Και τώρα τι για τον Γ. Παπανδρέου και το Κίνημα;
Η πολιτική όμως, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα και σε κοινωνίες όπως η ελληνική, αν δεν ασκείται και με όρους διεκδίκησης, άσκησης, ή συνδιαμόρφωσης της εξουσίας είναι περιθωριακή υπόθεση.
Στην εκλογική αναμέτρηση της 20ης Σεπτέμβρη διεκδικούν την πρωτιά δοκιμασμένες, παλιομοδίτικες, αδιέξοδες και αποτυχημένες προτάσεις εξουσίας, όπως αυτή του νυν ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και της Νέας Δημοκρατίας του Βαγγέλη Μεϊμαράκης και δεν έχει τη δυνατότητα, να συμμετάσχει αξιόπιστα για οικονομικούς (και άλλους) λόγους,
όπως λέει η σχετική ανακοίνωσή του, ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου που εκπροσωπεί όχι μόνο μια άλλη προοδευτική, μεταρρυθμιστική και σημαντική πρόταση διεκδίκησης και άσκησης εξουσίας (με δείγματα γραφής τη διετία 2009-2011) αλλά και μια άλλη πρόταση ύφους και ήθους πολιτικής και ζωής.
Δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό, πλέον, η συζήτηση γιατί άλλα αποφάσισε η Συνδιάσκεψη του Σαββάτου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών, άλλα είπε ο πρόεδρος του στους παρευρισκόμενους και άλλη απόφαση, περί μη καθόδου στις εκλογές, κοινοποιήθηκε στους υποστηρικτές και φίλους/ες του.
Το ειδικό πολιτικό βάρος του Παπανδρέου και αυτό το γνωρίζουν εχθροί και φίλοι γι” αυτό και είναι τόσοι πολλοί και τόσο ακραίοι οι πολέμιοί του, είναι πολλαπλάσιο των δυνατοτήτων του προσωποπαγούς του Κινήματος, αλλά και όλων των άλλων πολιτικών αρχηγών της Ελλάδας, εκτιμώ.
Αυτό όμως, δεν συνεπάγεται ό,τι το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών δεν πρέπει να έχει ή να αποκτήσει συντεταγμένες διαδικασίες, που θα συμπληρώνουν ή και που θα ξεπερνούν στο μέλλον (αν υπάρξουν οι προϋποθέσεις) τον αρχηγό του. Οι πολλές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι της εκλογικής αναμέτρησης του Γενάρη είναι μια καλή μαγιά (μαγιά) για αναζήτηση στελεχών του κόμματος.
Αυτό δε συνεπάγεται πως η απόφαση μη καθόδου στις εκλογές του Σεπτέμβρη δεν υπονομεύει τη σχέση του Παπανδρέου με τους υποστηρικτές του και δεν πλήττει ένα σημαντικό του ως τώρα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, το ηθικό του κεφάλαιο.
Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω, δεν θεωρώ αρνητική, υπό προϋποθέσεις αυτό, την απόφαση μη καθόδου σε αυτές τις εκλογές..
Στο ζύγι της εκτίμησής μου βάζω τα εξής:
1ον. Μη κάθοδος σε αυτήν την αναμέτρηση σημαίνει μη δυνατότητα εκλογικής επιστροφής, σε έναν πολιτικό χώρο με ηγέτη τον Γιώργο Παπανδρέου, ψηφοφόρων-πολιτών, που στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις εκφράστηκαν μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι, τη ΔΗΜΑΡ και ενδεχομένως άλλα σχήματα.
2ον. Αν η μη κάθοδος είναι τακτική κίνηση και «συμμάζεμα» δυνάμεων για μελλοντικές μάχες υπό ευνοϊκότερες συνθήκες, γιατί η πολιτική εκτίμηση είναι πως τα νεοελληνικά αδιέξοδα και η μεταβατική περίοδος στα πολιτικά πράγματα της χώρας θα συνεχιστεί, έχει καλώς. Η δική μου εκτίμηση είναι πως η μεταβατική πολιτική περίοδος στην Ελλάδα συνεχίζεται, όπως και τα αδιέξοδα που ίσως ενταθούν ακόμη περισσότερο. Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών και ο ηγέτης του, αν βρουν τρόπους και αν έχουν δυνάμεις να είναι πολιτικά ενεργοί στο ενδιάμεσο διάστημα (όση διάρκεια και αν έχει αυτό), μπορούν να επανακάμψουν και εκλογικά στο κοντινό μέλλον, μια και θα υπάρχουν τέτοιες ευκαιρίες.
3ον. Έχοντας υποστηρίξει το παραπάνω, εκτιμώ ταυτόχρονα πως υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος ο Γιώργος Παπανδρέου να μην δικαιωθεί ποτέ πολιτικά και εκλογικά και οι «λύσεις» να αναζητηθούν, τηρουμένων των αναλογιών, σε ελληνικές εκδοχές τύπου Μπερλουσκόνι ή Πούτιν. Ο τρόπος με τον οποίο «δεν υπήρχε» σχεδόν πουθενά στα ΜΜΕ η Συνδιάσκεψη του Κινήματος και του Παπανδρέου το περασμένο Σάββατο και η «ανακούφιση» με την οποία αναδεικνύεται, έστω και συγκρατημένα, αλλά πολύ πιο εμφανώς, η απόφαση μη καθόδου στις εκλογές του Σεπτέμβρη αυτές τις ώρες, είναι δηλωτικά και της μελλοντικής αντιμετώπισής του ΓΑΠ από εδώ και πέρα.
4ον . Αυτό που καλούνται να απαντήσουν ο Γιώργος Παπανδρέου (πρωτίστως), αλλά και οι υποστηρικτές του, δηλαδή όλοι όσοι γνωρίζουν μέχρι που αντέχουν να πάνε σε αυτήν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική συγκυρία στην Ελλάδα, το στρατηγικό ξεκαθάρισμα που πρέπει να κάνουν εδώ και τώρα, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις και τις πολιτικές συγκυρίες, είναι το παρακάτω, κατά την άποψή μου ..
Θα είναι η πολιτική παρουσία του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών και του Γιώργου Παπανδρέου στο μέλλον και εκλογική, ή η πολιτική παρουσία αυτών των ανθρώπων θα υπάρχει μόνο με τη μορφή ενός Κινήματος-Δικτύου αξιών, που θα προσπαθεί να αλλάξει συνειδήσεις και πολιτικές συμπεριφορές πολιτών και μέσω αυτών και κομμάτων ή/και πολιτικών;
Τηρουμένων των ιστορικών, κοινωνικών και άλλων αναλογιών και το γράφω σχηματικά αυτό, θα υπάρχουν εκλογικά ο ΓΑΠ και το Κίνημα στο μέλλον, ή θα αποπειραθούν να γίνουν ένα Κίνημα τύπου civil rights (πολιτικών δικαιωμάτων) των Αφροαμερικανών με ηγέτες τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλους, τύπου νέας αριστεράς της Δύσης στη δεκαετία του 1960, ή. Τύπου αντιαποικιακού αγώνα της Ινδίας, όπου ο Μαχάτμα Γκάντι κινητοποιούσε τα πλήθη, αλλά ο Τζαβαρχαλάλ Νεχρού οργάνωνε και διαχειριζόταν τα εγκόσμια και την πολιτική και κρατική εξουσία;
Άποψή μου είναι πως σε μια εξατομικευμένη κοινωνία όπως η νεοελληνική, σε μια χώρα μεταίχμιο ανάμεσα σε ανατολή και δύση, σε μια Ελλάδα με τόσα μα τόσα πολυεπίπεδα αδιέξοδα, δεν φτάνει μόνο μια ενδεχομένως «άϋλη» και «μεταφυσική» για τα ελληνικά ήθη και πράγματα, πολιτική παρουσία.
Οι αξίες και οι πεποιθήσεις είναι εκ των ουκ άνευ πολιτικές προϋποθέσεις για να αλλάξεις τον κόσμο προς το καλύτερο, ή προς το χειρότερο, είναι οι κινητήριες δυνάμεις, αλλά το ζήτημα της εξουσίας, της διεκδίκησης, της άσκησης, της συνδιαμόρφωσής της, είναι το άλφα και το ωμέγα παντού, σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις ιστορικές περιόδους.
Γράφει ο Κώστα Καραμάρκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου