Δεν θα αναλύσω όσα είπε ο Αλέξης στην Λυμπεράκη. Το εικοσιτετράωρο που πέρασε από την ώρα της συνέντευξης ήταν υπεραρκετό για να γίνουν φύλλο και φτερό οι δυο-τρεις καραμπινάτες ασυναρτησίες που εκστόμισε. Οι Αρσακειάδες, ο ποινικός κώδικας της ΝΔ που …προτρέπει τους μπαχαλάκηδες να πετούν τις μολότοφ ή η Deutche Welle που ακούγαμε επί …κατοχής. Εμένα πιο πολύ μ’ ενδιέφερε το ύφος του.
Ο Αλέξης ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα σαν ένα σαρωτικό επικοινωνιακό φαινόμενο. Επί μία δεκαετία και παραπάνω, κάθε φορά που εμφανιζόταν δημοσίως κέρδιζε πόντους, γέμιζε το σακούλι του.
Ένας ανεπανάληπτος συνδυασμός λαϊκίστικου λόγου και επικοινωνιακής μαεστρίας, τον μετέτρεψε σε ακατανίκητο πολιτικό όπλο. Η άνεση του να λέει ψέματα και ανακρίβειες, οι γεμάτες πειστικότητα γκριμάτσες και κινήσεις του αλλά και η στοχευμένη επιθετικότητα του, δημιούργησαν τελικά τον μύθο του άχαστου.
Κοιτάζοντας μάλιστα προς τα πίσω, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η διακυβέρνηση του θα πρέπει να ήταν πραγματικά πολύ άθλια για να ξεπεραστεί και να νικηθεί στις κάλπες αυτός ο προσεκτικά κατασκευασμένος μύθος του ανίκητου. Έγινε όμως. Ο άχαστος έχασε τρεις φορές απανωτά,
παρά την εκ των υστέρων δευτερογενή θριαμβολογία του ότι το ποσοστό που τον έστειλε στην αντιπολίτευση ήταν …νικηφόρο.
Αυτό που δεν μπορεί όμως να καταλάβει ο Αλέξης –και φάνηκε ανάγλυφα στην συνέντευξη στην Λυμπεράκη- είναι ότι η κυβερνητική αλλαγή στον τόπο δημιούργησε καινούρια πολιτικά, επικοινωνιακά και αισθητικά θέσμια. Τα ζητήματα που συζητούσαμε τον περασμένο Μάιο, σήμερα είναι εντελώς παρωχημένα. Η σημερινή αισιόδοξη οπτική μας απέναντι στις προοπτικές του τόπου, δεν έχει καμιά σχέση με την μίζερη ματιά που είχαμε πέρυσι τέτοιο καιρό. Και οι ταχύτητες της κυβέρνησης του Κυριάκου, μας δημιουργούν πια την εντύπωση ότι η κυβέρνηση Σύριζα κινούνταν σε slow motion.
Ο Αλέξης δεν τα χει πάρει χαμπάρι αυτά. Όχι διότι είναι βλάκας αλλά διότι δεν τον συμφέρει. Αυτός ζει ακόμα στην περίοδο της διακυβέρνησης του και χρησιμοποιεί τα όπλα εκείνης της εποχής για να ξανακάνει τον πόλεμο που θα τον επαναφέρει στην θέση που έχασε. Του είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί ότι άλλαξε τόσο πολύ το πολιτικό περιβάλλον γύρω του, ώστε αν δεν αλλάξει κι αυτός αλλά επαναλαμβάνει τον παλιό εαυτό του, αποπνέει την εικόνα πολιτικού απολιθώματος. Προφανώς δεν θέλει να το παραδεχτεί, αλλά στην συγκεκριμένη συνέντευξη ήταν τόσο παλιός και επαναλαμβανόμενος, ώστε το ευνοϊκότερο συναίσθημα που κινητοποίησε στους τηλεθεατές ήταν η αδιαφορία και το χειρότερο η λύπηση.
Ας μην νομίσουμε πως πάντα θα είναι έτσι. Ο Αλέξης είναι δαιμόνιος. Θα καταλάβει αργά ή γρήγορα ότι η σημερινή του εικόνα δεν πουλάει, οπότε θα προσπαθήσει να την αλλάξει. Προς το παρόν όμως τα διάσημα κομπιάσματα του φέρνουν βαρεμάρα, το άλλοτε αστραφτερό και σήμερα ζορισμένο του χαμόγελο ενεργοποιεί εκνευρισμό και οι άλλοτε θανατηφόρες επιθέσεις του κολλάνε πάνω στην γενική αδιαφορία. Ο παλιός επικίνδυνος Αλέξης έχει ξεδοντιαστεί, δεν φτουράει κατά το κοινώς λεγόμενο. Ο καινούριος Αλέξης αναμένεται, αν υποθέσουμε ότι θα καταφέρει να μεταλλαχθεί. Επί του παρόντος παραμένει ένα απολίθωμα της κρίσης. Με τον Κυριάκο να έχει μόνο έναν εχθρό, τον εαυτό του.
Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου