Η εικόνα, θλιβερή. Αντιαισθητική. Ο νέος προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, Ρέινς Ηρακλή Πρίμπους, περιστοιχισμένος από θεοσεβούμενους Ελληνοαμερικάνους ρεπουμπλικανούς , τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο και τον Καμμένο που εκπροσωπεί την χώρας μας στην τελετή ορκομωσίας του Τραμπ, σε εκδήλωση της ομογένειας, να δηλώνει χαρούμενος: «Θέλουμε να βάλουμε την έννοια της θρησκευτικής ελευθερίας, τον Πατριάρχη μας, την Κωνσταντινούπολη και την αναγνώριση των εμποδίων που αντιμετωπίζει η ορθόδοξη εκκλησία στο επίκεντρο αυτού του Λευκού Οίκου…».
Και αμέσως μετά, να προσθέτει τα εξής υμνητικά για τον Τραμπ: «Δεν είναι περίεργο που οι άνθρωποι εδώ, στην Αμερική, στη Βρετανία, και περιμένετε και θα δείτε, στη Γερμανία μετά, σε όλον τον κόσμο οι άνθρωποι θέλουν κάποιον που θα παλέψει γι’ αυτούς. Διψούν για κάποιον που θα είναι πραγματικός. Αυτό που λείπει στους ανθρώπους είναι το πραγματικό, έχουν κουραστεί από τους πλαστικούς πολιτικούς,
είτε είναι από την Αθήνα είτε από την Ουάσιγκτον το πλαστικό δεν λειτουργεί πλέον».
Δήλωσε και ο Καμμένος μετά, πόσο χαρούμενος είναι για την… πατρίδα, την ορθοδοξία, που ένας Έλληνας έγινε προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, που μπλα, μπλα, μπλα… όλα τα γνωστά του εθνικολαϊκιστικά.
Ο κ. Πρίμπους είναι προφανώς ένας από αυτούς τους «κολλητούς» του υπουργού Άμυνας που στήριξαν τον Τραμπ απέναντι στην Χίλαρυ, και οι οποίοι, όπως επίσης μας ενημέρωσε ο υπουργός μας, θα μας βοηθήσουν πολύ στον αγώνα μας να ορθοποδήσουμε οικονομικά.
Φοβάμαι πως ο κ. Τσίπρας, αφήνοντας ανεξέλεγκτο τον κ. Καμμένο ακόμη και έξω από τα σύνορα της χώρας, επιμηκύνει το επικίνδυνο άλμα που ξεκίνησε συνεργαζόμενος με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Το έχει πάει τρομαχτικά μακριά, έτσι που να αναρωτιέται πλέον ο κάθε δημοκράτης πολίτης αυτής της χώρας μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτός ο επικίνδυνος εθισμός στην εξουσία…
Είναι απολύτως βέβαιο ότι αν σε αυτήν την εικόνα, δίπλα στον κύριο Πρίμπους περιφέρονταν καμαρωτοί καμαρωτοί κάποιοι πολιτικοί της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, οι αντιδράσεις των ριζοσπαστών του ΣΥΡΙΖΑ θα δημιουργούσαν ένα πρωτοφανές πολιτικό τσουνάμι… Αλλά το θέμα μας δεν είναι η παροιμιώδης πολιτική υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο βαθύς πολιτικός αμοραλισμός του, όσο οι δημοκρατικοί θεσμοί και παραδόσεις αυτής της χώρας, όπως επίσης και το μέχρι πόσο εγκληματικά κυνικός μπορεί να γίνει κανείς προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Ως πότε θα γίνονται ανεκτές αυτές οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης … από αυτούς που συγκροτούν τον πυρήνα του, το μετά βίας 4% των ευαίσθητων αριστερών ψηφοφόρων;
Της Αλίκης Χατζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου