Όχι για τις ατέλειωτες ουρές και την ανυπολόγιστη ταλαιπωρία, που περνάμε.
Αλλά για την στωϊκότητα, την εγκατάλειψη των ανθρώπων που την διακρίνεις στο βλέμμα τους και στη στάση, τη “γλώσσα” του σώματός τους, για όλα αυτά που σου επιβάλλουν και εσύ ανέχεσαι, που ανέχεσαι να είσαι αντικείμενο ηλεκτρονικής παρακολούθησης, για το πότε πας στη δουλειά, σε καφέ ή στη πορεία, αν παίρνεις το μετρό ή το τρόλευ, αν την ώρα, που μπήκες εσύ στο τρένο, μπήκε και ο Χ και έτσι προκύπτει συσχετισμός σας για “τρομοκρατικές” ενέργειες και τόσα άλλα, που μπορώ να παραθέσω...
ενώ, είναι τόσο εύκολο να το κάνουμε το βήμα, και μετά πάει, ξέφυγες!!!
Αλλά, είπαμε, "θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία".
Της Αλέκας Ζορμπαλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου