Η τελευταία προβολή του καλοκαιριού
Η ιταλική ταινία «DOGMAN» του Ματέο Γκαρόνε
Υποψήφια για τα Οσκαρ ξενογλωσσης ταινίας 2019
Βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών για τον πρωταγωνιστή Μαρτσέλο Φόντε
Εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία του Πιέτρο Ντε Νέγκρι που συγκλόνισε την Ιταλία στα τέλη του '80.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο μικροκαμωμένος και μοναχικός Μαρτσέλο επιβιώνει ως ιδιοκτήτης του Dogman, ενός μικρού μαγαζιού φροντίδας σκύλων, διακινώντας παράλληλα μικροποσότητες κοκαΐνης. Εργατικός, τρυφερός με την κόρη του από έναν αποτυχημένο γάμο,
άψογος με τα σκυλιά που περιποιείται. Παρά τη σχέση υποταγής που έχει με τον πρώην πυγμάχο και βίαιο Σιμόν, αποφασίζει να αντιδράσει στην διαρκή ταπείνωση και να προφυλάξει την αξιοπρέπεια του.ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Θοδ. Κουτσογιαννόπουλος, lifo «Μετά τον στιβαρό ρεαλισμό του βραβευμένου «Γκομόρρα» ο Ματέο Γκαρόνε επιστρέφει στην ευρύτερη περιοχή της Νάπολης, με μια νεορεαλιστική τραγικωμωδία σπουδαίας ερμηνείας και κοινωνικής προέκτασης. Tο Dogman σίγουρα συγκαταλέγεται στις καλύτερες ταινίες που έχουν γίνει ποτέ με θέμα το bullying και τις κοινωνικές του προεκτάσεις.»
Παν. Τιμογιαννάκης, pantimo.gr «Ο ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΝΕΟΡΕΑΛΙΣΜΟΣ δείχνει στο «DOGMAN» ότι είναι και πάλι εδώ, είναι και πάλι ζωντανός. Όταν κάτι πηγάζει από τα έγκατα της ψυχής ενός λαού, μιας χώρας, μιας κουλτούρας, με τίποτα δεν πεθαίνει, στο «DOGMAN» αποδεικνύεται περίτρανα. Το «DOGMAN» είναι εκσυγχρονισμένος νεορεαλισμός, εκσυγχρονισμένος διότι το σινεμά εξελίχθηκε, όμως η κοινωνία δεν άλλαξε, εμπνέει θέματα που μεταπλάθονται σε Τέχνη. Σε αυτό οι Ιταλοί είναι και παραμένουν ασυναγώνιστοι, η σχέση τους με την κοινωνική αναφορά είναι τρομακτική. Μέσα στη σκληρότητα αυτού του λούμπεν περιβάλλοντος, συνυπάρχουν τα σκοτάδια με τα ανθρώπινα αισθήματα, η κοινωνική αναφορά κρατά σταθερά απέναντι στον άνθρωπο.
Η έγχρωμη φωτογραφία του ΝΙΚΟΛΑΪ ΜΠΡΟΥΕΛ παρεμβαίνει με φωτισμούς στο αληθινό περιβάλλον και το κάνει κινηματογραφικά υποβλητικό αλλά κι ελκυστικό, η σκηνογραφία είναι η απόλυτη σκηνοθετική αναφορά, τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ αξίζει να γίνουν αντικείμενο μελέτης για το πώς ντύνεις νεορεαλισμό στις μέρες μας σε ΕΓΧΡΩΜΗ ταινία και τι ρούχα βάζεις να φοράνε αυτοί οι λούμπεν χαρακτήρες- πράγματα που ακριβώς επειδή δεν «δηλώνονται», δεν «φαίνονται» παρά κάνουν την ταινία να λειτουργεί και να υποβάλει, για αυτό το λόγο και δεν συζητιούνται.»
Λήδα Γαλανού, flix «Μια ιστορία Δαβίδ και Γολιάθ, μια ιστορία εκδίκησης με κίνητρο την ανθρώπινη αποδοχή, μια ιστορία για τα ξεχασμένα από το νόμο και το κράτος προάστια-φαντάσματα της Ιταλίας κι όσους ζουν και πεθαίνουν εκεί αφηγείται ο Ματέο Γκαρόνε. Με τη βοήθεια του Δανού διευθυντή φωτογραφίας Νικολάι Μπριέλ και των χωρίς τέλος κενών τόπων, χτίζει έναν κόσμο, φωτισμένο μόνο από νέον, ποτέ από ήλιο, ξεφτισμένο και κακομεταχειρισμένο, σαν τους ανθρώπους που ζουν μέσα σ' αυτόν.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου