ΚΟΜΠΛΕΞ ΚΑΙ ΜΙΖΕΡΙΑ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΙΑ!

Του Βασίλη Βέργη

Η μάχη για τη ζωή που δίνει τις τελευταίες ημέρες η κορυφαία ερμηνεύτρια στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, η σπουδαία Μαρινέλλα, ανέδειξε ακόμα μία φορά την «ανθρωποφαγία», που, δυστυχώς, διακρίνει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Αναφέρομαι στο ξεχωριστό κομμάτι που πλέον είναι μία κατηγορία μόνο του και διαθέτει πολλούς «εκφραστές», χρήστες των social media. Ένα «ειδικό κοινό», διόλου μικρό, το οποίο έχει βρει «τρόπο έκφρασης» στα κοινωνικά δίκτυα ή, για να πούμε σωστότερα, ανακάλυψε κάποιο «νόημα στη ζωή του» μιζεριάζοντας πάνω στις ζωές των άλλων.

Άνθρωποι με συγκλονιστικά προσωπικά συμπλέγματα, οι οποίοι δημιουργούν συνήθως ένα ψεύτικο προφίλ και βυσσοδομούν κατά πάντων. Και κυρίως κατά εκείνων που ονομάζουμε «επωνύμους».

Με τη Μαρινέλλα να παλεύει στο νοσοκομείο, αυτό που βρήκαν να της… προσάψουν ήταν «γιατί τραγουδάει στα 86 και δεν κάθεται στο σπίτι της, σε αυτή την ηλικία, αντί να βάζει τον εαυτό της σε κίνδυνο».

Λες και έχει κάποια υποχρέωση… κάθε Μαρινέλλα να ρωτάει τον «τελειωμένο μίζερο» του διαδικτύου πότε πρέπει να βγει στη σκηνή και πότε να ξεκουραστεί. Ένας άνθρωπος «φάρος» του πολιτισμού της χώρας, με δεκαετίες προσφοράς, έγινε «αντικείμενο» σχολιασμού των απολίτιστων, επειδή προτίμησε να τραγουδάει, αντί να… πλέκει!

Αντί για θαυμασμό και σεβασμό, εισέπραξε φθόνο. Αντί για χειροκρότημα σε μια γυναίκα-σύμβολο, σε μια προσωπικότητα η οποία ουδέποτε επιθύμησε να αυτο-συνταξιοδοτηθεί, σε μια νεράιδα της σκηνής που μεγάλωσε γενιές με την εκπληκτική φωνή της, οι μίζεροι του διαδικτύου επεφύλαξαν «κριτική». Και μάλιστα τις πρώτες ώρες που εκείνη έδινε τη μάχη της και η κανονική Ελλάδα κρατούσε την ανάσα προσευχόμενη να τα καταφέρει.

Έχω αρκετές φορές αναρωτηθεί πόσα αποθέματα μίσους υπάρχουν στις ψυχές των ανθρώπων. Διαπιστώνω κάθε φορά ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο.

Ο φθόνος είναι αμέτρητος. Ζωές «κατεστραμμένες» βρήκαν καταφύγιο στην ανωνυμία του διαδικτύου και ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σχολιάζουν τα πάντα, καθυβρίζουν,

εξαπολύουν κατάρες και το κυριότερο: θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο γίνονται «ίσοι» με όποιον πιάνουν στο στόμα και το πληκτρολόγιό τους.

Προσέξτε, δεν αναφέρομαι ούτε στην υγιή κριτική ούτε στο δεδομένο δικαίωμα της έκφρασης. Αυτά τα οποία ανθρώπινα και δημοκρατικά μπορούμε άπαντες να τα εκφράσουμε, πάντοτε μέσα από φίλτρο ευγένειας.

Μιλάω για τον βόθρο που βρομίζει σε καθημερινή βάση οτιδήποτε με την παρουσία του και έχει οδηγήσει πολύ κόσμο συνειδητά μακριά από τα social, έτσι ώστε να μην επηρεάζεται η ψυχή και να μην… κλονίζεται το νευρικό του σύστημα.

Θα ήταν πραγματικά αστείο να θεωρεί καθένας εξ ημών ότι έχει «λόγο» στα «θέλω» και στα «πρέπει» ενός 86χρονου, μόνο και μόνο επειδή βλέπει την καθημερινότητα μέσα από το πρίσμα του κόμπλεξ και όχι από εκείνο της δημιουργίας. Πόσο μάλλον είναι αστείο να πιστεύει ο «Χ» ανώνυμος των social ότι δικαιούται να έχει… άποψη στις αποφάσεις της Μαρινέλλας, η οποία σε κάθε δεκαετία της ζωής της αποτελεί σύμβολο διαχρονικής νιότης και πολιτιστικής προσφοράς.

Θεωρώ ότι για να ξεμπερδέψουμε από τον οχετό πρέπει να λειτουργήσει καθοριστικά πάνω σε αυτή την κατεύθυνση η ελληνική Δικαιοσύνη. Να ορίσει εκείνη τις κόκκινες γραμμές, έως εδώ το δικαίωμα, από εκεί και κάτω ο βόθρος. Κι όποιος συνεχίσει να τον επιλέγει να γνωρίζει ότι θα υποστεί τις συνέπειες.