ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΙ ΦΟΒΑΣΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ

«Ελάτε για κατάσχεση …σας περιμένω»

Γράφει ο Αυτόνομος – 

Φαίνεται πως αυτοί που προσπαθούν να εξισώσουν την πολιτική με την αριθμητική δεν καταλαβαίνουν πολλά ούτε από την μία, ούτε από την άλλη. Περί της ερμηνείας του ποσοστού της αποχής, ο λόγος. 

Ας δούμε συνοπτικά τους δύο κυρίαρχους λόγους το βράδυ των εκλογών, αναφορικά με την αποχή.

Ο ένας εξ αυτών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «η σιωπηλή τακτική». Κάνουμε –με άλλα λόγια- πως η αποχή δεν υπήρξε ποτέ. Ή ακόμη καλύτερα τη δικαιολογούμε (με συγχωρείτε: «την ερμηνεύουμε») ως αν να είναι ένα καιρικό φαινόμενο. «Ο κόσμος μόλις που γύρισε από τις διακοπές του… Πού να τρέχει μέσα στον Σεπτέμβριο να ψηφίζει στα χωριά» και άλλα παρόμοια. Δεν είναι μάλλον «τελείως» τυχαίο πως τις παραπάνω εξηγήσεις, έσπευσαν να τις δώσουν όσοι φαίνονταν μεθυσμένοι από έναν θρίαμβο «εκλογικό, πολιτικό, ηθικό». Ήταν οι νικητές άλλωστε αυτού του πολύμηνου αγώνα. Και ως νικητές, μέσα στη μέθη και την παραζάλη της νίκης τους, δικαιούνταν να παραβλέψουν πως έλαβαν 300.000 λιγότερες ψήφους από την προηγούμενη φορά. Την πρώτη φορά.
Ο δεύτερος εξ αυτών,

ο φαινομενικά εύστοχος (όπως θα ήθελαν να μας πείσουν ότι είναι οι θιασώτες του) λόγος αναφορικά με την αποχή μάλλον τα πήγαινε καλύτερα με την αριθμητική, παρά με την πολιτική. Γιατί παρότι οι εν λόγω θιασώτες κατάφερναν να μετατρέπουν τα μαγειρέματα του εκλογικού νόμου σε ποσοστά αναλογικά προς τις ψήφους που κάθε πολιτικός φορέας εξέλαβε, εντούτοις ζαλιζόμενοι από τους υπολογισμούς ξέχασαν πόσο αμείλικτη είναι η ιστορία. Το ξέχασαν μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που αξίωσαν πως η ανοδική αποχή από την εκλογική διαδικασία στην Ελλάδα τείνει να μας κάνει αντίστοιχη περίπτωση με εκείνη των ΗΠΑ.

Ο δεύτερος αυτός λόγος (τον οποίο επικαλέστηκαν η κ. Κανέλη και ο κ. Μπογιόπουλος τουλάχιστον) δεν είναι παρά ένας «μαγικός» λόγος, που προκειμένου να μην υποπτευθεί κανείς την πολιτική ανυπαρξία ορισμένων προβαίνει στα πιο υπερπόντια ιστορικά, πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά άλματα. Και αυτό γιατί; Για να επαναφέρει με κάθε κόστος στη λήθη τη συζήτηση για το πώς παρακολουθεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας –που δεν «αποτυπώθηκε» στο εκλογικό αποτέλεσμα- τις πολιτικές εξελίξεις. Για το πώς αυτό το κομμάτι της κοινωνίας αποστασιοποιήθηκε από παλαιοκομματικές δομές, που ορίζονται από κάθετη ιεραρχία, κλειστές πόρτες και κυρίως από την ανάθεση καθηκόντων και ευθυνών στους υψηλά ιστάμενους, στους «πολιτικά» ενήλικους των κομματικών διαδρόμων.

Ένα από τα πράγματα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό το πολιτικό σύστημα είναι η αμφισβήτηση της θεμελιώδους (για την επιβίωση του, σε καμία περίπτωση για τη δική μας επιβίωση) αρχής της ανάθεσης. Αμφισβήτηση, κριτική και απόρριψη της ανάθεσης στην πολιτική σημαίνει προτροπή για άλλους τύπους οργάνωσης. Πολλοί θα σπεύσουν μοιρολατρικά να αποδοκιμάσουν μια τέτοια ερμηνεία. Και λέω μοιρολατρικά, καθώς ξεχνούν πως η επιβολή της εξουσίας και η άσκηση πολιτικής βίας είναι φαινόμενα παραγωγικά.

Παραγωγικά θα πει ότι συνιστούν φαινόμενα ικανά να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για καταστάσεις δυναμικές, καταστάσεις μεταβαλλόμενες. Καταστάσεις μέσα στις οποίες τα πολιτικά υποκείμενα εκείνα που θα θέλατε να μην έχουν φωνή, επιτέλους να αποκτήσουν. Να αποκτήσουν όχι μόνο φωνή, αλλά και τα όπλα εκείνα, στα οποία η αναγκαιότητα τους έστρεψε, ώστε να τερματίσουν την κυριαρχία των δικών σας ουρλιαχτών. Μην ξεχνάτε –σε τελευταία ανάλυση- πως η αναγκαιότητα της επιβίωσης, μια αναγκαιότητα που έχει κλιμακωθεί δραματικά μέσα από τη βία των τελευταίων ετών, δεν γεννά μόνο δουλοπρέπεια. Η αναγκαιότητα και η βία παράγουν αναγκαιότητα και βία. Στραμμένη προς το μέρος σας όμως. Ο χειμώνας έφτασε. Μόνο που δεν θα υπάρξει μακρύς μόνο για εμάς.