Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος γράφει για τις εξαγγελίες για το γκρέμισμα των φυλακών Κορυδαλλού, που χτίστηκε το 1961 για 600 κρατούμενους και έχει… τετραπλάσιους και ατάκτως ερριμμένους.
Τότε που ήταν μια αγκαλιά απριλιανοί, 17 Νοέμβρη και διαβόητοι κακοποιοί.
Αν οι τοίχοι του είχαν μιλιά, αν τα κάγκελα μπορούσαν να ψελλίσουν έστω, αν τα συρματοπλέγματα κατάφερναν να εκφραστούν, θα γινόταν ένα παγκόσμιο μπεστ σέλερ, με τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη να καθηλώνει και να ανατριχιάζει τον κόσμο.
Κορυδαλλός, φυλακές Κορυδαλλού για την ακρίβεια, ιστορία κι αμαρτία, έγκλημα μεγάλο κατά παράφραση του παλιού τραγουδιού της Ρίτας από το μακρινό 1973. Κι αυτή η περιβόητη «ιστορία-αμαρτία» -οι φυλακές όχι η Σακελλαρίου- σύμφωνα με τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, σύντομα θα είναι μόνο κομμάτι της ιστορίας, γκρεμισμένες μνήμες.
Στη θέση τους θα αναπτυχθεί ένα μεγάλο πάρκο στο οποίο θα περιλαμβάνονται χώροι άθλησης αλλά και καλλιτεχνικής δημιουργίας, με τον πρωθυπουργό να επισημαίνει ότι «Ο Κορυδαλλός και οι γύρω γειτονιές, επιτέλους, θα ανασαίνουν».
Εφόσον υλοποιηθεί η δέσμευση, όταν υλοποιηθεί,
θα είναι ένα μέγιστο δώρο όχι μόνο στη συγκεκριμένη περιοχή και στο λεκανοπέδιο αλλά και στην ίδια τη χώρα.
Δεν νοείται λοιπόν σύγχρονη πόλη με φυλακές δίπλα σε σχολεία, σπίτια και μαγαζιά, μέσα στον ιστό των κατοίκων. Δεν νοείται να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο και να ακούνε σειρήνες και ενίοτε και πυροβολισμούς, να βλέπουν καπνούς από τις συχνές εξεγέρσεις, κλούβες, αύρες και άνδρες των ΜΑΤ με ασπίδες και όπλα.
Δεν νοείται οι (πολυάριθμοι) κάτοικοι να τρέμουν στην ιδέα ότι κάποιος θα αποδράσει και μπορεί να μπλέξουν. Έχω προσωπική άποψη για τις συγκεκριμένες φυλακές, αφού είτε για συγγραφικούς λόγους είτε λόγω ρεπορτάζ βρέθηκα στα ενδότερα ενός χώρου που προκαλεί σοκ.
Δεν είναι «Κατάστημα κράτησης», όπως λέει η πινακίδα στην είσοδο, κολαστήριο ψυχών είναι!
Χλωρά και ξερά, όλοι μαζί, σκληροί και μη, είναι ανακατεμένοι σε ένα σύμπλεγμα τρόμου. Γιατί μπορεί άνετα ένας καταδικασμένος για οικονομικές παραβάσεις να βρεθεί στο ίδιο κελί με έναν φονιά, έναν ναρκομανή, έναν βιαστή. Απ’ όλα έχει ο μπαξές! Κι αυτό συμβαίνει δυστυχώς γιατί οι φυλακές χτίστηκαν για να φιλοξενούν 600 κρατουμένους κι ίσως αυτή τη στιγμή να αγγίζουν τους 2.500 (!), τέσσερις φορές πάνω! Η βουτιά στο χρόνο μάς δίνει εντυπωσιακά στοιχεία αλλά και τα σημάδια μιας άλλης εποχής, 58 ολόκληρα χρόνια πριν!
Η πρώτη πέτρα μπήκε το 1961, τότε που όλα ήταν αλλιώς. Όπως έγραφε ο Τύπος της εποχής, «Ένα βασικόν κοινωνικόν πρόβλημα που απασχολεί το Ελληνικόν Κράτος επί εκατό και πλέον έτη λύεται επιτέλους με τον καλύτερον δυνατόν τρόπον». Η περιοχή τότε ήταν αραιοκατοικημένη και το Υπουργείο Δικαιοσύνης θεωρούσε ότι με τις νέες φυλακές Αθηνών – Πειραιώς θα άλλαζε εντελώς τον τρόπο σωφρονισμού των φυλακισμένων.
Μάλιστα ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Καραμανλή, ο Κωνσταντίνος Καλλίας, ανέλαβε να περιγράψει την κατασκευή των φυλακών Κορυδαλλού. «Περιλαμβάνει έξι περίπτερα με σύστημα κελλιωτόν απολύτως συγχρονισμένον αλλά και κέντρο ψυχικής και κοινωνικής ερεύνης των καταδίκων». Προβλεπόταν επίσης κέντρο για την ψυχική και κοινωνική μέριμνα των καταδίκων, νοσοκομείο κρατουμένων, τμήμα ανηλίκων και τμήμα κρατουμένων για χρέη. Τα γραφεία της Διοίκησης των Φυλακών βρίσκονταν αρχικά στις αποθήκες και όχι σε ξεχωριστό κτίριο, επειδή οι εργασίες δεν είχαν ολοκληρωθεί. Όλα –τότε- ήταν εντυπωσιακά!
Τα κελιά, πρωτοποριακά για την εποχή, ήταν ευρύχωρα και διέθεταν γραφείο, νιπτήρα και λουτήρα! Κι όπως έλεγε ο υπουργός, «όταν ολοκληρωθεί η επίπλωσις δεν θα διαφέρει κατά τίποτα από ένα δωμάτιο σχετικώς καλού ξενοδοχείου»! Με τη δημιουργία του Κορυδαλλού έκλεισαν όλα τα άλλα σωφρονιστικά καταστήματα και κυρίως αυτό των «περίφημων» φυλακών της Καλλιθέας. Κι ανάμεσα σε αυτά που έκλεισαν ήταν και το Άσυλο Αλητοπαίδων, το οποίο μετονομάστηκε αργότερα σε Αναμορφωτικό Κατάστημα Ανηλίκων Κορυδαλλού. Το αλητοπαίδων!
Τελικά οι φυλακές τέθηκαν σε πλήρη λειτουργία το 1967. Όμως οι «μερικές χιλιάδες» κάτοικοι της περιοχής είχαν ήδη γίνει 61.313 σύμφωνα με την απογραφή του 1961, πολλοί περισσότεροι στη συνέχεια. Κι ο «ταπεινός Κορυδαλλός», όπως έλεγε ο Τύπος της φυλακής, έγινε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της χώρας. Φαίνεται ότι έφτασε η ώρα να μπει ένα τέλος και να κλείσει μια περίοδος που όλα ήταν αλλιώς. Να κλείσει ένα κολαστήριο στο οποίο όλα ήταν ατάκτως ερριμένα: οι απριλιανοί, η 17 Νοέμβρη, διαβόητοι κακοποιοί, σταρ φυλακισμένοι (όπως ο περίφημος Θόδωρος Βενάρδος).
Α, και δεν θα μπορεί να ξαναπάει το ελικόπτερο του Βασίλη Παλαιοκώστα και του Αλκέτ Ριζάι. Και, επιτέλους, ας μπει ένα οριστικό τέλος. Τώρα!
Διαβάστε περισσότερα στο TheCaller.gr
Τότε που ήταν μια αγκαλιά απριλιανοί, 17 Νοέμβρη και διαβόητοι κακοποιοί.
Κορυδαλλός, φυλακές Κορυδαλλού για την ακρίβεια, ιστορία κι αμαρτία, έγκλημα μεγάλο κατά παράφραση του παλιού τραγουδιού της Ρίτας από το μακρινό 1973. Κι αυτή η περιβόητη «ιστορία-αμαρτία» -οι φυλακές όχι η Σακελλαρίου- σύμφωνα με τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, σύντομα θα είναι μόνο κομμάτι της ιστορίας, γκρεμισμένες μνήμες.
Στη θέση τους θα αναπτυχθεί ένα μεγάλο πάρκο στο οποίο θα περιλαμβάνονται χώροι άθλησης αλλά και καλλιτεχνικής δημιουργίας, με τον πρωθυπουργό να επισημαίνει ότι «Ο Κορυδαλλός και οι γύρω γειτονιές, επιτέλους, θα ανασαίνουν».
Εφόσον υλοποιηθεί η δέσμευση, όταν υλοποιηθεί,
θα είναι ένα μέγιστο δώρο όχι μόνο στη συγκεκριμένη περιοχή και στο λεκανοπέδιο αλλά και στην ίδια τη χώρα.
Δεν νοείται λοιπόν σύγχρονη πόλη με φυλακές δίπλα σε σχολεία, σπίτια και μαγαζιά, μέσα στον ιστό των κατοίκων. Δεν νοείται να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο και να ακούνε σειρήνες και ενίοτε και πυροβολισμούς, να βλέπουν καπνούς από τις συχνές εξεγέρσεις, κλούβες, αύρες και άνδρες των ΜΑΤ με ασπίδες και όπλα.
Δεν νοείται οι (πολυάριθμοι) κάτοικοι να τρέμουν στην ιδέα ότι κάποιος θα αποδράσει και μπορεί να μπλέξουν. Έχω προσωπική άποψη για τις συγκεκριμένες φυλακές, αφού είτε για συγγραφικούς λόγους είτε λόγω ρεπορτάζ βρέθηκα στα ενδότερα ενός χώρου που προκαλεί σοκ.
Δεν είναι «Κατάστημα κράτησης», όπως λέει η πινακίδα στην είσοδο, κολαστήριο ψυχών είναι!
Χλωρά και ξερά, όλοι μαζί, σκληροί και μη, είναι ανακατεμένοι σε ένα σύμπλεγμα τρόμου. Γιατί μπορεί άνετα ένας καταδικασμένος για οικονομικές παραβάσεις να βρεθεί στο ίδιο κελί με έναν φονιά, έναν ναρκομανή, έναν βιαστή. Απ’ όλα έχει ο μπαξές! Κι αυτό συμβαίνει δυστυχώς γιατί οι φυλακές χτίστηκαν για να φιλοξενούν 600 κρατουμένους κι ίσως αυτή τη στιγμή να αγγίζουν τους 2.500 (!), τέσσερις φορές πάνω! Η βουτιά στο χρόνο μάς δίνει εντυπωσιακά στοιχεία αλλά και τα σημάδια μιας άλλης εποχής, 58 ολόκληρα χρόνια πριν!
Η πρώτη πέτρα μπήκε το 1961, τότε που όλα ήταν αλλιώς. Όπως έγραφε ο Τύπος της εποχής, «Ένα βασικόν κοινωνικόν πρόβλημα που απασχολεί το Ελληνικόν Κράτος επί εκατό και πλέον έτη λύεται επιτέλους με τον καλύτερον δυνατόν τρόπον». Η περιοχή τότε ήταν αραιοκατοικημένη και το Υπουργείο Δικαιοσύνης θεωρούσε ότι με τις νέες φυλακές Αθηνών – Πειραιώς θα άλλαζε εντελώς τον τρόπο σωφρονισμού των φυλακισμένων.
Μάλιστα ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Καραμανλή, ο Κωνσταντίνος Καλλίας, ανέλαβε να περιγράψει την κατασκευή των φυλακών Κορυδαλλού. «Περιλαμβάνει έξι περίπτερα με σύστημα κελλιωτόν απολύτως συγχρονισμένον αλλά και κέντρο ψυχικής και κοινωνικής ερεύνης των καταδίκων». Προβλεπόταν επίσης κέντρο για την ψυχική και κοινωνική μέριμνα των καταδίκων, νοσοκομείο κρατουμένων, τμήμα ανηλίκων και τμήμα κρατουμένων για χρέη. Τα γραφεία της Διοίκησης των Φυλακών βρίσκονταν αρχικά στις αποθήκες και όχι σε ξεχωριστό κτίριο, επειδή οι εργασίες δεν είχαν ολοκληρωθεί. Όλα –τότε- ήταν εντυπωσιακά!
Τα κελιά, πρωτοποριακά για την εποχή, ήταν ευρύχωρα και διέθεταν γραφείο, νιπτήρα και λουτήρα! Κι όπως έλεγε ο υπουργός, «όταν ολοκληρωθεί η επίπλωσις δεν θα διαφέρει κατά τίποτα από ένα δωμάτιο σχετικώς καλού ξενοδοχείου»! Με τη δημιουργία του Κορυδαλλού έκλεισαν όλα τα άλλα σωφρονιστικά καταστήματα και κυρίως αυτό των «περίφημων» φυλακών της Καλλιθέας. Κι ανάμεσα σε αυτά που έκλεισαν ήταν και το Άσυλο Αλητοπαίδων, το οποίο μετονομάστηκε αργότερα σε Αναμορφωτικό Κατάστημα Ανηλίκων Κορυδαλλού. Το αλητοπαίδων!
Τελικά οι φυλακές τέθηκαν σε πλήρη λειτουργία το 1967. Όμως οι «μερικές χιλιάδες» κάτοικοι της περιοχής είχαν ήδη γίνει 61.313 σύμφωνα με την απογραφή του 1961, πολλοί περισσότεροι στη συνέχεια. Κι ο «ταπεινός Κορυδαλλός», όπως έλεγε ο Τύπος της φυλακής, έγινε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της χώρας. Φαίνεται ότι έφτασε η ώρα να μπει ένα τέλος και να κλείσει μια περίοδος που όλα ήταν αλλιώς. Να κλείσει ένα κολαστήριο στο οποίο όλα ήταν ατάκτως ερριμένα: οι απριλιανοί, η 17 Νοέμβρη, διαβόητοι κακοποιοί, σταρ φυλακισμένοι (όπως ο περίφημος Θόδωρος Βενάρδος).
Α, και δεν θα μπορεί να ξαναπάει το ελικόπτερο του Βασίλη Παλαιοκώστα και του Αλκέτ Ριζάι. Και, επιτέλους, ας μπει ένα οριστικό τέλος. Τώρα!
Διαβάστε περισσότερα στο TheCaller.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου