Το διατύπωσε με τη κομψότητα του «τσουβαλιάσματος» η κυβερνητική εκπρόσωπος.
Για τον εκλογικό νόμο δήλωσε πως: «Η κυβέρνηση εκπληρώνει σήμερα ένα ιστορικό χρέος και υλοποιεί μια πάγια θέση της Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου». Το ότι δεν συνάθροισε στους αιτούντες την απλή αναλογική και τα κοινωνικά κινήματα , όπως είχε πει και ο πρωθυπουργός, είναι μάλλον αμελητέο.
Όπως δεν είναι καθόλου πρωτότυπο ότι η ώρα της εξόφλησης του χρέους απέναντι σε ένα παραδοσιακό αίτημα της Αριστεράς έφθασε μόλις τώρα. Τη στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση βλέπει τα εκλογικά της ποσοστά να κατακρημνίζονται ως αποτέλεσμα της ολέθριας πολιτικής της. Και διόλου παράξενο που ξαναθυμήθηκε,
σε αυτή τη συγκυρία τις ιστορικές αξίες του κόμματος της , τις οποίες φρόντισε το ίδιο με κυνισμό να τις διασύρει και να τις καταπατήσει κατά συρροή.
Όσο για τη σπουδή της δήλωσης να συμπεριλάβει το εν γένει προοδευτικό χώρο στους ένθερμους υποστηρικτές του εκλογικού συστήματος, το οποίο προτείνει κυβέρνηση -αυτή η βιασύνη συνιστά μια ακόμη ταχυδακτυλουργία. Διότι με διασταλτική ερμηνεία της έννοιας προοδευτικός, στο μη συντηρητικό , φιλοευρωπαϊκό και μεταρρυθμιστικό αυτό χώρο λογίζονται τόσο ο κυβερνητικός σύμμαχος Πάνος Καμένος όσο και ο εσχάτως πρόθυμος ως ρητορικός συνοδοιπόρος της κυβέρνησης Βασίλης Λεβέντης .
Εξάλλου, και τα κόμματα αμφοτέρων συναινούν σε αυτή τη μικρό - λογιστική κατανομή εδρών με όλη την ανυστεροβουλία που τα διακρίνει. Εκτός πια αν εν λόγω χώρος, σύμφωνα με τη δήλωση της Γεροβασίλη, περιλαμβάνει μόνο μια συντροφιά πρώην Πασόκων , με επικεφαλής το Κουρουμπλή , τη Τζάκρη και το Σπίρτζη.
Επί τους ουσίας , όμως, πεδίο αναφοράς για το προωθούμενο εκλογικό νόμο είναι η Αριστερά. Ορθώς. Έτσι κι αλλιώς εκ πολιτικοϊδεολογικής παράδοσης το ΚΚΕ ανέκαθεν διεκδικούσε για το αστικό Κοινοβούλιο την όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση των πολιτικών δυνάμεων που υπάρχουν στην κοινωνία. Βάφτιζε δε παγίως την απλή αναλογική ως άδολη, ατόφια και ανόθευτη , με το ίδιο τρόπο που προσδιορίζει με τα επίθετα «γνήσιος, συνεπής, αληθινός» το ταξικό αγώνα . Στο πυρήνα του οποίου πιστεύει ανυπερθέτως ότι παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο .
Εξ αυτής της ανυπόκριτης οπτικής του το κόμμα του Περισσού δεν κάνει σκόντο σε αρχές , ανεξαρτήτως αν εσωκομματικά εφαρμόζει ένα συγκεντρωτικό πλειοψηφικό σύστημα και δεν χολοσκάει για τα δικαιώματα της όποιας μειοψηφίας. Ουδείς ψόγος επ’ αυτού, δεδομένης της πειθαρχημένης τελετουργίας της εσωτερικής του ζωής .
Οπότε, ακόμα κι αν το ΚΚΕ αρνηθεί τώρα να συνδράμει τη κυβέρνηση στην «ιστορική» υλοποίηση της απλής αναλογικής επειδή αυτή δεν θα είναι απολύτως αγνή, ουδείς πρόκειται να το κατηγορήσει. Μακροπροθέσμως, άλλωστε , το ίδιο το κόμμα θα την εφαρμόσει με τον ιδανικότερο τρόπο όταν ανατρέψει τον καπιταλισμό και εγκαταστήσει δικτατορία του προλεταριάτου στη χώρα .
Σε ότι αφορά τις προσδοκίες της υπόλοιπης Αριστεράς , μάλλον αυτή δεν συγκινείται από τις ευκαιριακές πλειοψηφίες που θα προκύψουν από την αντιπροσώπευση τω ν κομματικών συσχετισμών με το νέο εκλογικό νόμο. Μόνο ο ανιδιοτελής μπάρμπα Μανώλης Γλέζος, που τόλμησε να πει πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 15 ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να γίνει κυβέρνηση με το bonus των 50 εδρών, θα πρέπει να αισθάνεται δικαιωμένος. Εξίσου χαρούμενος αξίζει να είναι και ο κυρ Φώτης Κουβέλης που επέμενε ανιδιοτελώς στην απαραίτητη και ώριμη επιλογή της απλής αναλογικής όταν το κόμμα του συγκυβερνούσε με τους λεγόμενους Σαμαροβενιζέλους.
Στο υπόλοιπο μωσαϊκό της θεωρούμενης ως φιλοκοινοβουλευτικής, πλην εξωκοινοβουλευτικής , Αριστεράς , ο Λαφαζάνης η Ζωή, άντε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μάλλον θα καλόβλεπαν , για απολύτως μικροκομματικούς λόγους , την εφαρμογή του νέου εκλογικού νόμου από τις επόμενες κιόλας εθνικές κάλπες.
Ατυχώς γι αυτούς , ως εκτός Βουλής, δεν μπορούν να συμβάλουν τώρα στην μικροσυμφεροντολογική , πολιτικάντικη και παλαιοκομματική κυβερνητική επιδίωξη σαν αθροίσει 200 βουλευτές. Σαφώς υπάρχουν και άλλοι χώροι με αναφορά στη αριστερά, που πλαισιώνουν ριζοσπαστικά μέτωπα και κινηματικές ομάδες, που ούτε κρύο ούτε ζέστη τους κάνει το οποιοδήποτε εκλογικό σύστημα. Δεδομένου ότι θεωρούν μονότονους και βαρετούς τους κοινοβουλευτικούς αγώνες και φενάκη την αστική Δημοκρατία.
Οπότε ως η μόνη αριστερή πολιτική δύναμη που υποστηρίζει εμπράκτως την εργαλειακή , κουτοπόνηρη και καιροσκοπική εκλογική μεθόδευση, που επιχειρεί το λεγόμενο παρεάκι του Μαξίμου, απομένει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ . Το πόσο , όμως, παραμένει αριστερός πολιτικός σχηματισμός είναι προς διερεύνηση.
Εκτός πια κι αν θεωρεί ότι με άσματα για το Μπεζεντάκο , πορτρέτα του Βελουχιώτη αλλά και προσκυνήματα στο Άγιο Φως , αρκεί μόνο η εφαρμογή της απλής αναλογικής για εκπληρώσει το χρέος της Αριστεράς απέναντι στην πολιτική ιστορία του τόπου. Πόσο μάλλον να αφήσει παρακαταθήκη για το αύριο όταν αυτή η κυβέρνηση χρησιμοποίει το πάγιο αίτημα της Αριστεράς για δίκαιη αντιπροσώπευση και πολιτική ισοτιμία, μόνο και μόνο για να παραμείνει γαντζωμένη στην εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου