ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟ ΙΤΕΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 27 Νοέμβρη στο Κυριακοπούλειο Ιτέας η εκδήλωση της ΚΟΒ Ιτέας για τις εξελίξεις στην παιδεία και τις θέσεις του ΚΚΕ με κεντρική ομιλήτρια την Βάνα Λυγερού, μέλος της Τομεακής Επιτροπής Φωκίδας.

Στην ομιλία της αναφέρθηκε στην πορεία των αντιδραστικών αλλαγών στο χώρο της εκπαίδευσης στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, επισημαίνοντας πως:

«Στην παιδεία, 25 χρόνια τώρα ζούμε μια “κοσμογονία”. Mε την “παιδεία ανοιχτών οριζόντων” του Αρσένη, με το “ανοιχτό σχολείο”, το “έξυπνο σχολείο” του Ευθυμίου, της Διαμαντοπούλου, το “μαθητοκεντρικό”, το “αυτοαξιολογημένο σχολείο” του Γαβρόγλου, και τώρα το “νέο σχολείο” της Κεραμέως!

Τα ίδια σλόγκαν με παραλλαγές εναλλάσσονται. Πέρασε καιρός και μπροστά μας,

έχουμε ολοζώντανο το αποτέλεσμα όλων αυτών των κοσμογονιών. Μπορούμε με ασφάλεια να κρίνουμε τον εκπαιδευτικό παράδεισο που μας υποσχέθηκαν.

Όλα αυτά τα χρόνια σταθερά καταγράφουμε τις συνέπειες. Πίσω από τα μεγάλα λόγια η ιδιωτικοποίηση, η εμπορευματοποίηση, οι ταξικοί φραγμοί, η μορφωτική υποβάθμιση, ο σύγχρονος αναλφαβητισμός. Η υποταγή, η χειραγώγηση του νέου ανθρώπινου δυναμικού στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα.

Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για τη λεγόμενη 4η βιομηχανική επανάσταση, σήμερα στο σχολείο διδάσκονται όλο και πιο αποσπασματικά οι θετικές επιστήμες. Κυρίως αποστεώνονται από το φιλοσοφικό τους περιεχόμενο. Στα ανθρωπιστικά μαθήματα, κυριαρχεί η απόκρυψη της αλήθειας για την ουσία και τα αίτια των κοινωνικών φαινομένων.

Σήμερα ο νέος, μέσα και από το σχολείο, μαθαίνει να αγνοεί το κοινωνικό σύνολο. Καλείται να προσαρμοστεί και να επιδοθεί χωρίς αναστολές στο κυνήγι της ατομικής επιτυχίας, του άκρατου, χωρίς αρχές, ανταγωνισμού. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι η κατάσταση που διαμορφώνεται στο σχολείο σε συνδυασμό με την γενικότερη πνευματική πολιτιστική κατάσταση, σπρώχνει περισσότερο από τα πριν, τμήματα της νεολαίας στην αδιαφορία και τον ατομισμό. Μια κατάσταση που ανατροφοδοτεί η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια, οι μισθοί πείνας, η απλήρωτη πολύωρη εργασία.

Υποχρεώνουν τους νέους σε μια συνεχή αναζήτηση προσόντων, πιστοποιήσεων, ακριβοπληρωμένων σεμιναρίων για να παραμένουν σε μια εργασία ή να αναζητήσουν μια δουλειά με πιο πολλές πιθανότητες από το συμμαθητή, το φίλο και τον ίδιο τους τον αδερφό».

Πάνω σε αυτό το έδαφος στρώθηκαν οι αλλαγές του νόμου Κεραμέως σήμερα, στους βασικούς άξονες του οποίου στάθηκε:

«Ο πρώτος άξονας αφορά στην αυτονομία της σχολικής μονάδας, που αποδεσμεύει το κράτος από την ευθύνη για τη λειτουργία της. Το σχολείο (ο Δ/ντής, ο Σύλλογος διδασκόντων, Γονιών, οι μαθητές) αναλαμβάνουν να  εξασφαλίζουν τα μέσα λειτουργίας του, εμπορευματοποιώντας τις σχολικές υποδομές, σε συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς, αναζητώντας χορηγούς και δωρεές. Για να γίνει αυτό ανεμπόδιστα από αντιστάσεις συλλόγων γονέων, εκπαιδευτικών και μαθητών, άλλαξαν τη σύνθεση και το ρόλο του Σχολικού Συμβουλίου και έφτιαξαν πρότυπο σχολικό κανονισμό.

Ο δεύτερος άξονας αφορά την προώθηση της διαφοροποίησης - κατηγοριοποίησης στο ίδιο το περιεχόμενο της μορφωτικής λειτουργίας του σχολείου. Μην περιμένετε ένα ενιαίο αναλυτικό πρόγραμμα. Δεν θα έχουν τα ίδια βιβλία όλα τα παιδιά κάθε Σεπτέμβρη. Για το τι θα διδάσκονται οι μαθητές θα έχει λόγο η “αγορά”, οι τοπικές αρχές, οι χορηγοί. Για το πως θα το διδάσκονται το ίδιο. Το κάθε σχολείο, η κάθε τάξη θα μαθαίνει ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα της περιοχής, των γονιών.

Τα σχολεία των φτωχών θα έχουν διαφορετικό και κατώτερου επιπέδου πρόγραμμα και βιβλία, δασκάλους με λιγότερα προσόντα, φτωχότερο εκπαιδευτικό υλικό από τα σχολεία των πλουσίων. Το μέλλον των παιδιών της λαϊκής οικογένειας είναι από πολύ μικρή ηλικία προορισμένο για τη φτηνή σκληρή εργασία, ενώ η προοπτική των πανεπιστημιακών σπουδών θα φαντάζει εξωπραγματική γι' αυτά. Στο όνομα της αναβάθμισης, της καινοτομίας του μαθητοκεντρικού νέου σχολείου αντί για γεωγραφία, γεωμετρία, ιστορία εισάγονται τα μαθήματα “υπηρεσιών καφετέριας”.

Κι αφού μοιράσουν σε άλλους το ακριβότερο και καλύτερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και σε άλλους το φτηνότερο, θα τους εξετάζουν όλους, με απρόσωπες εξετάσεις, από τράπεζα θεμάτων, από την Στ’ Δημοτικού κιόλας, για να κατατάξουν μαθητές, εκπαιδευτικούς και σχολεία σε αυτούς που “παίρνουν τα γράμματα” και τους ανεπίδεκτους. Με βάση τους βαθμούς των μαθητών θα αξιολογηθεί η σχολική μονάδα, η φτώχεια και ο πλούτος των οικογενειών και των περιοχών τους.

Ο τρίτος άξονας  αφορά τον μεγαλύτερο και πιο ασφυκτικό έλεγχο των εκπαιδευτικών ώστε να προωθήσουν αυτό το σχολείο, την λεγόμενη αξιολόγηση. Σε ένα κυκεώνα συνεδριάσεων και γραφειοκρατικών διαδικασιών θα προωθείται και θα επιτηρείται μια κατηγοριοποιημένη και εμπορευματοποιημένη λειτουργία και η συμμόρφωση των εκπαιδευτικών με την επίσημη κρατική διδακτική».

Στον αντίποδα αυτών βρίσκεται η πρόταση του ΚΚΕ:

«Η ζωή το έχει καταγράψει μ’ έναν τρόπο μέσα από τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που προηγήθηκαν. Έχει καταγράψει την απαίτηση για απαλλαγή της λαϊκής οικογένειας από τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη της εκπαίδευσης και τον εξαναγκασμό σε ένα δεύτερο σχολείο μετά το σχολείο. Έχει καταγράψει την απαίτηση όχι στη μόρφωση – εμπόρευμα, που ανάλογα με την τσέπη σου αγοράζεις.

Κάλυψη του συνόλου των εκπαιδευτικών αναγκών μέσα από το δημόσιο και δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα, που πληρώνεται από μας, κι εμείς υπογραμμίζουμε με την κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Και δημόσιο σχολείο εννοούμε τι θα μαθαίνει ο μαθητής κι όσα σχετίζονται μ’ αυτό, τα προγράμματα, τα βιβλία, η υλικοτεχνική υποδομή και το εκπαιδευτικό προσωπικό να είναι κρατική υποχρέωση, που σημαίνει να παρέχονται επαρκώς και εντελώς δωρεάν και να μην διαφοροποιούνται όπως επιχειρείται σήμερα στο όνομα της δήθεν αποκέντρωσης.

Η λειτουργία του σχολείου πρέπει να εξασφαλίζεται με κρατική ευθύνη και χρηματοδότηση ώστε να μην υπονομεύονται τα συλλογικά χαρακτηριστικά της διαπαιδαγώγησης. Αυτή να εξατομικεύεται σωστά, χωρίς διακρίσεις από το πορτοφόλι της κάθε οικογένειας ή του Δήμου στον οποίο υπάγεται η σχολική μονάδα.

Η ζωή έχει αναδείξει κι άλλα. Έχει αναδείξει την ανάγκη η ολόπλευρη γενική μόρφωση για όλους τους νέους να προχωρήσει, να φτάσει στα 18 χρόνια που ο άνθρωπος ενηλικιώνεται ψυχικά, πνευματικά και σωματικά.

Όχι στον εξαναγκασμό σε επιλογή ζωής από τα 15. 12χρονο σχολείο, ενιαίο στο σκοπό το περιεχόμενο και τη δομή του, χωρίς τον ξεπερασμένο διαχωρισμό σε Δημοτικό-Γυμνάσιο-Λύκειο, χωρίς την ταξική διάκριση σε Λύκειο – ΕΠΑΛ.

Με μόνιμους εκπαιδευτικούς, καλοπληρωμένους, με τακτική επιμόρφωση, παιδαγωγική και επιστημονική, από τα πανεπιστήμια, όλο το μόνιμο αναγκαίο προσωπικό για τη λειτουργία του σχολείου.

Ολόπλευρη βασική γενική μόρφωση για όλα τα παιδιά, προαπαιτούμενο για κάθε επιλογή ζωής (επαγγελματική εκπαίδευση, πανεπιστημιακές σπουδές ή εργασία)».

Καταλήγοντας τελικά πως:

«Το πρόβλημα που συζητάμε για τη μόρφωση και την αγωγή, για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών, για μια ζωή με δικαιώματα, δεν αρχίζει και τελειώνει στην αίθουσα του σχολείου. Δεν είναι στενά εκπαιδευτικό πρόβλημα, δεν είναι θέμα των ειδικών.

Είναι κεντρικό κοινωνικό ζήτημα που αφορά πρώτα και κύρια την εργατική τάξη και τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα.      

Ο πνευματικός πλούτος παράγεται από την κοινωνία. Ποιος τον καρπώνεται;

Ο υλικός πλούτος παράγεται από την εργατική τάξη. Ποιος τον καρπώνεται;

Δεν έχουμε όλοι τα ίσια συμφέροντα, δεν έχουμε την πολυτέλεια να χανόμαστε σε θεωρίες “όλοι μαζί μπορούμε” κι άλλες τέτοιες ανοησίες.

Και τα δικά μας καθήκοντα αρχίζουν από σήμερα, να στοιχηθούμε στις γραμμές του ταξικού αγώνα, για το εισόδημα, για το ωράριο, για τη μόρφωση, την υγεία, την πρόνοια, το περιβάλλον, τον πολιτισμό.

Για εργασία και ζωή με δικαιώματα.

Για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, που θα ναι φτιαγμένος με τον κόπο μας και θα χωράει τα όνειρα του κάθε ανθρώπου».

Μετά το τέλος της ομιλίας ακολούθησε πλούσια συζήτηση με του παρευρισκόμενους στην εκδήλωση.

Ιτέα, 30 Νοέμβρη 2021