ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η καταφανής υποχώρηση έως εξάλειψη του διπόλου «Μνημόνιο-αντιμνημόνιο» φανερώνει πως δεν επρόκειτο για πραγματικό δίλημμα αλλά για επικοινωνιακό κατασκεύασμα.

Η αντιμετώπιση του φάσματος της χρεοκοπίας με το πρώτο μνημόνιο και η επανεκκίνηση της χώρας με τις αναγκαίες αλλαγές ήταν μονόδρομος. Αν η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου-ΠΑΣΟΚ είχε αφεθεί να ολοκληρώσει το έργο της ως τα τέλη 2013, δεν θα ήταν αναγκαία η προσφυγή στα επόμενα μνημόνια αλλά τότε δεν θα δημιουργούνταν προϋποθέσεις για να γίνει κυβέρνηση η ΝΔ και μετέπειτα ο ΣΥΡΙΖΑ. Εν ολίγοις, αντίθετα με το πρώτο, τα επόμενα μνημόνια δεν ήταν μονόδρομος αλλά η επιδιωκόμενη δίοδος για τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία την οποία διαχειρίσθηκαν όχι με εθνική στρατηγική αλλά με κομματική τυφλότητα.

Η αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που βαδίζει από ήττα σε ήττα διατηρώντας αμείωτο τον ενθουσιασμό της και η στείρα φιλοδοξία παλινόρθωσης της ΝΔ που επιδιώκει όχι να αλλάξει η κατάσταση,
αλλά απλώς η κυβέρνηση, διαμορφώνουν ένα επικίνδυνο εθνικό κενό.

Απέναντι σε αυτό, η Κεντροαριστερά οφείλει το καινό.

Αυτό που μεταθέτει το στόχο από την τυπική έξοδο από το μνημόνιο με κινήσεις τακτικής έναντι των δανειστών, στην ασφαλή και οριστική έξοδο από την κρίση με διόρθωση των παθογενειών ώστε να μην χρειασθεί ποτέ ξανά στο μέλλον η προσφυγή σε τέτοιες δανειακές συμβάσεις.

Η προοδευτική παράταξη που δεν κάμφθηκε από το δέος του πολιτικού κόστους καταπνίγοντας το βασικό ένστικτο του κομματισμού, δηλαδή την ψηφοθηρία και τον πελατειακή σχέση, αποκόπηκε εκλογικά από τη βάση της. Μπορεί να συναντηθεί ξανά μαζί της στο πλαίσιο μιας πρότασης για το εθνικό διακύβευμα που αντανακλά και τις απογοητεύσεις, τις αγωνίες και κυρίως τις προσδοκίες των πολιτών. Η εσωστρεφής διαδικασιολογία για τη διευθέτηση φιλοδοξιών και ρόλων δεν συγκινεί τους πολίτες. Ούτε ο οργανωτισμός λύνει το ιδεολογικό και προγραμματικό ερώτημα. Οι πολίτες ενδιαφέρονται λιγότερο αν ο πολιτικός φορέας είναι μονοκομματικός ή πολυκομματικός. Ο πολυκομματικός, μάλιστα, χαρακτήρας σε αυτή τη φάση αναπληρώνει την πολυσυλλεκτικότητα του άλλοτε ΠΑΣΟΚ. Οι πολίτες θέλουν να είναι ΜΑΖΙ, σύμμαχες και όχι αντίπαλες οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού και να διαθέτουν σαφές ιδεολογικό στίγμα και ισχυρό κοινό προγραμματικό τόπο. Το χάσμα ανάμεσα στην περιορισμένη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και την κυρίαρχη παρουσία των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς στους κοινωνικούς χώρους και την αυτοδιοίκηση μπορεί να κλείσει με δύο βασικές προϋποθέσεις
α)την ανάδειξή της σε δύναμη με αξιόπιστο σχέδιο για την Ελλάδα της παραγωγής, της απασχόλησης, της συνοχής και της Δημοκρατίας (όπου το ένα οδηγεί στο άλλο), ως συνεισφορά στο εθνικό ζήτημα
β) την αποσαφήνιση της αμετακίνητης θέσης της στον προοδευτικό πόλο της πολιτικής απέναντι στο συντηρητικό του οποίου ηγείται η Ν.Δ. με την ταυτόχρονη θεμιτή διεκδίκηση του ρόλου του βασικού εκφραστή του και όχι του συμπληρωματικού εταίρου.

Μια ισχυρή Κεντροαριστερά είναι ο καταλύτης για μια συνεννόηση που ξεπερνά τον διακομματικό ορίζοντα και αποκαθιστά την πολιτική

Μια ισχυρή Κεντροαριστερά είναι ο καταλύτης για μια συνεννόηση που ξεπερνά τον διακομματικό ορίζοντα και αποκαθιστά την πολιτική, αναβαθμίζοντάς την από εργαλείο κομματικής διαπάλης σε πρώτη ύλη για ένα εθνικό σύμφωνο ευθύνης που συνέχει τις δυνάμεις πέραν του κοινοβουλίου στους θεσμούς, τη διανόηση, το συνδικαλισμό, την επιχειρηματικότητα και τα μέσα ενημέρωσης εφόσον καθένας μόνος του και όλοι μαζί προτάσσουν το εθνικό συμφέρον.


* άρθρο Δημήτρη Ρέππα στην εφημερίδα «Νέα Σελίδα» (Κυριακή 11 Ιουνίου 2017)