MIA ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Άλλοι θα το έκαναν...άλλοι το έκαναν.... 

όχι η Αγγέλα Κοκκόλα

Όταν πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου όλοι είχαν σπεύσει να θυμηθούν δημοσίως τις στιγμές που τους συνέδεαν με τον ηγέτη - με τον τρόπο που κάνουν συνήθως οι άνθρωποι, να γίνονται κομμάτι της συγκίνησης αλλά και να κερδίζουν δυσανάλογες, συχνά, εντυπώσεις για την πραγματική σχέση που είχαν με τον νεκρό. Ένα από τα ελάχιστα πρόσωπα που θα δικαιούνταν τότε να συγγράψουν τον επικήδειο  και να εκδηλώσουν δημοσίως τον σπαραγμό τους είπε μόνο μία κουβέντα. «Ο Ανδρέας ήταν ένας κανονικός άνθρωπος, ήταν ο άνθρωπος που έκοβε κι έτρωγε τη γωνία από το ψωμί ». Πριν προλάβουν οι άλλοι να τον θεοποιήσουν εκείνη κράτησε για πάντα τον άνθρωπο.

Έχει κανείς αμφιβολία ότι αν η Αγγέλα Κοκκόλα αποφάσιζε να ανοίξει το στόμα της, μετά τον θάνατο του Ανδρέα  Παπανδρέου, δεν θα υπήρχε μέσο ενημέρωσης απρόθυμο να της παραχωρήσει τις σελίδες και το χρόνο του για να ξεδιπλώσει τα ακριβές πληροφορίες για το βίο και την πολιτεία του εκλιπόντος;  Αμφιβάλλει κανείς ότι αν έγραφε βιβλία για την πραγματική ζωή του Ανδρέα, με μυστικά γεγονότα και καθημερινά περιστατικά που δεν γνώριζε κανείς άλλος, θα μοσχοπουλούσαν; Νομίζει κανείς ότι,

δεν υπήρχαν χίλιοι τρόποι να εκμεταλλευτεί την πολύχρονη στενή παρουσία δίπλα σε μία τόσο σύνθετη πολιτική προσωπικότητα αλλά και τόσο θυελλώδη χαρακτήρα; Άλλοι θα το έκαναν, άλλοι το έκαναν, όχι η Αγγέλα Κοκκόλα. Η γυναίκα αυτή έφυγε από τη ζωή αυτές τις μέρες χωρίς να έχει προσθέσει ούτε ένα ψήγμα πληροφορίας σε αυτά που γνωρίζαμε για τον άνθρωπο που επί χρόνια υπηρέτησε από την πιο εχέμυθη θέση, εκείνη του προσωπικού γραμματέα.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος να γίνεσαι κομμάτι του μύθου- όταν παίρνεις στον τάφο τα μυστικά του. Για την πολυκύμαντη διαδρομή, για τις σχέσεις με τον πατέρα που επίσης υπηρέτησε, για τις σχέσεις με τις συζύγους και τα παιδιά, για τις ερωμένες για τις φιλίες και τις έχθρες. Για τις μύχιες σκέψεις που δεν έμαθε  κανείς άλλος, για τις στιγμές αδυναμίας που δεν φάνηκαν ποτέ, για τις πολύ προσωπικές σελίδες μιας ιστορικής φυσιογνωμίας της μεταπολεμικής Ελλάδας. Πολλοί θα έδιναν τα πάντα για τα μικρά και μεγάλα μυστικά που ήταν κομμάτι της ιστορίας του τόπου και της προσωπικής μυθολογίας ενός ανθρώπου που λατρεύτηκε και μισήθηκε όσο λίγοι. Για τις μικρές ανθρώπινες ιστορίες και τις διακυμάνσεις του συναισθήματος που χρωμάτιζαν εκείνες τις στιγμές που η ίδια έγραφε και διόρθωνε σημαντικά κείμενα, όπως η Διακήρυξη της 3 του Σεπτέμβρη.

Όταν παραμερίστηκε από την τελευταία σύζυγο πολλοί πίστεψαν ότι η πίκρα θα την ωθούσε να ανοίξει το στόμα της. Ούτε τότε  άρθρωσε καλή ή κακή κουβέντα. Αποτραβήχτηκε αθόρυβα στη σιωπή  όπου κατοίκησε μέχρι προχτές.  Μία μόνο μικρή και ταπεινή λέξη μπορεί να γράψει τον επίλογο αυτής της σπουδαίας γυναίκας. Μία λέξη που κρύβει καλά κρυμμένο μέσα της το μεγαλείο. Αφοσίωση.