Σε ποιο ερώτημα θα απαντήσουμε την Κυριακή?
Στους καιρούς όπου βρισκόμαστε, σ” αυτήν την περίοδο, που ο Τσίπρας κλείνει ματιές σε απάτητα λιμάνια και ο Λαφαζάνης υποκλίνεται στο Ρωσο-Κινεζικό άξονα που οι Ευρωπαίοι θέτουν διλημματικά το ερώτημα ευρώ ή δραχμή και κατ επέκτασιν Ευρώπη ή Ανατολή,έρχεται να μας χτυπήσει σαν ένα ιστορικό καμπανάκι η αγόρευση του Ιωάννη Κωλέττη, στην Εθνοσυνέλευση το 1844, όπου ακούγεται για πρώτη φορά έμπνευση της Μεγάλης Ιδέας με τις γνωστές μεταγενέστερες συνέπειες.
Μιας από τις πιο συζητημένες έννοιες που θεωρεί ότι ο Ελληνισμός μπορεί να στρέφεται συνάμα προς τις δύο κατευθύνσεις, προς την Ανατολή και προς την Δύση.
Η Μεγάλη ιδέα πρέπει να καρφώθηκε στο μυαλό του αλαζονικού Αλέξη,
όταν ετοιμαζόταν να φορέσει τα νέα μεταξωτά του κοστούμια από του Γιαννέτου.
Αυτά μηχανευόντουσαν στα αίθρια των εξοχικών τους στην Αίγινα, διαβάζοντας άτσαλα την Ιστορία του τόπου, αυτά προσπάθησαν σαν μαθητευόμενοι μάγοι να πράξουν.
Το ερώτημα Ανατολή –Δύση τέθηκε από πολλούς και οι απαντήσεις που κάθε φορά επέλεξαν οι κυβερνήσεις και οι πολίτες να δώσουν, έκριναν το μέλλον της χώρας για τουλάχιστον μια γενιά.
H Ελλάδα γεωγραφικά, οικονομικά, πολιτικά κινείται για αιώνες πάνω στο δίπολο Ανατολή-Δύση και ότι αυτό συνεπάγεται.
Αρχαιοελληνικός πολιτισμός και βυζαντινός σκοταδισμός, δυτικές ή ανατολικές συμμαχίες, εμφύλιος και Χούντα προέρχονται από τις εκάστοτε απαντήσεις στο αέναο αυτό δίπολο ή στην προσπάθεια αγνόησης του.
Η αριστερή φιλολογία των νέο μαρξιστών της ομάδας Τσίπρα στον Σύριζα θεώρησε ότι αυτός ο μανιχαισμός είναι απλώς προσπάθεια της άρχουσας τάξης να περισπάσει την προσοχή των μαζών από τα άλυτα εσωτερικά προβλήματα και τα διλήμματα αυτά είναι δυνατόν να καμφθούν με τακτικισμούς.
Θα μπορούσε, είχε την αίσθηση, να θηλάζει από δυο μανάδες που λένε στο χωριό μου.
Με πιρουέτες που θα μπέρδευαν τους κουτόφραγγους και εμείς χρωστώντας τα μαλλιοκέφαλά μας στην Δύση θα είχαμε την δυνατότητα να ανοίγουμε διόδους για αγωγούς αερίου και να οικονομάμε πακτωλούς από ρούβλια ερήμην των εταίρων.
Το σχέδιο εκτελούνταν κατά γράμμα από τον πολύ Βαρουφάκη, συζητούσαμε πάνω στο τραπέζι με την Ευρώπη και από κάτω με τον Πούτιν, μέχρι που η »ελπίδα» σκόνταψε στην πραγματική εξωτερική πολιτική και μας έφερε αντιμέτωπους με την αδήριτη πραγματικότητα, όπως την περιέγραψαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες .
Ή από δώ ή από εκεί.
Ή ευρώ ή δραχμή.
Η Παπάγος ή Πλαστήρας.
Ή κιθαρίστας ή ντράμερ.
Και τα δυο δεν γίνεται.
Τέλος.
Ο Τσίπρας στην νεότερη βερσιόν του, άφησε πίσω λέει τον ρωσο-οσφυοκάμπτη Λαφαζάνη. Μα το πρόβλημα δεν ήταν ο καθαροκακόμοιρος Λαφαζάνης με την αδιαμφισβήτητη τοποθέτηση του προς την Ανατολή.
Πρόβλημα είναι ο Τσίπρας που θεωρεί ότι μπορεί να πατάει σε δυο βάρκες.
Και τι γίνεται τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι? Μέσα στην αμφισημία και την γεωπολιτική ασάφεια?
Το απάντησε κι αυτό ο Μαρξιστής ιστορικός Π.Κονδύλης πολλά χρόνια πριν :
‘’ Μήπως αυτά σημαίνουν ότι η Ελλάδα οφείλει να ξεκόψει από τις σημερινές της συμμαχίες;
Βεβαίως όχι, καθώς εναλλακτική λύση δεν υπάρχει. Αλλά η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοήσει έμπρακτα, κι όχι μόνον λεκτικά, ότι η αξία μιας συμμαχίας για ένα της μέλος καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου μέσα στο σύνολο της συμμαχίας.
Πιο λιανά: οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι” αυτούς. Καμμιά συμμαχία και καμμιά προστασία δεν κατασφαλίζει όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης.
Τα «δίκαια» της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και «προγράμματα στήριξης».’’
Στις εκλογές που έρχονται το ερώτημα είναι απλό.Δεν είναι ούτε ευρώ ή δραχμή,ούτε παλιό ή νέο. Είναι Ανατολή ή Δύση και αυτή την φορά πρέπει να είμαστε σαφείς.
Γράφει ο Josef Kapa
Μιας από τις πιο συζητημένες έννοιες που θεωρεί ότι ο Ελληνισμός μπορεί να στρέφεται συνάμα προς τις δύο κατευθύνσεις, προς την Ανατολή και προς την Δύση.
Η Μεγάλη ιδέα πρέπει να καρφώθηκε στο μυαλό του αλαζονικού Αλέξη,
όταν ετοιμαζόταν να φορέσει τα νέα μεταξωτά του κοστούμια από του Γιαννέτου.
Αυτά μηχανευόντουσαν στα αίθρια των εξοχικών τους στην Αίγινα, διαβάζοντας άτσαλα την Ιστορία του τόπου, αυτά προσπάθησαν σαν μαθητευόμενοι μάγοι να πράξουν.
Το ερώτημα Ανατολή –Δύση τέθηκε από πολλούς και οι απαντήσεις που κάθε φορά επέλεξαν οι κυβερνήσεις και οι πολίτες να δώσουν, έκριναν το μέλλον της χώρας για τουλάχιστον μια γενιά.
H Ελλάδα γεωγραφικά, οικονομικά, πολιτικά κινείται για αιώνες πάνω στο δίπολο Ανατολή-Δύση και ότι αυτό συνεπάγεται.
Αρχαιοελληνικός πολιτισμός και βυζαντινός σκοταδισμός, δυτικές ή ανατολικές συμμαχίες, εμφύλιος και Χούντα προέρχονται από τις εκάστοτε απαντήσεις στο αέναο αυτό δίπολο ή στην προσπάθεια αγνόησης του.
Η αριστερή φιλολογία των νέο μαρξιστών της ομάδας Τσίπρα στον Σύριζα θεώρησε ότι αυτός ο μανιχαισμός είναι απλώς προσπάθεια της άρχουσας τάξης να περισπάσει την προσοχή των μαζών από τα άλυτα εσωτερικά προβλήματα και τα διλήμματα αυτά είναι δυνατόν να καμφθούν με τακτικισμούς.
Θα μπορούσε, είχε την αίσθηση, να θηλάζει από δυο μανάδες που λένε στο χωριό μου.
Με πιρουέτες που θα μπέρδευαν τους κουτόφραγγους και εμείς χρωστώντας τα μαλλιοκέφαλά μας στην Δύση θα είχαμε την δυνατότητα να ανοίγουμε διόδους για αγωγούς αερίου και να οικονομάμε πακτωλούς από ρούβλια ερήμην των εταίρων.
Το σχέδιο εκτελούνταν κατά γράμμα από τον πολύ Βαρουφάκη, συζητούσαμε πάνω στο τραπέζι με την Ευρώπη και από κάτω με τον Πούτιν, μέχρι που η »ελπίδα» σκόνταψε στην πραγματική εξωτερική πολιτική και μας έφερε αντιμέτωπους με την αδήριτη πραγματικότητα, όπως την περιέγραψαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες .
Ή από δώ ή από εκεί.
Ή ευρώ ή δραχμή.
Η Παπάγος ή Πλαστήρας.
Ή κιθαρίστας ή ντράμερ.
Και τα δυο δεν γίνεται.
Τέλος.
Ο Τσίπρας στην νεότερη βερσιόν του, άφησε πίσω λέει τον ρωσο-οσφυοκάμπτη Λαφαζάνη. Μα το πρόβλημα δεν ήταν ο καθαροκακόμοιρος Λαφαζάνης με την αδιαμφισβήτητη τοποθέτηση του προς την Ανατολή.
Πρόβλημα είναι ο Τσίπρας που θεωρεί ότι μπορεί να πατάει σε δυο βάρκες.
Και τι γίνεται τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι? Μέσα στην αμφισημία και την γεωπολιτική ασάφεια?
Το απάντησε κι αυτό ο Μαρξιστής ιστορικός Π.Κονδύλης πολλά χρόνια πριν :
‘’ Μήπως αυτά σημαίνουν ότι η Ελλάδα οφείλει να ξεκόψει από τις σημερινές της συμμαχίες;
Βεβαίως όχι, καθώς εναλλακτική λύση δεν υπάρχει. Αλλά η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοήσει έμπρακτα, κι όχι μόνον λεκτικά, ότι η αξία μιας συμμαχίας για ένα της μέλος καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου μέσα στο σύνολο της συμμαχίας.
Πιο λιανά: οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι” αυτούς. Καμμιά συμμαχία και καμμιά προστασία δεν κατασφαλίζει όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης.
Τα «δίκαια» της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και «προγράμματα στήριξης».’’
Στις εκλογές που έρχονται το ερώτημα είναι απλό.Δεν είναι ούτε ευρώ ή δραχμή,ούτε παλιό ή νέο. Είναι Ανατολή ή Δύση και αυτή την φορά πρέπει να είμαστε σαφείς.
Γράφει ο Josef Kapa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου