Γράφει ο Νίκος ΜπογιόπουλοςΤα όσα συμβαίνουν στη Νέα Δημοκρατία δεν είναι απλώς φιάσκο. Συνιστούν διασυρμό. Το κόμμα που έχει χάσει όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 2015, κατάφερε να χάσει ακόμα και στις δικές του, στις εσωκομματικές του εκλογές.
Η Νέα Δημοκρατία υφίσταται με κάποια καθυστέρηση ό,τι της αναλογεί για την πολιτική της και την στάση της όλα αυτά τα χρόνια. Η καθυστέρηση όσον αφορά την έλευση της ολόπλευρης καθίζησής της σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ είναι ότι η ΝΔ ανέλαβε να παίξει στην αρχική φάση των Μνημονίων το ρόλο του δήθεν «αντιμνημονιακού».
Εκείνη ήταν μια αναγκαστική επιλογή ώστε το παλιό αστικό πολιτικό σκηνικό να μην βρεθεί εν μια νυκτί σαρωμένο και ανήμπορο να,
διαχειριστεί τις πολιτικές εξελίξεις μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και έχοντας «τελειωμένες» και τις δυο προηγούμενες δικομματικές σταθερές του.
Η Νέα Δημοκρατία και τα συμπτώματα εσωτερικού της εκφυλισμού είναι ένα τυπικό δείγμα της αντανάκλασης του γενικευμένου πολιτικού σαπίσματος που έχουν γνωρίσει όλες οι χώρες και όλες οι κοινωνίες που βρέθηκαν αντιμέτωπες με τις πολιτικές του κοινωνικού κανιβαλισμού ως επιλογή του καπιταλιστικού συστήματος για να υπερβεί την κρίση του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε Ανατολή και Δύση, οι χώρες που το ΔΝΤ και άλλα ομοειδή ευγενή ιδρύματα ανέλαβαν την «αποκατάσταση της τάξης», είδαν το προηγούμενο πολιτικό σύστημα, το υπεύθυνο για την κοινωνική και οικονομική καταστροφή των χωρών αυτών, να εξαφανίζεται. Όσο για την αποκατάσταση μιας στοιχειώδους σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος που ακολούθησε, αυτή επήλθε σχετικά και μόνο αφού πρώτα σημειώθηκε η κατάρρευση οχτώ με δέκα κυβερνήσεων που είχαν προκύψει από τα υλικά κατεδάφισης του «παλιού» πολιτικού συστήματος.
Αυτό το σάπισμα του παλιού είναι που αξιοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω σε αυτό το σάπισμα σερφάρει ο κ.Τσίπρας, ο οποίος όσο θα συγκρίνεται με τους προηγούμενους, κερδίζει. Και κερδίζει παρότι η πολιτική του δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το παλιό. Για την ακρίβεια είναι το παλιό μασκαρεμένο σε «νέο». Γεγονός που εξηγεί και τις συζητήσεις που ξεκίνησαν ήδη, και σε πολύ σύντομο διάστημα από τις εκλογικές νίκες του κ.Τσίπρα, κάνουν λόγο και για την δική του «αναπαλαίωση».
Είναι σωστό ότι η Νέα Δημοκρατία βιώνει τις ειδικές και ιδιαίτερες παθογένειες που την χαρακτηρίζουν. Είναι σωστό ότι οι δικές της συνιστώσες που λέγονται «βαρονίες» επιτείνουν τις κεντρόφυγες δυνάμεις στο εσωτερικό της. Είναι σωστό ότι στις παρούσες συνθήκες αδυνατεί να ανανεώσει το πολιτικό της προσωπικό, αλλά και να ανακαλέσει από την εφεδρεία πρόσωπα που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να την συσπειρώσουν.
Όμως εκείνο που κυρίως βιώνει η Νέα Δημοκρατία στον φέροντα οργανισμό της, και που εξηγεί όλα τα προηγούμενα, είναι το γεγονός ότι ήρθε η ώρα να πληρώσει τα επίχειρα της πολιτικής της.
Σε συνθήκες κοινωνικής απόγνωσης και λαϊκού εξανδραποδισμού, η Νέα Δημοκρατία, ως κατ’ εξοχήν κόμμα – εκπρόσωπος και διαχειριστής των αστικών συμφερόντων, ως βασικός εκπρόσωπος ενός καπιταλισμού που ισοπεδώνει την κοινωνία, ως έχουσα το βάρος τόσο των στρατηγικών επιλογών για την κατρακύλα της χώρας όσο και των φαινομένων φθοράς και διαφθοράς της πάλαι ποτέ δικομματικής εναλλαγής, δεν μπορεί πλέον να συντηρεί την ταυτότητα του «λαϊκού κόμματος» στη συνείδηση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, όπως στο παρελθόν.
Σε συνθήκες που ο ΣΥΡΙΖΑ παριστάνει την «Αριστερά», το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να διατηρεί τον όρο «σοσιαλιστικό», το Ποτάμι ομιλεί περί της «αντιδιαπλοκής», η Ένωση Κεντρώων εκπροσωπεί τη «σοβαρότητα» και οι ναζί επαγγέλλονται τη «δημοκρατία», η Νέα Δημοκρατία δεν θα μπορούσε παρά να εμφανίζει την εικόνα που αντιστοιχεί σε μια αξιωματική αντιπολίτευση σε συνθήκες πολιτικής παρακμής.
Είναι κι αυτή μια αντανάκλαση του γεγονότος ότι οι «από κάτω» δεν αντέχουν και ότι οι «από πάνω» δυσκολεύονται να ελέγξουν την κατάσταση.
Αυτή, παρά τις κινδυνολογίες περί «αποσταθεροποίησης» και τα άλλα ηχηρά παρόμοια με τα οποία η παρακμή διεκδικεί την διαιώνισή της, θα ήταν μια παρήγορη εκτίμηση υπό την προϋπόθεση ότι οι ταξικές δυνάμεις που δεν παραιτούνται από τον στόχο να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου – και που πάντα υπάρχουν στην κοινωνία – αποδειχτούν ώριμες να ηγηθούν της αναγκαίας φουσκοθαλασσιάς για μια τέτοια αναδημιουργία.
Σε αντίθετη περίπτωση, κάποιοι παραφράζοντας τον Γκράμσιμιλούν για την έλευση της «εποχής των τεράτων» ως συνέπεια ενός παρατεταμένου σαπίσματος.
Όμως η κατάσταση είναι ήδη τόσο δραματική ώστε να μην έχει την ανάγκη καμίας τεχνητής περαιτέρω δραματοποίησής της. Άλλωστε ο Ιταλός κομμουνιστής ηγέτης και διανοητής ήταν πολύ πιο γήινος στις διατυπώσεις του: «Η κρίση– έλεγε -συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου