«ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ- ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ»

ΤΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΟΣΔΟΓΑΝΗ

Με ένα εξαιρετικό κείμενό του ο Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ Νίκος Βοσδογάνης θυμάται τη γιαγιά του από τη Μικρά Ασία, την Μαριάνθη, όπως λέει, με αφορμή σήμερα, 14 Σεπτεμβρίου την Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

«Νύχτα οι γείτονες της Τούρκοι πέρασαν όλη την οικογένεια με βάρκες στη Μυτιλήνη για να γλυτώσει από τους άντρες του Κεμάλ. Τούρκοι τους κυνήγησαν, Τούρκοι τους έσωσαν. Η υποδοχή τους στην Ελλάδα δεν ήταν και η καλύτερη. Πέρασαν χρόνια μέχρι να τους δεχτούν όλοι, ήταν βλέπεις για κάποιους οι «από εκεί». Για τους Τούρκους Έλληνες και για κάποιους Έλληνες... Τουρκόσποροι», γράφει μεταξύ άλλων ο Νίκος Βοσδογάνης στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media,

Αναλυτικά το κείμενο του Νίκου Βοσδογάνη:
«Η γιαγιά η Μαριάνθη ήταν αλλιώς συνηθισμένη. Επτά χρονών παιδί θυμόταν τα πόδια της να μπαίνουν βαθιά μέσα στα χαλιά του σπιτιού στο Καραγάτσι, το χωριό της κοντά στο Αϊβαλί.
Ο πατέρας της ήταν τυρέμπορας, από τους μεγαλύτερους της περιοχής και στο σπίτι της είχε όλα τα καλά.
Επτά χρονών ήταν η γιαγιά η Μαριάνθη όταν όλα γύρω της άλλαξαν.
Νύχτα οι γείτονες της Τούρκοι πέρασαν όλη την οικογένεια με βάρκες στη Μυτιλήνη για να γλυτώσει από τους άντρες του Κεμάλ.
Τούρκοι τους κυνήγησαν, Τούρκοι τους έσωσαν.
Η υποδοχή τους στην Ελλάδα δεν ήταν και η καλύτερη. Πέρασαν χρόνια μέχρι να τους δεχτούν όλοι, ήταν βλέπεις για κάποιους οι «από εκεί». Για τους Τούρκους Έλληνες και για κάποιους Έλληνες... Τουρκόσποροι.
Δύο χρόνια μείνανε στη Μυτιλήνη και μετά ένα καράβι ξεκίνησε από το νησί και άφηνε κόσμο, πρόσφυγες, σε πολλά μέρη. Στη Μαγνησία, στην Αταλάντη, στη Νέα Μάκρη.
Η οικογένεια της γιαγιάς της Μαριάνθης , κατέβηκε με άλλους πολλούς στην Αταλάντη. Το κράτος τους έδωσε γη να στήσουν το νέο σπιτικό και να καλλιεργήσουν.
Πέρασαν χρόνια για να γίνουν δεκτοί, όμως ο χρόνος δούλεψε για τους πρόσφυγες.
Ο πατέρας της δεν τα κατάφερε να σταθεί πάλι στα πόδια του, να στήσει ξανά τη δουλειά που ήξερε, να κάνει λεφτά.
Σκεφτόταν διαρκώς τον τόπο του, την καταστροφή που έπαθε, όμως ως άνθρωπος του μόχθου και του μεροκάματου μεγάλωσε με αξιοπρέπεια τα παιδιά του.
Η γιαγιά η Μαριάνθη, δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει και να γράφει. Ως μεγαλύτερη ( ήταν εννιά χρονών πια) έπρεπε να προσέχει τα αδέρφια της, για να δουλέψει και η μάνα.
Η γιαγιά η Μαριάνθη, όμως είχε μια αρχοντιά και κρεμόμουν από τα χείλη της κάθε φορά που μου λέγε ιστορίες για το Καραγάτσι.
Τέτοια μέρα, σαν σήμερα, θυμάμαι πάντα τη γιαγιά τη Μαριάνθη.
Τη δική μου τη γιαγιά τη Μικρασιάτισσα.
Ζει μέσα μου και δεν ξεχνιέται, ούτε αυτή, ούτε οι ιστορίες για τον τόπο της».