ΟΙ ΑΡΜΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, Ο ΆΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ

«Έβγαζε μάτια» στην τετραετή plus διακυβέρνηση Τσίπρα «και λοιπών επαγγελματιών άεργων» η βαθύτατη επιθυμία του οργανισμού του ΣΥΡΙΖΑ να «εξαφανίσει» την πολιτική αντιπαράθεση με την εργαλειοποίηση μερικών πρόσφορων αρμών της εξουσίας.

Όποιος έζησε στο πετσί του τη μανία του κ. Τσίπρα και των κολλητών του στο Μαξίμου να «λύνονται» πολιτικά ζητήματα με την γενικευμένη χρήση δικαστικών μεθόδων (ακόμη και με βουλεύματα παραμονή δεκαπενταύγουστου) και γλίτωσε ξέρει πολύ καλά από ποιες παγίδες διέφυγε κι ανάβει μέχρι και τώρα καντήλι σε όποιον άγιο είναι πρόχειρος!

Η δικαιοσύνη ήταν ένας από αυτούς τους αρμούς, στο πρόσωπο του κ. Παπαγγελόπουλου (όπως καταγγέλλεται επισήμως) η Κουμουνδούρου «βρήκε, ως τέντζερης που κύλησε, το καπάκι της» τον εκλεκτό της, έστησε, με τη γνωστή αριστερή συνταγή Βισίνσκι, ένα αριστερομεγαλοφυές κόλπο, είδε την έμπνευση της να γυρίζει μπούμερανγκ και κατέληξε να ολοφύρεται με δηλώσεις και ανακοινώσεις για «τα ανακριτικά βάσανα» των χαϊδεμένων της (πολιτικών και δημοσιογράφων).

Η σημερινή διάθεση της Κουμουνδούρου να συμψηφίσει επίσημες, με τη βούλα του Αρείου Πάγου, ανακριτικές διαδικασίες σε βάρος συνεργαζόμενων με την ίδια πολιτικών και δημοσιογράφων είναι μία, ακόμη, από τις ανομολόγητες κωλοτούμπες του συστήματος «Τσίπρας και κολλητοί ΕΠΕ»,

στη λογική του οποίου οι επίσημες δικαστικές διαδικασίες εκπορεύονται από πολιτικές στοχεύσεις όταν αφορούν στους «δικούς μας».

Σε καθεστώς «αριστερής αντιπολίτευσης» σε κυβέρνηση «νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά» ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να εργαλειοποιήσει πολιτικά δικαστικές εξελίξεις που προκύπτουν από τον κορυφαίο δικαστικό φορέα της χώρας και να επιχειρήσει ένα παρανοϊκό συμψηφισμό υπέρ των απόψεων των διωκόμενων «δικών του», εμπλέκοντας στην ιστορία την κυβέρνηση, τον Μητσοτάκη, τα ξερονήσια και τις εξορίες.

Σήμερα, εκείνα τα «αφήστε τη δικαιοσύνη να αποφανθεί» της περιόδου Novartis πήγαν περίπατο μαζί με τις δέκα κάλπες για τους δέκα κατηγορούμενους. Πήραν μαζί τους και «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους» του κ. Παπαγγελόπουλου, τις επισκέψεις Τζανακόπουλου στον Άρειο Πάγο «για να πληροφορηθεί τις εξελίξεις», τα «αποκαλυπτικά δημοσιεύματα» των διάφορων της προσκολλήσεως στο Μαξίμου εκδοτών και δημοσιογράφων που προϊδέαζαν την κοινή γνώμη δυο μήνες πριν την εκδήλωση των γεγονότων, τα ταξίδια στην Ελβετία και τους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος.

Αυτή η ελαφρότητα με την οποία «οι αρχές» της κυβερνώσας αριστεράς γίνονται λάστιχο, προσαρμόζονται στις «συνθήκες», υπαγορεύονται από τις κομματικές προτεραιότητες και επιχειρούν να εξυπηρετήσουν το συγκυριακό κομματικό συμφέρον ταιριάζει απόλυτα με την περιβόητη ρήση του Μαρξ (του Γκάουτσο Μαρξ) «αυτές είναι οι αρχές μου, εάν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες».

Η εξέλιξη δεν είναι λυπηρή, δεν είναι καν περίεργη. Η κωλοτούμπα αποτελεί συστατικό στοιχείο της αριστερής πολιτικής πρακτικής, είναι εγγεγραμμένη στο dna των ενοίκων της Κουμουνδούρου, εξελίσσεται μαζί τους, κυκλοφορεί στα γραφεία και στους διαδρόμους, αναπνέει τον αέρα τους, προσδιορίζει την καθημερινότητα τους.

Προφανώς, στη διαδικασία αυτή πάγιες ιστορικές κατακτήσεις της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου όπως το περιβόητο τεκμήριο αθωότητας, το οποίο τα αστικά κόμματα εμφανίζονται στην υπόθεση να το υπερασπίζονται σθεναρά, δεν ακουμπάνε πουθενά στη λογική της αριστερής πρωτοπορίας.

Οι αυτόκλητοι εκφραστές της δεν αντιλαμβάνονται ούτε πως ο συμψηφισμός που επιχειρούν βάζει, αυτόματα, στο κάδρο των ενόχων τους διωκόμενους, οι κραυγές για την δημοκρατία και την ερευνητική δημοσιογραφία είναι ένας απλός, καθημερινός φερετζές, η κοινωνία έχει πεισθεί (και από τις τρομακτικές παλινωδίες των ίδιων) για την βασιμότητα των διώξεων (η ενοχή είναι άλλη υπόθεση).

Ούτε είναι σε θέση να εκτιμήσουν πως οι σημερινές κραυγές τους υπέρ της ερευνητικής δημοσιογραφίας και της ελευθερίας του λόγου παραπέμπουν ευθέως στα αντίστοιχα έργα και στις ημέρες τους την εποχή της γλυκιάς κυβερνητικής θητείας. Τότε, που τα υπόγεια του Μαξίμου διοχέτευαν άρθρα και ειδήσεις, τότε που προσωπικότητες δολοφονούνταν, τότε που καθημερινοί άνθρωποι έβλεπαν με τρόμο την εργαλειοποιημένη δικαιοσύνη να έρχεται καταπάνω τους χωρίς να έχουν κάνει κάτι περίεργο, τότε που οι Κοντονήδες και οι Παπαγγελόπουλοι σήκωναν τα τηλέφωνα και «απαιτούσαν» εδώ και τώρα εξελίξεις.

Αναρωτιέμαι αν ο κ,. Βαξεβάνης ή η κυρία Παπαδάκου αισθάνονται ασφαλείς από την υπεράσπιση που τους προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα πρέπει να ανησυχούν ακόμη περισσότερο για τις εξελίξεις μετά τις αστειότητες που καταγράφονται στις ανακοινώσεις της Κουμουνδούρου.

Έχει ο καιρός γυρίσματα ή, όπως λένε στο χωριό μου, καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια!

 Χρήστος Υφαντής  lykavitos.gr