ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΚΙΕΣ ΠΕΘΕΡΕΣ

Αστείοι ήταν και οι τρεις, έτσι όπως ετοιμάζονταν να παραδώσουν στον επόμενο, τα κατακρατημένα, τα άτιμα απωθημένα που είχαν εισπράξει και εκείνοι από τον προηγούμενο. 

Τις αγκωνιές, τα κάτω από το τραπέζι χτυπήματα, τις τρικλοποδιές, την καμαρίλα

Τι αστείοι ήταν και οι τρεις. Με τα μούτρα ως το πάτωμα. Σαν κακιές πεθερές. Κι ο ρόλος ακόμα παλιομοδίτικος. Σαν από ασπρόμαυρη ταινία. Τότε που οι πεθερές δανείζονταν ζωή, παρακολουθώντας τα βήματα της νύφης. Εν αναμονή και ετοιμότητα πότε θα παραπατήσει. Σιγά μην έχουν χρόνο οι σύγχρονες για τέτοιες μικρότητες και σκορπίσματα ζωής!

Τι αστείοι ήταν και οι τρεις. Δεν άντεχαν να κρατήσουν, ούτε καν, τα στοιχειώδη προσχήματα ενός χαμόγελου. Διαβαστερό το βλέμμα τους «Να δεις! Θα την πατήσεις κι εσύ όπως εμείς. Να μάθεις!».

Τι αστείοι ήταν και οι τρεις. Όχι, δεν ανήκουν τέτοιες τακτικές μόνο στην ΝΔ. Μην κάνετε αυτό το λάθος. Μην «αδικήσουμε» τα άλλα κόμματα. Ίδια η τακτική για όλους. Να είναι τυχαίο το ότι, το «Κάναμε την αυτοκριτική μας»,

το αναφέρουν πάντα σε πληθυντικό αριθμό; Δεν είναι κωμικοτραγικά ανούσιο και θλιβερά υπεκφυγές; Η επόμενη αισιόδοξη μέρα θα προκύψει, όταν η έννοια αυτό-κριτική, δεν θα είναι αφηρημένη. Όταν θα την κάνει, ο καθένας ξεχωριστά, για τον ρόλο που έπαιξε στο κόμμα του. Για τον ρόλο που έπαιξε στην ιερή αρένα της πολιτικής, υπηρετώντας το καλό του τόπου του. Αν πρόδωσε ή όχι τις αρχικές καλές του προθέσεις. Όταν ψυχαναλυθεί, ο καθείς για τον εαυτό του και όχι όλοι μαζί για τη δημοκρατία, την αλήθεια, την ελευθερία και δεν ξέρω και γω τι.

Αστείοι ήταν και οι τρεις, έτσι όπως ετοιμάζονταν να παραδώσουν στον επόμενο, τα κατακρατημένα, τα άτιμα απωθημένα που είχαν εισπράξει και εκείνοι από τον προηγούμενο. Τις αγκωνιές, τα κάτω από το τραπέζι χτυπήματα, τις τρικλοποδιές, την καμαρίλα. Σίγουρα, ότι παίρνεις δίνεις. Αλλά μέχρι πού θα πάει αυτό;