ΟΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΔΕΞΙΩΝ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ” ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1946

Του Γ. Γ.

Οταν το μεταδεκεμβριανό καθεστώς ενσωμάτωνε στον σκληρό κρατικό μηχανισμό όλα τα δωσιλογικά καθάρματα που υπηρέτησαν τους κατακτητές και εγκλημάτησαν σε βάρος του ελληνικού λαού, έστελνε τους δικούς μας “αγίους” να μαρτυρήσουν εξόριστοι/ες στα ξερονήσια με το μοναδικό τους “κατηγορητήριο” ότι πολέμησαν τις ορδές των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους. 

Θυμόμαστε, λοιπόν τα “κατορθώματα” των ιδεολογικών προγόνων, των σημερινών δεξιών, μέσα από ένα δημοσίευμα του “Ριζοσπάστη” το οποίο δημοσιεύτηκε σαν σήμερα 12 Σεπτέμβρη του 1946 και αναφέρεται στους λαϊκούς αγωνιστές/ιες που εξόρισε το τότε καθεστώς στην Φολέγανδρο. (Κρατήσαμε αυτούσιο το συντακτικό του δημοσιεύματος).

Στους χάρτες σημειώνεται σαν μια μικρή ασήμαντη κουκίδα ανάμεσα στο σύμπλεγμα των νησιών του Αιγαίου. Στην πραγματικότητα είναι ένας βράχος πεταμένος από την φύση ανάμεσα στο πέλαγος, αλμυρός από την ανάσα της θάλασσας ένας γκρίζος βράχος που ξεθυμαίνουν επάνω του όλες οι φουρτούνες και όλοι οι αγέρηδες.

Ολη μέρα λούζεται στον ήλιο και στον άνεμο και τα βράδια όταν δεν είναι χειμώνας για να λυσσομανάει η θάλασσα γύρω του, μια θανατερή υγρασία τυλίγει το νησί με ένα νερένιο ύπουλο και σιωπηλό δίχτυ που σαπίζει τα πνευμόνια και τρυπάει ως το κόκκαλο. Είναι το συνηθισμένο κλίμα των έρημων τούτων βράχων που η αργόσχολη “φυσιολατρία” των κοσμικών “σταυροφόρων” του Αιγαίου ονόμασε με το ποιητικό όνομα “άσπρα νησιά”. 

Οποιος δεν κάθισε να φάει το πικρό ψωμί του,

μόχθου παλεύοντας να το κερδίσει στη θάλασσα ή στις νησιώτικες τούτες ξεροτοπιές είναι εύκολο να βρίσκει πολλή ποίηση στην απεραντοσύνη της θάλασσας.

Αν για τον πολύ κόσμο η ποίηση που αναδίδει ο ξερός και παντέρημος βράχος της Φολέγανδρος είναι αμφίβολη όμως χωρίς άλλο το όνομα της είναι ιερό και το χώμα της είναι καθαγιασμένο από τα μαρτύρια εκατοντάδων αγωνιστών της λευτεριάς που η 4η Αυγούστου τους έριξε εκεί για ν αφήσουν τα κόκκαλα τους. 

Το σημερινό κράτος αντάξιος μαθητής της δικτατορίας ξανανοίγει τον τάφο της Φολέγανδρος και καθημερινά ξεφορτώνει καραβιές τους εξόριστους με τους  σκυλοπνίχτες της άγονης γραμμής. Διακόσιοι ογδόντα οκτώ πολίτες από την Βόρεια Ελλάδα και μεταξύ τους 44 γυναίκες (η μια έγκυος) 13 παιδιά και δυο βρέφη 2-3 μηνών έχουν ριχθεί για να πεθάνουν πάνω σε τούτο το βράχο, γυμνοί, νηστικοί και το χειρότερο άστεγοι. Και στο μεταξύ φτάνουν καινούργια καραβάνια εξορίστων….

Διακόσιοι ογδόντα εφτά πολίτες που είχαν την αφέλεια να πολεμήσουν με πείσμα και συνέπεια τον κατακτητή, που είχαν την ισχυρογνωμοσύνη να μείνουν αμετανόητοι δημοκρατικοί και να μην σκύβουν το κεφάλι μπροστά στη θεομηνία του “εκκαθαριστικού” αποσπάσματος, είναι καρφωμένοι νεότεροι Προμηθείς πάνω στο βράχο της Φολέγανδρος, καταμεσίς στο πέλαγος. 

Που θα καταλήξεις αυτό το μαρτύριο; Οι εξόριστοι μας το λένε μόνοι τους: Χωρίς άλλο στον θάνατο. Μα ο ελληνικός λαός δεν θα επιτρέψει να ολοκληρωθεί το έγκλημα. Θα παλέψει για την κατάπαυση των διωγμών, για την κατάργηση των επιτροπών “ασφαλείας” για την ακύρωση των αποφάσεων εκτόπισης, για τον επαναπατρισμό των εξορίστων στις εστίες τους για ισοπολιτεία, για τη συμφιλίωση του λαού.

http://vathikokkino.gr/archives/159674