Το σχέδιο Τσίπρα για άλωση της ελληνικής κεντροαριστεράς και ενσωμάτωσή της στο Συριζαϊκό μόρφωμα είναι παλαιό.
Είχε κατατεθεί στο τραπέζι ως σενάριο μετά την αποχώρηση του Γ.Α. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία και άρχισε να είναι σοβαρό αντικείμενο συζήτησης μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012.
Ο σχηματισμός τότε της υπό τον Αντώνη Σαμαρά συμμαχικής κυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, άνοιξε το δρόμο στον φαιοκόκκινο λαϊκισμό, ο οποίος πήρε σάρκα και οστά με την είσοδο στη Βουλή κομμάτων, όπως οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου και η Χρυσή Αυγή του Νίκου Μιχαλολιάκου.
Στην ίδια Βουλή ο Σύριζα είχε 71 βουλευτές και εκλογικό ποσοστό 26,89%. Το ποσοστό αυτό, έδινε βάσιμες ελπίδες στον Αλέξη Τσίπρα ότι με μια οξύτατη λαϊκίστικη πολιτική θα μπορούσε να αποδυναμώσει το υπό τον Ευάγγελο Βενιζέλο ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε τότε ποσοστό κοντά στο 13% και συμμετοχή στην Κυβέρνηση.
Με άμεσους συμβούλους του τότε τον Αλέκο Φλαμπουράρη και τον Νίκο Παππά, ο Αλέξης Τσίπρας ξεκινά μια καιροσκοπική λαϊκιστική αντιμνημονιακή πολιτική υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες και κυρίως υποσχόμενος επιστροφή στο παρελθόν. Με πιο απλά λόγια ο Τσίπρας σ΄ έναν ελάχιστα σκεπτόμενο κόσμο,
υποσχόταν ότι θα ξαναγύριζε η Ελλάδα στην κατάσταση που είχε προκαλέσει τη χρεωκοπία της.!!
Ο δε σύμμαχός του τότε, ο νάρκισσος Γ. Βαρουφάκης, τόνιζε ότι μπορούσε να διαγράψει το χρέος χωρίς καμμίαν απολύτως συνέπεια ούτε για την οικονομία, αλλά ούτε και για την κοινωνία. Μια κοινωνία εξάλλου που απέφυγε πολύ χειρότερα από κάποιες περικοπές συντάξεων και την κατά 25% μείωση των εισοδημάτων της, τα οποία έτσι και αλλιώς προέρχονταν από κατανάλωση με δανεικά.
Σ΄ αυτήν την Ελλάδα έτσι, ο Τσίπρας και η στενή του παρέα προσπάθησαν να καλλιεργήσουν έναν νέο διχασμό, ώστε μέσω αυτού να επιτευχθεί και ένας νέος κομματικός διπολισμός. Και από αυτήν την οπτική γωνία πρέπει να τονιστεί ότι οι σχεδιασμοί του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ ευνοήθηκαν και από τις διεθνείς εξελίξεις.
Ως γνωστόν, με αφορμή την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση του 2008, σε πολλές αναπτυγμένες χώρες είχαν παρατηρηθεί νέες κοινωνικές συμμαχίες, κατά τρόπο πασιφανή για την εποχή μας. Έτσι λοιπόν, στην Ελλάδα, στα πρώτα χρόνια της κρίσης, υπήρξαν σοβαρές πολιτικές μετακινήσεις, που σε αρκετές περιπτώσεις φανέρωναν και αυξημένη πολιτική κόπωση
Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το νέο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, ο Αλέξης Τσίπρας, αδίστακτος καιροσκόπος και αθεράπευτα λαϊκιστής, έβαλε στόχο να είναι ένας από τους πυλώνες μιας νέας διπολικής κατάστασης, η οποία αργά ή γρήγορα θα διαδεχόταν τον κατακερματισμό των πρώτων χρόνων της κρίσης. Πολύ σωστά οι στενοί σύμβουλοί του έβλεπαν να υπάρχει ένας άστεγος πληθυσμός που ζητεί να είναι ο αντίπαλος πόλος στη Ν.Δ.
Αυτός ο κόσμος όμως, σήμερα, ενώ κλείνει η πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα, έχει ανάγκη από μια φιλελεύθερη αριστερά που σε καμμιά περίπτωση δεν εκπροσωπεί ο Αλέξης Τσίπρας.
Όπως έγραψε ο δρ. Σπύρος Καβουνίδης στο τελευταίο «Βήμα της Κυριακής», από πολιτικής σκοπιάς, είναι σαφές, ότι το καταστροφικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, ως δήθεν αντιμνημονιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί, άλλωστε είναι πολύ πρόσφατο.
Και οι μεταλλάξεις του, αληθινές ή εικαζόμενες, βασισμένες στο πολιτικό «ένστικτο» του αδιαμφισβήτητου αρχηγού του δεν επιτρέπουν συνευρέσεις. Χωρίς βέβαια να αποκλείονται, στο μέλλον οπαδοί αλλά και αρκετά στελέχη από τη γενικότερη συζήτηση.
Στη νέα αυτή συγκυρία, το κίνημα Αλλαγής, είναι χρέος του να κάνει μια νέα αρχή, η οποία και θα ανταποκρίνεται στις νέες ελλαδικές αλλά και παγκόσμιες συνθήκες. Η χώρα έχει ανάγκη από μια φιλελεύθερη αριστερά ικανή να ανταποκριθεί σε προκλήσεις που ο συντηρητικός χώρος δεν τις καταλαβαίνει καν.
Η Ελλάδα δεν κατάφερε την αστική ολοκλήρωση αλλά πρέπει να περάσει στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση.
Αυτό είναι το Προοδευτικό ζητούμενο του σήμερα. Πιστεύω ότι, αυτή η Φιλελεύθερη Αριστερά, πρέπει να προβάλλει ορισμένες βασικές αρχές και πολιτικές τοποθετήσεις, στις οποίες κυρίαρχος θα είναι ο ρόλος της εκπαίδευσης, σε συνδυασμό με μια ριζική πολιτιστική αναβάθμιση της χώρας.
Άλλες κορυφαίες προτεραιότητες μιας φιλελεύθερης Αριστεράς θα μπορούσαν να είναι:
1. Παραγωγή και κοινωνικό κράτος. Χωρίς σοβαρές παραγωγικές επενδύσεις είναι αστείο να περιμένουμε κοινωνική ευημερία. Η αναδιανομή πλούτου απαιτεί την ύπαρξη εισοδήματος και όλα τα αλλά είναι ιστορίες για διανοητικώς ανάπηρους.
2. Κοινωνικός φιλελευθερισμός που θα έχει ως βασικό πρόταγμα την ελευθερία του ατόμου, με χωρισμό Εκκλησίας και κράτους και συνεπακόλουθα κράτος που θα αναγνωρίζει όλα τα ατομικά δικαιώματα για την επίτευξη της ουσιαστικής ισότητας των φύλων.
3. Φιλοευρωπαϊκός προσανατολισμός με εμμονή στον δρόμο για τη δημιουργία όχι μόνον μιας ενιαίας αγοράς, αλλά και μιας ισχυρής πολιτικής Ευρώπης, ικανής να έχει το ειδικό βάρος της ιστορίας της.
4. Τόνωση της παιδείας, ώστε η χώρα δυναμικά να πάρει μέρος στις αναπτυσσόμενες κοινωνίες τις γνώσης.
Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου