Με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου έχουμε ασχοληθεί αρκετές φορές. Την πολιτική της φιλοσοφία τη συμπυκνώνουμε στο άρθρο: «Ζωή: Βρίσκεται πολύ μακριά από τη Θεωρία και την Πράξη της Αριστεράς…».
Επισημαίναμε, μεταξύ άλλων, στο άρθρο:
ΟΛΕΣ οι πράξεις της Κωνσταντοπούλου είναι ένα καιροσκοπικό θέατρο του κοινοβουλευτικού πολιτικαντισμού με ένα και μόνο στόχο:
Να κατασκευάσει, ενισχύσει και προβάλει το ηγετικό της προφίλ, το «εκλεκτό» «Εγώ» της, μέσω, ΟΧΙ των Ιδεών, των Ρήξεων και των Κινηματικών Αγώνων, αλλά μέσω των τεχνασμάτων του θεάματος, μέσω ανέξοδων πολιτικών ταχυδακτυλουργιών…
Η Ζωή δεν έρχεται σε καμία πραγματική ΡΗΞΗ με το καθεστώς και το κόμμα της. Αυτό που κάνει είναι να σκηνοθετεί «ρήξεις» με ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα».
Και η σημερινή «Ρήξη» με το κόμμα της δεν ήταν πραγματική ΡΗΞΗ, αλλά σκηνοθετημένη και αυτή. Δεν έφυγε η Ζωή, αλλά σκηνοθέτησε τη «ρήξη» με τον Τσίπρα, αφού πρώτα ο τελευταίος με τις εκλογές εξπρές την …πέταγε έξω από το ΣΥΡΙΖΑ.
Τόσα και τόσα δραματικά συνέβησαν με την κυβέρνησή της, αλλά η Ζωή, όπως και η «Πλατφόρμα», κάλυπταν τις αθλιότητες των νέων «αριστερών» ανδρεικέλων ηγετών τους.
Επ’ αυτού διαβάστε,
το εύστοχο και άκρως αποκαλυπτικό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2015/09/blog-post_2.html
Εμείς εδώ θα καταπιαστούμε με ένα στοιχείο αυτής της σκηνοθετημένης «ρήξης» της Ζωής, το οποίο αναδεικνύει, για άλλη μια φορά, την πολιτική της φιλοσοφία: Τη φιλοσοφία της «εκλεκτής ψυχής», του αυτό-ειδώλου!!!
Η Ζωή έστησε ένα σκηνικό στην ΕΣΗΕΑ για να προβάλει την ιδιαιτερότητά της, το «εγώ» της, το αυτό-είδωλό της. Το «συμπράττω με τη Λαϊκή Ενότητα ως ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ συνεργαζόμενη» αυτό ακριβώς, το εκλεκτό «εγώ» της θέλει να χρωματίσει.
Από την αρχή, λοιπόν, όχι μόνο δεν αναγνωρίζει την πολιτική ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ (Λαϊκή Ενότητα), ούτε ενσωματώνεται σ’ αυτήν, αλλά αντίθετα διαχωρίζεται από αυτήν τη συλλογικότητα, προβάλλοντας τον εαυτό της σαν κάτι ξεχωριστό και εκλεκτό που απλώς συνεργάζεται με τους άλλους…
Το αυτό-είδωλό της από τη μια και από την άλλη οι άλλοι που τους κάνει την τιμή να συμπράξει μαζί τους…
Και η ομιλία της ήταν άκρως πατερναλιστική. Από το ύψος του εκλεκτού «εγώ» της, εκτόξευε τους χρησμούς της, τις «συμβουλές» της και τις κατηχήσεις της…
Δεν θα αναλύσουμε αυτήν την ειδωλολατρική αντίληψη και φιλοσοφία της ζωής.
Εμείς εδώ, απλώς, θα υπογραμμίσουμε ότι η σχιζοφρένεια της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας αποτυπώνεται στα αυτό-είδωλα της πολιτικής, στη λατρεία του ΥΠΕΡ-ΕΓΩ: Στους καθρέπτες του νάρκισσου, ο οποίος δεν αναγνωρίζει καμία πραγματικότητα ΕΞΩ από το εκλεκτό «ΕΓΩ» του…
Ο νοσηρός ατομικισμός της εποχής μας συνίσταται ακριβώς στη θεοποίηση του ακρωτηριασμένου «εγώ» μας, στο αυτό-είδωλο. Μια κατάσταση που αποτυπώνει τα ακραία όρια της κατάπτωσης και παρακμής των κοινωνικών σχέσεων, των συναισθημάτων, των συλλογικών δεσμών και του ανθρώπου…
Μια κατάσταση η οποία αποτελεί το εφιαλτικό στίγμα της Νέας Εποχής: της πλανητικής βαρβαρότητας της αγοράς και του χρηματιστηριακού θεάματος.
Να γιατί, όχι μόνο δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά μας είναι και πολύ απωθητική: Ως φιλοσοφική, πολιτική και ψυχολογική συγκρότηση…
ΟΛΕΣ οι πράξεις της Κωνσταντοπούλου είναι ένα καιροσκοπικό θέατρο του κοινοβουλευτικού πολιτικαντισμού με ένα και μόνο στόχο:
Να κατασκευάσει, ενισχύσει και προβάλει το ηγετικό της προφίλ, το «εκλεκτό» «Εγώ» της, μέσω, ΟΧΙ των Ιδεών, των Ρήξεων και των Κινηματικών Αγώνων, αλλά μέσω των τεχνασμάτων του θεάματος, μέσω ανέξοδων πολιτικών ταχυδακτυλουργιών…
Η Ζωή δεν έρχεται σε καμία πραγματική ΡΗΞΗ με το καθεστώς και το κόμμα της. Αυτό που κάνει είναι να σκηνοθετεί «ρήξεις» με ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα».
Και η σημερινή «Ρήξη» με το κόμμα της δεν ήταν πραγματική ΡΗΞΗ, αλλά σκηνοθετημένη και αυτή. Δεν έφυγε η Ζωή, αλλά σκηνοθέτησε τη «ρήξη» με τον Τσίπρα, αφού πρώτα ο τελευταίος με τις εκλογές εξπρές την …πέταγε έξω από το ΣΥΡΙΖΑ.
Τόσα και τόσα δραματικά συνέβησαν με την κυβέρνησή της, αλλά η Ζωή, όπως και η «Πλατφόρμα», κάλυπταν τις αθλιότητες των νέων «αριστερών» ανδρεικέλων ηγετών τους.
Επ’ αυτού διαβάστε,
το εύστοχο και άκρως αποκαλυπτικό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2015/09/blog-post_2.html
Εμείς εδώ θα καταπιαστούμε με ένα στοιχείο αυτής της σκηνοθετημένης «ρήξης» της Ζωής, το οποίο αναδεικνύει, για άλλη μια φορά, την πολιτική της φιλοσοφία: Τη φιλοσοφία της «εκλεκτής ψυχής», του αυτό-ειδώλου!!!
Η Ζωή έστησε ένα σκηνικό στην ΕΣΗΕΑ για να προβάλει την ιδιαιτερότητά της, το «εγώ» της, το αυτό-είδωλό της. Το «συμπράττω με τη Λαϊκή Ενότητα ως ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ συνεργαζόμενη» αυτό ακριβώς, το εκλεκτό «εγώ» της θέλει να χρωματίσει.
Από την αρχή, λοιπόν, όχι μόνο δεν αναγνωρίζει την πολιτική ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ (Λαϊκή Ενότητα), ούτε ενσωματώνεται σ’ αυτήν, αλλά αντίθετα διαχωρίζεται από αυτήν τη συλλογικότητα, προβάλλοντας τον εαυτό της σαν κάτι ξεχωριστό και εκλεκτό που απλώς συνεργάζεται με τους άλλους…
Το αυτό-είδωλό της από τη μια και από την άλλη οι άλλοι που τους κάνει την τιμή να συμπράξει μαζί τους…
Και η ομιλία της ήταν άκρως πατερναλιστική. Από το ύψος του εκλεκτού «εγώ» της, εκτόξευε τους χρησμούς της, τις «συμβουλές» της και τις κατηχήσεις της…
Δεν θα αναλύσουμε αυτήν την ειδωλολατρική αντίληψη και φιλοσοφία της ζωής.
Εμείς εδώ, απλώς, θα υπογραμμίσουμε ότι η σχιζοφρένεια της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας αποτυπώνεται στα αυτό-είδωλα της πολιτικής, στη λατρεία του ΥΠΕΡ-ΕΓΩ: Στους καθρέπτες του νάρκισσου, ο οποίος δεν αναγνωρίζει καμία πραγματικότητα ΕΞΩ από το εκλεκτό «ΕΓΩ» του…
Ο νοσηρός ατομικισμός της εποχής μας συνίσταται ακριβώς στη θεοποίηση του ακρωτηριασμένου «εγώ» μας, στο αυτό-είδωλο. Μια κατάσταση που αποτυπώνει τα ακραία όρια της κατάπτωσης και παρακμής των κοινωνικών σχέσεων, των συναισθημάτων, των συλλογικών δεσμών και του ανθρώπου…
Μια κατάσταση η οποία αποτελεί το εφιαλτικό στίγμα της Νέας Εποχής: της πλανητικής βαρβαρότητας της αγοράς και του χρηματιστηριακού θεάματος.
Να γιατί, όχι μόνο δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά μας είναι και πολύ απωθητική: Ως φιλοσοφική, πολιτική και ψυχολογική συγκρότηση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου