παιδιά γιατί σχεδόν αναίτια αφαιρέθηκε από τους πατέρες η Γονική Μέριμνα λόγω της απαράδεκτης πρακτικής των ελληνικών δικαστηρίων.
Πολύ θα θέλαμε να καθιερώσει ποσόστωση μεταξύ Ανδρών Δικαστών και Γυναικών Δικαστών όταν δικάζονται υποθέσεις Οικογενειακού Δικαίου. (Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ καθιερώνει μανιωδώς την θεόπεμπτη «Ποσόστωση» από το κόμμα του έως το Δημόσιο, όχι όμως εκεί που δεν τον συμφέρει…). Τέλος, εκτός από την ποσόστωση, θα θέλαμε να καθιερώσει και τον Θεσμό του Οικογενειακού Δικαστή για να μην έχουμε ως επικρατούσα την «Γυναικεία Άποψη» αλλά την συνολική, όπως και Κέντρα κατά της Βίας εναντίον των Ανδρών – υπάρχει και τέτοια ξέρετε… – όπως στο Βέλγιο. Εμπρός λοιπόν! Hic Rhodus hic Salta!
Ο ΣΥΡΙΖΑ εισάγοντας μεταχείριση προνομιακή – σε μεγάλο βαθμό – των LGTB νομίζει πως πολεμά τον συντηρητισμό της Ελληνικής Κοινωνίας. (Το πιστεύει, είναι σίγουρο...).
Λάθος, γιατί απλούστατα εισάγει όλη την ιδεολογία της Δυτικής παρηκμασμένης Ελίτ που προωθεί πεισματικά την ιστορία των Gay Parade παγκοσμίως, την άκριτη μετανάστευση διασπώντας την εργατική τάξη και αναπτύσσοντας ταυτόχρονα τον ρατσισμό, τον αντιδραστικό φεμινισμό και την σεξουαλική ελευθεριότητα συγχέοντάς την με την σεξουαλική ολοκλήρωση.
Το επόμενο βήμα θα είναι η κατάργηση της αντωνυμίας «Αυτός» ή «Αυτή» στα σχολεία και η εισαγωγή Ουδέτερης Αντωνυμίας κατά το Σουηδικό Πρότυπο του οποίου είναι άκρατος μιμητής ίσως και λόγω του σφοδρού έρωτα που έχει τώρα τελευταία με την Σοσιαλδημοκρατία…
Ευνόητα όλα αυτά αφού εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ Νεοφιλελεύθερη Πολιτική βαφτίζοντάς την «Αριστερή», εγκαταλείποντας τα λαϊκά και εργατικά στρώματα στο έλεος των δανειστών και παίρνοντας οριστικό διαζύγιο ιδεολογικά με την Εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα στα οποία άλλωστε ο πυρήνας του δεν ανήκε ποτέ.
Εν τέλει, ας μην ανησυχεί η κλασική Δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το απαύγασμα του Δεξιού Νεοφιλελευθερισμού με «Αριστερό Μανδύα» και γι’ αυτό ακριβώς διπρόσωπος. Δεν έχει καμιά σχέση με την Ιστορική Αριστερά του Εργατικού Κινήματος και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την Ολιστική Κοσμοθεωρία, δηλαδή τον Μαρξισμό. Βρίσκεται αλλού, μεταλλαγμένος σε Νεοφιλελεύθερο Κόμμα και είναι ο κύριος εκφραστής της Παρακμής της Δυτικής Ελίτ στη χώρα μας.
Πηγή των κειμένων του Ηλία Παπαναστασίου:
http://www.topontiki.gr/signature/ilias-papanastasioy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου