Η ΜΕΙΩΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΤΗΣ ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΟΥΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ (ΡΕΤΑΛΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΑΤΩΝ)

Ήταν η μοναδική κυβέρνηση που οι βουλευτές της, ψήφισαν  πειθήνια τα μνημόνια και όλα τα επώδυνα μέτρα, χωρίς ούτε μια διαφωνία.

Το ήθος και ύφος του ΣΥΡΙΖΑ καμιά σχέση δεν είχε με τις παραδόσεις της αριστεράς.

Από την πρώτη στιγμή έδειξαν την πολιτική τους ηθική ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ όταν περιφρόνησαν τη λαϊκή βούληση μετά το δημοψήφισμα του 2015

Στη συνέχεια,

ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υποτάχθηκε απλά στον αρνητικό συσχετισμό, αλλά έφτασε στο σημείο να εφαρμόσει μέτρα που ούτε καν είχαν τολμήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Διαφήμιζε την «προοδευτικότητα» και έκανε κάθε βρωμοδουλειά που υπηρετούσε το κεφάλαιο, μίλησε για την ανάγκη συγκρότησης ενός «προοδευτικού μετώπου» που θα αντιμετωπίσει τάχα το «τέρας του φασισμού» το οποίο όμως θρέφεται από αυτού του είδους τις πολιτικές.

Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ και η «προοδευτικότητα» του, δεν είχε κανένα πρόβλημα τέσσερα χρόνια να συγκυβερνήσει με ένα ακροδεξιό κόμμα όπως οι ΑΝΕΛ, ενώ «έκλεισε το μάτι» στην ηγεσία της Χρυσής Αυγής με διατάξεις όπως αυτές του νέου Ποινικού Κώδικα που μειώνει τις ποινές της Ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης.

Εξίσου κάλπικο ήταν το κάλεσμά του,

σε όλες τις «προοδευτικές» κυβερνήσεις και πολιτικές δυνάμεις «σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, να σταματήσουμε την οικονομική και κοινωνική καταστροφή του νεοφιλελευθερισμού», λες και ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ στην Ελλάδα εφάρμοσε κάτι διαφορετικό από αυτό που ονομάζει «νεοφιλελευθερισμό»!!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ή η αποδόμηση του «ηθικού πλεονεκτήματος»

Αυτό αποτυπώθηκε στον τρόπο που αντί για να μπουν πραγματικά κανόνες και τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, προκρίθηκε τελικά η προσπάθεια να βρεθεί «φιλικός επιχειρηματίας» να επενδύσει στα ΜΜΕ, όπως έδειξε η όλη υπόθεση με την Καλογρίτσα.

Αυτό αποτυπώθηκε στη διάχυτη αίσθηση ότι η κυβέρνηση επέλεγε να στηρίζει συγκεκριμένους επιχειρηματίες, με όρους που μόνο ως πολιτικοεπιχειρηματική συναλλαγή μπορούν να περιγραφούν.

Αυτό εκφράστηκε με τον τρόπο που ο κρατικός μηχανισμός και οι δυνατότητες που έχει μια κυβέρνηση να βάλει δικούς της ανθρώπους σε διάφορες θέσεις, αξιοποιήθηκε στον ίδιο σε μεγαλύτερο βαθμό με τους προηγούμενες κυβερνήσεις και βέβαια όχι πάντα για την κάλυψη πραγματικών αναγκών.

Αυτό φάνηκε, με τραγικό τρόπο, στις τραγωδίες στη Μάνδρα και το Μάτι, όταν η κυβέρνηση αντί να αναλάβει τις ευθύνες της και να παραδεχτεί τις ανεπάρκειες και αντί να ζητήσει συγγνώμη από τους πολίτες, προτίμησε να στήσει αλλεπάλληλα επικοινωνιακά σόου που εκτός όλων των άλλων αποτελούσαν και έμπρακτη προσβολή των ίδιων των θυμάτων.

Αυτό συμπύκνωσε η απαράδεκτη τοποθέτηση του Παύλου Πολάκη, που έφτασε στο σημείο αμφισβητήσει το δικαίωμα που είχε ένας άνθρωπος με αναπηρία να κάνει χρήση θετικών διακρίσεων που υπάρχουν ακριβώς για να τις χρησιμοποιούν οι άνθρωποι με αναπηρία.

Οι πολλαπλοί συμβολισμοί της ηθικής του ΣΥΡΙΖΑ και ενός κότερου

Η πολιτική είναι μια πολύ πρακτική διαδικασία που όμως λειτουργεί πάρα πολλές φορές με συμβολισμούς. Κάποιες φορές μάλιστα, τίποτα δεν είναι πιο πολιτικό από το συμβολικό.

Και αυτό είναι το θέμα με το κότερο.

Δεν είναι ότι ο πρωθυπουργός θέλησε να πάει διακοπές, ή να ξεκουραστεί λίγες μέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι, παρότι θα μπορούσε κάποιος να επισημάνει ότι η χώρα βρισκόταν ακόμη τότε σε μια κατάσταση πένθους.

Δεν είναι καν ότι ένας πρωθυπουργός επισκέφτηκε ένα κότερο επιχειρηματία (υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δεν συνεπάγεται αυτό ειδική μεταχείριση του επιχειρηματία).

Το πρόβλημα βρίσκεται στον τρόπο που αυτές οι διακοπές ούτε ανακοινώθηκαν τότε, ούτε επιβεβαιώθηκαν όταν έγινε η αποκάλυψη, χωρίς ποτέ παράλληλα να επιβεβαιωθεί από την ίδια την κυβέρνηση. Δηλαδή, είναι ως εάν ο πρωθυπουργός να ήθελε ταυτόχρονα να απολαύσει αυτές τις διακοπές και αυτό μην γίνει γνωστό.

Μόνο που αυτό ακριβώς παραπέμπει στην επίγνωση του τι σήμαινε «συμβολικά» η επιλογή του να κάνει διακοπές με αυτόν τον τρόπο. Αντιλαμβανόταν ότι ένα έστελνε ένα μήνυμα μακρινό και εχθρικό προς το «ήθος της αριστεράς». Συνειδητοποιούσε ότι θύμιζε άλλες εποχές και άλλες κυβερνήσεις. Γι’ αυτό και αυτή η συγκεκριμένη επικοινωνιακή διαχείριση.

Μόνο που τελικά γύρισε μπούμερανγκ. Ιδίως τώρα που οι διακοπές έχουν επιβεβαιωθεί.

Γιατί η εικόνα ενός πρωθυπουργού που κάνει αυτές τις διακοπές και τις απολαμβάνει, χωρίς να θεωρεί ότι πρέπει να δώσει λογαριασμό, την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας  συναντά πραγματικές δυσκολίες, όπως και να το δει κανείς δεν έχει και τη μεγαλύτερη σχέση με τις παραδόσεις της αριστεράς.