Η φετινή 45η επέτειος αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα μας θα βρει τη Δημοκρατία νικήτρια στον αγώνα κατά της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή». Η κατασυκοφαντημένη από κάποιους μεταπολιτευτική δημοκρατία δεν αποδείχθηκε απλώς ανθεκτική. Κατάφερε να αποβάλλει τον νεοναζιστικό εξτρεμισμό με τον πιο απόλυτο και καθαρό τρόπο: στην κάλπη.
Οι Έλληνες πολίτες που στα χρόνια του φόβου και της παραζάλης έδωσαν θεσμική υπόσταση στην εγκληματική οργάνωση, αυτοί, οι ίδιοι, την πέταξαν στα σκουπίδια.
Μετά από δέκα συνεχόμενα χρόνια αυτομαστιγώματος, αλληλοκατηγοριών και υποταγής σ’ένα συλλογικό αίσθημα κατάθλιψης και ήττας, μπορούμε να πανηγυρίσουμε το γεγονός αυτό που είναι βέβαιο ότι αργότερα θα αποτιμηθεί και θα μελετάται ως εξαιρετικά σημαντικό.
Η μάχη αυτή δεν κερδήθηκε με τη μία. Ξεκίνησε όταν η Νέα Δημοκρατία απέπεμψε τον Παναγιώτη Μπαλτάκο από την κυβέρνηση Σαμαρά και έκλεισε τ’αυτιά της στις ρηχές προτροπές περί της ανάγκης αναζήτησης συνομιλητή της “σοβαρής Χρυσής Αυγής”. Δυστυχώς έπρεπε να μεσολαβήσει η τραγική δολοφονία του Παύλου Φύσσα ώστε πολιτικό σύστημα αλλά και κοινή γνώμη να υποστούν το αναγκαίο σοκ και να συνειδητοποιήσουν ότι
δεν είχαν να κάνουν μ’ενα αντισυστημικό κόμμα αλλά με μια εγκληματική οργάνωση.
Η τρίτη σημαντική καμπή στον αγώνα κατά της Χρυσής Αυγής ήταν η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και το γκρέμισμα της γέφυρας που έχτισε το Αντιμνημόνιο. Η ειρηνική συνύπαρξη της “Πάνω” και της “Κάτω” Πλατείας της περιόδου των Αγανακτισμένων όταν Κόκκινοι και Μαύροι μουτζωναν παρέα τη Βουλή θα μείνει ως μαύρη σελίδα στην ιστορία μας. Εξίσου σημαντική λογίζουμε και την απομάκρυνση από τον ΣΥΡΙΖΑ της Ζωής Κωνσταντοπούλου έστω και με τον τρόπο που έγινε. Η κ.Κωνσταντοπούλου θέλησε να λειτουργήσει ως ο “Μπαλτάκος της αριστεράς”. Η απομάκρυνσή της και η περιθωριοποίησή της έκτοτε πρέπει να υπολογιστεί κι αυτή στις νίκες της δημοκρατίας.
Το τελικό χτύπημα στη Χρυσή Αυγή όμως το έδωσε χωρίς καμία αμφιβολία ο Κυριάκο Μητσοτάκης. Η στρατηγική του επιλογή να στρέψει το βλέμμα του εκλογικού σώματος στο μέλλον, καταλαμβάνοντας όλο το πολιτικό πεδίο με τη μεταρρυθμιστική του ατζέντα, έπεισε ότι αυτό που χρειάζεται σήμερα η χώρα είναι να ηρεμήσει, ν’αφήσει τους διχασμούς, να υπερβεί τις ιδεολογικές της αγκυλώσεις και να ευημερήσει συλλογικά και ατομικά. Στην εικόνα της Ελλάδας του μέλλοντος που η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να πείσει τους Έλληνες να ονειρευτούν μαζί της, η αντισυστημική ψήφος με τους όρους μάλιστα του ακροδεξιού αντισυστημισμού δεν είχε κανένα νόημα. Σ’αυτό να προσθέσουμε πως όλη η κατακραυγή για τις καθυστερήσεις στη δίκη βοήθησε το εκλογικό σώμα να κατανοήσει τη φύση της οργάνωσης αυτής.
Δεν έχουμε πολλά να πανηγυρίσουμε τα τελευταία δέκα χρόνια. Η ήττα της Χρυσής Αυγής και το τέλος του εφιάλτη όμως είναι νίκη της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Ο αγώνας βέβαια δεν σταματάει εδώ γιατί αν κάτι μάθαμε τα τελευταία χρόνια είναι ότι πρέπει να επαγρυπνούμε και όπως μας επεσήμανε κι ένας φίλος και αναγνώστης της στήλης από την Ξάνθη πρόσφατα, η δημοκρατία απαιτεί δέσμευση και κόπο. Πολύτιμο μάθημα το οποίο πληρώσαμε πολύ ακριβά για να το πάρουμε.
Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου