ΤΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΔΑΣΚΕ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ...

ΟΤΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΔΙΝΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ ΑΓΩΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΥΣ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ «ΛΥΣΣΑ» ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

Μακρινές κατακτήσεις, σήμερα είναι οράματα αγώνων…
Σήμερα, δυστυχώς, αναζητούμε το χθες του μεγάλου ηγέτη!

Όταν όλοι τον έλεγαν τρομοκράτη, η Ελλάδα τον υποδεχόταν σαν αρχηγό κράτους κόντρα και στο Ισραήλ

30 Αυγούστου, οι Φενταγίν με τον ηγέτη τους Γιασέρ Αραφάτ, αναχωρούν από την πολιορκημένη Βηρυτό με ελληνικά πλοία που διαθέτει η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
16 Σεπτέμβρη 1982 και ώρα 18:00, τα ναζιστικά ισραηλινά στρατεύματα ξεκινούν τη σφαγή στη...
Σάμπρα και Σατίλα. Ο εγκληματίας Σαρόν καλεί τα στρατευματά του να μην μείνει κανείς ζωντανός στα δύο στρατόπεδα προσφύγων για αμάχους (παιδιά και γυναίκες)...
Στις 18 Σεπτέμβρη, η καταμέτρηση των νεκρών (μόνον γυναικόπαιδα) ξεπέρασαν τα 3.500 αθώα, θύματα των σιωνιστών...

Για τους διεθνείς οργανισμούς και σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης (12/8/1949), αυτή η ναζιστική επιχείρηση δολοφονίας γυναικών και παιδιών, προσδιορίστηκε ως... «έγκλημα γενοκτονίας»... Ε... και; Ένα ακόμη έγκλημα του σιωνιστικού ναζιστικού καθεστώτος στην κατεχόμενη Παλαιστίνη που παραμένει ατιμώρητο!
Εκείνες τις δύσκολες περιόδους για το Παλαιστινιακό κίνημα, ο ελληνικός λαός και ο τότε πρωθυπουργός του έδωσαν έναν μεγαλειώδη αγώνα συμπαράστασης και επαναστατικής αλληλεγγύης. Στις 30 Αυγούστου 1982, θα αναχωρήσει από το λιμάνι της Βηρυτού ο Γιάσερ Αραφάτ μαζί με τους Φενταγίν της επανάστασης, με ελληνικό πλοίο. Οι μαχητές της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με ευθύνη του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου και ενάντια στους συνένοχους «πολιτισμένους» ηγέτες της δύσης, θα φθάσουν στην Αθήνα. Οι παγιδευμένοι Φενταγίν, χωρίς νερό, τρόφιμα και δοκιμαζόμενοι από τα φονικά όπλα των ΗΠΑ, αντιστεκόμενοι από τις 14 Ιούνη, θα βρουν την «έξοδο» και καταφύγιο στην Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Από τους δυτικούς ηγέτες, μόνον ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Ιταλίας Σάντρο Περτίνι, παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητες που του παρείχε το Σύνταγμα της χώρας του, θα συμπαρασταθεί στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η Μελίνα Μερκούρη, πρωτοστάτησε κι αυτή σ’ αυτή την προσπάθεια να διασωθούν οι Φενταγίν της Επανάστασης, ορκιζόμενη «να καρφώσει την Παλαιστινική σημαία στην πρωτεύουσα της Παλαιστίνης, την Ιερουσαλήμ».
Τότε, ο "εθνάρχης" της δεξιάς, ο Καραμανλής, συμβούλευε να μην αναμειχθούμε ως Ελλάδα, τονίζοντας στον Ανδρέα Παπανδρέου: «τα μεγάλα είναι για μεγάλους». Κι όμως, ο Ανδρέας Παπανδρέουυποδέχτηκε ο ίδιος τους Παλαιστίνιους αντάρτες και τον Γιάσερ Αραφάτ στο Φάληρο. Μια «υποδοχή» που γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ελληνική και παγκόσμια σύγχρονη ιστορία.
Την ιστορία για την οποία θέλουν να μας επιβάλλουν τη λήθη… Σ’ αυτούς την απάντηση έδινε ο Ανδρέας Παπανδρέου: Λαοί που δεν έχουν μνήμη, δεν έχουν μέλλον!

Τότε η παγκόσμια κοινότητα υποκλινόταν μπροστά στον πρωθυπουργό της Ελλάδας, που ΠΟΤΕ δεν αναγνώρισε ως κράτος το Ισραήλ... (ο ρασοφόρος είναι ο Παπαφλέσσας της Επανάστασης)
 

Σήμερα όλοι οι πρωθυπουργοί μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου έπαθαν αμνησία, όπως συνέβη και με τη Συρία των Σελευκιδών του Μεγάλου Αλεξάνδρου ("Τούρκος στρατιώτης σε ελληνικό έδαφος, σημαίνει επίθεση εναντίον της Συρίας"!)... υποκλίνονται και χαριεντίζονται με τους δολοφόνους, τους εγκληματίες πολέμου...

Από την εθνοκάθαρση, ένα ατιμώρητο έγκλημα των σιωνιστών...

Όταν βρεθήκαμε με τον Μανώλη Δημελλά (2009) στον Παλαιστινιακό καταυλισμό Σάμπρα - Σατίλα, για το ελληνικό ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή των Παλαιστινίων προσφύγων "The eye of beauty", στο άκουσμα πως είμαστε "Έλληνες-Γιουνάν"... άκουγες Ανδρέας Παπανδρέου. Γι' αυτούς Έλληνας=Ανδρέας Παπανδρέου.

Δείτε ολόκληρο το μοναδικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε από Έλληνες στα Παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων του Λιβάνου και το "Σάμπρα - Σατίλα":

Η μνήμη δεν αρχειοθετείται!
Δεν ξεχνάμε!

Παλαιστίνη

Είναι το σπίτι μου κι ο δρόμος της...
νίκης μου.
Είναι ένα πάθος στην καρδιά μου.
Είναι μια περήφανη μελωδία στα χείλη μου.
Ξένα πρόσωπα στην κλεμμένη Γη μου,
πουλάνε τη σοδειά μου, καταλαμβάνουν το σπίτι μου.
Όμως εγώ γνωρίζω το δρόμο μου,
ο λαός μου θα επιστρέψει στο σπίτι των παππούδων του,
ο λαός μου θα επιστρέψει στη ζεστασιά της κούνιας του.
Η Παλαιστίνη είναι το σπίτι μου κι ο δρόμος για τη νίκη μου.

Σουλαϊμάν Αλ Ίσσα*

ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της Συρίας και του Αραβικού Έθνους(μετάφραση του σχολιαστή)