Με αφορμή την έναρξη των σχολείων, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος ασχολείται με ένα καυτό θέμα και τους γονείς που αφήνουν ασύδοτα τα παιδιά τους…
Το θυμάμαι σαν τώρα, σχεδόν… τρεις ζωές μετά. Το άγχος του σχολείου αλλά και την αγωνία των δασκάλων να καταφέρουν να κάνουν ενδιαφέρον το μάθημα στα παιδιά.
Σημασία στη λεπτομέρεια με άγνωστες λέξεις στη σημερινή νεολαία: περισπωμένη στο ταυ, ψιλή και δασεία, πολλά τα ι: γιώτα, ήτα, ύψιλον, όμικρον γιώτα, χαλασμός!
Σήμερα όλα είναι αλλιώς. Και τα γράμματα και οι έννοιες και οι δάσκαλοι και οι γονείς, άρα και οι μαθητές.
Χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων αυτή η παιδαγωγία κι όλα έγιναν ορισμοί κατά το δοκούν:
«Μη ζορίζουμε τα παιδιά σε μικρή ηλικία, δεν κάνει»!
Και ποιο είναι τελικά το ζητούμενο; Ίσως είναι χαμένο στη μετάφραση, αφού οι ίδιοι οι γονείς είναι μπερδεμένοι.
Γιατί τι πραγματικά θέλουμε; Παιδιά τζίνιους που θα σαρώσουν στα ξένα πανεπιστήμια και θα έχουν θριαμβευτικές καριέρες,
αυτό που λέγανε παλιά οι γιαγιάδες «καλός άνθρωπος να γίνει κι όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα» ή κάτι συνδυαστικό;
Ο φιλόλογός μας στην Πρώτη Γυμνασίου, ο κύριος Παργινός από την Κέρκυρα, ήταν ξεκάθαρος επιμένοντας στους Νόμους του Πλάτωνα:
«Παιδεία είναι η από της παιδικής ηλικίας διαπαιδαγώγηση προς την αρετή που κάνει τον πολίτη να επιθυμεί και να αρέσκεται να γίνει τέλειος, να γνωρίζει δε να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη»
Διδάσκεται σήμερα η αρετή; Γιατί αυτός ο Πλάτων είχε μια έμμονη ιδέα:
«Η διαπαιδαγώγηση που αποβλέπει στον πλούτο, την ισχύ ή την απόκτηση γνώσεων χωρίς φρόνηση και δικαιοσύνη είναι χυδαία και ανελεύθερη και δεν αξίζει καθόλου να την ονομάζει κανείς παιδεία»
Πάει, τα έκλεισε τα σημερινά σχολεία ο Πλάτωνας. Όλα!
Αλλά το θέμα του σήμερα είναι και κάτι ακόμα. Αν δεν ασχοληθεί με το παιδί και Η ΙΔΙΑ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ δεν μπορεί να γίνει τίποτα!
Όταν τα παιδιά λοιπόν είναι ανεξέλεγκτα και ασύδοτα –με τον δάσκαλο πολλές φορές να μην μπορεί να επέμβει και να τρέμει τη σκληρή επέμβαση των γονέων όπως συμβαίνει πολλές φορές- θα βρούμε μπροστά μας κι άλλες περιπτώσεις «Γιακουμάκη».
Ο γονιός θα μάθει ΠΡΩΤΟΣ στα παιδιά του ότι δεν πάμε σχολείο για να βρίσουμε και να προσβάλουμε τον χοντρό, τον κοντό, το παιδί με τα σπυριά, το κορίτσι με το σημάδι στο πρόσωπο, όποιον τέλος πάντων έχει κάτι διαφορετικό.
Γιατί έτσι γεννήθηκε το μπούλινγκ: με την αδιαφορία και την ανοχή, με την πληθώρα δικαιολογιών σε κάθε τι.
Ας μη γελιόμαστε. Οι επιθέσεις στο σχολείο είναι καθημερινές στα λεγόμενα «αδύναμα παιδιά», αυτά που καθημερινά ζουν έναν εφιάλτη και πολλές φορές –υπό το φόβο των… αντίποινων- δεν τολμούν να ψελλίσουν ούτε λέξη.
Τέτοια παιδιά θέλουμε; Που να… μπιπ-μπιπ και να δέρνουν; Κι εμείς να καμαρώνουμε ότι έχουμε δυνατά παιδιά που επιβάλλονται στους άλλους;
Θέλουμε παιδιά που δεν ξέρουν από όρια και κανόνες;
Γιατί υπάρχουν και γονείς που αρνούνται να πουν τη λέξη ΟΧΙ ή ΦΤΑΝΕΙ για να μην… πληγώσουν τα παιδιά!
«Δεν θα τα κάνουμε και… στρατιωτάκια!», είναι η θεωρία, την οποία ενστερνίστηκαν πολλοί.
Λες και τα παιδιά θα… τσαλακωθούν αν μάθουν από μικρά ότι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν ή να ξεπερνάνε κάποια όρια.
Κι έτσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση στα σχολεία, αυτή δεν είναι δουλειά του δάσκαλου και του καθηγητή αλλά πρωτίστως του γονέα.
Γιατί όταν επιτρέπουν τα πάντα, το μόνο που δεν λένε ευθέως στα παιδιά είναι «κάνε μπούλινγκ, μπορείς, να κοιτάξεις να είσαι ο πιο δυνατός, έτσι θα επιβιώσεις»!
Όταν όμως δεν θέλουν να χάσουν τη βολή τους και την ανεμελιά τους, τότε αυτό γίνεται: παραδίδουν στον κόσμο ένα παιδί έτοιμο για όλα, με τα φρένα αδύναμα ή ανύπαρκτα, τα οποία φθείρουν οι ίδιοι οι γονείς με τη συμπεριφορά τους.
Κουβεντιάζοντας αυτό ακριβώς το θέμα με έναν καθηγητή, τον είδα να αναστενάζει.
«Πέρσι έκανα αρχαία στην Πρώτη Γυμνασίου. Ένας μαθητής δεν παρακολουθούσε ποτέ, ερχόταν πάντα αδιάβαστος και έκανε πάντα φασαρία στο μάθημα. Του ζήτησα απλά να είναι ήσυχος κι ας μην παρακολουθεί. Ε, από τότε έπαιζε παιχνίδια με το κινητό του. Κι όταν του το πήρα σηκώθηκε και επιχείρησε να μου το αρπάξει από το χέρι ουρλιάζοντας υστερικά. Την επόμενη μέρα ήρθε ο πατέρας του και με διέσυρε και με απείλησε, με εκφράσεις που με έκαναν να τρομάξω. Πώς να βγάλεις άκρη λοιπόν; Αναγκάζεσαι να μην ασχολείσαι…»
Όσο σχοινί βρίσκουν ελεύθερο τα παιδιά, το παίρνουν. Κι όλοι καταλαβαίνουμε τι γίνεται όταν το βρίσκουν μπόσικο.
Εντάξει Πλάτωνα, έχασες. Αλλά τουλάχιστον ας κερδίσουν κάτι οι επερχόμενες γενιές, κι αυτό γίνεται μόνο με τους γονείς ενεργούς κι όχι αδιάφορους.
Η δικαιολογία της κούρασης από τη δουλειά πρέπει να σταματήσει. Το παιδί μας δεν είναι κούκλα ή έπιπλο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου