Περίμενα επίτηδες να καταλαγιάσει λίγο ο θυμός και η στενοχώρια από τότε που αντίκρισα τη φριχτή φωτογραφία του μικρού Αϊλάν εκεί που σκάει το κύμα. Μια φωτογραφία που έχει χαραχτεί σαν πληγή που δεν θα περάσει ποτέ.
Κάθισα και σκέφτηκα. Στενοχωριέμαι, κλαίω, εξοργίζομαι, φωνάζω, θέλω να αφανιστούν όλοι οι μαλάκες που προκαλούν τέτοια εγκλήματα, κτλ κτλ, δηλαδή διάφορες έντονες συναισθηματικές εξάρσεις, που με αφήνουν ψυχικά εξαντλημένο και συχνά με αναγκάζουν να ζητήσω καταφύγιο σε άλλες ασχολίες, γιατί δεν αντέχω άλλο.
Το παρατηρώ σε πολλούς γύρω μου: είναι τόσα τα πλήγματα (οι αδιέξοδες εκλογές, η οικονομία που δεν πρόκειται να ορθοποδήσει, η φτώχια που μαυρίζει όλο και περισσότερα σπίτια, η ανεργία και οι ξεφτιλιστικές ψευτοδουλειές που μας διαλύουν ψυχικά,
τα ανθρώπινα δικαιώματα που θεωρούνται υπερβολική πολυτέλεια «όταν δεν έχουμε να φάμε», οι πρόσφυγες που φεύγουν από μια κόλαση για να πάνε σε μιαν άλλη οριακά καλύτερη…) είναι, λοιπόν, τόσες οι απανωτές ήττες, που πολλοί άνθρωποι σηκώνουν τα χέρια ψηλά, δεν αντέχουν άλλο, δεν θέλουν ν’ ασχοληθούν. Δεν βλέπουν και νόημα. Να σώσεις τι; Τι να πρωτοφτιάξεις, όταν όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Η απελπισία και η ηττοπάθεια είναι τέλεια παρέα! Δεν απαιτούν να κάνω τίποτα. Μπορώ να κάθομαι σπίτι, να βλέπω τις φρίκες στην τηλεόραση, να κλαίω ή/και να οργίζομαι και να με λέω και ευαισθητούλη από πάνω. Στο κάτω-κάτω, εγώ δεν κάνω τέτοια αίσχη. Δεν κάνω όμως και τίποτα για να τα διορθώσω.
Τι να κάνω; Τι μπορώ να κάνω εγώ, σαν μονάδα, ένας άνθρωπος μπροστά στη διάλυση που φαίνεται να μας ορμάει από παντού; Όταν βλέπεις πνιγμένα παιδιά ή ανθρωπάρια να βάζουν τρικλοποδιά σε πρόσφυγες;
Συμβαίνουν αυτά, κι είναι πολύ εύκολο να μας κάνουν να χάσουμε κάθε πίστη στον άνθρωπο. Ταυτόχρονα με αυτά, όμως, συμβαίνουν και πολλά άλλα: χιλιάδες άνθρωποι στην ξενοφοβική Ουγγαρία να βοηθάνε τους πρόσφυγες, εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί να υποδέχονται τους πρόσφυγες, η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου Γερμανίας στηρίζει τους πρόσφυγες, νέα καινοτόμα δίκτυα της κοινωνίας των πολιτών που μεριμνούν για τον ασφαλή διάπλου των προσφύγων στη Μεσόγειο, εθελοντικές πρωτοβουλίες για τη σίτιση και την υγειονομική περίθαλψη των προσφύγων… Τα παραδείγματα ανθρωπιάς είναι αμέτρητα, περισσότερα από τις σκατένιες συμπεριφορές.
Καλά, μια σταγόνα στον ωκεανό είναι, θα αντιτάξουν μερικοί. Κι ανταπαντώ: Αν είσαι αυτή η σταγόνα, θα είχες άλλη άποψη. Τις προάλλες, ο Κάμερον, αφού στριμώχτηκε όσο δεν έπαιρνε, υποχώρησε να δεχτεί 20.000 πρόσφυγες. Προφανώς, με 20.000 Σύριους δεν θα λυθεί το πρόβλημα στο ελάχιστο. Αλλά αυτές είναι 20.000 ψυχές, άνθρωποι σαν εμάς, που τουλάχιστον αυτοί θα σωθούν!
Είναι εύκολο να κάθομαι σπίτι μου και να σιχτιρίζω για την κατάντια του κόσμου, να νιώθω τύψεις που δεν κάνω κάτι ή να κάθομαι να συζητάω επί ώρες για το τι πρέπει να γίνει (έτσι γενικά, από άλλους). Δεν μου κοστίζει πολύ. Λίγο σάλιο, άντε κάνα δάκρυ.
Το δύσκολο είναι να σηκωθώ από τον κώλο μου και να πάω να συμβάλω, όπως μπορώ, σε κάποια από τις λύσεις. Και υπάρχουν λύσεις. Για τους πρόσφυγες, για τους φτωχούς, για τις κακοποιημένες γυναίκες, για τα πεταμένα παιδιά, για τους μετανάστες, για τους γκέι άντρες και γυναίκες, για τα αδέσποτα…
Εκεί, σ’ αυτές τις πρωτοβουλίες, όχι μόνο έχω γνωρίσει ανθρώπους που αποκαθιστούν την πίστη μου στον άνθρωπο, αλλά συνειδητοποιώ, ξανά και ξανά, ότι δίνοντας παίρνεις πάρα πολλά.
Δεν πιστεύω στον αλτρουισμό. Σε τελική ανάλυση, πάντα όλες οι πράξεις μας, ακόμα και οι πιο αλτρουιστικές, εμάς αφορούν. Κι είναι εντάξει αυτό. Ας σκεφτούμε η καθεμία και ο καθένας μας τι σημαίνει για μας «είμαι καλά».
Το παρατηρώ σε πολλούς γύρω μου: είναι τόσα τα πλήγματα (οι αδιέξοδες εκλογές, η οικονομία που δεν πρόκειται να ορθοποδήσει, η φτώχια που μαυρίζει όλο και περισσότερα σπίτια, η ανεργία και οι ξεφτιλιστικές ψευτοδουλειές που μας διαλύουν ψυχικά,
τα ανθρώπινα δικαιώματα που θεωρούνται υπερβολική πολυτέλεια «όταν δεν έχουμε να φάμε», οι πρόσφυγες που φεύγουν από μια κόλαση για να πάνε σε μιαν άλλη οριακά καλύτερη…) είναι, λοιπόν, τόσες οι απανωτές ήττες, που πολλοί άνθρωποι σηκώνουν τα χέρια ψηλά, δεν αντέχουν άλλο, δεν θέλουν ν’ ασχοληθούν. Δεν βλέπουν και νόημα. Να σώσεις τι; Τι να πρωτοφτιάξεις, όταν όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Η απελπισία και η ηττοπάθεια είναι τέλεια παρέα! Δεν απαιτούν να κάνω τίποτα. Μπορώ να κάθομαι σπίτι, να βλέπω τις φρίκες στην τηλεόραση, να κλαίω ή/και να οργίζομαι και να με λέω και ευαισθητούλη από πάνω. Στο κάτω-κάτω, εγώ δεν κάνω τέτοια αίσχη. Δεν κάνω όμως και τίποτα για να τα διορθώσω.
Τι να κάνω; Τι μπορώ να κάνω εγώ, σαν μονάδα, ένας άνθρωπος μπροστά στη διάλυση που φαίνεται να μας ορμάει από παντού; Όταν βλέπεις πνιγμένα παιδιά ή ανθρωπάρια να βάζουν τρικλοποδιά σε πρόσφυγες;
Συμβαίνουν αυτά, κι είναι πολύ εύκολο να μας κάνουν να χάσουμε κάθε πίστη στον άνθρωπο. Ταυτόχρονα με αυτά, όμως, συμβαίνουν και πολλά άλλα: χιλιάδες άνθρωποι στην ξενοφοβική Ουγγαρία να βοηθάνε τους πρόσφυγες, εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί να υποδέχονται τους πρόσφυγες, η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου Γερμανίας στηρίζει τους πρόσφυγες, νέα καινοτόμα δίκτυα της κοινωνίας των πολιτών που μεριμνούν για τον ασφαλή διάπλου των προσφύγων στη Μεσόγειο, εθελοντικές πρωτοβουλίες για τη σίτιση και την υγειονομική περίθαλψη των προσφύγων… Τα παραδείγματα ανθρωπιάς είναι αμέτρητα, περισσότερα από τις σκατένιες συμπεριφορές.
Καλά, μια σταγόνα στον ωκεανό είναι, θα αντιτάξουν μερικοί. Κι ανταπαντώ: Αν είσαι αυτή η σταγόνα, θα είχες άλλη άποψη. Τις προάλλες, ο Κάμερον, αφού στριμώχτηκε όσο δεν έπαιρνε, υποχώρησε να δεχτεί 20.000 πρόσφυγες. Προφανώς, με 20.000 Σύριους δεν θα λυθεί το πρόβλημα στο ελάχιστο. Αλλά αυτές είναι 20.000 ψυχές, άνθρωποι σαν εμάς, που τουλάχιστον αυτοί θα σωθούν!
Είναι εύκολο να κάθομαι σπίτι μου και να σιχτιρίζω για την κατάντια του κόσμου, να νιώθω τύψεις που δεν κάνω κάτι ή να κάθομαι να συζητάω επί ώρες για το τι πρέπει να γίνει (έτσι γενικά, από άλλους). Δεν μου κοστίζει πολύ. Λίγο σάλιο, άντε κάνα δάκρυ.
Το δύσκολο είναι να σηκωθώ από τον κώλο μου και να πάω να συμβάλω, όπως μπορώ, σε κάποια από τις λύσεις. Και υπάρχουν λύσεις. Για τους πρόσφυγες, για τους φτωχούς, για τις κακοποιημένες γυναίκες, για τα πεταμένα παιδιά, για τους μετανάστες, για τους γκέι άντρες και γυναίκες, για τα αδέσποτα…
Εκεί, σ’ αυτές τις πρωτοβουλίες, όχι μόνο έχω γνωρίσει ανθρώπους που αποκαθιστούν την πίστη μου στον άνθρωπο, αλλά συνειδητοποιώ, ξανά και ξανά, ότι δίνοντας παίρνεις πάρα πολλά.
Δεν πιστεύω στον αλτρουισμό. Σε τελική ανάλυση, πάντα όλες οι πράξεις μας, ακόμα και οι πιο αλτρουιστικές, εμάς αφορούν. Κι είναι εντάξει αυτό. Ας σκεφτούμε η καθεμία και ο καθένας μας τι σημαίνει για μας «είμαι καλά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου