«Η ΚΥΡΑ ΤΩΝ ΜΑΡΑΣΙΩΝ»

 Σε μία εποχή της κρίσης, των κοινωνικών ανισοτήτων, της φτώχειας και της παρακμής των αξιών, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που προέβαλαν και προβάλουν πρώτα από όλα την αγάπη τους για την πατρίδα, την προσφορά τους προς τον συνάνθρωπο, την αυτοθυσία, την αλληλοβοήθεια και την εργατικότητα...

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν η κυρία Βασιλική Λαμπίδου-Φωτάκη που μαζί με την κυρά της Ρώ, ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων που τιμούσαν κυριολεκτικά καθημερινώς την ελληνική σημαία κάτω από δύσκολες και αντίξοες συνθήκες. Το σπίτι της απείχε ελάχιστα μέτρα από την ελληνοτουρκική μεθόριο και αυτό την παρακίνησε (από εφηβική ηλικία- ούσα πρόσφυγας από την Ανατ. Θράκη) να διατυμπανίζει την ελληνικότητα των εδαφών με την καθημερινή ανάρτηση της ελληνικής σημαίας.

Η Βασιλική Λαμπίδου-Φωτάκη,

γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς οι συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Η μοίρα, της έπαιξε άσχημα παιχνίδια, έχασε και τα τέσσερα παιδιά της σε νεαρές ηλικίες και άρχισε όπως και η ίδια έλεγε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα.
Πολλοί την ρωτούσαν «γιατί υψώνεις την ελληνική σημαία σχεδόν καθημερινά στο σπίτι σου;» Η απάντηση ήταν μία και ίδια για όλους «για να τη βλέπουν από απέναντι οι Τούρκοι». «Πρέπει να κρατάμε ζωντανή την εθνική μας συνείδηση γιατί οι καιροί ήταν και παραμένουν δύσκολοι» έλεγε η κυρά Βασιλική στα ''παιδιά'' της, τους στρατιώτες που υπηρετούσαν την θητεία τους στον Έβρο. Αυτοί με τη σειρά τους, ανταπέδιδαν την προσφορά της κυράς των Μαρασίων, βοηθώντας την να κάνει αυτό που αγαπούσε και που θεωρούσε ως το πιο σημαντικό, να υψώσει την ελληνική σημαία στο σπίτι της.
Η κυρά βασιλική αποτελεί πρότυπο ζωής για όλους μας, για όλους τους νέους και για εμένα τον ίδιο. Αυτά τα πρότυπα πρέπει να μας εμπνέουν, και όχι αυτά τα ψεύτικα και ασήμαντα που θέλουν άλλοι να μας περάσουν. Διαβάζοντας την ιστορία αυτής της γυναικάς δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα αλλά πάνω απ όλα προβληματίστηκα για τις αξίες και τα ιδανικά που έχουν στις μέρες μας οι άνθρωποι. Η αξία της οικογένειας παραμερίζεται όλο και περισσότερο, οι νέες γενιές ανθρώπων είναι όλο και περισσότερο ανιστόρητες και ο ατομικισμός και το προσωπικό συμφέρον είναι πάνω από την πατρίδα και το καλό του τόπου.

Μελετώντας την ιστορία αυτής της γυναικάς πήρα πολλά, κατάλαβα τι θα πει αγάπη για την πατρίδα, τι θα πει μεγαλείο ψυχής, τι θα πει να είσαι Έλληνας. Όπως εσύ κυρά Βασιλική έχασες τα παιδιά σου και βρήκες κουράγιο να ζήσεις χωρίς αυτά, έτσι και εμείς οι Έλληνες πρέπει να φανούμε δυνατοί και να αντεπεξέλθουμε στις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά. Τίποτα δεν είναι απίθανο και όλα γίνονται αρκεί να το πιστέψουμε. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ένας περήφανος λαός, λαός που έχει συνηθίσει στα δύσκολα, λαός που ξέρει να διεκδικεί και να παλεύει για τα ιδανικά και τις αξίες του, άσχετα αν κάποιοι δυσκολεύονται ακόμα και τώρα να το αποδεχτούν.
Η «Κυρά των Μαρασίων» Βασιλική Λαμπίδου – Φωτάκη, απεβίωσε στις 19 Ιουνίου 2011 σε ηλικία 107 ετών. H κηδεία της έγινε στο χωριό Μαράσια, παρουσία του Αρχηγού ΓΕΣ Αντιστράτηγου κ. Φραγκούλη Φράγκου, με τιμές εν ενεργεία αξιωματικού. Την επομένη του θανάτου της η σημαία ανέβηκε και πάλι στα Μαράσια αλλά η κυρά Βασιλική δεν ήταν εκεί για να την σηκώσει. Μέχρι και σήμερα όμως, η επιθυμία της γίνεται πράξη καθώς τα δικά της ''παιδιά'' οι στρατιώτες που τόσο πολύ την αγαπούσαν, υψώνουν την ελληνική σημαία στο προαύλιο του σπιτιού της για να την βλέπει από κει ψηλά και να χαίρεται, σάν ένδειξη τιμής για μια σπουδαία γυναίκα και για μία μεγάλη ΕΛΛΗΝΙΔΑ.

Η γυναίκα αυτή, αν και δεν είναι πλέον στη ζωή, συνεχίζει το έργο της και την προσφορά της. Η ιστορία και η στάση ζωής της μας διδάσκουν πολλά και ο ελάχιστος φόρος τιμής που πρέπει να αποδώσουμε σ αυτήν την γυναικά είναι να συνεχίσουμε αυτό που η ίδια έκανε, να προσφέρουμε στο συνάνθρωπο και στην πατρίδα μας.
Ευχαριστώ για όλα κυρά Βασιλική, για όλα όσα μου έμαθες και για την ελπίδα και την αισιοδοξία πού μου μετέδωσες. Πίστεψε με τα είχα πολύ ανάγκη και εγώ και όλοι οι Έλληνες που ξέρουν την ιστορία σου...

Γράφει ο Δημήτρης Μαραμπούτης