ΚΡΥΩΣΕ, ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ… ΝΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΟΙ ΜΠΑΛΚΟΝΟΠΟΡΤΕΣ, ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ...

Ανοιχτές μπαλκονόπορτες

«….(Εκείνη)--Να μη μιλούσα; Να μην τα ‘λεγα;
(Εκείνος)--Όχι, ρε συ. Δε λέω αυτό…
--Ξέρεις πόσο καιρό τα κουβαλάω μέσα μου; Θα πλαντάξω γαμώτο καμιά φορά, μπαμ θα κάνω…
--Ναι, αλλά ήταν η στιγμή; Στα παιδιά μπροστά;
--Ποια στιγμή, ρε μαλάκα; Σκάω, σου λέω. Τη στιγμή θα κοιτούσα;
--Μόνον εσύ;
--Α χααα… Εσύ βαράς και κανένα χέρι στο τραπέζι, ρίχνεις και κανένα μπινελίκι -αντρούκλα για- κι εκτονώνεσαι. Ενώ εγώ… Να κρατάω τύπους, προσχήματα κι ισορροπίες, εεεε…
--Αφού ξέρεις πώς είναι η κατάσταση, ρε κορίτσι μου. Γαμήθηκε ο Δίας. Κάθε μέρα και χειρότερα…
--Μην αρχίσεις πάλι με τα λεφτά και τη δουλειά,

ρε συ. Οκ, δεν είμαστε όπως ήμασταν, αλλά κανείς δεν είναι…Η αφραγκία δεν είναι προσωπικό. Αλλού είναι το θέμα.
--Μη λες βλακείες. Άμα είναι τέλος του μήνα και δεν έχεις μία, μόνο αυτό είναι το θέμα.
--Μπορώ να ζήσω με το τίποτα. Κι εγώ και τα παιδιά. Αλλά να είμαστε καλά, γαμώτο μου… Αλλιώς… Όπως ήμασταν.
--Με λεφτά.
--Για το ότι δε μιλάμε πια --εκτός κι αν τα κάνω εγώ πουτάνα όλα--, για το ότι δε με παίρνεις αγκαλιά πια, τα κωλολεφτά, που δεν έχουμε, φταίνε;…»

Υποκλαπείς και από μνήμης καταγραφείς την επομένη διάλογος ζεύγους στις τέσσερις παρά τα ξημερώματα – ένας ακάλυπτος μας χώριζε… Όχι, δε θα μαρτυρήσω το φινάλε της ιστορίας κι αμφιβάλλω αν υπάρχει.

Κρύωσε ο καιρός, φθινοπώριασε… Άντε να κλείνουν οι μπαλκονόπορτες, να ζήσει ο καθένας το δράμα του μόνος και με την ησυχία του.