ΟΡΓΗ

Ξεκίνησα να γράφω: Ντροπή σας νεοφιλελεύθεροι λακέδες που ζητάτε εξηγήσεις από τον Νίκο για το ταξίδι στην Καραϊβική. Πήγε για μπάνιο. Πρωτάρης ήταν και δεν ήξερε. Το έσκισα. 

Ύστερα πήγα να γράψω για το γεγονός ότι η έρευνα για τα φάρμακα εξελίσσεται μεταξύ δύο περιόδων που ήταν στον υπουργείο Υγείας ο σοσιαλιστής κ. Κουρουμπλής. Μετά Κουρουμπλή και Προ Κουρουμπλή. Το έσκισα κι αυτό…

Όχι ότι δεν υπάρχουν θέματα. Αλλά δεν υπάρχει διάθεση. Βαριέμαι! Τι να πρωτογράψεις; Και για ποιoν λόγο; Ο Τύπος έχει έναν σκοπό, τον έλεγχο της εξουσίας. Εδώ ούτε Τύπος υπάρχει, επί της ουσίας, ούτε και ένα κανονικό κράτος για να λειτουργούν οι θεσμοί. Άντε και είπε κάποιος για το ταξίδι του κ. Παππά στην Καραϊβική. Και λοιπόν;

Ο ίδιος απάντησε λέγοντας «ξινά παλιά σταφύλια». Αντί να απολογηθεί για το γεγονός ότι έκανε παρέα με έναν τύπο που τον ελέγχουν οι Αμερικανικές Αρχές, κάνει και πνεύμα. Αλλά αυτή ήταν πάντα η εξουσία στην Ελλάδα. Δεν αισθανότανε την υποχρέωση να δώσει λογαριασμό σε κανέναν!

Κι ύστερα διαβάζεις ότι,

θα γίνει προανακριτική στην Βουλή για την Υγεία. Μέχρις εδώ καλά. Αλλά διαβάζεις ότι η έρευνα θα ξεκινήσει από το 1997 μέχρι και το 2015. Δηλαδή από την εποχή που τελείωσε η θητεία Κουρουμπλή ως γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Υγείας μέχρι την εποχή που ξεκινούσε η θητεία του ως υπουργού Υγείας! Μετά Κουρουμπλή και Προ Κουρουμπλή.

Γιατί έτσι; Κι ας πούμε ότι το 1997 είναι μία ημερομηνία που επιλέχτηκε τυχαία, με την λογική ότι από κάπου θα έπρεπε κάποιος να ξεκινήσει. Γιατί δεν την έφτασαν μέχρι τις μέρες μας για να αφοπλίσουν και τους αντιπάλους τους από τα επιχειρήματά τους; Εκτός κι αν υπάρχει κάποιος λόγος που φοβήθηκαν…

Τι είναι το βαρετό σε όλη αυτή την ιστορία; Η αίσθηση που δημιουργείται σε μία μεγάλη μερίδα του κόσμου ότι η πολιτική δεν έχει πλέον σχέση με τα δικά του καθημερινά προβλήματα. Ότι την ώρα που ο άλλος σκέφτεται πώς θα αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της κρίσης, κάποιος Παππάς ζει το δικό του όνειρο. Την ώρα που ο κόσμος θέλει λύσεις το πολιτικό σύστημα συμπεριφέρεται σαν να μην έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα…

Η κόπωση του κόσμου είναι ολοφάνερη. Στον δρόμο, στους χώρους εργασίας, στο facebook και στο twitter. Ακόμη και το γεγονός ότι επτά στους δέκα τηλεθεατές αφιερώνουν ένα μεγάλο μέρος του καθημερινού τους χρόνου για να δουν το survivor, λέει πολλά.

Ναι, χτες δεν ήταν μία καλή ημέρα για μένα. Όχι γιατί δεν είχα τι να γράψω. Αλλά έψαχνα έναν λόγο για να το κάνω. Αύριο ίσως είναι μία άλλη μέρα.

Πάντως, υπάρχει οργή. Κι αυτή η οργή δεν μπορεί παρά κάπου να ξεσπάσει…