Όταν δεν θάχει απομείνει τίποτα άλλο να πάρετε, έτσι βαρυφορτωμένοι που θάστε καθάρματα πόσο θα μπορείτε να τρέξετε για να ξεφύγετε;
Τι μας προετοιμάζουν; Νέο φορολογικό, νέο εργασιακό, νέο ασφαλιστικό, νέα χαράτσια, κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, ενεχυροδανειστήρια και μαυραγορίτες, περισσότερη αγωνία, περισσότερα αρπακτικά, μόνιμη ανασφάλεια.
«Νοσεί» το ασφαλιστικό λέει ο κ. Κατρούγκαλος και πρέπει να μειώσουμε κι άλλο τις συντάξεις. Γιατί νοσεί, ποιοι τσέπωσαν τα δομημένα ομόλογα και τα λεφτά των ταμείων, πώς θα τα πάρουμε πίσω, κουβέντα. – Άμα λέει κάποια «πρόταση σοφών» έχει το ταμείο θα παίρνεις. Άμα δεν έχει τον άλλο μήνα δεν θα παίρνεις …
Ρε ανάλγητα καθίκια πότε ο εργαζόμενος είχε το δικαίωμα να μην πάει στη δουλειά γιατί δεν είχε όρεξη; Πότε ρε ξετσίπωτα ανθρωποειδή ένας εργαζόμενος είχε δικαίωμα να μείνει στο σπίτι δίπλα στο άρρωστο παιδί του; Ποιο μήνα είπε δεν πληρώνω τις εισφορές μου γιατί δεν έχω;
Έκλεισαν και το Υπ. Διαφθοράς, όχι πως είχε παράγει έργο,
αλλά φτάνει η καλλιέργεια της ψευδαίσθησης. Τις πήραμε τις εκλογές, όπως τις πήραμε. Μη γίνει και εμμονή στο πόπολο η ιδέα της «κάθαρσης». Φτάνει …
Βγήκε κι ο φέρελπις νέος των πάλαι ποτέ μαθητικών καταλήψεων, ο κ. Τσίπρας να εκφράσει τη λύπη του από τηλεοράσεως για τους «φτωχούς ανθρώπους» τους πρόσφυγες που ψάχνουν ένα πιάτο φαγητό, ενώ εδώ φρόντισε ο πολυτάλαντος πρωθυπουργός να έχουν οι πεινασμένοι κάρτες σίτισης να τρώνε τα γεμιστά με ρύζι της κ. Φωτίου.
Δε ξέρω εάν ακούνε τη βουή που αναδύεται υπόγεια από τόσες αγωνίες και πληγές που σέρνονται ακόμα αδικαίωτες και ανοιχτές αυτά τα χρόνια της μνημονιακής πανούκλας. Δεν πιστεύω ότι στοιχειώνουν τον ύπνο τους τα φαντάσματα χιλιάδων που οδηγήθηκαν στην αυτοχειρία. Ούτε οι χιλιάδες γείτονες που κατατρεγμένους τους κατάπιε η θάλασσα. Έτσι καλοφαγωμένοι και σίγουροι που κοιμούνται έχουν χάσει και το προνόμιο να ονειρεύονται. Ξύπνιοι μονάχα και καλοταϊσμένοι ρεύονται.
Τραπεζίτες, βιομήχανοι, μεγαλεμπόροι και μεσίτες, εισπρακτικές,«εθνικοί εργολάβοι», λακέδες και μαυραγορίτες μαζί με ξεπεσμένους κολονάτους και αυλοκόλακες, χθεσινά λαμόγια σημερινοί παράγοντες της δημόσιας ζωής, ακόμη μια φορά, περιμένουν τη σειρά τους για το πλιάτσικο.
Όταν δεν θάχει απομείνει τίποτα άλλο να πάρετε, έτσι βαρυφορτωμένοι που θάστε καθάρματα πόσο θα μπορείτε να τρέξετε για να ξεφύγετε;
Και που θα πάτε;;;
Η ώρα που η αγωνία θα γίνει οργή έρχεται …
«Νοσεί» το ασφαλιστικό λέει ο κ. Κατρούγκαλος και πρέπει να μειώσουμε κι άλλο τις συντάξεις. Γιατί νοσεί, ποιοι τσέπωσαν τα δομημένα ομόλογα και τα λεφτά των ταμείων, πώς θα τα πάρουμε πίσω, κουβέντα. – Άμα λέει κάποια «πρόταση σοφών» έχει το ταμείο θα παίρνεις. Άμα δεν έχει τον άλλο μήνα δεν θα παίρνεις …
Ρε ανάλγητα καθίκια πότε ο εργαζόμενος είχε το δικαίωμα να μην πάει στη δουλειά γιατί δεν είχε όρεξη; Πότε ρε ξετσίπωτα ανθρωποειδή ένας εργαζόμενος είχε δικαίωμα να μείνει στο σπίτι δίπλα στο άρρωστο παιδί του; Ποιο μήνα είπε δεν πληρώνω τις εισφορές μου γιατί δεν έχω;
Έκλεισαν και το Υπ. Διαφθοράς, όχι πως είχε παράγει έργο,
αλλά φτάνει η καλλιέργεια της ψευδαίσθησης. Τις πήραμε τις εκλογές, όπως τις πήραμε. Μη γίνει και εμμονή στο πόπολο η ιδέα της «κάθαρσης». Φτάνει …
Βγήκε κι ο φέρελπις νέος των πάλαι ποτέ μαθητικών καταλήψεων, ο κ. Τσίπρας να εκφράσει τη λύπη του από τηλεοράσεως για τους «φτωχούς ανθρώπους» τους πρόσφυγες που ψάχνουν ένα πιάτο φαγητό, ενώ εδώ φρόντισε ο πολυτάλαντος πρωθυπουργός να έχουν οι πεινασμένοι κάρτες σίτισης να τρώνε τα γεμιστά με ρύζι της κ. Φωτίου.
Δε ξέρω εάν ακούνε τη βουή που αναδύεται υπόγεια από τόσες αγωνίες και πληγές που σέρνονται ακόμα αδικαίωτες και ανοιχτές αυτά τα χρόνια της μνημονιακής πανούκλας. Δεν πιστεύω ότι στοιχειώνουν τον ύπνο τους τα φαντάσματα χιλιάδων που οδηγήθηκαν στην αυτοχειρία. Ούτε οι χιλιάδες γείτονες που κατατρεγμένους τους κατάπιε η θάλασσα. Έτσι καλοφαγωμένοι και σίγουροι που κοιμούνται έχουν χάσει και το προνόμιο να ονειρεύονται. Ξύπνιοι μονάχα και καλοταϊσμένοι ρεύονται.
Τραπεζίτες, βιομήχανοι, μεγαλεμπόροι και μεσίτες, εισπρακτικές,«εθνικοί εργολάβοι», λακέδες και μαυραγορίτες μαζί με ξεπεσμένους κολονάτους και αυλοκόλακες, χθεσινά λαμόγια σημερινοί παράγοντες της δημόσιας ζωής, ακόμη μια φορά, περιμένουν τη σειρά τους για το πλιάτσικο.
Όταν δεν θάχει απομείνει τίποτα άλλο να πάρετε, έτσι βαρυφορτωμένοι που θάστε καθάρματα πόσο θα μπορείτε να τρέξετε για να ξεφύγετε;
Και που θα πάτε;;;
Η ώρα που η αγωνία θα γίνει οργή έρχεται …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου