«Αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι»: Είναι ένα σύνθημα που έχει αποτυπωθεί, πλέον, ανεξίτηλα στη λαϊκή συνείδηση…
Σήμερα, ίσως, να μην υπάρχει ούτε ένας που να μη γνωρίζει ότι το «δημοσιογραφικό πεδίο» είναι ένα πεδίο αλητείας και ρουφιανιάς, ένα πεδίο που αποτελεί το «βαποράκι» του κατεστημένου. Μέσα σ’ αυτό το πεδίο γιγαντώνονται και οι μεγάλες δημοσιογραφικές πόρνες:
Οι έμμισθοι μεταπράτες και οι ελεγκτές της κοινής γνώμης, οι οποίοι, μάλιστα, εμφανίζονται, με θράσος απύθμενο, ως κήρυκες της «αντικειμενικής ενημέρωσης» της «ελεύθερης έκφρασης» κ.λπ…
Αυτή την εξέλιξη της δημοσιογραφικής πορνείας και αλητείας, ο Μπαλζάκ, την είχε διαγνώσει από το 1835:
«Ο υποκριτικός και χωρίς γενναιοδωρία κόσμος θα διώξει από τους κόλπους του το ταλέντο, όπως η Αθήνα έδιωξε τον Αριστείδη.
Θα δούμε τις εφημερίδες, που διευθύνονται καταρχήν από έντιμους ανθρώπους, να πέφτουν αργότερα στα χέρια των πιο μέτριων, που έχουν την υπομονή και την προστυχιά της γομολάστιχας, που τους λείπουν τα σωστά μυαλά,
ή των μπακάληδων που έχουν τα λεφτά ν’ αγοράσουν πένες. Τα βλέπουμε ήδη αυτά. Αλλά μέσα σε δέκα χρόνια το πρώτο κωλόπαιδο που θα βγει από το κολέγιο θα θεωρηθεί μεγάλος άντρας, θ’ αναρριχηθεί στη στήλη μιας εφημερίδας για να χτυπήσει τους προγόνους του, θα τους τραβήξει από τα πόδια για να πάρει τη θέση τους».
Θεωρούμε σκόπιμο, μια και ζούμε σήμερα τη δημοσιογραφική αλητεία στις ολοκληρωτικές μορφές μιας αποικίας του 4ου Ράιχ, να αναδημοσιεύσουμε το παρακάτω κείμενο.
Το «επάγγελμα» της δημοσιογραφικής πορνείας…
Θυμίζουμε ξανά ένα απόσπασμα που είχαμε δημοσιεύσει τον Ιανουάριο του 2007!
«Είμαστε διανοούμενες πόρνες»
Του Eric Jon Phelps
ΡΕΣΑΛΤΟ 24, Ιανουάριος 2007
O John Swinton, προσωπάρχης των New York Times με τη φήμη του «κοσμήτορα του επαγγέλματος», καλούμενος να κάνει μία πρόποση το 1953 ενώπιον της Λέσχης του Τύπου της Νέας Υόρκης, προέβη στην εξής αποκαλυπτική εξομολόγηση:
Δεν υπήρξε στην παγκόσμια ιστορία, στην Αμερική, αυτό που λέμε ανεξάρτητος τύπος. Το ξέρετε και το ξέρω. Δεν υπήρχε ούτε ένας από σας που να τολμά να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, και αν το κάνατε γνωρίζατε προκαταβολικά ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν εκτυπωμένη. Πληρώνομαι έναν εβδομαδιαίο μισθό για να κρατώ την ειλικρινή μου γνώμη εκτός της εφημερίδας στην οποία γράφω. Άλλοι από εσάς πληρώνονται παρόμοιους μισθούς για παρόμοια πράγματα, και όποιος από σας θα ήταν τόσο ανόητος ώστε να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, θα βρισκόταν στο δρόμο και θα έψαχνε για άλλη δουλειά. Εάν επέτρεπα την ειλικρινή μου γνώμη να εμφανιστεί σε μία έκδοση της εφημερίδας μου, πριν περάσουν 24 ώρες θα βρισκόμουν χωρίς δουλειά. Το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται εντελώς, να διαστρεβλώνει, να δυσφημεί να φέρεται δουλοπρεπώς στα πόδια του μαμμωνά και να πουλάει την πατρίδα του και το γένος του για τον επιούσιο. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω, και τι είδους βλακεία είναι αυτή να κάνουμε πρόποση για ένα ανεξάρτητο τύπο. Είμαστε τα εργαλεία και οι δουλοπάροικοι πλουσίων ανδρών πίσω από τη σκηνή. Είμαστε οι μαριονέτες που τους τραβούν τους σπάγκους και χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι ικανότητές μας και οι ζωές μας είναι όλα περιουσιακά στοιχεία άλλων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες.
Από το βιβλίο “Vatican assasins” του Eric Jon Phelps. Mετάφραση:Ν.Π
Έχουμε, επίσης γράψει πλήθος κειμένων για την αδρά επιδοτούμενη δημοσιογραφική «αλητεία».
Έχουμε τονίσει ιδιαίτερα:
"Η Ψυχολογία του παρασιτισμού και της πορνείας έχει κατακλύσει ολοκληρωτικά τη σφαίρα της «πολιτικής» και της «δημοσιογραφίας». Συχνά δεν μπορεί να ξεχωρίσεις αν η ψυχολογία αυτή είναι πιο αλαζονική στους «πολιτικούς» ή στους «δημοσιογράφους».
Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτή η ψυχολογία (του παρασιτισμού και της πορνείας) παίρνει διαστροφικές διαστάσεις σ’ αυτούς που «συνθέτουν» τη «δημοσιογραφία» και την «πολιτική».
Αυτά τα παράσιτα έχουν συσσωρεύσει, σε γιγάντιους όγκους, το λίπος της επαγγελματικής πορνείας, δηλαδή το ξύγκι του «επαγγέλματος»: Στο να γλείφουν τις μπότες των «νταβάδων» (της οικονομικής εξουσίας), και ως «δημοσιογράφοι» και ως «πολιτικοί και να εισπράττουν τα αργύρια της πορνείας τους…».
Πολλά κρούσματα χρηματοδοτήσεων και επιδοτήσεων της δημοσιογραφικής παρασιτίας έχουν βγει στον αφρό.
Ένα καινούργιο το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/01/aytoi-einai-oi-megalo.html
Ο Οικονομέας (ο «ρινόκερος» του mega) που το έπαιζε κάποτε και «αντιεξουσιαστής»!!!
Βεβαίως, θα πρέπει να επισημάνουμε και να υπογραμμίσουμε τούτο: ΟΥΔΕΙΣ από τους μεγαλοδημοσιογράφος (και τους μεσαίους), ιδιαίτερα του τηλεοπτικού θεάματος είναι ΑΘΩΟΣ: Επιδοτούνται αγρίως (άμεσα ή έμμεσα). Πληρωμένοι λακέδες είναι…
Τα υπογραμμίζουμε αυτά διότι οι επιλεκτικές αποκαλύψεις (αναγκαίες και χρήσιμες) μπορεί να λειτουργήσουν αθωωτικά για τους άλλους.
Ο κλάδος, σαν κλάδος, και ιδιαίτερα οι καμαρίλες του (μεγαλοδημοσιογράφοι, τηλεστάρ, διευθύνοντες, «βαποράκια», συνδικαλιστές εργατοπατέρες και ΣΙΑ), είναι ολοκληρωτικά διαπλεκόμενος, συνακόλουθα αρπάζει «φακελάκια» ποικίλων μορφών και με ποικίλες μεθόδους…
Αυτά για να μην ξεπλένουμε τη δημοσιογραφική «πορνεία» με κάποιες αποκαλύψεις…
Οι έμμισθοι μεταπράτες και οι ελεγκτές της κοινής γνώμης, οι οποίοι, μάλιστα, εμφανίζονται, με θράσος απύθμενο, ως κήρυκες της «αντικειμενικής ενημέρωσης» της «ελεύθερης έκφρασης» κ.λπ…
Αυτή την εξέλιξη της δημοσιογραφικής πορνείας και αλητείας, ο Μπαλζάκ, την είχε διαγνώσει από το 1835:
«Ο υποκριτικός και χωρίς γενναιοδωρία κόσμος θα διώξει από τους κόλπους του το ταλέντο, όπως η Αθήνα έδιωξε τον Αριστείδη.
Θα δούμε τις εφημερίδες, που διευθύνονται καταρχήν από έντιμους ανθρώπους, να πέφτουν αργότερα στα χέρια των πιο μέτριων, που έχουν την υπομονή και την προστυχιά της γομολάστιχας, που τους λείπουν τα σωστά μυαλά,
ή των μπακάληδων που έχουν τα λεφτά ν’ αγοράσουν πένες. Τα βλέπουμε ήδη αυτά. Αλλά μέσα σε δέκα χρόνια το πρώτο κωλόπαιδο που θα βγει από το κολέγιο θα θεωρηθεί μεγάλος άντρας, θ’ αναρριχηθεί στη στήλη μιας εφημερίδας για να χτυπήσει τους προγόνους του, θα τους τραβήξει από τα πόδια για να πάρει τη θέση τους».
Θεωρούμε σκόπιμο, μια και ζούμε σήμερα τη δημοσιογραφική αλητεία στις ολοκληρωτικές μορφές μιας αποικίας του 4ου Ράιχ, να αναδημοσιεύσουμε το παρακάτω κείμενο.
Το «επάγγελμα» της δημοσιογραφικής πορνείας…
Θυμίζουμε ξανά ένα απόσπασμα που είχαμε δημοσιεύσει τον Ιανουάριο του 2007!
«Είμαστε διανοούμενες πόρνες»
Του Eric Jon Phelps
ΡΕΣΑΛΤΟ 24, Ιανουάριος 2007
O John Swinton, προσωπάρχης των New York Times με τη φήμη του «κοσμήτορα του επαγγέλματος», καλούμενος να κάνει μία πρόποση το 1953 ενώπιον της Λέσχης του Τύπου της Νέας Υόρκης, προέβη στην εξής αποκαλυπτική εξομολόγηση:
Δεν υπήρξε στην παγκόσμια ιστορία, στην Αμερική, αυτό που λέμε ανεξάρτητος τύπος. Το ξέρετε και το ξέρω. Δεν υπήρχε ούτε ένας από σας που να τολμά να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, και αν το κάνατε γνωρίζατε προκαταβολικά ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν εκτυπωμένη. Πληρώνομαι έναν εβδομαδιαίο μισθό για να κρατώ την ειλικρινή μου γνώμη εκτός της εφημερίδας στην οποία γράφω. Άλλοι από εσάς πληρώνονται παρόμοιους μισθούς για παρόμοια πράγματα, και όποιος από σας θα ήταν τόσο ανόητος ώστε να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, θα βρισκόταν στο δρόμο και θα έψαχνε για άλλη δουλειά. Εάν επέτρεπα την ειλικρινή μου γνώμη να εμφανιστεί σε μία έκδοση της εφημερίδας μου, πριν περάσουν 24 ώρες θα βρισκόμουν χωρίς δουλειά. Το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται εντελώς, να διαστρεβλώνει, να δυσφημεί να φέρεται δουλοπρεπώς στα πόδια του μαμμωνά και να πουλάει την πατρίδα του και το γένος του για τον επιούσιο. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω, και τι είδους βλακεία είναι αυτή να κάνουμε πρόποση για ένα ανεξάρτητο τύπο. Είμαστε τα εργαλεία και οι δουλοπάροικοι πλουσίων ανδρών πίσω από τη σκηνή. Είμαστε οι μαριονέτες που τους τραβούν τους σπάγκους και χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι ικανότητές μας και οι ζωές μας είναι όλα περιουσιακά στοιχεία άλλων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες.
Από το βιβλίο “Vatican assasins” του Eric Jon Phelps. Mετάφραση:Ν.Π
Έχουμε, επίσης γράψει πλήθος κειμένων για την αδρά επιδοτούμενη δημοσιογραφική «αλητεία».
Έχουμε τονίσει ιδιαίτερα:
"Η Ψυχολογία του παρασιτισμού και της πορνείας έχει κατακλύσει ολοκληρωτικά τη σφαίρα της «πολιτικής» και της «δημοσιογραφίας». Συχνά δεν μπορεί να ξεχωρίσεις αν η ψυχολογία αυτή είναι πιο αλαζονική στους «πολιτικούς» ή στους «δημοσιογράφους».
Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτή η ψυχολογία (του παρασιτισμού και της πορνείας) παίρνει διαστροφικές διαστάσεις σ’ αυτούς που «συνθέτουν» τη «δημοσιογραφία» και την «πολιτική».
Αυτά τα παράσιτα έχουν συσσωρεύσει, σε γιγάντιους όγκους, το λίπος της επαγγελματικής πορνείας, δηλαδή το ξύγκι του «επαγγέλματος»: Στο να γλείφουν τις μπότες των «νταβάδων» (της οικονομικής εξουσίας), και ως «δημοσιογράφοι» και ως «πολιτικοί και να εισπράττουν τα αργύρια της πορνείας τους…».
Πολλά κρούσματα χρηματοδοτήσεων και επιδοτήσεων της δημοσιογραφικής παρασιτίας έχουν βγει στον αφρό.
Ένα καινούργιο το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/01/aytoi-einai-oi-megalo.html
Ο Οικονομέας (ο «ρινόκερος» του mega) που το έπαιζε κάποτε και «αντιεξουσιαστής»!!!
Βεβαίως, θα πρέπει να επισημάνουμε και να υπογραμμίσουμε τούτο: ΟΥΔΕΙΣ από τους μεγαλοδημοσιογράφος (και τους μεσαίους), ιδιαίτερα του τηλεοπτικού θεάματος είναι ΑΘΩΟΣ: Επιδοτούνται αγρίως (άμεσα ή έμμεσα). Πληρωμένοι λακέδες είναι…
Τα υπογραμμίζουμε αυτά διότι οι επιλεκτικές αποκαλύψεις (αναγκαίες και χρήσιμες) μπορεί να λειτουργήσουν αθωωτικά για τους άλλους.
Ο κλάδος, σαν κλάδος, και ιδιαίτερα οι καμαρίλες του (μεγαλοδημοσιογράφοι, τηλεστάρ, διευθύνοντες, «βαποράκια», συνδικαλιστές εργατοπατέρες και ΣΙΑ), είναι ολοκληρωτικά διαπλεκόμενος, συνακόλουθα αρπάζει «φακελάκια» ποικίλων μορφών και με ποικίλες μεθόδους…
Αυτά για να μην ξεπλένουμε τη δημοσιογραφική «πορνεία» με κάποιες αποκαλύψεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου